Het Stadsplein

'Bedankt, ik hoop zelf ook dat het gaat lukken,' zei ik met een glimlach en voelde me opgewekt. Het was goed om te merken dat de bewoners ook wilden dat de verdwijningen werden opgelost. Ik keek verbaasd en bezorgd aan. 'Oppassen voor wat?' vroeg ik, benieuwd naar het antwoord. Ik wist dat de verdwijningen door gingen, maar niet of ze daarop doelde.

Met een bezorgde blik legde ik een hand op zijn schouder. 'Zorg dat je niet overkomt.' zei ik met een klein stemmetje. 'Mensen die met de verdwijningen te maken hebben, ze komen nogal een in de problemen. En ik weet niet of je er in gelooft; maar er schijnen vreemde dingen met die mensen te zijn gebeurd.' Dat laatste fluisterde ik en met een fronsend gezicht liet ik mijn hand weer in mijn schoot vallen.

Ik keek naar haar hand en zuchtte even uit. 'Tja, of je nou werkt met misdadigers, ontvoerders, moordenaars, je hebt altijd een soort gevaar over je heen als agent. Maar ik zal oppassen.' Ik wist dat ik gevaar liep, maar dat moest ik maar onder ogen zien. En ze bevestigde enige vermoedens van me; er gebeurde hier echt vreemde dingen.

'Oke.' zei ik lief glimlachend en leunde weer naar achteren tegen de rugleuning van het bankje. Nieuwsgierig keek ik naar zijn gezicht en hield mijn hoofd iets schuin. 'Waarom verdiep je, je in ander mans problemen?' vroeg ik hem, doelend op zijn werk als agent. Ik had dat nooit gezien als een leuke baan, want je moest die problemen zien op te lossen, het moeilijkste deel. Probelemen veroorzaken was makkelijker en leuker.

'Die problemen hebben die mensen natuurlijk ook niet gevraagd, pijnigen ze. Dus ik wil ze voor die mensen oplossen als ze dat zelf niet kunnen. Je kan zeggen dat ik erg van mensen helpen houd,' zei ik met een verlegen glimlach en leunde ook weer naar achteren op de bank. 'Heb jij eigenlijk een baan? Of studeer je nog?'

Zijn verlegen glimlach gaf hem een jonge blik en ik moest een lach onderdrukken. Dit jongetje had geen idee waar hij zich in mengde. Bij zijn vraag lachte ik zachtjes. 'Beide niet. Ik zit in mijn examenjaar, middelbaar onderwijs.' Ik likte kort over mijn lippen en streek mijn haar achter mijn oor. Nee, ik zag er heel waarschijnlijk niet uit als een leerlinge.

Ik keek bijna verbijsterd op. 'Middelbare school?' Ik had haar toch ouder geschat, of in elk geval niet als leerling gezien. 'Weet je al welke studie je na je school gaat doen?' Ik boog benieuwd een beetje naar haar toe. Ze leek zo ontastbaar en onvoorspelbaar. Intrigerend.

Ik zag zijn verbazing en had een geamuseerd glimlachje opgezet. 'Nee.' zei ik eerlijk. Eigenlijk had ik er nog niet eens over na gedacht, dat was het makkelijk aan het het onsterfelijke leven; je had alle tijd en hoefde dus niet overhaast beslissingen te maken. Maar er was een grote kans dat ik niet zou gaan studeren, ik had al genoeg studies gevolgd. Hoewel het me interressant leek meer te leren over nieuwe technieken. 'Misschien iets met computers en techniek.' voegde ik nog toe.

Ik trok even verbaasd mijn wenkbrauwen op. Ze liet en liet me maar verbouwereerd staan. 'Dan heb ik heel veel bewondering voor je. Zelf ben ik werkelijk vreselijk met de computer. Ik vind het al moeilijk om dingen te kopiëren en ergens anders te plakken,' grinnikte ik. Nee, ik hield er niet van om dingen op het kantoor te doen. Liet mij maar lekker buiten lopen en dingen oplossen in de frisse lucht.

'Geloof me, ik ben lange tijd ook zo a-technisch geweest als maar zijn kan.' zei ik met een alwetend glimlachje. Ik kon me nog goed herinneren wanneer ik voor het eerst een tv zag en een computer, zelfs ik was verbaasd omdat het zo nieuw was en toch zo simpel. 'Je kunt altijd iemand aannemen die dat voor je doet.' zei ik onverschillig en krulde een pluk haar om mijn vinger.

Ik lachte en schudde mijn hoofd. 'Zo gemakkelijk is dat niet. Ik verdien nogal het laagste van het laagste. Ik ben eerder zo'n persoon die voor stomme klusjes aangenomen wordt.' Zoals al die verdwijningen achterhalen. Geen enkele agent had daar zin in, dus namen ze mij aan. 'Dus moet je maar je geheim vertellen hoe je zo technisch bent geworden,' zei ik met een glimlach.

'De verdwijningen zijn geen stom klusje. Dat is niet niets omdat op te moeten lossen.' stelde ik en wreef over mijn hand. 'Mijn geheim is alles gewoon uit te proberen. Iedere knop, iedere toets tot je van alles weet wat het inhoudt. Tot je weet hoe het hele apparaat werkt.' Of je kon aan ieder touwtje trekken, elke zenuw proberen te raken, ieder gevoel proberen op te roepen, totdat je precies weet hoe je iemand kunt breken. Ik glimlachte triomfantelijk naar hem.

'Nee, precies!' zei ik, opgewekt dat iemand me eindelijk begreep. 'Als zij niet zo lui door al die jaren heen waren geweest, was het nu al opgelost, of zeker minder geworden. Want die stapel met dossiers over de verdwijningen is abnormaal dik.' Ik lachte en wreef over mijn kaak. 'Dat zal ik dan ook maar eens thuis gaan proberen. Bedankt voor de tip.'

