De lerarenkamer

'Herten zie je genoeg net zoals elanden in Canada. Maar goed. Ik leef al 213 jaar dus herten genoeg gezien en geproefd in mijn hele leven.' Hierbij streek hij even door zijn haren. 'Ik en Igraine zijn gaan zwemmen op een stuwdam 's avonds laat. Eigenlijk mag het niet en mensen zouden misschien doodgaan van de stroming, maar wat is vakantie zonder wat risico's nemen? En spannende avontuurtjes beleven? Daarvoor moet ik niet naar Canada met haar. Maar ja, we hebben elkaar wel bezig kunnen houden.' Hij grijnsde lichtjes, vooral erg mannelijk, maar zijn toon over Igraine was lovend en liefhebbend.

'Oh.' Het kwartje viel eindelijk bij Arthur en hij keek fronsend naar zijn koffie. Hij voelde een steek van iets dat hij liever ontkende en keek Sebastiaan weer glimlachend aan. 'Gelukkig maar, jullie hebben nog vele jaren voor jullie. Dat moet je ook maar vol kunnen houden, maar ik geloof wel dat jullie je wel bezig kunnen houden ja.' Hij leegde zijn mok en draaide die toen afwezig rond.

'Ah Arthur! Niet zo'n seksleven met Eleanor? Komt nog wel... Ze is jong en zo te horen erg vastberaden.' Hoewel Sebastiaan hem licht plaagde. Hij wist hoe ze was; impulsief en volgens hem zou ze zo haar kleren uittrekken voor de eerste de beste. Het gerucht ging al eerder dat ze dat had gedaan. Met een of andere Teoh, op Helloween in de bosjes. 'Dus zie je haar nog vaak? Nu ze gaat studeren?'

Goh, wat was dat toch dat iedereen ineens zo geinteresseerd was in zijn seksleven? Eerst Igraine en dan Sebastiaan, het leek wel afgesproken. 'Natuurlijk, ik zorg dat ik tijd voor haar heb en zij voor mij. Echter begrijp ik het wel als ze het druk gaat hebben met haar studentenleven. Ik weet hoeveel ik te doen had in mijn tijd op Harvard.' Arthur schoof de mok heen en weer en stond op om deze op het aanrechtje te zetten.

'Maar jij studeerde. Eleanor is een goede student, maar niet het braafste zieltje. Ze houdt van een feestje, zet mijn les wel eens op stelte en ze kan slecht tegen haar verlies. Ze is energievol, Arthur.' Sebastiaan stond op. 'Ze houdt daarbij ook nog van jou dus ik snap niet dat jullie het er nog niet over gehad hebben. Je reactie zegt genoeg...' Hierbij liep hij terug naar zijn werk.

Arthur wist niet of hij dit gesprek wel met Sebastiaan wilde voeren, het voelde zo ongemakkelijk. Alsof Sebastiaan zoveel beter wist hoe hij met meisjes als Eleanor om moest gaan. En dat was waarschijnlijk waar, wat Arthur alleen maar minder op zijn gemak deed voelen. Hij kuchte zachtjes en knikte. 'Ja, precies. Ik wilde trouwens nog vragen; jij en Igraine, zijn jullie van plan nog lang hier te blijven?' Hij had het niet aan Igraine durven vragen om onverklaarbare redenen.

Sebastiaan haalde zijn wenbrauw op. Subtiel van onderwerp veranderen leek niet Arthur zijn sterkste punt, maar toch gaf Sebastiaan toe. 'Ooit zijn we hier weg. Praktisch kunnen we hier nog een paar jaar blijven, maar ik denk niet dat we dat doen; hoe sneller weg, hoe sneller we hier kunnen terugkomen. We willen hier trouwen. Voor wat?' Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen het stukje aanrecht.

'Gewoon, dat vroeg ik me af.' verklaarde Arthur verslagen, maar zuchtte uiteindelijk en gat toe. 'Oke, ik ga Igraine gewoon missen. Je bent niet de enige die om haar geeft. Ik zie een vriendin niet graag vertrekken.' Arthur keek kort naar Sebastiaan, maar draaide zich toen om naar het aanrecht om zijn mok opnieuw te vullen. De laatste tijd dronk hij echt te veel koffie.

'Maar natuurlijk ga je haar missen.' Hij sprak de woorden nogal sarcastisch uit. 'Waarschijnlijk komt er jr wel vaker opzoken dus niet teveel bullshit alsjeblieft.' Hierbij ging hij door zijn haar en ging zijn spullen inpakken. Nee, het was niet leuk dat Arthur zo deed. Hij snapte de vrienden niet van Igraine: Arthur had haar zoveel pijn gedaan en Elisa werd onmiddelijk het kreng als Igraine niet iets naar haar zin of wensen of verwachtingen deed. Dat waren nu eens geen vrienden.

Arthur bekeek Sebastiaan aandachtig, deed een vergeefse poging inzicht te krijgen in zijn aura, maar gaf het toen op. Hij begreep Sebastiaan simpel weg niet. 'Over een aantal jaar lig ik onder de grond, ben je van me af, heb je geen last meer van me.' Arthur zei het onverschillig, maar het deed hem meer dit te realiseren dan hij toe wilde geven. Nors dronk hij zijn mok leeg en glimlachte toen nog kort naar Sebastiaan. 'Fijne dag nog.' Precies op het moment dat de bel ging, liep hij de lerarenkamer uit.

Gone