De lerarenkamer

Ik slikte even en knikte toen. 'Hij valt me lastig, heel erg,' zei ik en glimlachte toen. 'Maar ik trek me er niets van aan. Wacht even hoor.' Ik stond op en liep naar Sebastiaan toe. Ik had echt geen idee of hij het goed vond als ik nu klef zou doen of dat hij juist wou dat ik niets liet zien. Het was maar lastig. 'Hey,' zei ik en legde mijn hand op zijn schouder, terwijl ik op mijn tenen stond om hem een kus op zijn wang te geven. Als ik het op zijn lippen deed, dan dachten mensen dat we een relatie hadden, en dat 'friend with benefits' was toch juist dat we niets hadden? Maar hoe moest ik dat dan laten zien? Ik keek hem aan en hopelijk zou hij niet zien dat ik nog best van slag was. Eigenlijk wou ik er heel graag met hem over praten. 'Hoe is je eerste les bevallen?' Ik wist niet met wie ik er anders over kon praten, want met Elisa kon het natuurlijk niet. Een beetje trillerig trok ik mezelf op en fluisterde in zijn oor: 'Ik moet ergens met je over praten.'

'Hij ging wel goed. Die leerlingen waren tenminste een beetje enthousiast over mijn opdracht in tegenstelling tot mij. Ik haat dat verrot leerplan.' Ik had een arm rond haar heen geslagen toen ze wat in mijn oor fluisterde en keek haar veel betekenden aan. 'Ik breng wel een restje lasagne naar jou en jij zorgt voor de drank.' Hierbij glimlachte ik naar haar. Alsof ik werkelijk mensenvoedsel zou eten. Bah, ik wou er nog eens niet aan denken. Hierna haalde ik mijn hand weg en keek weer naar de leerkracht. 'Sebastiaan, nieuwe leerkracht gym hier op school.' Het was een simpele voorstelling en misschien kon ik me een beetje vriendelijker opstellen. Collega's waren toch een begin?

Geduldig wachtte ik, maar kritisch keek ik toe hoe Igraine de gymleraar begroette en erg familiair met hem praatte. Uiteindelijk wendde ik mijn blik af naar de mok koffie die ik van Igraine had gekregen en dronk deze vrij snel leeg. Net toen ik hem weg wilde gaan brengen richtte de vriend van Igraine zich op mij. 'Arthur Ivers, biologie leraar en schooldokter, aangenaam.' Ik glimlachte vriendelijk naar hem, een vriend van Igraine moest ik ook maar als vriend aanschouwen.

Ik keek hem heel bedankvol aan en sloeg toen mijn armen om hem heen. 'Thanks Seb.' Ik was blij om te zien dat Arthur en Seb elkaar wel leken te mogen. En anders zou het vast nog wel komen, ze waren allebei hartstikke lief. Ik haalde stoffer en blik uit een kastje en begon de resten van de kop koffie op te ruimen die ik tegen de muur had gegooid. 'Ik ben ongesteld en ik moest me gewoon even afreageren,' legde ik aan beide uit, eigenlijk aan Arthur, zodat hij niet door zou gaan vragen. Ik wilde hem niet opzettelijk in verlegenheid brengen, maar zo was het beter.

Ik knikte enkel luchtig naar Arthur en moest moeite doen om mijn lach in te houden bij Igraine. Expres had ik haar niet terug geknuffeld. Ik wou me niet kwetsbaar opstellen en niet als een vriendelijk man overkomen, want dat was ik totaal niet. 'Zolang je mij maar niet bekogeld met koffiemokken hoor je mij niet klagen.' Ik nam plaats op een stoel en keek naar hen beiden. Ik vroeg me af of er wat tussen hun zou afspelen.

Grinnikend keek ik toe hoe Igraine de scherven opruimde en lachte bij haar verklaring. 'Ik sluit me bij Sebastiaan aan en ik neem het je ook geheel niet kwalijk.' De lege mok zette ik op het aanrecht en daarna leunde ik er tegen terwijl ik naar Sebastiaan keek. 'Dus jij hebt de oude heer Mosley vervangen?' vroeg ik vriendelijk. Ik had tijdens mijn schooltijd nog les gekregen van die man, die toen nog haar had, veel, en op de plaatsen waar je het liever niet tegenkwam, maar deze was ziek geworden dit jaar.

