Het schoolplein.

Ik nam plaats naast haar en pakte het schrift aan. Zoë en Eleanor keken me lachend aan en een grimas trok over mijn gezicht. Ik had niet echt nagedacht over hun vriendschap, maar snapte nu pas dat het niet erg slim was om de beste vriendin van de persoon met wie ik altijd ruzie had, om aantekeningen te vragen. Zwakjes glimlachte ik naar Eleanor toen ze het over haar werkwoorden had. Ik sloeg mijn eigen en haar schrift over en zocht naar de aantekening die ik nog niet had. Zodra ik die vond, begon ik het over te nemen, zo snel ik kon, dan was ik hier ook gauw weer weg.

Het ontging me niet dat Frances snel door deed. Ik wist van het feit dat ze vaak ruzie had met Zoë, maar ik ook. Die legde we dan wel weer snel bij, maar soms waren we bitches onder elkaar. 'De pauze duurt wel nog even hoor en ik moet nergens speciaal heen. Jij wel soms?'

Terwijl ik verder schreef, wierp ik even een blik op Eleanor. 'Nee, maar ik dacht, misschien heb je geen behoefte aan gezelschap?' Het kwam er niet al te overtuigend uit, maar ik had geen zin om haar uit te leggen dat ik liever niet met haar omging omdat ik haar vriendin gewoon weg niet mocht. Eigenlijk was het nogal oneerlijk dat ik zo handelde, maar ik was altijd al zo ingesteld geweest.

Even fronste ik mijn voorhoofd. 'Geef ik die expressie? Wat kom je dan mijn nota's vragen. Jezus.' Hierbij maakte ik verder mijn huiswerk. De volgende keer dat ze het dan kwam vragen lag ze met dat zielige hoofd van haar in de modder. Rustig Eleanor.

Even keek ik Eleanor verontwaardigd aan en ging toen nors verder met de aantekeningen over te schrijven. 'Nou, sorry, de volgende keer zal ik het niet aan jou vragen.' Zwijgend schreef ik verder nog vlugger dan ik hiervoor al had gedaan. Waarom had ik ook precies Eleanor benaderd?

'Mooi zo, Frances.' Kon ze niet die noties nemen en gewoon op rotten? Ik had echt geen zin in een conversatie en al helemaal niet om mijn hele leven hier op de banken te leggen. Ik wou alleen zijn en me ziek drinken aan de milkshakes.

Het duurde even maar uiteindelijk zette ik een punt achter de laatste zin en sloeg het schrift dicht. 'Heel erg bedankt, sorry dat ik je kostbare tijd heb verspilt met mijn niet gewenste aanwezigheid. Laat ik je gerust stellen dat dit geen tweede keer zal gebeuren.' Ik glimlachte naar Eleanor, met een lichtelijk schuldgevoel dat ik zo gemeen was en stond toen op van het bankje. Met mijn eigen schrift onder mijn arm liep ik gauw het schoolplein af en het warme gebouw binnen.

nieuw

Het was vandaag al weer wat warmer geworden dan de afgelopen dagen, dus was ik blij dat ik weer eens buiten kon zitten toen de zon doorbrak. Ik ging op mijn gebruikelijke plekje onder de bomen zitten op een droog stukje en keek het schoolplein glimlachend over. Winterweer was geweldig, maar als de zon dan weer doorbrak was ik daar ok erg blij mee.

Ik liep het schoolplein op en zag Frances zitten. Meteen draaide ik me om en haalde diep adem. 'Logan Dallas, dit kan je,' sprak ik mezelf toe en liep toen zelfverzekerd op haar af, maar die geheel verdween toen ik voor haar stond. 'Hey Frances,' glimlachte ik en krabde even over mijn achterhoofd. Ze had de brief al gelezen moeten hebben. 'Hoe gaat het?'

Ik keek op toen Logan voor me stond en hield mijn hand voor mijn gezicht, opdat de zon niet te erg in mijn ogen scheen. 'Hey Logan.' groette ik hem glimlachend terug en stond op om op gelijke hoogte met hem te zijn, dat praatte wat handiger. 'Prima ik kon uitslapen vandaag, had de eerste 2 uur vrij.' verklaarde ik grinnikend. 'En met jou?'

'Ook goed. Ik heb ook een rustige ochtend gehad.' Ik stak nerveus mijn handen in mijn broekzakken en schopte zachtjes tegen een steentje. 'Ik geloof dat je mijn brief hebt gelezen. En ok weet dat hij heel erg klef is, maar alles meen ik echt!' Ik keek op. 'Ik... Ik vroeg me af of jij zo ook over mij denkt?'

Vragend keek ik Logan aan en dacht even na. 'Is het erg als ik niet weet over welke brief je het hebt?' Ik volgde niet waar het over had en ik probeerde van zijn aura af te lezen waarom hij zo verlegen was ineens. Zijn laatste woorden herhaalde ik een paar keer en ik had zo een vermoeden dat ik wel wist waar hij het over had, maar dat ik er liever over heen praatte.

Ik keek haar even bedenkelijk aan, tot het tot me door begonnen dringen. 'O shit, je hebt hem nog helemaal niet gehad!' Ik voelde me roder en roder worden en leunde dus maar even beschaamd tegen de boom. 'Ik denk dat je wel kan raden wat er in die brief stond, hè?' Twijfelend keek ik haar aan.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik Logan rood aan zag lopen en schudde mijn hoofd. Ik was nog niet lang op school, dus had nog niets ontvangen. Vervolgens knikte ik 'ja' als antwoord op zijn vraag en voelde dat ik nu zelf ook rood begon te worden, wat werkelijk belachelijk was, omdat we er dus beiden hetzelfde over dachten.

