Het Stadsplein

Bij het horen van de familie Kole keek ik fronsend op. Het was natuurlijk vanzelfsprekend dat Liam hier ook van af wist, maar ik had niet verwachten dat hij ze zou noemen. 'Ja, Igraine heeft me over ze verteld, ze schijnen nogal voor wat onrust te zorgen.' Ik luisterde aandachtig naar Liam. 'En ze hebben natuurlijk geen motieven nodig, dus zal het voor ons nog moeilijker zijn bewijzen te vinden.' verzuchtte ik.

Ik knikte. 'En dat is precies de reden waarom ik ze zo haat. Ze denken dat ze alles kunnen maken zonder ook maar enige reden te hebben en dan ook nog denken dat ze er zonder problemen vanaf komen.' Zei ik geërgerd en gooide de lege koffiebeker in de prullenbak die naast me stond. 'Maar voor het geval ik iets gemist hebt,' Ik pakte de rapporten uit mijn tas, 'heb je hier de rest van de documenten nog.'

'Maar ze kunnen dus ook alles maken omdat niemand hen aan kan?' Het was eerder een retorische vraag, tenminste het antwoord leek mij vrij logisch. Pas als niemand tegen je op kan, kun je zulke dingen maken. Ik pakte de dossiers dankbaar van hem aan en stopte ze in mijn tas. Waarna ik eveneens de documenten die ik had doorgenomen tevoorschijn haalde. Ik gaf ze aan hem, maar vooral het laatste dossier met tegenzin. Het ging over mijn familie, over wat er bekend van wat er was gebeurd en dat was al erg genoeg. 'Ik geloof ook niet dat hier nog veel relevants in gevonden kan worden.'

'Ze denken dat niemand hen iets kan maken, maar alles wat gecreërd is heeft ook een zwakte punt. Alles kan op een of andere manier gedood worden. We weten het misschien nog niet, maar er is iets wat hen kapot kan maken en dat is waar ik naar heb gezocht. Maar helaas, niets gevonden.' Er moest een manier zijn om ze te doden, zeker door de manier hoe ze gemaakt zijn. Aan iedere spreuk zit een los einde waarmee je de spreuk kan terug draaien.

'Daar heb je gelijk in.' moest ik toegeven en keek bedenkelijk voor me uit. 'Dus eigenlijk wordt er verondersteld dat het vampier zijn ontstaan is door een spreuk?' vroeg ik geintrigeerd. Ik had me al eens eerder afgevraagd hoe de eerste vampier was ontstaan en het verbaasde me niet als magie daar de basis voor was. En als magie het fundament was, zou magie ook hetgene zijn wat het tot de grond toe kon afbreken.

‘De meeste legendes gaan zo wel ja, maar of het waar is weet ik natuurlijk niet. Eigenlijk lijkt het me het enigste wat mogelijk is: Ze komen niet uit de grond vallen en het meeste bovennatuurlijke in deze wereld wordt bereikt met magie.’ Ik sprak mijn gedachten hardop uit en liet mijn blik vallen op Arthur. ‘Wat heeft Igraine je er eigenlijk over verteld?’

Ik knikte, weer was ik het eens met Liam. Nooit gedacht dat ik het zo vaak eens met hem zou zijn, laat staan dat ik met Liam zou samenwerken. 'Niet zo veel, alleen dat ze tegelijk de transformatie hebben ondergaan om bij elkaar te blijven en dat ze sterker zijn dan anderen.' Met andere woorden, ik wist eigenlijk helemaal niet zo veel over hen. 'Zijn er nog meer belangrijke dingen die ik meot weten over hen?'

'Misschien dat ze gevoelens, dromen en gedachten kunnen manipuleren.' Merkte ik op en keek hem aan. 'Hout werkt niet bij ze, Vervain slechts enkele seconde. Ze helen sneller, kunnen meer krachten van mensen zoals jij aan. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar wat ik probeer te zeggen: Ga niet roekeloos tegen ze vechten als je geen goed plan hebt, want dat werkt toch niet.' Ik dacht nog even na en keek hem aan. 'De familie bestaat uit vijf leden. Oudste zoon is Heath, daarna komen Genevieve en Harper - de manipulatieve tweeling ook wel genoemd, daaronder zit Tommy en als laatste de kleine Katie, maar - onderschat haar niet.'

