Het schoolplein.

'Sorry, dat ik loog. Ik vind het alleen moeilijk om er zo over te praten, ik heb het altijd geheim moeten houden, ik zou het je wel verteld hebben, denk ik.' Ik klopte op haar rug en lachte toen weer. 'Dit is zo'n opluchting, jeetje hoe kunnen we dit gemist hebben?' Weer schudde ik mijn hoofd in ongeloof en keek toen weer op. 'Wordt ik nu ook ingelicht over wíé je over mij heeft verteld?'

Ik moest even lachen om hoe ze opeens vrolijk praatte. 'Ik ook hoor, maar ik vond dat Dan het moest weten en heb het er meerdere malen met mijn moeder over gehad, die had er nogal moeite mee en ja uiteindelijk wou ik het jou ook vertellen gezien we elkaar al zo lang kennen.' ik twijfelde even om te zeggen dat ik het binnenkort waarschijnlijk ook aan Teoh zou vertellen. Maar nu dit lijstje zo door mijn hoofd ging waren er ineens zoveel mensen die het wisten. Hoewel het merendeel heks was. Op Danny en mijn opa na allemaal. Nouja en Teoh dan als ik het hem vertelden. Ik twijfelde even maar zei het toen toch. Hij had me tenslotte ook op Frances gewezen. 'Arthur Ivers, je kent hem denk ik wel...'

'Ja, natuurlijk, dat is begrijpelijk.' De lach was er nog steeds maar toen ze meneer Ivers noemde, verdween deze door verbazing. 'Meneer Ivers, jeetje, dat is vreemd.' Dus een leraar was al een vampier een andere leraar was een heks, hadden we hier ook weerwolven als leraren? 'Heb je het van je moeder geërfd?' vroeg ik glimlachend, omdat ik haar moeder ook nooit verdacht had van het heks-zijn.

Ik liet het even voor wat het was bij dat het vreemd was. Ik knikte toen ze vroeg of ik het van mijn moeder geërfd had. 'Ja. Die weer van mijn oma. En jij dan... Ook van je moeder en oma?' vroeg ik. Ik bedacht me ineens wat mijn moeder jaren geleden gezegd had toen Frances voor het eerst bij mij thuis kwam. Ze had me toen ze weer weg was gezegd dat ze zeker wist dat wij het goed met z'n tweeën zouden gaan vinden en toen had ik het maar gelaten voor wat het was. Zij had natuurlijk wel herkend dat Frances een heks was. Ze wist het gewoon.

'Hetzelfde.' vertelde ik haar en vroeg me af hoe veel oma en mijn moeder hier over wisten. Hadden ze me dat niet gewoon kunnen vertellen? 'Goh, leuk dat ze dat ons ook vertellen.' zei ik sarcastisch, maar ik kon niet geërgerd zijn op het moment omdat ik nog te blij was. 'Weet Teoh het?' Ze had gezegd dat Dan het wist, maar over Teoh had ze nog niets gezegd, ik was benieuwd of ze het hem al had toevertrouwd.

'Mijn moeder vind dat ik het zelf moet herkennen,' ik haalde mijn schouders op eigenlijk verbaasde ik me er niet heel erg over dat ze het niet had gezegd. Maar ze had wel even kunnen vertellen hoe ik dat überhaupt kon herkennen. Ik beet even op mijn lip toen ze over Teoh begon. 'Ja.' antwoorden ik. Waarna ik haar even aan keek. 'En Logan, weet hij het?' vroeg ik.

'Zoiets zullen die van mij ook wel in gedachten hebben gehad.' zei ik instemmend en hield mijn hoofd scheef toen ze zo kort antwoord gaf over Teoh. Dat zag er niets best uit. 'Logan weet het.' vertelde ik haar en overweegde wat ik haar nog meer kon vertellen. 'Hij nam het erg goed op.' besloot ik uiteindelijk en leunde weer tegen de boomstam.

'Teoh geloofde het eerst niet, en toen ik hem iets liet zien schrok hij best wel...' ik beet even op mijn lip en keek haar weer aan. 'Maar mooi dat Logan het zo goed opneemt, weet Logan het al lang?' vroeg ik nieuwsgierig. Hoewel ik niet wou dat ze verder vroeg over Teoh, wat misschien best egoïstisch was.

