De lerarenkamer

'Ik weet hoe de meeste te werk gaan ja,' Gaf ik toe. Zelf had ik nooit meegedaan aan zulk soort activiteiten. Ik vond het nutteloos en ronduit irritant als er de hele tijd zo'n mens achter je aanhobbelde. 'Het is maar een theorie, wie weet is het wel iets anders. Maar sommige vampieren kikken op een persoonlijke slaaf. Laat alles door hen doen en als hij ze zat is laat hij ze alles weer vergeten en dumpt hij ze waar hij ze heeft opgehaald.'

'Daar heb ik wel eens iets over gelezen, maar de mensen die verdwenen zijn, ik kan me niet voorstellen dat, dat het soort mensen zijn die vampieren als slaaf zouden nemen? De verdwenen personen zijn al dik in de 40 of 50, lijkt mij niet de ideale slaaf..' Tenminste, dit had ik overwogen toen ik me aan die theorie waagde, je zou menen dat vampieren, die iedere levende ziel aan zich konden binden wat jeugdigere personen zouden kiezen. Maar goed, zo dacht ik er over. 'Maar zonder concrete verdachten is het moeilijk om je in te beelden hoe deze zouden denken.'

'Geloof me, ik ben vreemdere dingen tegengekomen in mijn leven. Maar je hebt wel gelijk.' Ik dacht even na over wat het nog meer zou kunnen zijn. Natuurlijk konden ze nu ook allang in een of andere rivier of zee liggen, al was dat niet de meest geruststellende gedachten, dus sprak ik deze maar niet uit. 'Er zijn nog honderden theorieën die mogelijk zijn, maar goed - wat heb jij? Wie weet als we het combineren dat we dan al een stuk verder komen.'

Bedenkelijk keek ik naar mijn handen die k in elkaar had gevouwd en antwoordde toen; 'Ik heb me lange tijd vastgeklapt aan de theorie dat alle verdwijningen aan elkaar gelinked zijn, maar ik geloof dat het net zo goed mogelijk is dat, dat niet zo is. Wat als één dacht dat de tijd van de verdwijningen het uitstekende moment was om er tussen uit te knijpen? Óf natuurlijk dat een vermist persoon de dader is..' Ik zou me nog maar niet wagen aan het feit dat ik zelfs had gedacht dat mijn vader mogelijkerwijs een dader kon zijn, hij was nou eenmaal wel eens gewelddadig..

‘Mogelijk,’ Gaf ik toe en keek hem even aan. ‘En welk slachtoffer is volgens jou dan ook de dader?’ Ik was benieuwd naar zijn theorie. Het was mogelijk dat het de waarheid was, maar ik schatte de kans zeer klein. Er waren voor mij een paar hoofdverdachten, al sprak ik deze nog niet uit. ‘We moeten alle opties open houden, bewijzen verzamelen – dingen wegstrepen. Anders komen we er niet. Er zijn simpelweg gewoon te weinig bewijzen om een fatsoenlijke conclusie uit te trekken.. Op dit moment. Snel genoeg zullen we meerdere bewijzen hebben. Vanavond zelfs als je dat zou willen.’

Ik deed maar net alsof ik zijn vraag niet had gehoord en ging extra in op de rest wat hij zei. 'Natuurlijk, we moeten zeker blijven van onze zaak en scenario's uit kunnen sluiten, pas als we bewijs hebben. Hoe sneller hoe beter en vanavond lijkt me snel genoeg.' Ik keek hem geínterresseerd aan; wat was hij van plan?

‘Dat is dan mooi.’ Zei ik triomfantelijk, opmerkend dat hij niet op mijn vraag in ging. Ik wilde het niet weer oplaaien, dus hield ik ook mijn mond. ‘Dan zie ik je vanavond voor het gemeentehuis? Elf uur lijkt me een prima tijd, niet waar? Ik kan het ook alleen doen als je wilt, dan gaat het een stuk sneller.’ Eerlijk gezegd dat ik er niet zo’n zin in om zo’n blok aan m’n been te hebben. Als ik alleen naar binnen ging was ik hooguit een paar minuten bezig. Met hem erbij duurde het minstens een kwartier.

'Ik zal er zijn.' antwoordde ik abrupt, deze kans zou ik niet laten schieten. Ook al had Liam misschien aangeboden om mij te helpen, ik wist niet wat hij achter zou houden en dus leek het me verstandig om mee te gaan. Alles wat hij dan zou vinden, zou ook ik te zien krijgen, daar zorgde ik wel voor. Ik keek hem glimlachend aan, misschien zelfs opgewonden dat ik iets zou ondernemen dat tegenstrijdig was met mijn principes.

