Het kerkhof

Ik bleef hem aankijken. Eigenlijk wist ik zeker dat hij het raar vond dat een meisje op een kerkhof eens even ging nadenken, toch vroeg hij erover door. "Een jongen," antwoorden ik met een mysterieuze glimlach. "Trouwens, je hoeft echt geen u te zeggen," ik mocht dan wel minstens 8 keer zo oud zijn als hij, maar zo zag ik er gelukkig niet uit. Ik ademde een laatste wolk rook uit en drukte de sigaret uit tegen het bankje, waarna hij achter me in de prullenbak belanden.

Ik lachte zachtjes en staarde naar mijn handen. Natuurlijk, een mooi meisje dat denkt aan een jongen, dat had ik zelf ook nog wel kunnen verzinnen. 'Sorry, een van mijn trekjes. Ik zal 'je' zeggen.' verzekerde ik Elisa en glimlachte. Van jongs af aan had ik altijd al geleerd iedereen met u aan te spreken, als een vorm van respect. Ik was het nog steeds verleerd, eerlijk gezegd hechtte ik zelf ook veel waarde aan goede manieren en daar paste dit ook wel bij.

"Ik snap niet dat sommige mensen zoveel waarden hechten aan u of je. De meeste vinden het een kwestie van respect, maar in mijn ogen maakt het dan niet uit hoe je iemand aanspreekt. Je kan ook iemand uitschelden met u of iemand respecteren met je." Ik ergerde me er altijd aan, dat mensen willen dat je ze met u aanspreekt terwijl ze je zelf je blijven aanspreken. Dat was wel een voordeel van deze tijd, de meeste mensen zeurde er niet over of je ze met u of je aanspreekt. U werd eerder gezien als kennen van autoriteit dan beleefdheid, en ik bleef nou eenmaal volhouden dat er geen autoriteit was die het recht had zich boven mij te stellen. Ik plaatste een elleboog op mijn boven been om mijn hoofd op mijn hand te leggen terwijl ik Arthur bleef aankijken. Ergens wist ik dat dit het ideale moment was om Arthur van gesprekspartner naar slachtoffer te promoveren, maar er liep nog ergens een jongeman zijn best te doen mijn tandafdruk in zijn nek te verbergen. Ik glimlachte even kort bij mijn eigen gedachten. Nee, hij zou voorlopig wel even voldoen. Arthur had mazzel, voor nu.

'Daar heb je ook zeker gelijk in.' antwoordde ik en fronsde mijn wenkbrauwen. 'Maar dat weerhoudt mij er niet van zo respect te blijven tonen. Respect is een erg belangrijke waarde en ieder moment dat je het kan tonen, zou je het in mijn ogen ook moeten uiten.' vervolgde ik en wreef mijn koude handen over elkaar. De zon was nu al een tijd onder en de temperatuur begon nu ook af te nemen. Mijn ogen dwaalden af naar Elisa, die mij met een doordringende doordringende blik aankeek. Ze had een bepaalde aura om zich heen hangen die ik zoals bij sommige andere niet kon plaatsen. Terwijl ik mijn geheugen doorspitte naar bij wie ik nog meer dit gevoel had gehad beantwoordde ik Elisa's glimlach met een van mijzelf.

'Ik zal respect altijd een vreemd begrip vinden.' zei ik als ware als conclusie. Er waren verschillende interpretaties van het begrip. Als ik eerlijk was zag ik respect als iets wat je moest verdienen, dus alsware om autoriteit aan te geven. Eigenlijk hechte ik niet zo veel waarde aan het uiten van respect. Zolang mensen niet dachten mij slimmer af te zijn, beter dan mij te zijn of mij te kunnen kleineren en zich daarnaar gingen gedragen, maakte het niet heel veel uit. In tegenstelling tot Arthur. Ik onderdrukte een grijns toen hij terug glimlachte, zonder enig idee te hebben waarover ik had geglimlacht. Terwijl ik hem aankeek dacht ik even iets bekends te zien in zijn blik wat ik niet kon thuisbrengen.