'Sinds Valentijn.' Ik probeerde niet in te gaan op Teoh, dat bleek niet goed te zijn gegaan, wat me enigszins verbaasde, omdat Teoh zo openminded leek. Maar aan de andere kant, heksen, weerwolven, vampieren, het was wel van de gekke dat we bestonden. 'Al best wel een tijdje dus.' En zelfs dat had ik te laat gevonden, ik had het hem willen vertellen toen hij een weerwolf bleek te zijn, maar ik was nogal laf geweest. 'Maar heb je Teoh nog gesproken?' vroeg ik uiteindelijk toch.

'Wow, dat is al best lang...' zei ik. Ik vroeg me af of het beter was geweest als ik het Teoh gelijk toen al had verteld. Maar eigenlijk dacht ik van niet. Ik wist het niet. Waarschijnlijk is er nooit een goed moment voor zoiets. 'Nee,' antwoorden. Nadat ik het hem verteld had had ik hem niet meer gesproken. Gezien eigenlijk ook niet.

'Oh' zei ik enkel en keek wat ongemakkelijk naar voorbijlopende mensen. 'Hij zal vast wel bij draaien, hij is zelf zo gek als een deur, een beetje magie kan hij toch wel accepteren? En bovendien ben je geweldig, Alicia.' Ik hoopte dat dit haar gerust zou stellen of op z'n minst een beetje hoop zou geven. Als het nodig was zou ik zelfs met Teoh gaan praten, dat wilde ik wel voor haar doen en natuurlijk ook voor Teoh. Die twee moesten gewoon een stelletje zijn.

Ik kon enkel glimlachen bij de lieve woorden van Frances. 'Mijn vader is ooit weg gegaan bij mijn moeder omdat hij dat heksengedoe zat was. Ik twijfel eraan, maar toch. Ik geen Teoh gewoon de tijd die hij nodig heeft en ik kan alleen maar hopen dat hij het kan accepteren.' zei ik. 'Het is ook niet niets als je vriendin na twee en een halve maand daar ineens mee komt aanzetten.' zei ik. Hij had zijn lippen nog op mijn voorhoofd gezet voor hij weg ging en hij had daarvoor, voor hij het wist, gezegd dat hij van me hield. Ik had hem nu maar enkele dagen niet gezien en gesproken, maar ik had meer dan ooit de neiging om even langs te gaan of even te bellen, hem een sms te sturen of wat dan ook. Tegelijkertijd wou ik hem gewoon de tijd geven. Ik zou hem binnenkort wel even iets sturen... Of even bellen. Of langs gaan. 'Je bent een schat Frances,' glimlachte ik waarna ik haar weer omhelsden.

Toen ze omhelsde wreef ik gerustellend over haar rug. Ik had natuurlijk niet geweten dat haar vader daarom was weggegaan, ik wist wel dat hij er niet eer was, maar waarom was me altijd een raadsel gebleven. En ik had er maar niet naar gevraagd, omdat ik zelf ook niet van die vragen hield. Vriendschappelijk gaf ik haar een kneepje in haar arm en liet haar weer los. 'Je kunt er in ieder geval altijd met mij over praten.'

Ik glimlachte even breed. Ja, dat was absoluut waar. Als ik wou weten of kwijt moest kon ik altijd bij Frances langs nu. 'Zo raar dat we er nu pas achterkomen van elkaar.' zuchtte ik.'Ik ga het wel even laten vallen bij mijn moeder vanmiddag hoor. Ze mag het voortaan best zeggen als mijn beste vriendin een heks is.' ik bande Teoh en mijn vader zo veel mogelijk uit mijn gedachten op dit moment. Daar werd ik niet bepaald vrolijker van, om daaraan te blijven denken.

'Oma en mam krijgen het vanmiddag van mij ook wel te horen ja. Ik ben benieuwd of zij het van elkaar ook wisten, vroeger.' Ik wist dat ze beiden hier altijd al hadden gewoond, het zou wel een heksen ding zijn dat ze hier nooit weg waren gegaan. Wat afwezig keek ik op mijn horloge, de bel zou zo al weer gaan, we hadden hier echt al een hele tijd gezeten. 'Misschien kunnen we een keer samen, gewoon wat aan elkaar laten zien? Als je dat wilt natuurlijk?' Het leek mij erg interressant om te zien wat zij had geleerd.

