De bibliotheek

Ik kon me er niet van weerhouden om te pruilen en overdreven te zuchten. 'Dan niet he,' mompelde ik ietwat teleurgesteld. Even trok ik verbouwereerd mijn wenkbrauwen op en glimlachte. 'Een prijs? Ehm... een bon voor de sauna voor jou en Elisa? En ik beloof je dat ik er deze keer dan niet inzit.' Ik grijnste even en dacht toen weer na. 'Je wilt niets met mij te maken hebben, dus wat voor prijs kan ik je geven?'

Inmiddels was ik op een kruk gaan zitten en keek ik haar aan. 'Wat voor een prijs zou ik willen? Misschien dat je stopt om verhalen over mij rond te bazuinen tegen Elisa. Dat ik haar niet waard ben en dat ze veel beter kan krijgen? Misschien als je daarmee stopt, dan kan ik je wel wat doorgeven hoor..'

Ik glimlachte en knikte toen. 'Prima voor mij,' zei ik en keek hem aan. 'Ik stop ermee om zulke verhalen over jou aan Elisa te vertellen. Ik zal alleen positieve dingen zeggen.' Ik glimlachte opnieuw en boog toen naar voren. 'Wie zijn het allemaal?' vroeg ik opnieuw enthousiast.

'Arthur, Frances. Beide heksen. Meer krijg je niet, je dacht toch niet dat het zo makkelijk was om alles te weten te komen. Het duurde voor mij ook lang genoeg om alles uit te vinden.' Mijn blik gleed kort over haar heen en bleef toen hangen bij haar ogen. 'Je moet nog zoveel leren hè.' Lachte ik schamper en sloeg mijn benen over elkaar heen.

Frances dus ook.. Ik kende haar niet vreselijk goed, en het verbaasde me dus ook lichtjes. Ik proestte even om zijn opmerking. 'Ik veel leren? Ik heb het nu gemakkelijk uit je gekregen en nu hoef ik er zelf dus niet meer achter te komen.' Net als hem sloeg ik ook mijn benen over elkaar heen. 'Hoe weet je eigenlijk dat ik zulle dingen tegen Elisa zeg?'

'Ik heb ogen en oren.' Zei ik met een klein grijnsje op mijn gezicht. 'Denk je nou werkelijk dat ik dat soort dingen niet te horen krijg? Ik steek deze stad over in een halfe seconde als ik dat wil, zo klein is het. Iedereen hoort hier dingen Igraine.' Over haar opmerking dat het zo makkelijk was moest ik weer lachen. 'Als je dit zo makkelijk vond, maak ik het toch gewoon veel moeilijker? Ik zeg gewoon helemaal niets meer, wat dacht je daarvan?'

Een steek trok even door mijn buik na zijn woorden. Zou Elisa het echt vertellen wat ik haar vertel? Nee, hij lult gewoon de longen uit zijn lijf. Ik leunde achterover op de kruk en glimlachte zuur. 'Dat is prima. Ik weet al voldoende en waar ik verder ga zoeken. Bedankt hoor Liam.' Mijn glimlach ging over naar hartelijk toen er iemand langsliep, maar verdween net zo snel weer toen de persoon weg was gelopen.

'Ik weet toch al alles, dus ik ben benieuwd waar je gaat zoeken.' Nieuwsgierig keek ik haar aan en grinnikte toen ik haar zure gezichtsuitdrukking zag. 'Ik kan het ook niet helpen dat Elisa een open boek is tegenover mij.' Een zelfvoldane glimlach verscheen rond mijn mond. 'Dus je had werkelijk waar geen idee dat er ook nog andere wezens waren? Wauw.. Ik schatte je dan echt te hoog in,'

'Houd je kop,' mompelde ik met een koude blik en liep wat verder de gang in. Ik draaide mijn rug naar hem om en kon het niet laten om te glimlachen. Elisa had het dus niet verteld. 'Natuurlijk weet ik dat er andere wezens zijn,' zei ik. 'Ik wist alleen niet of ze hier waren. Je weet heus wel dat ik lang meedraai, langer dan jij zelfs.'

'Dat jij langer meedraait wilt nog niet zeggen dat je slimmer bent dan dat ik ben.' Ik gleed met mijn blik over de talloze boeken in de bibliotheek heen en begon te lachen. 'Je hebt werkelijk geen idee waar je moet beginnen hè? Je weet nog niet eens in welk jaartal de stad werd opgericht, wie de stad hebben opgericht en waarom. Je weet helemaal niets over Mystic Falls, of wel soms?'

'En waar baseer je het er nu dan op dat jíj slimmer bent? Want ik kan het bijna op je voorhoofd lezen.' In een ongeduldig gebaar gooide ik mijn armen even in de lucht. 'Waarom zou ik dingen willen weten over dit gat? Waarom? Ik weet van genoeg plaatsen van alles, maar niet van zo'n gat. Dat jij dat nou interessant vindt, boeit mij niets.'

'De frustratie speelt op omdat je weet dat ik gelijk heb. Je bent veels te nieuwsgierig om al die informatie over deze plek te laten liggen. Jij wilt maar als te graag weten wie hier mythologisch zijn en wie niet. Wie Grimores bezit en wie niet. Wie bij volle maan veranderen en wie niet.. Ik ben misschien jonger, maar ik ben niet dom.'