Natuurlijk, ik had hetzelfde gevoel gehad bij Igraine. Onsuccesvol probeerde ik een jongensachtige grijns te verbergen. En ik probeerde maar een bovennatuurlijke verklaring te vinden voor mijn gevoel, terwijl het simpel te verklaren was met het feit dat het twee mooie vrouwen waren. Althans, ik schreef het toe aan hen schoonheid, eerder dan aan mijn instinct. Toen ik weer opkeek richtte ik me op de maan en vroeg; 'Woon je al lang in het dorp?' Elisa was een van de weinigen die ik in mijn tijd hier niet gezien had.

Bij de grijns rond Arthur zijn lippen richtte ik mijn blik met licht gekrulden mondhoeken naar beneden, het zorgden er even voor dat ik moeite had mijn lach in te houden, maar ik hoopte dat ik het had over gebracht alsof ik enkel een meisje was dat toch onschuldiger was dan dat ze er in haar kleding uitzag. Hoewel het niet waar was. Zijn vraag was een van de vragen waar ik altijd van te voren een antwoord op bedacht. Voor ik in een nieuwe plaats vestigden. Dit keer moest ik wel nieuw zijn. 'Nee, ik ben hier net in mijn huis getrokken. Ik kon niet heel erg opschieten met mijn ouders dus eigenlijk hadden we afgesproken dat ik op mijn achttiende daar weg mocht.' zei ik koeltjes. Misschien niet gebruikelijk, maar een logische andere verklaring voor een achttienjarig meisje die alleen woonde was er niet. En het enige wat ik als mens wou was genieten van het leven en weg van mijn ouders.

'Aha, dat is natuurlijk ook mogelijk.' Ik glimlachte wat ongemakkelijk naar haar, want ik begreep hoe het voelde om het niet goed met je ouders te kunnen vinden. Al was dat in mijn geval misschien zwak uitgedrukt. Ik was zelf ook meteen vertrokken toen het mogelijk was, ik had geen dag gewacht. 'Heb je al wel een baan gevonden?' Misschien was het onbeleefd om zoiets te vragen aan een vreemde, maar ik was nieuwsgierig naar wat zo'n jong 'meisje' moest doen om in haar inkomen te voorzien.

'Nee, mijn ouders betalen tot een paar maanden nadat ik school heb afgerond,' zei ik. 'Want dat willen ze dan weerbwel, dus ik denk dat ik dat maar moet doen om te voorkomen dat ik tot in de eeuwigheid in de supermakrt moet werken. Nee ze zijn nu denk ik blij dat ik ze niet meer voor hun vrienden kan beschamen.' ik haalden mijn schouders op alsof Ik wou aangeven dat het me niet bepaald boeiden en dat hij zich er niet ongemakkelijk bij moest vielen. Want dat was te merken. 'Maar genoeg daarover, ik red mezelf prima.' zei ik kortaf. Hopend dat hij het enigsinds onwaarschijnlijke verhaal zou geloven.

Ik merkte dat ze het niet het meest geweldige gespreksonderwerp vond dus besloot ik er niet over door te gaan. Dat zou enkel nog onbeleefder zijn. 'Goh, dan mag ik je dus misschien wel les gaan geven.' Glimlachend keek ik Elisa aan. Ik had niet gedacht dat het mogelijk was dat ze een van mijn leerlingen zou zijn. Ze zag er zoveel ouder uit dan de meeste die ik tegen was gekomen. En eigenlijk was ik ook lichtelijk geintimideerd door haar.

Een leraar... Nee, dat had ik niet verwacht. 'Ben je leraar? Welk vak?' vroeg ik dan ook. Ik vroeg me gelijk af of ik dat vak dan zou kiezen of niet. Het maakte mij niet zoveel uit welke vakken ik had, het was tenslotte allemaal al eens eerder in mijn geheugen op geslagen. Enerzijds leek het me wel hilarisch om les te krijgen van Liam, iets wat van geen kant klopte, aan de andere kant leek het me lastig. Dat was nu mijn dilemma of ik wel of niet zou gaan. Les van Arthur leek me ook wel iets hebben, gewoon omdat het niet echt een logisch iets was om een leerling voor het eerst te ontmoeten 's avonds in het donker op een kerkhof. Ik vroeg me af hoe hij zich tegenover me zou gedragen voor een klas.

