Het Stadsplein

Met mijn benen over elkaar geslagen, zat ik op de rand van de fontein. Ondanks dat het koud was, verwarmde de zonnestralen mijn gezicht. Het zou er vast raar uit hebben gezien; een meisje, alleen, op de rand van de fontein met haar ogen dicht. Bij de gedachte dat het "raar" zou zijn, opende ik mijn ogen dan ook meteen. Met mijn benen nog steeds over elkaar heen geslagen, keek ik rond of ik nog iemand herkende, iemand die dicht bij mij stond, maar die vond ik spijtig genoeg niet.

Met een sigaret in mijn mond nam ik plaats op een bankje tegenover de fontein. Na dat ik weer eens één van mijn favoriete platen winkels had bezocht besloot ik dan ook maar even te genieten van de drukte en de zon. Mijn ogen sloot ik zorgvuldig toen ik het rook uitblies. Op de een of andere manier hield ik van dagen zoals vandaag. De zon scheen, iedereen was vrolijk en voor even was er geen drama. Mijn vrije hand gleed zorgvuldig door mijn zwarte haar. Het zat niet, wassen in een meer was gewoon geen doen en daarom deed ik dan ook een moord voor een douche. Maar goed.. Nou niet treuren. Gapend opende ik mijn ogen en keek rond.

Een wat ruiger uitziende jongen nam plaats op een bankje tegenover mij. Ik had hem nog nooit gezien, en het kwam zelden voor dat ik mensen zag die ik nog nooit gezien had - wat betekende dat hij nieuw was. Even twijfelend of ik op hem af zou stappen stond ik op. Eenmaal bedacht dat het raar was als ik weer ging zitten liep ik op hem af en nam ik plaats op het bankje, naast hem. Een glimlach sierde mijn gezicht terwijl ik hem even schuin aankeek. 'Nieuw hier?' Probeerde ik dan maar. Het was beter dan niets zeggen, maar erger dan waarop ik had gehoopt.

Ik had het kunnen weten. Een dorp wou iedereen kennen.. Zo was ook dit meisje iemand die op me af stapte. 'Ja ik ben nieuw hier' antwoordde ik luchtig op haar vraag. Voorzichtig nam ik haar in me op. Ze was mooi, dat zeker. Maar als ik ergens een hekel aan had was het meisjes. Kleffe dingen waren het. Toch kon ik het niet laten even te snuifen. Mens? Moeilijk.. Ik keek even weg en blies vervolgens de rook uit. Mijn blik gleed weer naar het meisje toe. 'Hoe heet je?' Het moest toch een beetje lijken alsof ik gëinteresseerd was, toch? Ik stelde mezelf soms te veel vragen voor iemand zoals ik.

Ik voelde hoe mijn hand zachtjes trilde. Om een of andere reden was ik zenuwachtig als het aankwam op nieuwe mensen - ondanks dat ik het zelf graag wilde. Kort nam ik hem in me op en grinnikte toen eventjes. 'Zoë, aangenaam.' Misschien was het plan om hem te leren kennen niet zo'n goed plan en mislukte deze poging. Zo leek het tenminste te gaan. Alsof het gedoemd was te mislukken. 'En jij bent?' Ik keek hoe de rook die hij uitblies langzaam verging in de lucht. De hemel was nog steeds helder blauw, iets wat me deed denken aan mijn moeder, waarom? Geen idee.

'Zoë, mooie naam' antwoordde ik rustig. Mijn sigaret belandde op de grond en ik maakte hem uit met mijn schoen. Vervolgens richtte ik mijn blik weer op het meisje dat dus blijkbaar Zoë heette. 'Ik ben Bose.' Bose, soms wenste ik dat ik een andere naam had. Hij was zo onbekend en bijzonder. Ik hield er juist meer van om een meer bekende naam te hebben zodat ik ook meer.. Opviel. Al hoewel dat onzin was want ik viel toch wel op. Grinnikend op mijn eigen gedachten keek ik naar een eenzaam zwervende wolk in de lucht. Hij verpestte de perfectie van het blauwe.

