De lerarenkamer

new
Op een arm geleund, roerde ik afwezig door mijn koffie. Het was nog vroeg en zometeen had ik pas mijn eerste uur. Ik bekeek nog wat bladmuziek en songteksten die ik ze zometeen zou leren en keek toen weer uit het grote raam. Het was vervelend om op school te zijn, omdat het me steeds herinnerde aan dat meisje, die ik indirect had gedood.

Met mijn leren jack nog aan en mijn haren warrig van de harde wind die er buiten stond, liep ik de leraren kamer binnen. Mijn ouderwetse schooltas hing over mijn schouder en als eerste stopte ik bij de koffie machine om een heerlijke, warme, stomende kop koffie te zetten. Toen deze eenmaal klaar was, liep ik naar een tafel toe, maar nog voor ik daar aankwam, zag ik iemand zitten. Igraine. Even grinnikte ik in mezelf, ze zat ermee - dat kon je zo zien en dat deed me goed.

Ik zag dat iemand erbij kwam zitten, maar keek niet op wie. Toen ik de persoon hoorde grinniken, keek ik op en zag ik dat het Liam was. 'Verdomme,' gromde ik en ging zo ver mogelijk van hem vandaan zitten. 'Ga je zometeen weer iemand doden? En dan iemand anders de schuld geven?' zei ik kwaad. Ik stopte met roeren in mijn koffie en keek hem aan.

'Nee, eentje is genoeg.' Grapte ik, hoewel ik wist dat ze het totaal niet grappig zou vinden. Dat was dan ook precies de rede waarom ik het zei. Het was leuk om haar te irriteren - wat was nou één meisje op een miljoenen wereldbevolking. Hoeveel mensen had zij vermoord in haar leven? Vast meer dan ik, dus ze moest niet zeuren.

Ik haalde diep adem en probeerde mijn kalmte te bewaren. 'Je bent gestoord en krankzinnig,' siste ik, en keek hem ziedend aan. 'Waarom deed je het?' Ik keek hem afwachtend aan en trommelde met mijn vingers op de tafel.

'Dankje, jij ook.' Zei ik en dronk een slok van mijn warme koffie. Ondanks dat het veels te heet was, vond ik het lekker - ik voelde daar namelijk niets van. 'Dat weet jij net zo goed als ik. Er was één ding wat ik niet mocht doen en iets wat jij niet mocht. Jij had het overschreden, dus deed ik dat ook. Een oog voor een oog.'

Ik lachte spottend en keek hem weer aan. 'En wat heb ik dan overschreden? O, Liam, je maakt me zo nieuwsgierig,' zei ik sarcastisch. Ik had zin om mijn koffie in zijn gezicht te gooien, maar dat zou natuurlijk niets uithalen. Ik zou me er wel beter bij voelen, though. 'Je hebt gewoon een van je leerlingen gedood,' fluisterde ik ontzet.

'Een van jou leerlingen - ze had geen geschiedenis.' Grinnikte ik en dronk nog een slok van mijn koffie. 'Elisa.' Zei ik simpelweg en keek even naar het grimmige weer buiten. Het was niet dat het mij wat uitmaakte, ik vermaakte me prima - of het nou mooi of slecht weer was. 'Je dacht toch niet dat ik je leerlingen niets aandeed uit liefdadigheid hè. Er stond wel iets tegenover.'

Ik rolde met mijn ogen en keek hem aan. 'Het is gewoon zielig hoe jij haar in je eentje opeist. Ze is nou eenmaal een vriendin van mij.' Ik lachte schamperend en keek ook naar het weer. 'We hebben het samen nooit over Elisa gehad. Hoe hield die hele afspraak dan in? ''Igraine mag niet met Elisa dansen?'' ' zei ik met kinderachtige stem.

