Het Stadsplein

Ik werd uit een cafe geduwd en ik keek boos achterom. 'De eikels,' mompelde ik en liep naar een bankje toe, waar een meisje ook al zat. Ik deed mijn gezicht in mijn handen. Het was echt bijna volle maan, morgen al, en het ging slechter dan ooit. Ik bezocht dingen waar ik normaal nooit naartoe zou gaan en deed ook weer dingen die de normale Logan nooit zou doen. Maar ik kon het niet tegenhouden.

'Zware dag?' Vroeg ik met een ophalende wenkbrauw toen er een jongen van mijn leeftijd naast me kwam zitten. Hij leek niet in de opperste stemming, in tegendeel zelfs - het zag ernaar uit dat hem niet veel meezat vandaag. 'Sigaret?' Ik hield hem het pakje voor en grinnikte even. 'Word je rustig van.'

Ik keek haar peilend aan en voelde twee meningen in mijn hoofd met elkaar ruzie maken. En die van de volle maan nam het over. Ik knikte en pakte er eentje uit het pakje, om hem tussen mijn lippen te stoppen en te wachten tot ze het zou aansteken. 'Je wilt half niet weten,' zei ik afwezig. Ik keek haar even aan en stak mijn hand uit. 'Logan.'

Ik stak zijn sigaret aan, maar nam de moeite niet om zijn hand te schudden. 'Megan, of Meg - wat je zelf wilt.' Vervolgens nam ik nog een trekje en liet de rook tussen mijn lippen ontsnappen. 'Ik kan alles hebben. Vertel.' Zei ik nuchter en keek hem vanuit mijn ooghoeken aan.

Ik keek even glimlachend naar mijn uitgestoken hand die ze niet schudde en ging achterover zitten met de aangestoken sigaret tussen mijn vingers. 'Het gaat je eigenlijk niets aan,' mompelde ik en nam een kort trekje. 'Al geloof ik best dat je alles kan hebben. Laat ik zeggen dat ik in wat cafes en zulke dingen niet meer welkom ben.'

'Dan moet je het wel heel erg bond hebben gemaakt.' Grinnikte ik en keek hem aan. 'En ik maar denken dat je niet zo'n ruig type bent. Sorry dat ik het zeg - maar je ziet er nogal als een pussycat uit.' Hij had echt zo'n hoofd waarbij je in z'n wangen zou willen knijpen. Ja - zo zag hij eruit, maar blijkbaar gedroeg hij zich anders.

Ik voelde een treurige blik over mijn gezicht trekken, maar die snel al harder werd. 'Dat ben ik normaal ook, maar nu is even alles fout.' Ik nam een ruwe trek en blies het boos uit. 'En ik heb het bond gemaakt, veel te erg.' Ook al was er niets grappigs aan, ik moest toch lachen. Als mijn vader me nu zou zien, dan was ik er echt geweest.

Het viel me op dat zijn gedrag vreemd was. Nog nooit reageerde iemand zo op iets wat ik zei, en al helemaal niet lachend. Het klopte niet, maar ik liet het voor wat het was - het interesseerde me niet echt. 'En wat is dan de rede dat je het nu zo bond hebt gemaakt? Nasty break-up?'

Opnieuw moest ik lachen. 'Nee, ik heb zo'n lief, schattig meisje die geen mens kwaad doet als vriendin.' Ik voelde mijn hoofd even licht worden. Frances. Ik voelde mijn eigen verstand langzaam even terugkomen en slikte. 'Ze is de beste persoon die ik ken.' Ik keek even walgend naar de sigaret, maar ik merkte dat ik er rustiger van werd. 'Zitten wij niet bij elkaar op school?'

'Er is maar één school in een omtrek van 20 kilometer, dus dat lijkt me wel ja.' Zei ik en onderdrukte een grijns. 'Dan ben ik blij voor je, dat je het perfecte meisje hebt gevonden.' Zei ik oprecht en drukte het stompje dat was overgebleven uit op het bankje en gooide deze daarna op de grond.