Vrij direct had ik spijt dat ik had gezegd dat hij mee mocht. Hij zou alles zien, alles te zien krijgen wat ik vond. Natuurlijk kon ik bepaalde dingen ook expres niet vinden en kon ik het ’s nachts altijd nog ophalen. Ja, dat deed ik wel. ‘Prima. Dan zie ik je bij het gemeentehuis om elf uur vanavond, oh – en neem een zaklamp mee. Ze laten de lichten daar niet aan en dat kan nog wel eens problemen geven voor.. Mensen.’ Ik had er geen last van, maar ik wilde het niet riskeren dat hij tegen een kast aan zou lopen en een hele ravage zou ontketenen.

Ik moest lachen om zijn laatste opmerking. Het viel me tegen hoe naïef hij was als het om mij ging, om mijn capaciteiten, omdat ik mens was. 'Liam, ik heb geen zaklampen nodig, ik heb daar zo mijn eigen trucjes voor.' Ik stond op van de tafel en zette mijn lege mok in de wasbak ondertussen ging de bel dat het volgende lesuur aankondigde. 'Dus vanavond elf uur, gemeentehuis, ik zie je daar. Fijne dag nog.' Met die woorden verdween ik de lerarenkamer uit, op naar mijn les.

ok. ik weet niets meer. ZE ZIJN GEWOON WEG. :')

alrightie! Ik zal alvast wel bij het gemeentehuis reageren?

new
Stilletjes zat ik aan een van de tafels in de kamer en nam kleine slokjes van mijn koffie. Het smaakte weer verschrikkelijk, zoals altijd, maar het hield me wel scherp. De musical ging niet bepaald vlot en het bezorgde me een hoop stress. De directeur van school had me totaal in zijn macht door al die stomme roddels die rondgingen. Hij wilde me niet het geld geven voor de musical...

Opgelaten kwam ik de lerarenkamer binnen en liep zoals gewoonlijk regelrecht op het koffiezetapparaat af. Ik schonk een mok voor mezelf vol en pas toen ik een eerste slok had genomen, draaide ik me om, om tegen het aanrecht te leunen. Bij het nemen van een tweede slok, verslikte ik me bijna op het moment dat ik Igraine opmerkte. Hoestend zette ik de mok weg en draaide me weer om, van Igraine af, ik was hier helemaal niet op voorbereid.

Ik keek op toen ik voetstappen hoorde, maar keek al snel weer naar mijn koffie toen ik zag dat het Arthur was. Even later hoorde ik een hard gehoest, wat betekende dat hij mij waarschijnlijk ook had gezien. Nu keek ik echt op, maar hij had zich van me afgewend. Ik keek even om me heen: we waren zeker niet de enige hier, en dat was goed, dan kon hij me in elk geval niet meer verbranden of zulke dingen.

Ik steunde op het aanrecht terwijl gedachten door mijn hoofd schoten. Negeren was een optie, maar bovendien onbeleefd. Doen alsof er niets aan de hand was, was ik ook niet van plan. Daarnaast wist ik al een aantal dagen dat ik haar moest spreken, over de musical. Er was geld nodig voor het decor, maar dat kwam maar niet. Verwoed wreef ik voer mijn voorhoofd en besloot haar maar gewoon te benaderen, het kon niet anders. Ik pakte mijn mok weer op, liep naar de tafel waar Igraine aan zat en kuchte zachtjes. 'Sorry, mevrouw Green, ik wilde wat vragen over de musical.'

Ik keek hoe hij opstond en naar me toe kwam, en voelde dat ik steeds nerveuzer werd. Ik kon wel janken bij zijn woorden. Hij zou me dus echt als verre collega behandelen. Maar ik hield me gewoon staande en hief mijn hoofd naar hem op. 'Vraag maar raak,' zei ik met een flauwe glimlach en schoof een stoel voor hem naar achteren. No way dat ik het nu al zou opgeven.

Ik nam plaats op de stoel die ze voor me naar achteren schoof, maar hield afstand, ging zo ver van haar vandaan zitten en de tafel voor mogelijk hield. 'We zijn al een eind op weg, met het decor, maar we moeten nog enkele dingen inkopen en we hebben een verzoek in gediend voor het geld, maar ik heb vernomen dat dat er niet is?' Ik vouwde mijn handen samen en deed mijn best om haar gewoon aan te kijken, dat was echter moeilijk en fronsend keek ik even om me heen.

