De lerarenkamer

Ik haalde mijn schouders op, soms waren de meest onwaarschijnlijke dingen erg waarschijnlijk in deze wereld. 'Dat is ook heel logisch te verklaren, de vrouw is nou eenmaal anders gebouwd dan de man, en het mannelijk skelet is dan ook meer gericht op beweging dan die van een vrouw.' constateerde ik afwezig. Nu Igraine het opgerakeld had, kon ik het hele gebeuren van het gala maar niet uit mijn hoofd zetten.

'Arthur... Ze waren verliefd, kerel. Dan doe je echt niet zulke dingen ook al ben je dronken.' Even streelde mijn hand langs Igraine haar zij bij die woorden. 'In mijn gymzaal is er wel plaats voor nog een jongedame meer. Voel je vrij om me te komen verblijden.' Zacht drukte ik een kusje op haar wang. Ik zou haar namelijk al te graag voor mij zien dansen. 'Jou zie ik later nog wel. Dag Arthur. Leuk je te ontmoeten.' Ik had namelijk een les te geven.

Ik keek even bezorgd naar Arthur en legde zachtjes mijn hand op zijn schouder. 'Neem het niet te persoonlijk he? Ik ben er ook echt kapot van, maar begin het wel een plaats te geven.' Ik glimlachte nog even naar hem en toen naar Sebastiaan. 'Ik zal het offer zeker onthouden,' zei ik en pakte even zijn hand vast. 'Succes he!' Ik knipoogde nog even en keerde me toen weer om naar Arthur.

'Insgelijks.' antwoordde ik op Sebastiaan en glimlachte vriendelijk naar hem. Daarna draaide ik me naar Igraine en schudde mijn hoofd. 'Nee, ik probeer dat ook niet, maar zoals Sebastiaan zegt; het lijkt allemaal zo onwaarschijnlijk.' En ik begreep handelingen graag, maar van het ongeval kon ik geen hoogte krijgen. 'Maar ik zal je helaas ook alleen moeten laten, ik heb mijn laatste les.'

Ik knikte instemmend. 'Ik vind het ook. We zullen zien of het ooit nog boven water komt.' Ik trok een pruillipje. 'Jij ook al?' Ik keek op mijn horloge en schrok even. 'Oeps, ik moet ook lesgeven. Nog drie uur te gaan...' Ik gaf hem nog een knuffel en ging toen ook weg.

gone

NEWNEWNEW

Met mijn pen tikte ik op de tafel waar ik aanzat. Ik had een tussenuur en er hing een stilte in de lerarenkamer. Het getik brak deze. Dit tussenuur bracht ik door met het nakijken van schoolexamens en ik moest zeggen dat ze bijzonder slecht waren gemaakt. Er waren maar weinig kinderen die iets afwisten van de geschiedenis van hun eigen stad. Er waren er maar een paar die het echt goed hadden gemaakt. Zonde.

Geeuwend stapte ik de lerarenkamer binnen en liep rechtstreeks naar het koffiezetapparaat. Terwijl deze pruttelde, draaide ik me om en zag dat Liam de enige in de ruimte bleek. Fronzend keek ik naar de stapel toetsen en naar alle rode strepen die Liam zette, ik had zelf ook nog een stapel om na te kijken, maar dat kwam later wel. Ik draaide me weer om, om de volle kan koffie te pakken. 'Lust jij ook?' vroeg ik, om beleefd te zijn, meer niet.

Ik had hem horen aankomen, maar toch keek ik fronsend op vanaf mijn nakijkwerk. Ik had iets anders verwacht, maar de toon die hij opzette had me aangenaam verrast. 'Ja, lekker.' Zei ik, dit keer niet op een bittere of sarcastische toon. Dit kwam eigenlijk wel goed uit, ik wilde hem nog vragen naar zijn onderzoeken van de laatste tijd. Ik was ervan op de hoogte ja, een beetje zoekwerk en je weet precies wat iemand in zijn schild voert.