Misschien had ik net iets te laat door dat hij tot mij sprak en daardoor haalde ik ongeïnteresseerd mijn schouders op. 'Geen idee, maar ik moet zeggen dat diegene wel een mooi salaris had; voetbalteam en kinderen een hele les laten pompen. Ik zou het voor geen goud meer willen missen.' Even nam ik een slokje uit mijn mok, maar vond het nogal een slappe boel en schoof het daarna van me weg. Hoe konden mensen zoiets in godsnaam door hun strot krijgen?

'Gelukkig maar, want je wilt geen ruzie met me als ik ongeveer doodbloed,' zei ik serieus, maar met een glimlach, en gooide de scherven in de prullenbak. Die stoffer en blik legde ik op het aanrecht en ik ging tussen ze in zitten aan de tafel. Ik keek ze beiden afwachtend aan. Ik had geen idee hoe ze op elkaar zouden gaan reageren, omdat hun karakters zo uit elkaar liepen. Ik hield me dus maar afzijdig en trok mijn jurkje een stukje naar beneden.

Ik glimlachte en keek vervolgens naar mijn schoenen. Niet echt een antwoord dat ik waardeerde, maar ik probeerde me niet te laten beïnvloeden door hoe hij overkwam. Concentrerend op zijn aura knielde ik neer en strikte mijn veters, die schijnbaar los waren. 'Hmm, leraar zijn is niet het makkelijkste wat er bestaat.' stelde ik toen ik weer overeind kwam en niet echt een weg tot zijn aura had kunnen vinden. Het waren net als bij meerdere mensen die ik hier had ontmoet oppervlakkige kleuren en geen diepe gevoelens.

'Ik zei niet dat het gemakkelijk was, Arthur'tje.' Hierbij verfrommelde ik het blad van net en gooide die recht in de prullenbak van daarnet. Enkel keek ik hem aan en grijnsde toen even tevreden naar Igraine. 'Vermaak je soms je een beetje?' Het werd een soort van uitdagend beschuldigend haar richting in gegooid, maar mijn aandacht ging vooral naar Arthur.

Ik bekeek hoe hoog mijn rok zou kunnen zijn zonder ordinair te zijn, toen ik hoorde dat Sebastiaan het tegen mij had. Ik keek op en glimlachte. 'Ik vermaak me prima,' zei ik en draaide even aan mijn ring om mijn linkerhand. Ik wierp soms even een blik op de gang om te zien of Liam opnieuw kwam opdagen, maar gelukki deed hij dat niet.

Ik reageerde niet meer op Sebastiaan maar glimlachte simpelweg. Het was te laat op de dag, anders was ik misschien een discussie aangegaan. Lichte zuchtte ik dan ook en luisterde naar Sebastiaan en Igraine, terwijl ik in mijn hoofd een lijstje maakte met de dingen die ik allemaal nog moest doen wanneer ik thuis kwam. De laatste dagen was mijn 'onderzoek' nogal achtergesteld, dus daar wilde ik me op richten vanavond.

Even keek ik haar met een grijns aan. Waarna ik weer naar Stille Arthur keek. Blijkbaar had hij niet veel meer te vertellen, maar ik zou hem de kans geven om dat wel te doen. Hierbij speelde ik dus maar met het klontje suiker dat voor me lag.

Ik beet even ongemakkelijk op mijn lip, omdat beide mannen zwegen. Ik keek van de een naar de ander en zuchtte toen even zachtjes. Ik was hier zó slecht in. Ik pakte dus wat bladmuziek en teksten van liedjes uit mijn tas en begon ze te lezen. Ik had nog niet geoefend en wilde zometeen ook niet voor gek staan voor de klas. 'Oké, lach me alsjeblieft niet uit, maar ik moet echt even oefenen. Ik ben zo klaar, maar als jullie er last van hebben, dan sturen jullie me maar de gang op.' Ik schraapte zachtjes mijn keel en neuriede het liedje.

Tijdens de stilte hield ik mijn blik op het raam gericht en toen Igraine begon te praten richtte ik me verrast op haar. 'Uitlachen? Vanzelfsprekend niet, het is een privilege om te mogen luisteren.' vriendelijk glimlachte ik naar haar en luisterde misschien iets te aandachtig.

Enkel rolde ik mijn ogen bij het geslijm. Als hij haar wou, kon hij er beter voor gaan. Nee, eigenlijk niet, want dan zou ik hem gemakkelijk leeg krijgen. Bloed van een duffe leerkracht Biologie of schooldokter, kon toch niet zo slecht maken. Of wel soms? Waarschijnlijk was het minder fraai beeld voor Igraine. Maar goed... Ik speelde enkel verder met het klontje. Ik zou het wel horen voor ik prietpraat verkocht zoals Arthuur'tje.

