De lerarenkamer

De lerarenkamer van de High School is een grote kamer met verschillende kleine tafels, elk omringd met zachte, comfortabele stoelen. Tegen de muur is een klein keukentje gebouwd, plus natuurlijk een koffiezetapparaat. Aan de muur hangt een grote lijst met de schoolfoto's van elke leerling op de muur. Elk jaar wordt die hernieuwd. Verder heb je nog de rookkamer, een afgesloten stuk van de kamer.

Met mijn tas in mijn hand liep ik de lerarenkamer binnen. Het was pauze en dus best druk. Ik had net mijn eerste lessen gehad, en was er heel tevreden over. Ik keek even kort de kamer rond en nam toen maar plek aan een lege tafel. Normaal was ik meteen bij een volle tafel gaan zitten, maar ik had nog wat papierwerk te doen. Nieuwe leerlingen invullen en zulke dingen. Ondertussen nam ik nog een slok van mijn koffie.

Licht uitgeput liep ik de lerarenkamer in. De eerste paar lessen waren een ware hel geweest. De leerlingen waren ontzettend druk en besteedde totaal geen aandacht aan mijn lessen. De eerste klas ging nog wel, maar ze werden steeds erger. Geïrriteerd plofte ik neer op de eerste de beste stoel die ik zag. Mijn koffer belandde naast me neer, terwijl ik plots opkeek naar een jonge vrouw die tegenover mij op een stoel zat. Ze zag eruit alsof ze het wel erg naar haar zin had. Ik kende eigenlijk nog geen leraren hier: Wat wilde je ook na je eerste dag van het nieuwe schooljaar.

Ik keek op toen er een man bij me aan de tafel kwam zitten. Hij zag er vermoeid en uitgeput uit. Ik deed een gokje. 'Ook nieuw?' Ik legde mijn pen en papieren neer en stak mijn hand uit. 'Igraine Green.' Ik keek hem even nieuwsgierig aan. Hij zag er leuk uit, maar gokte dat zijn mensenleeftijd best wat ouder was dan de mijne. Een grote ring sierde zijn vinger en ik bekeek hem wat beter. En meteen stokte mijn adem, maar probeerde het niet te laten merken.

'Alaric Saltzman.' Stelde ik mezelf voor terwijl ik haar kort aankeek. 'Ja, de leerlingen zijn een hel,' Antwoordde ik vervolgens terwijl ik haar naar mijn hand zag kijken, waar mijn ring aanzat. Ik kon haar reactie niet helemaal pijlen, maar het zag ernaar uit dat ze het herkende of dat ze er van schrok. Ik besloot er verder geen aandacht meer aan te schenken. 'Wat geef jij?' Vroeg ik puur uit nieuwsgierigheid, terwijl ik wat papieren uit mijn tas pakte en een pen. Ik moest nog wat dingen ondertekenen.

'Drama- en muziekles,' zei ik met een halve blik nog op de ring. Daarna keek ik hem recht aan en glimlachte. 'En jij?' Ik pakte een appel uit mijn tas en nam een hap. 'De leerlingen vielen me vreselijk mee, maar de instrumenten zijn hier een hel. Het is toch een schande dat de crisis zich ook op scholen richt? Pff.' Ik grinnikte even en nam nog een hap. 'En ik moet hun harige keeltjes nog even glad maken. Of ze zelfvertrouwen bijbrengen.'

Knikkend ondertekende ik wat papieren, die ik vervolgens naast me neerlegde en haar aankeek. 'Amerikaanse geschiedenis, maar ook geschiedenis in het algemeen.' Vervolgens begon ik te lachen. 'Geef ze alsjeblieft niet nog meer zelfvertrouwen, dan lopen ze dadelijk letterlijk over me heen. Geschiedenis is blijkbaar niet het favoriete vak van de meeste leerlingen. Er zijn wel een paar ijverige studenten bij, maar het gros kijkt toch liever naar het heden blijkt maar weer.'

Ik glimlachte. 'Ik moet ze toch echt voor de klas kunnen krijgen en ze laten zingen of toneelspelen. Anders moet je ook een lesje komen volgen, dan laat ik je verzwelgen in zelfvertrouwen.' Ik keek hem even geinteresseerd aan. 'Dus je moet ook veel weten van de geschiedenis van Mystic Falls?' En hij moet dus over de geruchten over vampieren en weerwolven gehoord hebben. Anders droeg hij die ring niet, wat me ook weer een raar gevoel gaf. Hoe kwam hij daaraan?

'Geloof me, zelfvertrouwen kom ik niet tekort.' Antwoordde ik, zonder verder in te gaan op de opmerking. 'En ja, Mystic Falls is een van de weinige steden waarvan de geschiedenis mij heeft geboeid. Zo bijzonder hoe één klein stadje zo'n grote voorgeschiedenis kan hebben. Van de stichting van de stad, tot ver daarvoor. Alles is werkelijk interessant. Heb je wel eens de sagen gehoord van Mystic Falls?' Ergens was ik haar een beetje aan het uittesten, ze had een bepaald soort spanning over zich en ik was maar wat nieuwsgierig om erachter te komen waarom die er hing.