'Aparte naam.' Reageerde ik weer op zijn antwoord, terwijl ik naast hem op het bankje ging zitten. 'Als je het niet erg vind, ga ik er eventjes bij zitten.' Glimlachte ik, terwijl ik hem kort bestudeerde. Hij zag er niet verkeerd uit, zeker niet verkeerd. Hij was alleen een beetje een "badboy" typ, zoals ik dat wel eens noemde. Mysterieus, wat stiller tegenover vreemde. Zo'n jongen die je in van die boeken tegenkwam, over dat bovennatuurlijke enzo. Ik moest over mijn eigen gedachte even lachen. Soms zou ik wel eens willen dat al die verhalen echt waren. Het zou me ook doodsbang maken als ik wist dat zulke mensen er rondliepen, maar het leek me aan de andere kant ook weer geweldig. 'En bevalt het je hier al een beetje?'

Het aparte naam verhaal kwam al snel boven. Ik glimlachte nors en pakte vervolgens nog een sigaret uit mijn broekzak. Schouder ophalend keek ik haar aan toen ze zei dat ze er bij kwam zitten. 'Het maakt mij allemaal niet uit, doe wat je niet laten kan.' De sigaret belandde tussen mijn lippen en ik stak hem aan met mijn aansteker. Kort snoof ik om haar geur in me op te nemen. Het was voor mij nogal moeilijk om soms in de buurt van mensen te zijn. Na mijn transformatie was ik geen enkel moment verdwenen uit het bos en om nu weer bij de mensheid te zijn, was knap lastig. Maar het ging wat dat betreft al aardig en qua aantrekkings kracht was ik niks veranderd. Toen ze vroeg of het me beviel, knikte ik. 'Natuurlijk, het is alleen nogal.. Iedereen zit hier op elkaars lip en dat kan nog wel eens tot problemen komen. Voor namelijk omdat iedereen alles over elkaar weet.' Behalve diepste geheimen, dat kon niet anders. Ik keek weer naar de lucht en zag dat de witte wolk plaats had genomen voor meerdere wolken. Kennelijk was het blauwe, mooie weer verdwenen.

'Oké,' Zei ik kort, terwijl ik hem eventjes aankeek, waarna ik mijn gezicht natuurlijk ook weer afwendde. Toen hij over de stad begon knikte ik. 'Daar heb je wel gelijk in, het is klein - dus zodra er iets naar buiten komt, weet de hele stad het binnen 10 minuten. Een tip, laat niet te snel iets vrij, want in Mystic Falls zijn er geen geheimen.' Kort glimlachte ik eventjes. Het was altijd zo gegaan, toen mijn vader hertrouwde wist zo'n beetje de gehele gemeenschap het binnen twee dagen. Toen mijn moeder verdween idem dito. Het was soms wel lastig, maar aan de andere kant was het ergens ook wel weer fijn: Je miste nooit iets.

Even balde ik mijn vuisten. Ik wist immers wel dat het risico was geweest om in een dorp te gaan wonen. Maar toch.. Zo groot risico. Even snoof ik bewust toen ik er een paar jongens langs liepen. Het ging altijd van zelf, een soort beschermend iets wanneer ik bij een vrouw was. Maar oké. Langzaam kwam ik overeind en ging tegen over haar staan. Waarom ik op stond wist ik zelf ook niet. Oke.. Ik hield gewoon niet van stil zitten. Mijn hand gleed door mijn haar en kort keek ik Zoë weer aan. Iets te zeggen wist ik niet. Wat dat betreft was ik ook niet erg vaak de prater van het stel.

Mijn wenkbrauw schoof langzaam omhoog toen hij tegenover me ging staan, waarna ik begon te lachen. 'Oké,' Grinnikte ik 'Je had ook gewoon kunnen blijven zitten hoor.' Lachend haalde ik mijn schouders op en keek eventjes naar het bankje waar we op zaten. Het was vrij eenvoudig, gewoon een paar houten planken, niets bijzonders. Een korte glimlach sierde mijn lippen, waarna ik eventjes kuchte. Ongemakkelijke stilte. 'Waar kom je eigenlijk vandaan, en waarom ben je naar Mystic Falls gekomen? Het is nou niet echt een stad waarvan je denkt "Wauw daar wil ik naartoe."' Lachte ik, maar ik was oprecht nieuwsgierig.