Ik luisterde aandachtig en moest toegeven dat ik geintimideerd was door wat ze allemaal konden. Het klonk erg indrukwekkend. 'Dat was ook niet mijn plan.' stelde ik terwijl ik instemmend knikte. Bij het horen van de namen, kwamen enkele me bekend voor. 'En de jongsten zitten nu ook op school, is het niet?' Ze waren me natuurlijk al wel opgevallen, vampieren waren onwerkelijk knap, maar ik had er toen niet te veel aandacht aan besteed.

'Harper, Tommy en Katy vermommen zich inderdaad als student, wat die andere twee doen? Ik heb werkelijk waar geen idee. Het is lastig om ze inde gaten te houden zonder op te vallen. Ze hebben overal oren en ogen en daar wordt ik niet graag door gezien.' Ik keek hem even aan en pakte de krant weer van het bankje af. 'Eleanor Greenheart, vermist sinds het Founders feest. Jij gaat toch veel met haar om?' Met oprechte belangstelling keek ik hem aan.

'Ik kan me goed voorstellen dat ze moeilijk te schaduwen zijn.' Hoe kon je uberhaupt super vampieren misleiden? Ik zag Eleanor's foto op de krant en wendde mijn blik af. In dit dorp leek confrontatie onvermijdelijk te zijn. Ik knikte en keek Liam toen aan. 'Ik ben waarschijnlijk de laatste persoon die haar heeft gesproken, daarna is ze verdwenen.' Ik geloofde niet dat ze zomaar verdwenen was, er zat meer achter, maar ik had niet uit kunnen vinden wat en de politie kon ik niet inlichten over de mythische activiteiten in dit dorp.

NEW
Met een notitieblok in mijn handen zat ik op een bankje op het grote plein. Met mijn ruwe handschrift schreef ik aantekeningen in het boekje, allerlei stomme fantasieën en scenario's over de verdwijningen. Ik probeerde ze nog steeds als een ketting aan elkaar te rijgen, maar het lukte maar niet. Zuchtend legde ik het boek naast me neer en wreef over mijn voorhoofd.

Blij dat de zon weer eens scheen en ik onopvallend een jurkje aan kon trekken, zonder nagekeken te worden door iedere voorbijganger, liep ik over het stadsplein. Het was erg verschillend van hoe het eerst was, maar het zag er goed uit, voor een dorp als Mystic Falls. Ik wilde op één van de bankjes plaats nemen om van de zon te genieten en ondervond dat er slechts één niet geheel bezet was. Dus nam ik stilletjes plaats naast een jongeman die behoorlijk gefrustreerd leek.

Ik keek op toen er een vrouw aan kwam lopen. Ze had al snel mijn aandacht getrokken, maar al snel wendde ik mijn blik af en betrapte mezelf op die gedachte. Ik sloeg snel mijn notitieboek dicht toen ze naast me kwam zitten en schoof een stukje op, zodat ze er goed bij kon zitten. Ik ging dus maar wat onderuitgezakter zitten en genoot van de warmte en het weer.

'Het is te mooi weer om je druk te maken over andere zaken.' stelde ik met een zijdelingse blik op de man. Ik sloot mijn ogen weer en leunde mijn hoofd op de leuning van het bankje. Mijn benen had ik over elkaar geslagen en mijn handen samen gevouwen. Eigenlijk was ik niet het type dat zich met anderen bemoeide, behalve als ze met mijn familie iets te maken hadden of ik honger had. Maar ik wist dat hij degene was die de verdwijningen op had gepakt en toevallig ging me dat erg aan.

Ik keek op bij de woorden en merkte tot mijn verbazing dat de vrouw had gesproken. Een glimlach verspreidde over mijn gezicht. Ze had gelijk, concentreren op de zaken op mijn vrije dag lukte niet. 'Je zal wel heel erg gelijk hebben,' antwoordde ik en leunde ook achterover op het bankje, maar kon het niet laten om het plein te scannen. Ik was hier niet eerder geweest, en ik moest toegeven dat het echt iets had.