Weer eens wreef hij over zijn kaak en ik lachte zachtjes om zijn tik. Hij had vast geen idee dat ie dat vaker deed. 'En anders kun je altijd mij inschakelen.' bood ik vriendelijk aan. Niet dat ik hem zou helpen met zijn kopieerapparaat, het zou er waarschijnlijk op neer komen dat de machine werd gesaboteerd in plaats van gerepareerd. Niet dat een kapot kopieerapparaat hem zou tegen houden, maar het was iets.

Betrapt keek ik naar mijn handen, die ik opnieuw op mijn kaak had gelegd. Snel deed ik hem naar beneden en keek met een flauwe glimlach naar de straatstenen. Opgewekt keek ik daarna weer op. 'Zou je dat willen?' vroeg ik gemeend. Mijn collega's zouden me alleen maar uitlachen door mijn klunzigheid in zulke apparaten.

'Natuurlijk, wie ben ik om een man in nood hulp te weigeren?' vroeg ik glimlachend en plukte het notitieboekje van zijn schoot. Uit mijn binnenzak haalde ik een potloodje en in sierlijke cijfers schreef ik op een blanco velletje mijn nummer. 'Hier.' Ik overhandigde hem het blok terug en keek hem kort aan.

Ik lachte om haar woorden, maar schrok toen ze mijn notitieblok pakte. Gelukkig sloeg ze al snel de bladzijde op en tot mijn verbazing schreef ze echt haar nummer op. Ik pakte het blok een beetje sprakeloos weer terug aan en stopte het in mijn tas. 'Bedankt,' zei ik zachtjes, niet helemaal zeker of je zo moest reageren. 'Je kan snel een belletje verwachten, ik ben echt een kluns.'

'Je hoeft me niet te bedanken. Dat moet je pas toen als ik je echt geholpen hebt en ik ben blij iets te kunnen doen voor de man die het dorp vrijwillig helpt.' Ik rolde de mouwen van mijn jas aandachtig op en keek hem glimlachend aan. 'Ik geloof niet dat je een kluns bent.' zei ik eerlijk en had de neiging om hem geruststellend aan te raken, maar hield mijn handen op mijn schoot.

Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. 'Dat moet je dan maar het hele agentschap van Mystic Falls vertellen. Een week en ik sta er al om bekend.' Ik keek haar aan en knikte instemmend. 'Dat is waar. Ik..' Ik wou haar een compliment geven of iets vlijerigs, maar toen herinnerde ik me weer dat ze nog op high school zat. Ze zag er gewoon echt niet zo uit.

'Ik kan je zeggen, dat als ik beweer dat jij geen absolute kluns bent, het hele bureau het met mij eens zal zijn.' merkte ik spottend op en sloeg mijn benen andersom over elkaar. 'Zegt u het maar.' zei ik bemoedigend en keek hem afwachtend aan. Hij was voorzichtig, het zou nog wat worden hem uit zijn kast te lokken.

Ik schudde mijn hoofd, en probeerde een andere grap te maken, maar daar was ik ronduit slecht in, dus ik wimpelde het maar gewoon af. Ik keek naar haar op en lachte zachtjes. 'Met die opmerking kan ik zeker instemmen. Maar het is wel eerlijk, ik ben het groentje, dus ze mogen mijn afkraken. Als ik die mysteries heb opgelost, zullen ze wel anders praten.'

Ik was teleurgesteld dat hij niets meer zei en keek slechts glimlachend voor me uit. 'Ach, binnenkort is er weer een ander groentje en dan ben je daar weer van af. Of je moet natuurlijk inderdaad de zaken oplossen, dan zullen ze je niet eens meer zo durven noemen.' stelde ik instemmend en stond op van het bankje. 'Wel, agent Orestes, het was me een genoegen.' zei ik met een klein buiginkje.

'Ja, we zullen zien hoe het loopt. Ik ben mijn hele leven al gewend om het pispaaltje te zijn, dus aanpassen lukt perfect. En inderdaad, ik ga gewoon heel erg mijn best doen om die zaken op te lossen.' Ik keek hoe ze opstond en afscheid nam. Ik stond ook op en keek haar aan. 'Ga je nu al weg?' vroeg ik verbaasd.

'Mijn familie wacht op me.' zei ik met een blik op mijn horloge. Ik wist dat, dat onzin was, niemand wachtte bij de familie Kole op elkaar, niet nu, er was een hoop geruzie. 'Twijfel niet als je mijn hulp nodig hebt.' vertelde ik hem met een speelse glimlach en raakte toen kort, omdat ik het niet kon laten, zijn kaak aan. 'Succes en tot ziens.' zei ik nog met een lach op mijn lippen, waarna ik mijn hand terugtrok en van hem weg liep. Ik gaf hem 4 dagen om me te bellen en anders kon hij een bezoek aan het bureau verwachten. Met die gedachte en een triomfantelijk glimlach liep ik het plein af.

Gone.

Nieuw

Met, zoals de vorige keer, twee meeneem bekers koffie was ik het stadsplein opgelopen. Deze keer was Liam er nog niet, dus nam ik alvast plaats op één van de bankjes. We hadden geluk dat het weer mee zat, anders hadden we een droge plek op moeten zoeken. Ik zette de bekers naast me neer en haalde een krant van onder mijn arm vandaan. Ik sloeg het open en verdween achter het papier. Er was niet veel gebeurd in de wereld deze week, maar er was altijd wel wat waar ze over konden schrijven.