'Je moest gewoon van haar afblijven. Jij pakt iets dierbaars van mij, dus ik pak iets dierbaars van jou.' Oké, het was flauw, maar het was mijn excuus voor wat ik had gedaan. Het was niet dat ik er spijt van had, in tegendeel zelfs: Ik had ervan genoten en daarbij had ik haar pijn gedaan. 'Eigenlijk heb ik nog niet eens een excuus nodig, ik ben een vrij man en ga en sta waar ik zelf wil.'

Ik begon echt kwaad te worden. 'Wat heb ik dan met haar gedaan? Ik heb haar niet de hele avond opgeëist, ik heb haar niet verboden om met jou om te gaan, ik heb haar niet gekust, ik heb niets raars met haar gedaan; ik heb alleen maar met mijn beste vriendin gedanst.' Ik schudde mijn hoofd en beet boos op mijn lip. 'Je hebt niet alleen iets dierbaars van mij gedood, maar ook van jaar ouders, familie en vrienden.'

'Alsof jij nooit iemand hebt vermoord. Waarschijnlijk wat oudere mensen - met kinderen. Dus die zullen hun moeder of vader vast niet missen..' Ik keek haar aan. Het deed me werkelijk niets dat haar ouders haar zouden missen. Ik moest zoveel mensen missen in mijn leven, zowat alles wat me dierbaar kon zijn ging dood. Daarom was hechten voor mij een no go.

'Die hadden niet meer zo'n toekomst als dit meisje,' siste ik. 'En daar gaf ik niet een onschuldige jongen de schuld van.' Mijn handen knepen hard in mijn koffiebeker en ik probeerde mijn stem laag te houden, omdat er soms leerlingen of leraren langs de kamer liepen.

'Wie zegt dat ze een toekomst had? Ze leefde in Mystic Falls. Kom op iedereen die hier woont blijft hier hangen. Tenzij je superkrachten hebt zoals ik natuurlijk.' Grinnikte ik. 'Hij was niet onschuldig, hij randde haar daar bijna aan.' Ik trok mijn wenkbrauw op en nam de laatste slok van mijn koffie. 'Je weet dat ik het alleen maar leuk vind als je jezelf zo boos daarover maakt hè.' Lachte ik en sloeg nonchalant mijn armen over elkaar.

Ik wist dat hij gelijk had. Ik maakte mezelf helemaal gek en boos, en hij genoot ervan. Ik ging dus weer recht zitten en keek hem met een glimlach aan. 'Wauw, dus aanranden en moord staat bij jou gelijk? Nu weet ik weer waarom ik je zo gestoord vind.' Ik stond op om mijn glas met koffie op het aanrecht te zetten, voordat ik het zou kapotknijpen.

Ik trok mijn wenkbrauw op. Dat soort dingen kon ook alleen zij bedenken, de psychopaat. 'Heb ik ooit gezegd dat het gelijk stond? Nee, ik zei dat hij niet onschuldig was. Maar ach - wat maakt het mij uit als je mij gestoord vind,' Ik grinnikte even en pakte mijn koffer op. 'Nou, ik ga mijn studenten eens iets nuttigs bijleren over de geschiedenis van Mystic Falls.' Terwijl ik me omdraaide om weg te lopen, stopte ik en draaide ik me weer terug. 'En trek je niet al te veel aan van het lege tafeltje in de klas, wil je? Ik denk niet dat de leerlingen het zo leuk vinden om hun lerares te zien trippen.' Ja, het meisje zat bij haar in de klas, niet bij mij.

Zijn laatste opmerking kwam als een stomp in mijn maag. Ik pakte het aanrecht hard vast, en liet het niet los, alsof het mijn enige grip is om niet in het diepe te vallen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en pakte in een reactie een beker vast, om hem tegen de muur te gooien. Het maakte me niet uit als Liam me zo zag, want zo was ik gewoon. Ik was niet zoals hem en zou het ook nooit worden.