Ik streek mijn jurkje glad en glimlachte kort naar de jongeman. Ik schatte hem niet veel ouder in dan ik zelf was, tenminste maar net iets ouder dan mijn sterfelijke jaren. Alhoewel hij wel iets jongens-achtigs in zijn gezicht had. 'Ik heb altijd gelijk.' zei ik met een halfslachtige glimlach en sloeg mijn armen over elkaar. 'Je bent nieuw.' zei ik, niet als vraag maar als veronderstelling.

Ik verplaatste me een klein beetje op het bankje, zodat ik naar de vrouw toegedraaid zat. Ze leek ook iemand die altijd gelijk had, wereldwijs en kundig, op de een of andere manier. Ik glimlachte en knikte daarna instemmend. 'Ryan Orestes,' begroette ik mezelf, terwijl ik mijn hand uitstak. 'Ik ben inderdaad nieuw, ik woon hier nu ongeveer...' zei ik, terwijl ik even nadacht, 'net een week.'

Vriendelijk glimlachend schudde ik zijn hand. 'Harper Kole, aangenaam en welkom.' Een week, dan had hij vast nog niet een erg goede impressie van het dorpje gehad. Ironisch genoeg was er te veel in dit dorp om in één week in beeld te krijgen. Te kort om er al weer weg te willen. 'En bevalt het je een beetje?' vroeg ik geïnterresseerd.

'Aangenaam en bedankt,' antwoordde ik met een opgewekte glimlach. Deze week had ik natuurlijk al veel mensen gesproken, maar mensen hadden het nooit zo op agenten. Ach, zij wist nog niet dat ik agent was, ze zou zometeen toch wel afknappen. 'Het bevalt heel erg goed. Het is hier prachtig, vooral de omgeving, en de mensen zijn heel aardig. Ook de sfeer en de mysteries rond het dorp intrigeren me erg.'

Onderzoekend bekeek ik hem, maar wendde mijn blik af voordat het ongemakkelijk zou worden. Ik wist nog niet goed wat ik met hem van plan was, maar ik zou wel zorgen dat hij die mysteries helemaal niet intrigerend meer zou vinden. 'Dat horen we vaker, een geluk voor het dorp dat er zoveel sensatie zoekers op af komen.' stelde ik beschuldigend. Natuurlijk wist ik ook wel dat hij er daar niet per se één van was.

Ik keek lachend naar mijn handen, want ik had ook al snel mijn blik afgewend, en wreef daarna even over mijn kaak. 'Sensatiezoeker... Zo kan je het niet noemen, eerder iemand die al die sensatie graag wil bannen en oplossen.' Zo, nu wist ze in een klap ook weer wat je was. Lekker gedaan, Ryan. Ik keek haar peilend aan en keek daarna weer naar de langslopende mensen.

Ik keek naar hem toen hij lachte en zag de stoppeltjes die zich op zijn kaak hadden gevormd. Ik was iemand van detials en hij had er veel, zo zei hij niet recht aan wat hij was, maar waarom? 'Eindelijk iemand die wat gaat ondernemen, dat is beter dan een toerist die zich enkel kort onderdompelt in de problemen en dan weer zijn eigen leventje terug oppakt.' Ik glimlachte een bewonderende lach.

Een bezorgde blik trok over mijn gezicht door mijn opmerking. De meest recente dossiers was ik gisteren opeens kwijtgeraakt en ik had ze al opnieuw uitgedrukt, maar dit betekende dat misschien iemand anders ze in handen had. Ik keek haar weer aan en kreeg langzaam weer een glimlach. 'Ik ga mijn best doen,' beloofde ik, 'al moet ik zeggen dat die verdwijningen allemaal lastig in elkaar zitten. Ik heb de parels, maar nog niet de ketting.'

'Ik hoop dat het je lukt.' zei ik zo gemeend mogelijk, maar had er moeite mee, wat ik hopelijk kon maskeren. Natuurlijk had ik hem ook gewoon mee kunnen leiden naar een donker plekje, hem leeg kunnen zuigen en voor de wilde dieren laten liggen, maar wat was daar voor plezier in? Ik was de laatste tijd veel te serieus bezig geweest, ik had zin in een spel. 'Maar, oh, pas wel op.' merkte ik bezorgd op.