'Ja, ik geef biologie hier op Mystic Falls High School.' verklaarde ik en glimlachte ongemakkelijk. Het was toch iedere keer weer vreemd om mezelf als leraar voor te stellen, vooral aan een leerling. Ik had altijd gedacht dat ik ze pas in het klaslokaal zou ontmoeten, maar ik was al meerderen in het dorp zelf tegengekomen. Misschien had ik toch eerst ervaring op moeten doen in de wetenschap voordat ik leraar was geworden. Dan had er tenminste niet zo een klein verschil gezeten tussen mijn leerlingen en ikzelf. Ach, dat was het nadeel als je klassen oversloeg.. 'Heb je biologie?'

Even dacht ik na. Biologie, ach waarom niet. 'Ja,' antwoordde ik. Ergens ging er een knop om, wat kon mij het eigenlijk schelen, die laatste maanden voor de examens ging ik gewoon nog school volgen. Had ik ook weer een examen om te laten zien als ik hier daarna een baan moest gaan zoeken om het een beetje geloofwaardig over te laten komen. Zijn ongemakkelijke glimlach was me niet omgaan. 'Je lijkt me eigenlijk wel jong voor een leraar.' gaf ik eerlijk toe. Doordat ik eigenlijk te oud was voor een leerling had ik eigenlijk geen recht van spreken, hoewel hij niet kon weten dat ik hier al zo'n kleine 240 jaar rond liep op de aardbol.

'Dat zeggen er wel meer en misschien is het ook wel zo.' gaf ik toe en keek glimlachend naar mijn handen. 'Maar ach, de leerlingen vinden het niet erg en het schoolhoofd stemt er ook gewoon mee in, dus mij zie je niet klagen.' ging ik niet al te overtuigend verder.

'Jongere leraren worden over het algemeen toch wel meer gewaardeerd dan van die oude leraren die maar door blijven zeuren.' ik haalden mijn schouders op. Oudere leraren konden soms echt enorm overdrijven over hun tijd, en ik wist het, want ik had hun tijd meegemaakt. Nu was de laatste keer dat ik daadwerkelijk naar school was gegaan ook alweer een jaartje of 40 geleden.

Glimlachend knikte ik en stond toen uiteindelijk op. 'Ik zal maar weer eens op huis aangaan. Ik neem dat je geen escorte nodig hebt sinds je hier ook geheel alleen heen bent gekomen?' Eerlijk gezegd gaf haar hele voorkomen me het idee dat ze erg zelfstandig was en natuurlijk ook haar geschiedenis gaf me dit idee. Bovendien wilde ik niet dat ze me opdringerig vond, ook al vond ik het zelf een geruster idee als ik een eindje met haar mee zou lopen. Je weet maar nooit wat er kon gebeuren.

Ik glimlachte breed bij zijn opmerking. Mooi hij zag haar niet als hulpeloos eenzaam meisje. 'Nee, maar dat ik het niet nodig heb, zegt niet dat ik een aanbod afsla,' ik was hem blijven aankijken terwijl hij op stond en stond ook op. Ik was er tenslotte al uit. Ik ging me inschrijven op de plaatselijke high school en ik hielt van Liam.

'Prima, dat stelt mij gerust.' gaf ik glimlachend toe en begon toen maar te wandelen. Ik had mijn handen in mijn zakken gestopt en strompelde het kerkhof over, ik had niet echt haast vandaag en zou me wel aanpassen aan Elisa's tempo. De wind blies onder mijn jas door en ik rilde lichtjes toen de koud doordrong tot mijn lichaam. Nieuwsgierig vroeg ik me af hoe laat het ondertussen was, de temperatuur was of snel gedaald of het was een heel stuk later dan toen ik hier gekomen was.