Ik had ze allemaal doorgenomen en stopte ze tevreden weer in mijn tas. Ik glimlachte dankbaar naar Arthur en zuchtte even blij. Ik sloeg mijn benen over elkaar heen en wist dat we weer in de ongemakkelijke stilte zouden vervallen. Ik deed mijn elastiekje uit mijn haar en schudde mijn haren los. Ooit had mevrouw G me erop gewezen dat het verplicht en netjes was om een staart of knot te dragen, maar het zat gewoon vaak vervelend en ik vond het leuk om tegen haar in te gaan. Ik keek ze weer even aan en besefte dat ik maar moest beginnen. 'Ik ben jaloers op je Seb, ik zou ook in mijn sportkleding naar school willen komen.' Ik keek even naar Arthurs en mijn kleding; beide over de top netjes. Vreselijk vond ik het.

Ik keek even naar Igraine en grinnikte. 'Kijk dan maar eens naar me als ik zemles mag geven; nog minder aan.' Even hield ik mijn hoofd schuin en deed alsof ik na miest denken voor een antwoord. 'En wie vertelde me ook al weer dat ik moest soliciteren voor gymleerkracht?' hierbij viel mijn blik weer op haar. 'Oh ja, jij.'

Ik hield me buiten hun gesprek, want ik was het duidelijk niet eens et wat ze zeiden. In een colbert of net jasje voelde ik me juist meer op mijn gemak dan in een spijkerbroek en nonchalant shirt. Dan voel ik me altijd zo blootgesteld of misschien wel te gewoon. Daarnaast paste mijn kledingstijl gewoon goed bij mijn karakter.

Ik glimlachte om Seb's opmerking en keek toen naar hem op. 'Inderdaad,' zei ik en wist niet goed wat ik er nog meer op zou moeten antwoorden. Het was niet dat ik het de aardigste opmerking vond, want ik bedoelde de mijne gewoon als grapje. Oké, mijn grappen waren dan ook niet zo goed. Ik stond op en leunde over de tafel om een pen te pakken. Dan had ik in elk geval iets in mijn handen om mezelf bezig te houden.

Even stond ik op en liep naar Igraine toe. 'Hey, sorry, Iggie.' Snel gaf ik een kusje op haar kruin. Beseffend dat ik misschien grof kon overkomen. 'En, Arthur, nog veel les te geven vandaag of ben je zo goed als klaar?' Tsja, ik kon misschien een beetje geintereseerd doen.

Ik glimlachte bij zijn kus en kneep even zachtjes in zijn hand. Ik keerde me ook om naar Arthur en glimlachte naar hem. 'Ik wou nog zeggen dat je het echt goed deed op het einde van de avond bij het meisje. Hoe is het eigenlijk afgelopen?'

'Nee, zometeen is mijn laatste uurtje, dus ik ben zo klaar.' vertelde ik glimlachend. 'Heb jij nog veel les te geven?' vroeg ik vervolgens om beleefd te zijn en richtte me daarna op Igraine. 'Oh, dat valt best mee, de professionals hebben het meeste werk gedaan. Ik ben niet volledig geïnformeerd, maar volgens mij had het met een jongen en alcohol te maken.' Ik wist niet zo goed wat ik er over moest zeggen, want het was natuurlijk gewoonweg verschrikkelijk.

'Een dronken puber die zijn date vermoordt? Lijkt me best onwaarschijnlijk, maar goed...' Profs waren profs. De school had daardoor even op zijn kop gestaan, maar in het algemeen viel het mee. Zo vonden vele dat het tijd was om door te gaan en andere namen de tijd om eindeloos te rauwen. 'Nog twee uren gym aan een klas vol met meisjes. Waarschijnlijk dus drie uur aangezien ze zo lang nodig hebben om zich om te kleden.' Mijn duim streek zachtjes even over die van Igraine bij mijn uitleg en nam mijn woorden terug; ieder meisje of vrouw buiten Igraine.

'Het is ook onwaarschijnlijk,' murmelde ik ijzig. Waarom konden alleen de vampiers weten dat Liam de dader was en kon ik het niet doorvertellen? O ja, niemand zou me natuurlijk geloven en ik werd meteen ontslagen. Ik glimlachte bij Sebastiaans aanraking en grinnikte toen. 'Meisjes blijven meisjes,' zei ik. 'En de helft is dan waarschijnlijk zogenaamd ziek of ongesteld en dan willen ze niet meedoen. Of ze zitten alleen maar aan de kant. Ik geef het toe, ik was ook niet zo'n sportpersoon vroeger, ik hield alleen maar van dansen.'