Het Stadsplein

Met mijn tas in mijn ene hand, en de krant in de andere liep ik richting Arthur die verscholen zat achter een krant. Een grijns ontstond rond mijn mond, toen ik naast hem ging zitten en ook mijn krant open sloeg. 'Bedankt voor de koffie.' merkte ik op, toen ik de twee koppen zag staan, en opende mijn tas. 'Die kop koffie, in ruil voor zeer nuttige informatie?' grapte ik en hield een paar papieren in een gesloten envelop voor hem.

Ik keek niet op toen Liam naast me kwam zitten, maar had slechts een grijns op mijn gezicht. Het was slecht hoe goed het me deed dit zo stiekem te doen. 'Dat zou geweldig zijn.' Ik pakte de envelop van hem aan en vouwde de krant half dubbel om hem op mijn schoot te kunnen leggen. Ik doorzocht mijn tas en haalde er wat velletjes uit die ik aan hem gaf. 'Ik heb niet veel meer kunnen ontdekken.' gaf ik teleurgesteld toe.

Ik pakte de kop koffie aan en nam er een grote slok uit. 'Het is dat een oude vriend mij opbelde, anders was ik hier never nooit achter gekomen. Het schijnt dat alle mensen die verdwenen zijn toch een connectie met elkaar hadden.' Ik pakte zijn bladen aan en keek er doorheen. Het was niet zoveel interessants, alhoewel - er waren foto's van de plek waar ze verdwenen waren en wie weet kon dat ook nog wat opleveren. 'Inclusief jou ouders. Ik weet niet of je het wist, maar ze hadden een soort van... bondgenootschap. En het meest interessante is nog wel, dat iedereen één soort vertegenwoordigde.' Het was een korte samenvatting van wat er precies in de bladen stond.

Terwijl ik aan mijn koffie nipte luisterde ik naar Liam. Een frons trok over mijn gezicht. Een bondgenootschap waarvoor? En hoe kwam hij er bij dat mijn ouders er iets mee te maken hadden? Ik opende de envelop en bladerde eveneens er door heen. 'Wacht even, wat doen mijn ouders hier tussen?' vroeg ik verbaasd. Ik had altijd gedacht dat ze niets afwisten van al die mythes, dat ik het eerste was waar ze mee in aanraking kwamen.

'En nu komt het interessante gedeelte. Het genootschap bestond uit maar een aantal mensen. Francisca Lewis, Leänne Starling, Mevrouw Grand, jou ouders en een vriend van mij Riley. Ieder van hen representeerde een mythe, of ras. Heksen, mensen, weerwolven, vampieren. De rol van jou ouders, nou ja - voornamelijk jou vader, was dat hij opkwam voor de geestelijke. Hij bleek nogal wat.. gedreigd te hebben, dus hebben ze hem in de groep gelaten. Iedere week kwamen ze samen in de pastorie en jou moeder verzorgde het eten en het drinken. Riley is gevlucht en heeft me eergisteren opgebeld. Het is me alleen nog onduidelijk waarom Francisca Lewis nog vrolijk hier rond huppelt.' Ik keek hem geïnteresseerd aan. 'Jij nog suggesties?'

Ik luisterde met open mond naar zijn verhaal. In de documenten stond precies hetzelfde. Ik kon het werkelijk niet geloven. Was ik zo naïef dat ik hier niets van gemerkt had of was dit alles volledig om mij heen gegaan. Ik slikte de sprakeloosheid weg en schraapte mijn keel. 'Mijn vader wilde hoogst waarschijnlijk van al dat 'gespuis' af. Mevrouw Grand was een weerwolf. Lewis een heks, jouw vriend een vampier en Starling normaal. Zat het zo?' vroeg ik om maar wat te zeggen. Ik had niet echt suggesties, ik was alleen verontwaardigd.

Ik knikte. 'Zo zat het precies. Vier van de leden zijn al uit de weg geruimd, Riley zit ergens aan de andere kant van de wereld en mevrouw Lewis hier, woont nog op precies dezelfde plek als altijd. Aan de rand van de stad, met haar dochter en moeder als ik me niet vergis. Ik weet in ieder geval dat haar dochter een bloedhekel aan me heeft... Wat ook wel mijn eigen schuld is moet ik zeggen. Maar goed - misschien moeten we een keer met haar gaan praten?' opperde ik en dronk nog wat van mijn koffie. 'Nou, we hebben in ieder geval een motief.'

