Het kerkhof

'Ik zou maar geen te hoge verwachtingen hebben, ik heb geen uitmutende onderwijskunsten hoor.' vertelde ik haar en knikte vervolgens. 'Ja, er is een andere biologie leraar, een wat oudere man, maar hij geeft nog maar weinig les vanwege zijn gezonheid.' ging ik verder waarna ik even fronste. Ik vroeg me af of er bij meerdere vakken verschillende docenten waren, of dat biologie het enige vak was. Het zou belachelijk zijn om veel leraren voor zo weinig leerlingen te plaatsen. 'Waar ging je hiervoor naar school?' vroeg ik beleefd en keek even opzij naar Elisa.

'Ik heb de laatste twee jaar thuis onderwijs gehad,' zei ik, deels naar waarheid. 'Daarvoor zat ik op de enige high school in het plaatsje vlak bij, het zegt je waarschijnlijk niets, dat plaatsje zelf is wel iets groter dan Mystic Falls geloof ik.' Ik lachtte even, 'mijn ouders waren te bang dat ik niet naar school ging dus namen ze maar een leraar voor mij en mijn zusje,' ik had wel redelijk goed nagedacht over mijn verhaal, wat in de meeste plaatsen wel hetzelfde was. Vaak zat er ook een redelijk groot deel aan waarheid in. Ik had vaak thuis les gehad omdat ik toch een keer moest leren lezen en schrijven gezien in mijn leven mijn ouders geen geld hadden om ons allemaal les te laten krijgen en het toen sowieso niet standaard was dat meisjes naar school gingen.

'Aha' zei ik begrijpend en glimlachte toen. 'Heb je een zusje?' vroeg ik nieuwsgierig, terwijl ik bewust eht onderwerp school achter ons liet. Het voelde altijd zo dubbel om met leerligen over school te praten, alleen met mede-leraren kon ik dat onderwerp goed bespreken. Bovendien was ik echt nieuwsgierig naar haar familie, het klonk erg interressant en ik was nogal geintimideerd door het begrip familie, gezien mijn eigen geschiedenis.

'Ja,' antwoorden ik. Dat is eigenlijk zes zussen had liet ik erbuiten. Gezien het gemiddelde op één komma nog iets lag. Het was eigenlijk maf hoe erg de wereld door de jaren heen veranderd was. 'Heb jij verder nog familie?' Vroeg ik terug, ik wist dat zijn ouders dood waren dus misschien was het niet helemaal het juiste onderwerp.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik was enigskind.' vertelde ik. Vroeger had ik altijd gehoopt op een broertje of zusje, maar er was er nooit een gekomen. Misschien was dat ook maar beter zo, want zo werd deze een hop ellende bespaart. Zwakjes glimlachend wreef ik over mijn koude voorhoofd en zag dat we de poort van het kerkhof al hadden bereikt. 'Ga jij hier links of rechts?' vroeg ik terwijl ik beide kanten op keek. Zelf moest ik vanaf het kerkhof linksaf.

'Geloof me, een zusje is over het algemeen niet leuk,' zeker niet als je er zes had voegde ik er in gedachten aan toe. Ik glimlachte even naar hem. Ik keek even en dacht na waar ik vandaan was gekomen. 'Ik moet naar rechts.' Even keek ik nogmaals naar rechts. Ja, daar was ik vandaan gekomen. Ik greep ondertussen mijn doosje sigaretten vast in mijn zak en opende deze met mijn vinger om er een uit te halen. Niet de moeite nemend het doosje uit mijn zak te halen.

'Oke, dan zal ik hier afscheid van je nemen.' Glimlachend maakte ik een lichte buiging met mijn hoofd en keek naar links. 'Het was me een genoegen, Elisa. En ik zal je vast op school nog wel tegenkomen. Tot ziens.' Nog even wierp ik een blik op haar en liep toen naar links, richting mijn huis.
___

Arthur out!

Ik lachte even. 'Dag dag meester Arthur,' ik stak de sigaret op en liep de andere kant op. Mijn jas ritste ik iets meer open. Een enkele keer keek ik achterom hoewel alleen een schaduw van zijn gestalte te zien was.

-Elisa is Goneeeee-

Ik weet niet waarom ik me hier bevond, op dit kerkhof, maar iets trok me aan. Het was de nevel die over de graven heen hing, die de mysterie aan deze plek gaf. Daar hield ik van, ik was anders dan andere mensen - dat wist en zag iedereen, maar daar trok ik me niet veel van aan. Met mijn fototoestel in mijn handen, liep ik langs de graven heen en probeerde ik de perfecte hoek te vinden om foto's te maken.

Ik had me voorgenomen weer eens een poging te doen om wat van mijn stamboom uit te vinden. Ik vroeg me alleen af waarom ik vandaag had gekozen. De nevel die over de grafstenen heen hing zorgden voor een soort geslotenheid, het hing er alsof het je opsloot tussen de graven en dat gaf me de rillingen als ik eerlijk was. Aan de andere kant was het een heerlijk rustgevend en mysterieus geheel.

Mijn eigen fantasiewereld werd verstoord door het luid gekraak van verdorde bladeren op het pad. Abrupt keek ik op en zag hoe een meisje van mijn leeftijd over het kerkhof heen struinde. Ik vond haar er totaal geen type voor, maar wie weet had ze wel iemand verloren. Zelf had ik geen zin om aandacht te trekken, dus zei ik niets en wachtte tot ze mij zou opmerken.