Ik rolde met mijn ogen en keek geamuseerd. 'Ik weet dat je gelijk hebt? Kom toch op Liam.' Met mijn hand gleed ik langs de boeken en fronste. 'Ondanks dat ik best nieuwsgierig ben en wel dingen wil weten, en ok weinig van Mystic Falls afweet, betekent nog niet dat het me niet gaat lukken om informatie in te winnen. En ik heb ook nooit gezegd dat je dom bent,' zuchtte ik vermoeid.

'Als je er toch zo zeker van bent dat het je gaat lukken, en ik toch al van bijna iedereen in deze stad zijn of haar identiteit ken, kun je me toch net zo goed zeggen wat je van plan bent? Wat heb je te verliezen?' Mijn wenkbrauw ging even vragend omhoog, waarna ik haar antwoord afwachtte. Het verging me best goed: Het feit dat zei zich aan mij irriteerde, ja ik genoot er nog steeds even veel van als een klein kind.

Ik moest even grinniken, want ik had nog totaal geen plan. 'Niets, en ik heb nog geen plan. Kom op, ik sta hier in een bieb met jou,' ik trok even een vies gezicht, 'dan denk ik wel even aan iets anders.' Ik ging weer staan en begon weer wat boeken in de kast te zetten. Anders was ik vannacht nog niet klaar. 'Wat doe je hier eigenlijk nog?'

'En waar denk je dan wel zoal aan?' Een grijns trok over mijn gezicht heen, terwijl ik mijn schouder ophaalde. 'Ik heb geen idee, jou irriteren met mijn aanwezigheid ofzo.' Ik had werkelijk waar geen idee wat ik hier nog aan het doen was.

Ik dacht even kort na, maar wist het antwoord allang al. 'Hoe ik hier het snelst wegkom zonder te zorgen dat je me nog meer haat dan dat je nu al doet?' Ik haalde grinnikend mijn schouders op en ging op een trapje staan om beter bij de hoge planken te kunnen. 'Hoe was je valentijnsdag met Elisa eigenlijk?' vroeg ik geïnteresseerd.

'Van mij mag je weggaan hoor, ik houdt je niet tegen.' Kort keek ik haar aan en begon te grinniken toen ze haar vraag stelde. 'Het was leuk, gezellig en het voelde goed. Die van jou?' Ach - als zij het serieus wilde weten, antwoordde ik daar ook serieus op. Waarschijnlijk vonden mensen het raar dat ik ook nog een fatsoenlijk antwoord kon geven, maar niets is wat het lijkt: Ik kon wel fatsoenlijk zijn als ik wilde.

Ik kon het niet laten om om zijn woorden te glimlachen. Elisa heeft dus ook vast en zeker een hele leuke tijd gehad. Ik knikte enthousiast. 'Het was heel leuk. Ik houd ook gewoon van feestdagen en vooral van valentijnsdag. Iedereen is dan vrolijk en blij en heerlijk verliefd.' Ik hield mijn handen in elkaar en zuchtte even vrolijk.

'Tenzij je vrijgezel bent, dan is het natuurlijk wat minder hè.' Merkte ik op en keek haar aan. Ik had een hekel aan Valentijnsdag, maar ik besloot de sfeer niet te verpesten dus ik zei er niets over. 'Dat is mooi.' Zei ik uiteindelijk maar en keek even naar de boeken in de kast.

Ik haalde mijn schouder op. 'Valentijnsdag draait om liefde, maar niet alleen de liefde die je tot een geliefde richt, maar ook tot je familie of vrienden,' merkte ik ook op. 'En natuurlijk is het niet leuk om vrijgezel te zijn, maar wie geniet er nou niet van alle vrolijkheid?' Ik glimlachte even en keek toen naar mijn schoenen.

Ergens achter in de bieb had ik een plekje gevonden om rustig de woordenlijsten Engels te leren. Echter was ik nu al afgeleid door het uitzicht, het was mooi weer, en ik zat maar al te graag aan de andere kant van het raam. Zuchtend keek ik naar het boek dat voor me open lag en las een paar woordjes die ik meteen al weer vergeten was, toen ik mijn blik weer op het raam had gericht.

Ik liep rustig langs de boekenkasten en deed alsof ik enorm geïnteresseerd was. Ik kwam Igraine opzoeken, maar zo te zien werkte ze nu niet. Mijn aandacht werd getrokken door zo ongeveer de enige andere persoon in de bieb en ik herkende haar uit mijn Engelse klas. 'Is het een beetje te doen?' vroeg ik en plofte naast haar neer, terwijl ik glimlachte.

Ik schrok op toen iemand naast me plofte en me iets vroeg. Fronzend keek ik naar de jongen en herkende hem uiteindelijk uit mijn Engelse klas. God, hij was een van die personen die werkelijk elk antwoord goed moest hebben. Zwakjes glimlachte ik naar hem en knikte. 'Het gaat wel.' Niet dus, ik had er in een half nog geen 5 in gekregen.

Ik luisterde niet naar haar antwoord, maar keek naar haar gezicht. Ze was knap, maar vreselijk onschuldig, ook al had ze haar eigen geheimpje. Ik voelde het van meters ver. 'Ik heb me nooit goed voorgesteld. Ik ben Tommy. Ik ben hier net verhuisd met mijn familie.' Ik stak mijn hand uit en bleef haar aankijken. Ja, echt leuk gezichtje.