'Dat is inderdaad wel erg verdacht, moet ik toegeven.' Bedenkelijk nam ik een slok koffie. Ik wist dat de Lewis familie generaties aan heksen had, daar was ik achter gekomen toen ik hier kwam. Ik snapte alleen niet waarom ze zo nodig van de rest af zou moeten. 'Maar waarom? Ik heb vernomen dat Lewis en Starling jeugd vriendinnen waren. Welke redenen zouden er dan moeten zijn? En wat zegt jouw vriend hier over?'

'Dit is alles wat hij me heeft gezegd, zodra hij te horen kreeg dat de familie Kole van plan was om terug te keren, is hij weet ik niet hoe snel gevlucht.' verzuchtte ik en gooide mijn lege koffiebeker met een boog in de prullenbak. 'Waarschijnlijk waren ze opzoek naar iets, zeer waarschijnlijk iets waardoor de familie Kole in gevaar zou kunnen komen, iets waarvan ze niet wilde dat het ontdekt werd en dan gaan ze mensen het zwijgen opleggen. Ik ken ze, ik weet hoe ze werken - vooral die ene blonde trut... Genevieve heeft ze volgens mij.'

'Begin alsjeblieft niet over haar.' zei ik kil en nam nog wat koffie om de bittere smaak van haar gedachte weg te spoelen. 'Wat kan hen nou in gevaar brengen? Ze zijn praktisch gezien niet te doden. Al vraag ik me soms af of ze niet al dood zijn, ze lijken niets te voelen.' Ik wreef met mijn vrije hand over mijn been en klemde mijn kaken op elkaar. Natuurlijk had die verdomde familie er iets mee te maken. Waar hadden ze hun neus niet in gestoken in dit kleine dorpje?

'Er is altijd iets waarmee je een spreuk kan omkeren, dat weet je - dus ook daar. Er is altijd een zwakte, niemand is onsterfelijk op een manier die niet omkeerbaar is.' merkte ik op en keek hoe hij gefrustreerd zijn kaken op elkaar klemde. 'De Kole's zijn hier voor een reden, en ik denk dat we de rede zojuist hebben gevonden.' Het moest wel, waarom zouden zíj anders verdwijnen en niet andere mensen.

'Ik zal mijn vaders studie nog wel eens doorzoeken. Ik kan me niet voorstellen dat hij helemaal niets heeft achtergelaten over die bijeenkomsten. En anders mijn moeder wel.' Mijn beker was ondertussen al leeg geraakt en verfrommelde de beker in mijn handen. 'Ik kom er maar al te graag achter wat hun zwakte is. Ik ben het beu Kole hun gang te laten gaan. Ze mogen weten dat ze hier niet het heft in handen hebben.' Ik gooide mijn beker weg in de prullenbak naast het bankje en vouwde de, de krant weer wat open.

'En dat laatste zou je nog wel eens in de problemen kunnen brengen. Luister, ik leef al tweehonderd negentien jaar op deze aardbol en als ik één ding heb geleerd, is het dat je niet moet sollen met een Kole. Serieus, ze slaan je dood alsof je een vlieg bent. We moeten ons gedeisd houden, ze mogen niet weten dat we het goede spoor te pakken hebben. Ze moeten blijven denken dat we nog steeds in het donker tasten en niets bijzonders weten. Alleen dan kunnen we verder komen hiermee.' zei ik serieus. Tegen hen in gaan had geen nut en proberen ze tegen te houden al helemaal niet.

Ik zuchtte. 'Je hebt gelijk, sorry, ik liet me even gaan. Dat doe ik te vaak de laatste tijd, die familie werkt me op de zenuwen.' Ik liet de krant weer zakken. Liam had weer eens gelijk, eigenlijk had hij altijd gelijk, wat aan de ene kant vreselijk irritant was, maar ook handig omdat hij me meerdere malen had gewaarschuwd voor iets. 'Dus, gaan we een gesprek houden met mevrouw Lewis? Of neem jij dat voor je rekening, ik weet niet hoe ik kan helpen, behalve het angstaanjagende evenbeeld van mijn vader spelen.'

'Ik weet niet in hoeverre ze met een vampier wilt spreken en of dat ik überhaupt wel binnen kan stappen in dat huis. Ik heb nogal eens gehad dat ik een paar meter voor het huis van een heks tegen een of andere onzichtbare muur aanliep. Wellicht heeft ze dat gedaan als bescherming tegen de Kole's. Zou jij ook eens moeten doen.' grinnikte ik en keek hem aan. 'Het is dus misschien beter als je meegaat, waarschijnlijk wil ze wel met jou praten - of is ze in ieder geval wat opener.'

'He, ik woon in een pastorie, het stikt er van God, daar komt geen vampier zomaar binnen.' Alleen degene die ik uitnodigde konden er binnen stappen zonder nadelige gevolgen, dat had ik ondervonden met Igraine. 'Maar je hebt wel gelijk, als ze denkt dat ik net als mijn vader ben, dan doe ik wel een spreukje en zal ze er hopelijk anders over denken.'