Ik maakte de riem die om mijn jas hing vast en ging naast Arthur lopen. Niet veel sneller dan hij liep. Eigenlijk liep ik als ik alleen was altijd met een veel hoger tempo, maar op een of andere manier ging ik langzamer lopen met iemand. 'Geloof me je hoeft je weinig zorgen om mij te maken.' lachte ik. 'Wel lief dat je je zorgen maakt om dat meisje van de begraafplaats.' ik vond het geniaal een leraar, toekomstige dan wel, te onkosten op de begraafplaats. 'Het enige gevaar zijn denk ik verdwaalde biologie docenten.' ik ging iets voor hem lopen en draaiden me toen om om zijn gezichtsuitdrukking te kunnen zien.

'Het ligt waarschijnlijk aan mijn instincten om als man een meisje te helpen, niet?' Ik glimlachte kort en grinnikte bij haar opmerking. 'Ach, als dat het enige gevaar is, heb je werkelijk niets te vrezen. Of je moet bang zijn van alle kennis die ik beheers over hoe het menselijk lichaam in elkaar zit en hoe de natuur om ons heen werkt, dan is het een geheel ander verhaal.' zei ik nonchalant en haalde haar ondertussen weer in.

Ik glimlachte om zijn antwoord. Ja, ik mag hem wel. Hij was niet bang, niet opdringerig, deed niet uit te hoogte en hij kon tenminste tegen een grapje. Hij haalde me weer in en we bleven in een tempo lopen. 'Hmm dat zal dan wel,' antwoorden ik bedenkelijk. Dat was dan wel weer iets waar ik het over het algemeen mee eens was, een man mocht best zich geroepen voelen meisjes, vrouwen, te helpen, ze mochten best de gentlemen uithangen. Zolang ze het niet deden omdat ze meisjes, of vrouwen, hulpeloos vonden. 'Nou er is nog een ander gevaar, dat we doodvriezen in deze kou.' ik glimlachte even, ik voelde er niets van, maar ik ha hem zien bibberen. 'Goed dat je bent opgestaan, nu kan ik weer wat warmer worden door het lopen.' glimlachte ik. Ja, Arthur moest ik misschien maar te vriend houden, of teminste niet tot slachtoffer benoemen.

'Technisch gezien is het te warm om dood te vriezen, dan zou het minimaal 5 graden onder het vriespunt moeten liggen of zouden we 3 uur lang rond moeten lopen zonder kleren. Maar ik geloof dat beiden niet het geval is.' zei ik constaterend. Het was iets wat ik wel vaker deed, met feiten een uitspraak weerleggen. Niet omdat ik graag de betweter uithing, maar eerder uit automatisme.

'Stiekem ben ik koelbloedig en niet warmbloedig.' antwoorden ik enkel iets droog op zijn, redelijk betweterige, antwoord. Of eigenlijk ben ik stiekem een vampier die zelfs als ik hier naakt rond zou lopen en het twintig graden onder nul was nog niet zou doodvriezen omdat ik al dood ben. Of nouja, theoretisch was ik dood, maar soms laat de praktijk nou eenmaal iets anders zien. Realisme en theorie gaan nou eenmaal niet altijd hand in hand samen.

Ik glimlachte en reageerde niet echt op haar uitspraak. Ik snapte dat ik mijn feitjes maar voor me moest houden. Niet iedereen was in voor een biologie les wanneer ze niet op school waren. Een stilte vormde zich tussen ons en rustig liep ik verder terwijl mijn adem wolkjes maakte in de lucht. Op het moment had ik geen idee hoe ik deze stilte op zou kunnen vullen, dus wachtte ik geduldig tot zij weer iets zou zeggen.

Er viel een stilte en Arthur leek niet van plan nog iets te zeggen. Afwezig schopte ik tegen een steentje. 'Ik moet toegeven dat ik nu nieuwsgierig ben naar hoe je bent als biologie leraar,' het was waarschijnlijk een leraar die dat ook als reactie zou geven als die opmerking in het lokaal gemaakt werd. 'Zijn er meerdere biologie docenten?' ik vroeg me echt af hoe het op de plaatselijke high school was, Mystic Falls leek me nou eenmaal niet groot genoeg om 6 leerjaren met zoveel leerlingen vol te stouwen dat er meerdere docenten nodig waren voor alle vakken.