'Ik zie je wel weer in de pauze.' Lachte ik, een tikkeltje vals en liep richting de uitgang van de lerarenkamer. Wat er ook zou gebeuren vandaag, mijn dag kon niet meer stuk. Ik had Igraine van haar stuk gebracht door één enkele opmerking. Het was te geweldig voor woorden. Het feit dat het haar zoveel deed was al leuk van zichzelf.

Na mijn gesprek met Megan was ik de lerarenkamer binnengegaan en dronk mijn kopje koffie op. Ik had uit het raam staan kijken en met mijn rug naar Igraine en die Liam gestaan, maar had zo het nodige op proberen te vangen. Toen Liam weg was en mijn mok leeg, liep ik glimlachend naar Igraine. 'Goedemiddag, vervelende leerlingen gehad?' vroeg ik, doelend op haar iet wat gefrustreerde uitdrukking.

Ik schrok van Arthur en stootte dus tegen het aanrecht aan. 'O jeetje,' probeerde ik te lachen en ik haalde snel even mijn vingers door mijn haar. 'Hey Arthur. Nee, geen vervelende leerlingen, maar vervelende collega's. En ik bedoel niet jou hoor.' Ik keek met een half oog naar de kop koffie die nu van de muur droop en probeerde Arthur af te leiden. 'Heb je nu ook even pauze?' vroeg ik vriendelijk.

Het was de eerste keer dat ik in een joggingbroek en losse tanktop de leerkrachtenkamer mocht inlopen. Ook gelijk de eerste keer dat ik in mijn gehele leven voor een klas stond en voordeed hoe je moest lopen of de beste slag bij het zwemmen. Igraine had me wel aan een best leuk jobje geholpen. Enkel niet leuk dat je echt het voorbeeld moest geven als leerkracht. Eenmaal binnen merkte ik haar dan ook op bij een andere man - waarschijnlijk een leerkracht. 'Hey Iggie,' zei ik met roomzoete stem en streelde even over haar onderrug. Waarna ik even naar de koffie op de muur keer en fronste. Opeens had ik zin in koffie.

De gebroken mok en koffie op de muur ontgingen me geheel, ik had Igraine en Liam wel wat horen ruzie maken, maar had neit door dat het zo serieus was, dus glimlachte ik naar haar en antwoordde opgewekt; 'Ja, gelukkig wel, ik had koffie nodig.' Ik hield mijn lege mok op en keek toe hoe toen een andere leraar, waarschijnlijk van lichamelijke opvoeding, Igraine in mijn opzicht intiem begroette.

'Neem mijne maar, ik heb vandaag nog niet les gegeven en heb al teveel op.' Ik ruilde van mok met hem en legde de lege neer. Ik glimlachte toen Sebastiaan binnenkwam. 'Hey Seb,' zei ik en plofte toen neer op en stoel. Hoe vreselijk het net was, hoe prima ik het nu vond. Ik hoopte alleen heel erg dat het niet aan me te zien was hoe ik net voorstond. 'Heb je eigenlijk gehoord waar die ruzie over ging?' vroeg ik aan Arthur.

Ik keek enkel naar de man. Niet dat ik mezelf spontaan zou voorstellen. Daarbij was hij in gesprek met Igraine en besloot ik ook maar voor koffie te gaan. Natuurlijk luisterde ik mee, maar had een beetje enthousiasme verwacht van Igraine. Blijkbaar was die ver te zoeken. Met de koffiemok aan mijn hand dronk ik en las het blad dat de directeur net in mijn handen had gepropt.

Ik schudde mijn hoofd. Ik loog niet, want hoewel ik wat dingen had gehoord, begreep ik niet waar ze over gingen. 'Hopelijk valt die liam je niet al te veel lastig?' vroeg ik nieuwsgierig en met een licht bittere toon. Hij was niet erg sympathiek op mij over gekomen, in tegenstelling tot de gymleraar die haar zojuist had begroet, deze zag er een stuk aardiger uit.