Ik luisterde hem aan, maar was nogal afgeleid door al zijn pogingen om niet in mijn buurt te komen of om me aan te kijken. Het duurde dus ook even voordat ik door had dat het een vraag was geweest. 'O ja, het geld... Ehm nou, de directeur heeft me een minimumbudget voor de productie gegeven, waar we nog niet eens de helft van kunnen betalen.' Ik pakte mijn tas met mijn portemonnee. 'Maar ik kan je wel wat van mijn eigen geld geven. Ik ben toch de baas van de productie en dan zorg ik zelf wel voor geld,' ratelde ik en drukte hem tachtig euro in zijn hand. 'Want de directeur heeft me al vijf keer gedreigd te ontslaan door alle roddels die over me rondgaan, dus ik snap ook wel dat hij me toch niets meer gunt.' Ik maakte een wanhopig gebaar en leunde terug in mijn stoel, waarna ik mijn portemonnee weer opruimde. Nee, ik kon niet met deze situatie omgaan.

Ze overrompelde me door het geld in mijn handen te stoppen, zonder enige keus. 'Igraine, dat kan ik niet aannemen, dan betaal ik het wel uit eigen zak.' Ik realiseerde me pas laat dat ik haar Igraine had genoemd, maar het was zo gewoon haar als Iggie te zien. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en legde het geld op tafel. 'Ik zal nog een bezoek brengen aan de directeur om, om verantwoording te vragen en het geld.' Ik bekeek haar even en vroeg me af welke roddels haar op de rand van ontslag hadden gebracht, welke haar zo wanhopig maakten.

Ik keek twijfelend naar het geld. Zelf had ik het ook hard nodig om andere dingen te betalen. Langzaam pakte ik het weer en keek hem aan. 'Als de directeur je niets geeft, moet je het maar weer komen vragen,' zei ik zachtjes, al wist ik wel dat hij niet vrijwillig naar me toe zou komen. 'Gaat alles wel goed met het decor? Sorry dat het zo'n zooitje allemaal is.'

'Ach, die chaos zorgt er alleen maar voor dat iedereen ontzettend creatief is met wat we hebben.' vertelde ik haar gerustellend en pakte mijn mok weer op om een slok te nemen. 'Het zal allemaal wel goed komen uiteindelijk.' mompelde ik en schoof toen mijn stoel naar achteren. 'Ik zal je inlichten over mijn bezoek aan de directeur.' Nadat ik mijn laatste beetje koffie op had gedronken stond ik op, klaar om weer weg te gaan, maar ik twijfelde.

Ik glimlachte om zijn woorden en voelde me eindelijk eens door iemand gerustgesteld over het toneelstuk. Ik draaide speels met mijn ogen. 'Uiteindelijk komt alles goed,' lachte ik, en realiseerde me dat ik deed alsof de normale Arthur hier voor me zat. En het deed me goed. Dus toen hij opstond, bedacht ik me wanhopig wat ik kon doen om hem te laten blijven. 'Arthur, ga alsjeblieft niet!' zei ik dus snel, maar bedacht me dat dit echt gestoord klonk. 'Ik.. ehm, ik wou je nog iets vragen over...' Ja, over wat Iggie?' 'Over koken. Want ik wil dus wat spullen voor mijn keuken kopen, maar welke pannen zijn nou goed?'

Ik wilde het haar vragen, maar kon het niet dus hield mijn mond totdat zij mij iets vroeg. Ik keek om naar haar, teleurgesteld, omdat ik had gehoopt dat ze mij had vergeten. 'Staub, die pannen zijn altijd goed.' Ik zweeg weer en wreef over mijn voorhoofd terwijl ik mijn opties weer overwoog. Na een korte stilte besloot ik het toch te vragen. 'Wanneer is de bruiloft?' vroeg ik zacht, terwijl ik haar doordringend aankeek.

Ik bleef hem aankijken en knikte langzaam met een glimlach. 'Dan wordt het Staub. Bedankt Arthur,' zei ik zachtjes. Na zijn vraag opende ik mijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit en ik sloeg mijn ogen neer. 'De bruiloft,' herhaalde ik hem en keek ondertussen naar mijn handen. Van zijn doordringende blik werd ik alleen maar zenuwachtig. 'We hebben het er nog niet zo gedetailleerd over gehad. Het wordt waarschijnlijk ergens een keer in de winter, jaar en datum weet ik nog niet.'