Het gevoel dat ik aangekeken werd zorgden ervoor dat ik systematisch de meters voor me af ging. Mijn oog viel op een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Ik had haar wel eens gezien op school, maar eigenlijk nooit echt aandacht aan haar besteed, ze leek me nooit echt iemand die zat te wachten op iemand als ik. En eigenlijk had ik zelf ook nooit echt de behoefte gehad om haar aan te spreken.

Ze had me gezien. Ik voelde haar ogen in mijn rug branden en keek even naar haar op. Ik herkende haar als iemand die bij mij in de klas zat. Alicia heette ze volgens mij, en ze had iets met Teoh. Ik bemoeide me nooit met dat soort dingen, maar je hoorde nog wel eens wat in de gangen van die school.

Ze keek me aan en ik zocht even naar haar naam. Meg, tenminste, ja Meg heette ze. Het viel me op dat ze een camera bij zich had. Dat was me wel vaker opgevallen. Voor zover ik wist woonde ze hier ook nog niet zo lang, dus ik gokte dat ze hier was voor foto's, of rust, vaak was het hier erg rustig. Niet zo gek ook. 'Hallo,' besloot ik haar te begroetten.

Ze begroette me. Nou het ging al vooruit met de mensheid. De meeste vermeden me. 'Hey,' Zei ik met een kleine glimlach rond mijn mond. Ik glimlachte nooit. Tenminste niet vaak, maar dat verdiende ze niet - dus zette ik er eentje op.

Ik liep inmiddels redelijk dicht bij haar en stopte even. 'Verpest ik je foto's?' vroeg ik hoewel het een gok was naar wat ze deed. Mijn blik richtte ik op haar camera, het zag er niet uit als een nieuwe camera. Ik had altijd al iets met "oude" dingen. LP's, cassette-bandjes, typemachines het had iets moois. 'Misschien een beetje een rare opmerking, maar ik vind je fototoestel echt geweldig mooi.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik was gewoon een goede hoek aan het zoeken, maar dat is nog verdomd lastig met al die grafstenen.' Ja, ik was in een aardige bui vandaag. Het was zeldzaam. Zeer zeldzaam. Ik keek naar mijn fototoestel en glimlachte. 'Ja, ik ben er ook verliefd op. Het is een van mijn favoriete.'

'Ik heb geen verstand van foto's of van hoeken, maar verderop staan er wel minder stenen.' zei ik, ik was hier vaak genoeg geweest om dat te weten. De oudste stenen stonden in het midden en vooraan stond hè ook vol met oudere stenen, maar hoe verder je van het midden kwam hoe nieuwer de stenen werden. 'Heb je er nog meer?' vroeg ik geïnteresseerd.

'Dankje.' Zei ik en keek naar de plek die ze me aanwees. Ze had gelijk. Er waren veel meer plekken waar je fatsoenlijk kon staan om mooie plaatjes te schieten. 'Ik heb er nog een stuk of zeven, acht.' Zei ik, terwijl ik knikte. 'Een paar van deze oude, een polaroid-camera en ga zo maar door.' Ik was er trots op en dus ook niet bang om er lichtjes over op te scheppen.

'Acht?' vroeg ik een beetje ongelovig. 'Oké, ik gok dat jij van fotografie houdt.' lachte ik. 'Een polaroid, dat is er toch een die gelijk afdrukt? Dat is zo gaaf.' Ik glimlachte even naar haar. 'Je kan wel merken dat ik een voorliefde heb voor "oude troep"' niet dat ik het troep vond, maar goed. 'Geeft altijd net een mooier effect eigenlijk. Ik luister ook liever muziek van LP's eigenlijk.'

'Mwah, beetje maar hoor,' Grapte ik en keek haar even aan. 'Volgens mij hebben we onszelf nog niet officieel aan elkaar voorgesteld. Megan, of Meg - wat je wilt.' Ik glimlachte even toen ze over oude troep begon. 'Authentiek is het, veel beter dan al die moderne zooi. Ach - ieder heeft zo z'n ding.'

Ik lachte bij haar opmerking. 'Nee dat hebben we nog niet gedaan inderdaad, Alicia.' bij haar laatste opmerking verscheen er een glimlach rond mijn lippen. 'Precies.' de zon begon langzaamaan meer de boel te verlichten, wat ik eigenlijk wel prettig vond.

Een paar enkele zonnestralen piepte door de laaghangende wolken heen. Hiervan schoot ik snel een plaatje en keek haar aan. 'Wil je het ook een keer proberen?' Ik had nog nooit iemand mijn fototoestel gegeven. Het waren een van de weinige dingen die kostbaar waren in mijn leven, maar het zag ernaar uit dat ze er net zoveel van hield als van ik, dus ik vertrouwde het haar wel toe.

Ik keek hoe ze snel een foto maakte van de zonnestralen. Kort glimlachte ik bij haar vraag. 'Ik wil het best proberen, maar ik krijg het met een digitale camera al niet voor elkaar om een fatsoenlijke foto van een appel te maken, dus ik zal je rolletje niet verspillen.' een afschuwelijke schoolopdracht die te maken had met stilleven, eens maar nooit meer.

NEW

Met mijn blik op een van de graven gericht, zat ik op het bankje aan de rand van het kerkhof. Het was angstvallig stil hier, maar dat was ook niet zo raar: Het was vier uur 's nachts. Het feit dat ik kon slapen was een geruststellende gedachten, het was echter dat ik het niet wilde. Na een paar dagen in dat huis te hebben gezeten had ik dorst gekregen. Het was niet altijd makkelijk om mensen te kidnappen. Ik was net terug van de jacht en zat nu wat uit te buiken. Het kerkhof was daar de perfecte plek voor.