Met een geveinsde zelfverzekerdheid liep ik de lerarenkamer in en ging recht op het koffie zet apparaat af. Mijn eerste paar lessen had ik achter de rug en hoewel ze goed waren verlopen, had ik het idee dat ik al urenlang aan het werk was. Vermoeid draaide ik me om, leunde tegen het aanrechtje en keek de kamer rond. Zoals ik had verwacht waren de meeste docenten een stuk ouder dan ik was en waarschijnlijk ook meer ervaren, een deel herkende ik zelfs nog van mijn schooljaren en ik zag sommigen mij dan ook begroetend toelachen. Eerlijk gezegd was ik niet geïnterresseerd in hen, want mijn oog viel op een buitengewoon prachtige jongevrouw die stond te praten met een wat oudere man.

HOE KAN JE MIJ NOU "EEN WAT OUDERE MAN" NOEMEN. serieus en ik maar denken dat is er zooo goed uit zag voor me leeftijd. :c

--

Tijdens ons gesprek kwamen er nog wat andere mensen - leraren dus - binnenlopen. Het gesprek tussen ons schoot niet echt op, alsof ze er over aan het nadenken was. Ach - iedereen had zo zijn tijd nodig. Kort keek ik om naar de mensen die binnen kwamen lopen, ze zagen er allemaal niet erg optimaal uit. Sommige zakte meteen weg in de stoelen, terwijl andere voor een sterke bak koffie gingen

(sorry, ik kon eigenlijk nog niet echt reageren, vandaar dit vreselijke stuk XD)

shit hoe verwijder ik dit?

Ik vouwde mijn handen om elkaar heen en leunde met mijn kin er aandachtelijk op. 'Sagen? Nee, nog nooit gehoord. Wat is er eentje zoal?' Ik wist elke sagen, bijna allemaal had ik ze zelf meegemaakt. Ik was zelf een sagen. Ondertussen keek ik een beetje rond in de kamer, om niet zijn doordringende blik te ontmoeten. Normaal nam ik zulke blikken altijd aan, maar er was iets met hem... Iets wat in verband hing met die ring. Opeens ving ik de blik van een man. Ik schatte dat we van dezelfde mensenleeftijd zijn. Ik keek hem strak aan en glimlachte toen.

Ze had mijn blik op gevangen en glimlachte. Mijn eerste reactie was om weg te draaien, mijn blik af te wenden, te doen alsof ik haar niet had zien glimlachen. Iets hield me tegen, misschien was het haar uiterlijk, misschien was het aparte gevoel dat ik kreeg bij de aanblik van haar wat mijn ogen op haar gericht hield. Met moeite rukte ik mijn ogen los van de docente, maar hield haar in de gaten vanuit mijn ooghoeken om wat inzicht te krijgen in die vrouw met behulp van haar aura.

'Vampieren, weerwolven, heksen. Ik weet het, het klinkt al onzin.' Lachte ik, om mijn geloofwaardigheid te houden. Gewoon doen alsof je er niets van afweet was altijd het beste en dan kijken hoe zij reageren. Het was een beetje afwegen. 'Het heeft me eigenlijk altijd wel geïntereseerd.' Toen ik zag dat haar aandacht ergens anders door werd getrokken, keek ik ook om en keek ik naar een jonge man die bij het koffie apparaat stond. Kort gaf ik hem een halve glimlach waarna ik weer terug naar haar keek, maar verder niets zei.

Ik haalde zogenaamd verbouwereerd mijn wenkbrauwen op. 'Weerwolven? Heksen? Vampiers? Toch ironisch en misschien wel toevallig dat zo'n klein stadje met zulke verhalen kampt. Ze verzinnen de grootste roddels.' Ik haalde een flesje uit mijn tas en nam een slok. Ik glimlachte. 'Ieder zijn passie. Ik houd weer van muziek en Shakespeare.' Ik keek kort weer even naar de man bij het koffiezetapparaat, en toen weer naar Alaric.

KIPPENPOOT, DAT IS TEOH.

Ik haalde zogenaamd verbouwereerd mijn wenkbrauwen op. 'Weerwolven? Heksen? Vampiers? Toch ironisch en misschien wel toevallig dat zo'n klein stadje met zulke verhalen kampt. Ze verzinnen de grootste roddels.' Ik haalde een flesje uit mijn tas en nam een slok. Ik glimlachte. 'Ieder zijn passie. Ik houd weer van muziek en Shakespeare.' Ik keek kort weer even naar de man bij het koffiezetapparaat, en toen weer naar Alaric.