'Jou familie van die van mij?' vroeg ik. 'Hey, ja, misschien wel...' zei ik bedenkelijk. Bij haar blik op haar horloge keek ik ook even. Bah straks ging de bel. Ik vond het juist zo gezellig. 'Lijkt me geweldig.' zei ik eerlijk. 'Moeten we echt eens doen.' zei ik met een glimlach. 'Ben benieuwd,' zei ik lachend. Ik hoorde hoe de eerste bel ging. 'Ik spreek je nog wel,' zei ik met een glimlach. 'Doeg,' zei ik waarna ik richting mijn kluis liep.

-Gone-

'Oke, leuk! Dan zullen we zien wie van wie bang moet zijn.' plagerig prikte ik in haar zij, maar glimlachte vrolijk. Dit was ook weer eens wat anders dan samen een film kijken of ijs eten of winkelen. 'Spreek je, dag!' Ik zwaaide nog naar Alicia en verdween vervolgens ook richting mijn kluisje.

Gone.

NEW.

Met een sigaret in mijn mond leunde ik nonchalant tegen de boom aan. Ik had vandaag niet mijn beste dag. Ik had bagger geslapen en daarbij was ik ook nog eens ongesteld. Geen goede combinatie als je Megan Sophie Stone heette. Met mijn koptelefoon op luisterde ik naar de keiharde muziek die me van de van de werkelijkheid wegdreef.

Met mijn tekenblok op mijn schoot was tegen een boom gaan zitten, het was mijn eerste dag op school en mijn lessen begonnen pas later. Iemand had bedacht dat ik me eerst maar moest melden en dan vervolgens een uur moest wachten omdat mijn eerste les dan pas zou beginnen. Maar goed, met muziek door mijn oortjes en een tekenblok was dat wel te doen. Ondanks dat ik een hekel had aan wachten.

Iemand blokkeerde de zon, door recht voor mijn neus te gaan zitten. Fijn. Geïrriteerd zuchtte ik en zette mijn koptelefoon af. 'Denken aan de medemens kan ook geen kwaad.' Merkte ik droog op en nam een trekje van mijn sigaret. Vervolgens blies ik de rook uit en keek hoe deze langzaam verdween in de lucht.

Ik trok een van mijn oortjes uit toen er een meisje tegen me begon te praten. 'Als jij dat aan die directeur hier verteld had, dan had ik hier misschien niet gezeten.' antwoorden ik. De moeite om te verplaatsen nam ik niet, zeker niet als ze dat op deze manier wou proberen te bereiken. Ik bleef haar even aan om haar in me op te nemen.

Fronsend keek ik hem aan, maar zei niets terug. Asobak. Met een zucht nam ik nog een trekje en tikte het as van mijn sigaret af. Mijn koptelefoon deed ik weer op en draaide het volume nog wat hoger. Ik pakte een schrift uit mijn tas en keek naar wat erin stond. Niets bijzonders. Alleen wat random aantekeningen met tussendoor wat krabbels en dingen die ik ooit nog wilde fotograferen.

Haar koptelefoon ging weer op en ze hield zich plots heel druk bezig met een schrift. Ze was een knap meisje, nogal bot en zo te merken niet bepaald vrolijk, maar ze zag er wel goed uit. Het oortje dat ik had uitgedaan ging weer in en wat afwezig begon ik een vluchtige schets te maken.

Geïrriteerd stopte ik het schrift weer in mijn tas en staarde wat voor me uit. Het was rustig op het schoolplein, maar dat was ook niet heel erg raar want de meeste mensen hadden les. Ik zelf had natuurlijk weer twee tussenuren. Klote rooster had ik ook.

Zonder echt er bij stil te hebben gestaan was het figuur van een vrouw op het blad terecht gekomen. Ik tekenden eigenlijk altijd in strip vorm en zo ook nu. Enkel wist ik nog niet hoe ik de vrouw eruit ging laten zien. Het meisje achter me stopte haar spullen weer in haar tas, althans zo klonk het. Ik kon de vrouw wel omtoveren in het meisje, bedacht ik, waarna het figuur langzaam aan een gezicht kreeg.