Ik glimlachte slechts. 'Zitten is niet iets voor mij, zie je.' Mijn voet bewoog kort heen en weer. Toen ze haar vraag stelde, dacht ik na. Liegen was op dit moment de enige optie. Tenminste.. Mijn leven moest worden gebouwd op leugens doordat ik niemand in dit dorp mocht vertellen waarom ik hier écht was heen gekomen. 'Mijn moeder is overleden, aangezien alleen mij oom hier nog woont, ben ik hier heen gekomen.' Aan de ene kant was het een leugen en ook weer niet. Want me moeder was echt dood gegaan. Maar helaas.. was mijn vader er nog. Ik snoof even bij die gedachten en keek vervolgens naar de lucht die nu vol zat met wolken.

Ik keek hem kort aan. 'Mijn moeder is vorig jaar ook overleden.. Gecondoleerd.' Ik had werkelijk waar geen idee waarom ik het aan deze jongen vertelde. Ik kende hem amper, en daarbij: Ik vertelde het haast nooit aan mensen als het niet nodig was. Misschien was het omdat ik dacht dat hij me zou begrijpen, omdat hij door hetzelfde heen was gegaan als ik. 'Dat was onnodig om te vertellen, maar goed.' Grinnikte ik vervolgens eventjes en keek hem toen weer aan. Hij was niet makkelijk om mee te communiceren, hij zei niet zoveel - dus alles moest van mij komen. Op zich was het geen probleem, maar ik had werkelijk geen idee waar ik het met hem over zou moeten hebben.

'Mm.. Ik weet wat je voelt.' Kort er na ging ik naast haar zitten en legde voor even mijn hand op haar knie. 'Je hoeft er niet onverschillig over te doen, Zoë. Want ik weet dat je het er toch wel moeilijk mee hebt.' Mijn hand stopte ik weer in mijn broekzak en ik keek vervolgens naar de prachtige boom voor onze neus. Hij had rode bladeren, kennelijk was de herfst dichtbij. Ik wist dat ik deze opmerking vast niet had kunnen maken, maar toch deed ik het. Eerlijkheid stond op nummer één. Al hoewel.. soms. Ik glimlachte kort om mijn gedachten en keek haar toen vervolgens aan.

Mijn blik ging naar de hand die op mijn been belandde en daarna keek ik hem aan. 'Ik weet het, maar het is gewoon zo - ach laat ook maar.' Ik had geen zin om mijn hart te luchten bij een wild vreemde die ik pas ene paar minuten kende. Hij was niet zoals de jongens die ik kende. De jongens waar ik mee om ging waren veel opener en enthousiaster. Bij hem had ik het gevoel alsof ik alles uit hem moest halen voordat hij zichzelf werkelijk liet zien. Een uitdaging, dat was het - zeker voor iemand als mij, die iedereen ten alle tijden wilde kennen.

'Oké' antwoordde ik luchtig op de woorden die zij voorheen had uitgesproken. Het maakte mij niet bepaald uit of ze het vertelde of niet. Het ging mij er juist om.. Nee laat maar. Ik tikte met mijn voet op de grond en keek haar vervolgens weer aan. Op momenten zoals nu mistte ik de oude Bose. Gewoon.. Die ene die stiltes oplosten met slappe grapjes zoals elke andere jongen. Maar zo was ik niet meer. Liever een mysterie dan open tegenover iedereen. Ik kwam overeind en trok mijn lerenjack recht. 'Ik denk dat ik moet gaan.. Me eh, tante heeft me nodig.'

Nieuw
Hier zat ik dan op het bankje. Aan mijn lippen hing een stigaret. Niet iets dat vaak voor viel, maar wel gebeurde als ik stress had of me amuseerde. Dit was dus voor de stress en de spanning weg te nemen. Het was koud, maar ondanks het jurkje dat ik aan had, was ik goed in gepakt. In mijn oren dreunde een nummer van Florence + The Machine. Echter bracht zij me helemaak tot het ontspannen en het even vergeten van hoe een bitch ik eigenlijk geweest was. Tegen Teoh bijvoorbeeld, maar vooral tegen Zoë. Aan de andere kant kon het me niet veel schelen. Ze bleven beter weg op dit moment.