Verlangend om mij zelf in het gesprek van de twee te mengen, probeerde ik een goede reden te verzinnen om me bij hen te voegen. Met een frons staarde ik naar mijn schoenen en nam rustig een paar slokken van mijn koffie. Zou ik de onhandige, vergeetachtige, onervaren leraar kunnen spelen? Het was werkelijk te cliché om zo aan te komen zetten, maar eerlijk gezegd zag ik me geen andere mogelijkheid. Met de beker koffie stevig in mijn handen geklemd liep ik op de twee af, alchte vriendelijk naar hen en opende mijn mond om iets te vragen, maar voor ik hen had bereikt, liet ik mijzelf over mijn eigen voeten struikelen en voelde hoe de beker koffie uit mijn handen vloog richting het tweetal.

En de kluns liet zijn koffie vliegen. Ik had snel aan de kant kunnen gaan, maar dat had argwaan getoond. De reactietijd was maar kort, en die Alaric was erg waakzaam. Ik draaide me dus op mijn stoel om en voelde toen de koffie over me heen stromen. Het had pijn moeten doen, dus speelde ik maar toneel dat ik pijn had. 'Verdomme,' mompelde ik en veegde mijn gezicht snel af met een zakdoekje. Mijn shirt zat ook onder. Ik grijnste kort. 'Nou, jij mag een ander shirt voor me regelen,' zei ik, terwijl ik de man aan keek.

Met een klein sprongetje ging ik opzij, terwijl ik toekeek hoe de koffie over de vrouw tegenover mij heen werd gegooid. Kort bekeek ik het tafereel, waarna ik mijn papieren in mijn koffer deed, je wist het maar nooit. Een van de papieren was doordrenkt met koffie. Het was gelukkig niet zo belangrijk, dus verfrommelde ik het en gooide ik het vervolgens in de prullenbak. Nog steeds had ik niets tegen de jongeman gezegd, hij leek in de ban van de vrouwelijke drama docente tegenover mij.

'Oh, nee, het spijt me vreselijk!' Met grote ogen keek ik naar de docente die ik perfect had getroffen met mijn hete koffie. 'Ik wilde alleen maar vragen waar het biologielokaal zich bevond, wat erg, ik ga zeker een shirt voor u regelen.' Vlug pakte ik de tissue doos van tafel en stopte haar een handvol tissues toe om de koffieschade te verminderen. Terwijl ik haar hielp richtte ik me ook op de man die bij haar had gestaan en keek hem schuldbewust aan. 'Mijn verontschuldigingen, soms ben ik zo onhandig.' Vervolgens keek ik weer naar de vrouw en dacht even na. 'In mijn kantoor, het dokters kamertje, daar heb ik vast nog wel schone reserve kleren liggen, ik geloof dat er zich zelfs waspoeder bevindt voor de getreiterde leerlingen, alhoewel het ook erg van pas komt in deze onvoorziene situatie.'

Ik keek hem met een schuin hoofd aan. Hij gebruikte taal, alsof we hier nog allemaal in lange jurken en opgetrokken broeken liepen. Oude tijden. Ik stond op en knikte. 'Dan zal ik maar met je meegaan.' Ik glimlachte naar hem en richtte me toen op Alaric. 'Prettig kennis gemaakt te hebben, al ben je niet zo behulpzaam.' Ik knipoogde plagend en legde mijn hand op de man, die ik zachtjes naar de deur duwde. 'Ik wil niet dat alles nat wordt, als je begrijpt wat ik bedoel,' zei ik grinnikend, en boog naar zijn oor. 'Ik ben trouwens Igraine.'

'Aangenaam kennis te maken, Igraine.' Ik noemde haar naam, om de klanken en vormen van de letters tot me door te laten dringen. Altijd als ik een nieuw iemand ontmoette en diegene mij zijn of haar naam vertelde, moest deze altijd even tot me door dringen. Als ik een nieuw gezicht zag, was daar altijd een naam die er perfect bij paste en zo kon ik iedereen die ik mijn hele leven had ontmoet, wel weer oprakelen. Vaak wanneer mensen mij dan hun echte naam vertelden, vielen deze regelmatige tegen, dan vond ik ze niet passen, maar Igraine paste precies bij deze vrouw, het klopte helemaal. Met een glimlach hield ik de deur voor haar open. 'Ik ben Arthur.' vertelde ik haar terwijl ik geduldig wachtte tot ze voor zou gaan.

'En aangenaam kennis te maken met Arthur,' glimlachte ik. Ik keek nog even om, naar Alaric. Ik grijnsde en wuifde nog kort. 'Dag Alaric,' riep ik door de lerarenkamer. Hij moest wel denken, dat wijf is nog geen vijf jaar oud. Ik kan er wel om lachen, hij moest mijn leeftijd eens weten. Ik lachte naar hem toen hij de deur openhield. 'Thanks,' zei ik zachtjes en liep samen met hem naar de dokterkamer.

gone