Ik schonk twee mokken vol en bracht er eentje naar de tafel. Daarna trok ik me terug naar het plekje bij het aanrecht en richtte me op het uitzicht, terwijl ik genoot van mijn koffie. Ik schonk geen aandacht meer aan Liam, hij deed me denken aan Igraine en ik had mezelf verboden aan haar te denken. Kalmpjes draaide ik de mok rond op het aanrecht en staarde voor me uit. Ik had mezelf voor gehouden bij iedere gedachte aan haar, iemand anders in mijn hoofd te nemen, meestal was het Eleanor, omdat ik dan mijn hersenen op nul kon zetten.

Het papierwerk schoof ik naar achteren toe, terwijl ik dankbaar de mok koffie pakte. 'En Artie, hoe staat het met je onderzoek? Nog schokkende ontdekkingen gedaan?' Na dit gezegd te hebben, nam ik een sloeg van de gloeiend hete koffie en keek hem nieuwsgierig aan, benieuwd op zijn reactie.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door Liam die me wat vraag. Eerst haalde ik onverschillig mijn schouders op, wat had ik hem te zeggen? Uiteindelijk realiseerde ik me dat hij me waarschijnlijk erg goed kon helpen, hoe lang woonde hij hier immers? 'Het gaat vooruit.' antwoordde ik hem, licht glimlachend en dronk wat koffie, om vervolgens naar de tafel te lopen. 'Geïnterresseerd?'

De mok zette ik voor me op de tafel neer om er vervolgens met een lepel doorheen te roeren. 'Ik denk dat ik je wel kan helpen ja.' Zei ik oprecht en nam nog een slok. 'Registers, persoonlijke gegevens - een bibliotheek aan geschiedenis over Mystic Falls.' Verklaarde ik mezelf nader. 'Je zegt maar wat je nodig hebt en ik kan eraan komen.' Ik kon nog wel vriendelijk zijn, mensen helpen en aan de andere kant was ik ook nieuwsgierig geworden naar al die verdwijningen, want één ding wist ik zeker: Ik had er niets mee te maken.

Nog iet wat aarzelend nam ik tegenover Liam plaats en bestudeerde zijn houding. Hij leek het oprecht te menen en ook al was het Liam, ik kon zijn hulp niet afslaan, daarvoor was het te nuttig. 'Dat zou een hoop tijd schelen, een aanvraag voor die dingen kost minimaal 3 weken bij de gemeente en dan willen ze nog graag je bedoelingen weten.' Ik weet niet waarom ik hem dit vertelde, maar het idee dat mijn onderzoek op zou gaan schieten maakte me enthousiaster dan ik de afgelopen tijd was geweest. 'De persoonlijke gegevens, degene die ze niet openbaar maken over de vermiste personen, kun je daar aan komen?'

'Ik kan overal aankomen.' Zei ik grijnzend en keek naar mijn mok die al half leeg is. 'Ik moet bekennen dat de beveiliging van de gemeente beter is geworden, maar zo goed is het nou ook weer niet.' Het was makkelijk om het gebouw binnen te dringen en eruit te komen zonder dat er ook maar iets van werd gemerkt. 'Daarbij heb ik al redelijk veel informatie, je bent niet de enige die nieuwsgierig is.'

Ik kon een grijns niet onderdrukken toen hij over de beveiliging begon, maar spande snel mijn gezicht weer aan. Ik zou hem geen pretje bezorgen door te laten zien hoe blij ik was met wat hulp. 'Wat heb je al, of tenminste; wat heb je gevonden dat ik waarschijnlijk niet heb?' Ik had nooit geweten dat er nog iemand op onderzoek was naar al die verdwijningen, na mijn weten had zelfs de politie het al opgegeven, het was een dood spoor.

'Namen. Potentiële verdachten. Geuren die ik heb opgepikt van mijn soort die hier rond dwaalden maar niet zijn gebleven. Een paar politie verslagen die onder het kopje "strikt geheim" werden bewaard in een laatje met een crappy slot en dat was het wel zo'n beetje.' En natuurlijk had ik een lijst met ongeveer alle vampieren die hier ooit geweest zijn. In mijn hoofd dan, niet iets vindbaars - maar gedachten die wel eens van pas zouden komen.