Op mijn skateboard reed ik over het plein. Ik keek een beetje afwezig om me heen. Bijna viel ik van mijn board, toen ik Eleanor zag. Ik remde af en reed naar haar toe. Ik sprak me een kleine peptalk toe en stond toen voor haar. Ik glimlachte schuin en keek haar aan. 'Hey Eleanor!'

Ik was al helemaal in mijn lekker warme en vooral zwarte jas gekropen met rode muts totdat Teoh naar me toe kwam. Blijkbaar was hij nog steeds fan van het skaten. Mijn muziek ging af en de oortjes uit toen ik zag dat hij tegen me praatte. Liplezen kon ik dan niet, maar ik wist wel wat hij had gezegd. 'Hallo Teoh,' De sigaret kwam weer naar mijn lippen. Hij was boos op me geweest en hij had het recht, maar ik was ook boos op hem.

'Is het goed als ik naast je kom zitten?' Ik stond een beetje besluiteloos op mijn board geleund en keek haar aan. Ik schraapte mijn keel en vroeg: 'El, is er soms iets vervelends gebeurd?' Ik nam naast haar plaats en draaide
Me naar haar toe. 'En over die roddel, ik heb iedereen verteld dat het niet waar is...'

De rook kwam weer zorgvuldig door mijn neusgaten. Ik keek hem recht in de ogen aan. Was er iets gebeurd? Moest ik hém er aan herrineren dat we gekust hadden en een leuke avond hadden gehad. Niet dat ik verwacht had dat er iets van zou komen, maar op zijn minste wel verwacht dat hij iets van zich liet horen. 'Nee, er is helemaal niks gebeurd.' Nog eens laatste trekje werd van mijn sigaret genomen om hem daarna achteloos weg te gooien. 'Ik voel me enkel niet lekker in mijn vel. Zoals ik al gezegd heb. Jij bent boos op me.' Het klonk niet echt als een vraag. Meer als een vaststelling. Niet als een beschuldiging.

Ik haalde mijn schouders op. 'Was boos, eigenlijk. Ik kan niet zo lang boos blijven,' lachte ik zachtjes. 'Maar de reden was dat we - dat vond ik in elk geval - echt een geweldige avond hebben gehad, en dat door een roddel dat nu allemaal vergeten is? En sorry dat ik boos werd, ik kan niet goed met pijn van anderen omgaan.' Ik wreef vermoeid over mijn hoofd. Ik had de hele nacht nagedacht wat ik op dit moment zou gaan zeggen.

Weer keek ik hem aan en schudde mijn hoofd bij zijn woorden. 'Ik heb geen pijn. Al helemaal niet van die nacht. Het was leuk, ja.' Wat wou hij horen? Dat ik kon gaan janken? 'Geloof me maar als ik je zeg dat ik me echt niet goed in mijn vel voel. Jou zoenen en aangeraak worden die nacht zorgde ervoor dat ik dat wel deed. Soms ben ik niet mezelf, maar iemand heel anders en daar kan ik niks aan doen. Misschien ben ik gewoon echt gek. Hoor ik in een gekkenhuis thuis, maar hey... Keep my dirty little secret.' Mijn handen kwamen om het hout terecht terwijl mijn vingers zich daar om sloten. 'Het was meer dan geweldig. Bijna betoverend en anders dan die vieze slijmbakken. Je was verrassend, Gard.' Met een grijns keek ik hem aan, maar wende al snel mijn ogen weer af naar de omgeving; kinderen die riepen en onbezonnen liepen.

Ik legde mijn hand zachtjes op de hare, die het hout van de bank omsloot. Ik hield mijn gezicht schuin en keek ook naar de kinderen. 'Als iemand in het gekkenhuis thuis hoort, ben ik het wel,' lachte ik. 'En weet je, gek zijn is niet erg. ''Normale'' mensen zijn maar saai.' Ik keek haar toen aan en probeerde haar ogen te kruizen. 'Jij was niet verrassend, El, je was precies zoals ik het me had voorgesteld. En ik denk altijd groots en spectaculair.'