Toen ze 'ja' knikte, kreunde ik even en duwde mijn achterhoofd tegen de boomstam aan. 'Ik had veel scenario's verwacht, maar dit niet...' Ik haalde dus diep adem en deed wat mijn hart me zei. Ik pakte haar handen vast en keek haar serieus aan. 'Frances, ik vind je echt heel erg leuk. Echt heel erg. En ik hoef nog geen antwoord terug, maar zou het kunnen dat je zo ook over mij denkt?' Mijn hart leek uit mijn borst te kloppen.

Ik bestudeerde nog steeds zijn aura en was overweldigd door de kleuren toen hij dat had gezegd. Enkele seconden sloot ik mijn ogen en opende ze weer gelijktijdig met een zwak glimlachje. Aan de ene kant had ik volmondig 'ja' willen zeggen, maar aan de andere kant had ik dat vervelende gevoel van twijfel, dat je niet wist wat iets zou gaan brengen. Uiteindelijk veranderde mijn glimlach in een stomme grijns en knuffelde ik Logan giechelend.

Ik keek aarzelend aan. Ze keek me op die manier aan, alsof ze zo door me heen kon kijken. Dat deed ze eigenlijk wel vaker. Ik zuchtte opgelucht toen ze glimlachte en sloeg mijn armen om haar heen in een knuffel. 'Zometeen in die brief he, ik meen er alles van,' fluisterde ik.

Ik hield hem nog een tijdje vast en keek glimlachend op nadat hij iets in mijn oor had gefluisterd. 'Je maakt me nieuwsgierig.' zei ik zachtjes en legde mijn hoofd terug op zijn schouder, omdat ik nog even wilde genieten van zijn armen om mij heen. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel om iemand zou kunnen geven, laat staan dat diegene ook om mij zou geven, laat staan dat het cliché-waardig op valentijnsdag bekend werd.

Ik glimlachte vol geluk en keek haar toen aan. 'Ik... Ehm, toen die avond dat ik bij jou thuis was, wou ik je nog wat vragen. Zou je vanavond met me mee willen gaan naar de openluchtvoorstelling? Daarna is er ook nog een afterparty en ik geloof dat het best leuk kan worden.' Ik pakte haar handen vast en kneep er zachtjes in.

Opgewekt knikte ik als antwoord op zijn vraag. 'Sure! Lijkt me leuk.' Ik keek glimlachend naar onze handen en vervolgens weer naar hem. Ik was niet zo goed met woorden, dus had ik geen idee hoe ik hem kan laten weten hoe blij ik was op dit moment. De glimlach die ik droeg was dan ook niet van mijn gezicht weg te krijgen en uiteindelijk moest ik lachen. 'Ik had dit nooit verwacht.' zei ik nog na lachend.

Ik glimlachte ook. 'Nee, wist je nog in het bos, dat we elkaar toen tegenkwamen? Ik had echt niet gedacht dat dit eruit zou komen, maar ben er wel blij om.' Ik keek op mijn horloge en schrok hoe laat het was. 'Sorry, ik moet nu echt gaan!' Ik drukte een kus op haar wang en liep achteruitlopend weg. 'Ik haal je vanavond op!'

gone - verder bij openlucht?

'Oke, tot vanavond!' zei ik nog toen hij al weg liep. Glunderend keek ik hem na terwijl ik me verheugde op vanavond. Zelf wachtte ik nog enkele minuten totdat de zon achter een wolk verdween en ik zelf ook les had om naar binnen te gaan.

Gone en sure!

Nieuw

Ondertussen sabbelde ik al op een pepermuntje dat ik van Alicia had gekregen en liep naar mijn standaard plekje bij de bomen. Dikwijls was ik daar te vinden, zeker met dit prachtige weer. Ik ging tegen één van de bomen zitten en keek op naar Alicia. 'Weet je wat ik me laatst afvroeg, welke ouders in Mystic Falls nog wél bij elkaar zijn.' Sinds ik Logan's vader had ontmoet viel het me pas echt op wat voor halve families er hier woonden. Dat was natuurlijk niet altijd negatief, maar het viel op.

Ik ging tegenover haar zitten en vouwden mijn benen onder me. Kort dacht ik na over haar vraag. 'Danny zijn ouders zijn nog samen.' ik dacht kort na, maar verder wist ik het inderdaad ook niet. 'En mijn opa en oma,' lachtte ik. Nouja, mijn ouders waren nooit getrouwd, maar toch zijn ze een aantal jaar samen geweest. Eigenlijk wist ik niet hoe het zat bij Eleanor en Logan. Bij de meeste uit mijn klas niet trouwens. Ja, ik wist dat de ouders van Dan samen waren, hoe het zat met Teoh en Zoë hun ouders en ik wist dat Frances met haar moeder en oma woonden, maar verder wist ik het ook niet.

Ik knikte kort en keek naar mijn schoenen. 'We wonen maar in een vreemd dorp.' merkte ik op en keek Alicia even glimlachen aan terwijl ik mijn haar naar achteren streek. 'Is het je ook opgevallen dat bijna niemand deze plek verlaat? Iedereen blijft maar, ik begrijp het werkelijk niet.' mompelde ik afwezig. De laatste dagen was ik alleen maar bezig geweest met het bedenken wat er allemaal vreemd was aan Mystic Falls, alsof er iets zou zijn dat de aanwezigheid van bepaalde wezens zou verklaren.