Ja ik was verbaasd ove de hoeveelheid informatie die hij had, maar nee dat liet ik neit merken. 'Oke, dat is redelijk wat.' contateerde ik en vouwde mijn handen samen terwijl ik diep nadacht. Wat was bruikbaar? Wat kon er nog aan toegevoegd worden, behalve natuurlijk de dader. 'Kende jij de verdwenen personen?' vroeg ik uiteindelijk.

'Kennen? Nee, ik kende ze niet. Ze zijn verdwenen voordat ik hier "officieel" kwam wonen. Maar ik weet wel wie het zijn en ik weet ook waarom jij zo'n interesse in de verdwijningen hebt.' Ik probeerde zijn reactie te pijlen, maar veel liet hij niet merken. 'Je ouders.' Constateerde ik vervolgens en zette de lege kop koffie voor me neer. 'Je mag wel iets dankbaarder zijn dan dit hoor,'

Er was geen ontkennen aan en ik knikte dus ook fronsend. Ik was blij te horen dat hij geen relatie had tot de verdwenen personen, dat maakte hem niet bevooroordeeld of wat dan ook. Soms merkte ik dat de gevoelens het nogal eens overnamen van mijn hersenen en dat was nogal nadelig. 'Ik ben dankbaar, ik was enkel niet van plan om het jou te tonen.' Ik keek hem aan terwijl ik dat zei en probeerde hier eigenlijk duidelijk mee te maken dat ik deze samenwerking enkel en alleen aanging voor meer resultaat in het onderzoek.

'Nou, voor een onderzoekspartner ben je niet echt erg vriendelijk zeg.' Mijmerde ik en sloeg mijn armen over elkaar. 'Het is maar of je het graag wilt of niet, ik kan ook zo met alle informatie weer weglopen.' Als ik ging samenwerken wilde ik wel een goede samenwerking. Voor mij zat er niet veel profijt aan, aan het uitzoeken van alles - maar ik was de rotste niet en wilde helpen... Al was dat voor sommige nogal moeilijk aanvaardbaar.

Ik had geen idee hoe hij het deed, maar die Liam had altijd weer zo zijn manieren om je onder druk te zetten of je geen andere keus te laten. Volgens mij wist hij maar al te goed welke middelen hij had en hoe hij ze het beste kon gebruiken. Een grijns verscheen op mijn gezicht, in dat opzicht mocht ik hem. Maar tevens was hij alles waar ik van walgde, dus de grijns verdween al snel, maar ik wist wel dat ik om was. Ik had deze samenwerking nodig. 'I'm in.'

'Mooi,' Zei ik, terwijl ik opstond en de deur van de lerarenkamer dicht deed. 'Ik hoop dat je begrijpt dat niet alles wat je te weten krijgt positief is.' Ik wilde hem alvast mentaal voorbereiden op het feit dat niet iedereen nog even levend was als daarvoor. 'Daarbij weet ik ook niet of het alleen het werk is van mijn soort, die van jou kan er ook heel wat van. Of ze werken samen. Weerwolven kunnen ook van de partij zijn - ik heb geen idee, misschien alleen een paar suggesties.'

'Natuurlijk.' Dat had ik me al maanden geleden gerealiseerd, ik had ook geen hoop meer over voor een goede uitkomst, misschien voor de anderen, maar mijn ouders? Nee, die zou ik niet meer levend terug zien. 'Dat begrijp ik, waren onze soorten er niet medeplichtig aan, dan zouden de zaken allang uitgevonden zijn.'

'Dat is waar.' Gaf ik toe en zuchtte even. 'Plus zijn er vaker dit soort dingen gebeurt. Een paar jaar geleden in andere steden. Verdwijningen, geen bewijzen en een paar jaar later doken ze weer op zonder geheugen. Ik ben er vrijwel zeker van dat dat het werk was van Vampires - nou ja, vrijwel zeker. Ik weet het zeker, bijt afdrukken verklaren genoeg.'

'ja, inderdaad, het enige probleem is dat hier nog niemand terug is gekomen. Tot ongenoegen van de meeste nabestaanden.' Ik tikte met mijn hand op de tafel. 'Ik neem aan dat jij er niets mee te maken hebt, maar wel weet hoe dat soort dingen in elkaar zitten?' Hoewel ik ondertussen veel over heksen wist, was ik nog niet erg veelwetend op het gebied van vampieren en weerwolven.