'Daar komt geen vampier binnen omdat jij ze niet uitnodigt, ik weet hoe het zit hoor.' grinnikte ik. Ik wist de regels die verbonden waren aan mijn bestaan, en ik wist hoe manipulatief de mensen ermee konden zijn. Vooral heksen besloten, nadat ze vampieren binnen hadden gelaten, een spreuk over hun huis uit te spreken zodat ze niet naar binnen konden. Het was irritant, al begreep ik het wel. 'Maar als je mijn hulp nodig hebt - je weet me te vinden.'

'Liam, serieus, volgens mij weet je net zo goed als ik dat ik je hulp altijd nodig heb, omdat ik op mezelf nooit zoveel voor elkaar zou krijgen.' Ik lachte terwijl ik mijn hoofd schudde en vouwde mijn krant terug op. En ik had geen idee waar ik steeds moest beginnen met kijken er waren zoveel mogelijkheden dat ik het overzicht steeds verloor. Liam leek dat probleem geheel niet te hebben.

Ik begon te grijnzen bij zijn woorden en keek hem kort aan. 'Tja, ik leef 219 jaar -' gaf ik als excuus. Ik wist nou eenmaal veel over de stad en de mensen die er woonde. Ik wist wie ze waren en had connecties uit bovennatuurlijke families die wel aan onze kant stonden. Helaas was de familie Lewis niet altijd zo open-minded geweest richting vampieren, maar goed.

Ik had nooit geweten hoe oud Liam werkelijk was dus ik keek hem met grote ogen aan. 'Jeetje, je hebt de burgeroorlog meegemaakt. En Darwin.' Beduusd keek ik voor me uit. Ik stelde niets voor als je het zo ging bekijken. Wat had ik nou meegemaakt in mijn leven? 'Ben je in 1792 geboren?' vroeg ik hem na snel een rekensommetje in mijn hoofd te hebben gemaakt. Ondertussen bedacht ik me dat ik nooit zulke dingen aan Igraine had gevraagd. Alsof het me niet interesseerde, wat absoluut het tegendeel was, want ik was er erg nieuwsgierig naar.

Ik knikte. 'Ja, allemaal meegemaakt - aan moeten horen wat iedereen te zeggen had met hun theorieën.' grinnikte ik en knikte alweer. '26 september om precies te zijn. Maar dat is nog niets hoor, de Kole's lopen hier al minstens zevenhonderd jaar rond, hun moeder was een sterke heks die haar kinderen niet wilde verliezen aan de weerwolven en veranderde ze in vampieren. Maar toen bleek dat hun jongste dochter het weerwolven gen had waardoor ze een hybrid en vandaar is zij de enige die ze kan creëren.' legde ik uit.

'Zevenhónderd.' herhaalde ik vol verbazing. Zoiets kon ik me absoluut niet voorstellen, dat je zevenhonderd jaar zou leven. En niet eens zou leven, maar onsterfelijk zijn. Ik wreef over mijn slaap en keek naar Liam. 'Een hybrid, zoiets als een weerwolf en vampier in een? Ik dacht dat die niet bestonden?' Ondertussen bedacht ik me dat Katy die jongste moest zijn. Zou ze Eleanor door hebben? Maar dat was een domme vraag, want ze hadden iedereen hier door.

'Ja, een kruising tussen een vampier een een weerwolf. Ze zijn de vloek kwijt van iedere maand veranderen en kunnen veranderen wanneer ze willen. En daarbij leven ze gewoon op bloed als een vampier. Maar voor hen zijn beide kruiden, dus wolfsbane en vervain een zwakte.' Ik had me er een tijdje in verdiept omdat ik geïnteresseerd was in het ontstaan van deze wezens.

Ja, ik nog een hoop leren van deze wereld. Ik dacht dat ik na mijn tijd op Harvard al veel had geleerd, maar dat was een wereld die ver van me af stond. De mythen waren nu veel dichter bij dan de gevlekte stinkzwam waar ik de latijnse naam van moest kennen op school. Ik was het spontaan vergeten nadat ik de toets had gehad.

'Ik heb nog wel een paar boeken staan die misschien van pas kunnen komen, je mag ze wel eens lezen als je wilt?' stelde ik voor. Om eerlijk te zijn zat ik er niet op te wachten om alles uit te leggen. Ik stopte de krant die ik eerder van hem had gehad in mijn tas. 'Wil je nog iets weten?' Als we dan toch bezig waren kon ik hem maar net zo goed vertellen wat hij wilde.