Het Stadsplein

'Graag, ik kan nog een hoop leren, geloof ik. Wat betreft de andere mythen dan.' Over mijn eigen soort had ik al genoeg informatie. Daar geloofde ik niet veel meer over te kunnen leren. Misschien had ik zelfs nieuwe dingen uitgevonden met mijn experimenten. Die overigens niet altijd even goed afliepen. Kort dacht ik na over zijn vraag en vroeg uiteindelijk met een grijns: 'Heb je de eerste ruimtevluchten van dichtbij meegemaakt?'

Ik knikte. 'Ja, en de eerste computer, tv - en ga zo maar door. Geloof me, als je zo lang leeft beginnen die dingen hun waarde te verliezen, al was het leven zonder toch een stuk saaier.' Niemand kon meer om de technologie van tegenwoordig heen, zelfs wij als vampieren merkte dat. 'Als Elisa er een keer niet is, kan je wel langskomen. Ze heeft het nog steeds niet echt op je. Dat Igraine gebeuren vergeeft ze je niet snel.'

'Ja, ik kan me zoiets natuurlijk nooit voorstellen. Maar het had me geweldig geleken. Alhoewel ik toch liever alleen nu leef.' Kort glimlachte ik en knikte toen hij zei dat ik langs kon komen als Elisa weg was. Ik begreep dat ze het niet zo met me op had vanwege het voorval met Igraine en dat speet me, maar Igraine had het me vergeven en ik hoopte dat Elisa dat ook zou doen. 'Zou het helpen als ik me zou verontschuldigen bij haar?' Ik vond het vervelend als mensen me niet mochten, terwijl ik niets tegen ze had.

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet, ze is niet altijd even vergevingsgezind zeker niet als het om Igraine gaat. Toen ze erachter kwam dat ik met jou onder één hoedje speelde was ze ook niet al te vrolijk. Maar je kan het proberen.' Ik kende Elisa, al wist ik niet hoe ze daarop zou reageren. Ze zou waarschijnlijk ten eerste boos zijn dat ik hem naar ons huis had meegenomen, maar dat kwam wel weer goed. Ze kon nooit lang boos blijven op mij.

'Ik laat het je wel weten als ik haar aanspreek.' vertelde ik hem terwijl ik een insect van mijn hand blies. 'Ik vind het vervelend, dat jouw vriendin mij niet mag.' Ik had niet echt nagedacht over die opmerking en ik voelde me stom het zo gezegd te hebben. Het was nogal ongemakkelijk, ik praatte er dan ook spontaan over heen. 'Laten we mevrouw Lewis zo snel mogelijk maar een bezoek brengen. Ik ben benieuwd wat ze weet.'

Toen hij plots een ander onderwerp aansneed, ging ik daarin mee. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee. Misschien in het weekend? Dan hebben we de meeste kans om haar aan te treffen.. Al is de kans dan ook groter dat Frances er is.' Dacht ik hardop en keek hem even aan. Ik zou hem ook eens over dat ene ding moeten vragen, dat bruiloft ding. Al was nu misschien niet de beste tijd. Nee, ik zou het hem later wel vragen.

'Heb je nog tussenuren deze week? Ik ben altijd op donderdag middag vrij. Loopt er een van jouw tussenuren met die middag samen?' Nou, ik was niet altijd op donderdag vrij, in andere woorden niet meer tot aan de vakantie. Ik ging extra werken, voor die vakantie van Eleanor en mij. 'Dan ontlopen we haar waarschijnlijk wel.'

'Donderdag middag is prima.' En als ik niet vrij was kon ik daar wel voor zorgen. Daarbij werkte ik niet fulltime, er moet ook rust zijn - zelfs als je al tweehonderd jaar leeft. 'Dus dan gaan we donderdagmiddag bij Mevrouw Lewis langs, en wat dacht je ervan als we die leerlinge van jou... Zoë Starling was het volgens mij, ook wat vragen stellen. Wie weet weet ze wel iets, haar pa zit bij de politie nietwaar?' We konden iedere hulp die we konden krijgen gebruiken, al moest het wel in bepaalde kringen blijven.

'Prima en wat betreft Zoë- ' Ik noemde haar alleen bij haar eerste naam, ik kende haar immers vrij goed. 'misschien moet ik haar maar alleen opzoeken. Ik ken haar en ik geloof niet dat ze erg op haar gemak is als ze met twee van ons over haar moeder moet praten.' Niet wetend of ik haar een vriendin kon noemen, hield ik dat maar buiten beschouwing. Tevens had ik een relatie met haar beste vriendin, dus ja we waren zeker goede kennissen.

'Prima, ze heeft het inderdaad niet zo op mij als leraar.' grinnikte ik. Nee, niet bij iedereen had ik een goede indruk achter gelaten. Zeker niet bij Frances, Alicia daarentegen was weer een heel ander verhaal, maar die had niets met de verdwijningen te maken - tenminste niet voor zover ik wist. 'Dus, jij praat met Starling en wij gaan donderdag naar Lewis toe. Misschien heeft onze goede vriend Orestes nog wel wat insiders? Misschien moeten we ook maar eens met hem aan praten.'

'Mooi, dan zie ik je sowieso donderdag. Kan ik je meteen inlichten over Zoë.' Ik knikte instemmend en moest lachen toen hij over de agent begon. 'Er gaan echt verhalen over hem rond, dat hij het sulletje van het bureau is. Maar ik geloof dat we hem niet moeten onderschatten, dus laten we dat vooral doen.' Na dat gezegd te hebben stond ik op en stopte de krant en mijn tas onder mijn arm. 'Dan ga ik nu naar huis, ik moet nog koken voor Igraine.' zei ik met een lach.

Ik begon te grijnzen en knikte. 'Ja, dat soort dingen heb ik inderdaad ook voorbij horen komen.' Het was vermakelijk om dat soort verhalen te horen, maar je moest mensen er niet op beoordelen: dat kon je nog in de weg gaan zitten. 'Dan zou ik zeggen, veel plezier. Ik ga ook maar eens, voordat ik dadelijk thuis kom en een kruis verhoor krijg over waar ik was.' zei ik grijnzend.

'Ik zou haar maar alvast voor gaan bereiden, ik leef nog heel lang, dus ik kan nog heel vaak over de vloer komen bij jullie.' Met een lach zei ik Liam nog gedag en wenste hem nog een goede dag toe. Daarna liep ik het plein af met een hoofd vol nieuwe informatie en een hoop ingewikkelde gedachten. Het was maar wat al die verdwijningen.

Gone

Ja, Liam is ook gone.