Ik grinnikte zachtjes en schudde mijn hoofd. 'Ik geloof dat ik je inderdaad al eerder had gezien.' Ik glimlachte even flauwtjes en keek naar de grond. 'Ja, ze is geweldig,' mompelde ik en keek naar de lucht. 'En normaal zou ik nu bij haar zijn, maar op dit moment is het beter als ze me even niet ziet.' Ik nam nog een trekje en blies het uit.

'Dus hou je mij maar gezelschap.' Grinnikte ik en stak opnieuw een sigaret op. Ik zat ook niet helemaal best in m'n vel op dit moment, maar dat zat ik eigenlijk nooit - dus tja. 'Dus, nog iets interessants te melden of zit je hier alleen te mokken?'

'Yup, ik heb toch niet veel beters te doen,' mompelde ik en knikte. 'Ik zit hier alleen te mokken. Ik raad je aan om iets vermakelijkers te doen, want om mij in een beter humeur te krijgen is nu een lastige taak.' Ik had nog steeds mijn eerste sigaret en rookte die op. Ik zuchtte even en keek naar de wandelende mensen.

'Ach - ik was ook niet van plan om je in een beter humeur te krijgen. Zelf ben ik nou ook niet de vrolijkste.' Ik had genoeg zelfspot om zulk soort dingen over mezelf te zeggen. Het interesseerde me namelijk gewoon niet zo. 'Daarbij heb ik zelf ook niets beters te doen, dus dat scheelt.' Ik zag dat zijn sigaret opgebrand was, dus hield ik het halflege doosje voor zijn neus. 'Nog een?'

Ik knikte en pakte een sigaret uit haar pakje. Ik stak hem op en hield hem tussen mijn vingers. 'En, woon je hier eigenlijk al lang? Zo ja, ik heb medelijden met je. Er is hier niets te doen.' De normale Logan vond het hier geweldig, maar op dat moment haatte ik het hier. '

Zijn sigaret had ik al snel aangestoken met mijn aansteker en nam zelf nog een trekje van die van mij. 'Drie maanden, maar verwacht niet dat ik heel lang blijf.' Zei ik grimmig en keek hem aan. 'Geloof me als ik zeg dat ik ook medelijden met mezelf heb.' Dit stadje was niets voor mij. Ik viel veel te veel op, iedereen was hier "normaal" en dan kwam ik.

NEW.

Het was middag. Met de plaatselijke krant voor mijn neus zat ik op een van de bankjes rond het standbeeld in het centrum van Mystic Falls. Het was een mooie dag. De zon scheen en mensen leken er van op te bloeien. Ik had hier met Arthur afgesproken, ik had geen idee hoe laat het was, maar hij zou er zo vast wel aankomen. Ik had hem al een tijdje niet meer gesproken, dus ik was benieuwd naar zijn bevindingen. Ik had de papieren meegenomen. De belangrijkste voor mijn bewijs had ik thuis achter gelaten, maar deze zou hij ook ooit wel eens te zien krijgen. Ik was in ieder geval een stuk wijzer geworden.

Met mijn tas onder mijn arm geklemd en twee bekers koffie in mijn handen liep ik het stadsplein op. De hele dag had ik nog geen koffie gedronken, een ramp als je Arthur Ivers heette en aangezien ik met Liam had afgesproken, had ik er voor hem ook maar een koffie meegenomen. Ik zag hem op een bankje zitten en liep er naartoe. Daar zette ik één beker onhandig op het bankje en haalde mijn tas onder mijn arm vandaan. 'Goedemiddag, Liam. Koffie?' Zelf nam ik opgelucht een slok, eindelijk wat caffeine.

De krant werd opgevouwen en op de bank neer gelegd, waarna ik naar de koffie keek die naast me neer werd gezet. ‘Arthur.’ Begroette ik hem en pakte de koffie op. ‘Bedankt.’ Bij deze woorden nam ik een slok en liet het warme goedje door mijn keel verdwijnen. ‘En hoe zit het met de bevindingen? Nog interessante ontdekkingen gedaan?’ Vroeg ik nieuwsgierig en keek hem aan. Hij was pienter, wist waar hij moest zoeken; daar was ik zeker van.

Ik nam naast Liam plaats en zette mijn tas naast me weg. 'Ik moet bekennen dat ik iets uiterst interressants op mijn pad geworpen heb gekregen zonder er eigenlijk ook maar moeite voor te doen.' vertelde ik hem met een schaduw van een glimlach en opende de tas om tussen wat papieren te zoeken. 'De Gard familie, met de verdwenen vader. Hij leeft en heeft iets van zich laten horen. Ik sprak met Teoh, zijn zoon, hij schijnt gebeld te zijn, uit het niets.'

Toen hij over iets interessants begon keek ik hem aan. ‘Inderdaad erg interessant.’ Gaf ik hem na en keek naar de papieren in zijn hand. ‘Ah – Teoh, de lolbroek van de school. Dat ie dat tegen jou vertelde joh.’ Ik was verbaast, ik had Teoh niet voor zoiets aangezien. Iemand die altijd de schijn hoog hield dat ie zo vrolijk was. ‘Heeft ie toevallig ook gezegd waarom hij belde?’ Het was niet al te moeilijk uit te zoeken: Als Teoh het wist, had ik het zo uit hem. ‘Ik ben ook iets interessants tegen gekomen. Tussen alle verdwijningen zit steeds precies een jaar. Jou ouders drie jaar geleden, ene mevrouw Grand een jaar erna en Mevrouw Starling vorig jaar. En met precies een jaar, bedoel ik ook echt precies een jaar. Tot op de datum toe nauwkeurig. Ik heb geen idee waar het mee te maken heeft, maar het is een interessant feit.’

Ik haalde mijn schouders op. 'Hij heeft hem zelf niet gesproken. En zijn moeder wil er niet over praten. Ik dacht dat jij haar misschien kon benaderen?' Ik had misschien mijn charmes mee, maar ze zou me waarschijnlijk niets toe vertrouwen. Ik was slechts de leraar van haar zoon en Liam, tjah, hij had zijn overtuigingskracht. 'Precies een jaar..' herhaalde ik. Drie jaar geleden, het leek eeuwen. 'Hoe past de verdwijning van Gard hierin?' vroeg ik, omdat ik me herinnerde dat, dat niet zo lang geleden kon zijn.

'Laat die moeder maar aan mij over, dat is zo gebeurd.' Zei ik alsof het niets wat, wat het voor mij in principe ook was. Het koste me geen moeite om mensen over te halen tot iets. Één blik, wat woorden en het was geregeld. 'Niet. Zijn verdwijning past er totaal niet in en ik vraag me ook af of die verdwijning van hem wel een verdwijning was. Wie weet heeft hij ze gewoon verlaten en houdt Mevrouw Gard alles voor haar zoon achter, die daardoor denkt dat zijn lieftallige pa verdwenen was.'

'Oke, prima.' zei ik tevreden en wist dat we nu alle informatie die zij had wel uit haar zouden krijgen. Ik had net zoals Liam al het idee gehad dat die hele verdwijning van Gard maar weinig met de rest te maken had, maar dan konden we tenminste wel één van de verdwijningen laten vallen. Ik zuchtte bij zijn verklaring en knikte. Wat als mijn ouders simpel weg gegaan waren, om mij te ontlopen, misschien had ik ze dan met een gerust hard kunnen haten. 'Heb je verder nog iets ontdekt of uberhaupt aan de dossiers gehad?'

'Er waren wel wat interessante details,' Gaf ik toe en dacht even na of ik het hem moest vertellen. Misschien wist hij het al, misschien ook niet. 'Heb je ooit gehoord van de Familie Kole?' Ik keek hem vragend aan en nam een slok van de koffie die hij voor mij had meegenomen. 'Persoonlijk denk ik dat hun er wel eens iets mee te maken zouden kunnen hebben. Ik heb geen motief, maar het is de meest logische verklaring: Ze zijn een van de weinige onder de vampieren die samenwerken en mensen zonder ook maar enige aanwijzing kunnen laten verdwijnen.'