De lerarenkamer

'Natuurlijk, ze hebben alle tijd.' mompelde ik zuchtend en sloot mijn ogen even. 'Bedankt, ik laat het nog wel weten over het geld.' zei ik nadat ik mijn keel geschraapt had. Een zwakke glimlach vond een weg naar mijn gezicht, maar ik kon mezelf niet overtuigen om haar een echte lach te geven. 'Maak je niet te veel druk over de musical.' voegde ik nog even toe.

Ik negeerde zijn eerste opmerking, al had hij gelijk. 'Zal ik doen,' zei ik zachtjes en keek hem even peilend aan. Hij sprak alsof hij weg wou gaan. 'Arthur, vind je het misschien iets om een keer weer wat af te spreken? Het hoeft niet bij iemand thuis te zijn, maar misschien een keer ergens wandelen?' Niet geschoten is altijd mis. 'En je hoeft je niet schuldig te voelen voor iets, want je ziet niets raars aan mijn haren en mijn huid is helemaal genezen. En ik zou het gewoon echt leuk vinden om iets leuks te doen...'

In eerste instantie had ik volmondig ja willen zeggen en heel dit gedoe achter me willen laten. Ik was ook oprecht opgelucht dat er geen blijvende schade was, ik had haar nooit pijn willen doen. Maar ik wist dat ik het niet zou kunnen, nog geen moment, om bij haar te zijn maar haar toch nooit voor mezelf te hebben. 'Sorry, maar ik ben er over heen Iggie. En jij hebt iemand en ik heb iemand, wij zullen nooit werken.' Ik weet niet waarom ik haar dit allemaal vertelde.

Ik had echt gerekend op een ja, dus dit kwam hard aan. Net zoals al het anderen wat hij de laatste dagen tegen me had gezegd. 'Maar ik snap het niet...' zei ik zachtjes, en keek naar hem op. 'Gaat dit nu om Sebastiaan? Of dat ik een vampier ben? Of dat ik ga trouwen?' Ik beet op mijn lip. 'Ik wens jou het allerbeste en je nieuwe vriendin ook, en ik wil jullie echt niet uit elkaar halen, maar wij kunnen toch nog een keer afspreken? Ik zou het zo leuk vinden, Arthur.' Ik keek even van hem weg. 'Er zijn mensen nu in Mystic die me liever dood willen zien dan levend. Misschien komt er dus wel geen bruiloft. Alsjeblieft, ik wil echt dat het goed tussen ons komt. Wie weet wanneer het te laat is.' Ik kneep hard in de tafel. Ik was nu echt bang geworden.

Ik had nu al spijt dat ik had geimpliceerd dat ik een vriendin had. Impulsieve opmerkingen werkten werkelijk altijd in mijn nadeel. 'Het gaat nergens over, oké? Het is gewoon dat ik-' Ja, wat was het eigenlijk? 'Ik heb er geen behoefte aan.' besloot ik uiteindelijk, zo afstandelijk mogelijk. Aan haar laatste opmerkingen probeerde ik zo weinig mogelijk aandacht te besteden, als ik afstand wilde houden, werkte het niet als ik medelijden met haar zou hebben.

Ach, ik had het kunnen weten. Hij wilde niets meer met me te maken hebben. 'Oké dan,' murmelde ik zachtjes en roerde afwezig in mijn koffie. We zaten in een volle lerarenkamer, dus ik kon nu niet opeens razend worden of juist heel erg verdrietig. Ik sloot dus mijn ogen en negeerde al de emoties die door mijn lichaam raasden. 'Nog heel erg veel plezier met je vriendin. Ze is vast een hele lieve vrouw, want dat verdien je ook.'

Ik keek naar haar koffie en hield me even stil, ik probeerde deze situatie op een rijtje te zetten. Waarom was ik ook onvoorbereid voor deze confrontatie? 'Bedankt.' mompelde ik uiteindelijk en wendde mijn blik af. 'Jij nog vele jaren met je verloofde.' Ongewild legde ik nadruk op 'vele' en wierp nog een laatste blik op Igraine. 'Goededag nog mevrouw Green.' Ik draaide me stug om en liep de kamer uit, weg van Igraine.

NEW

En hier stond ik dan weer. Dit keer in een jeans met een zwart T-shirt met v-hals. Rond mijn schouder hing een sporttas met al het benodigde kledij die ik zo zou aandoen. Enkel zat ik met het beeld van Arthur en Igraine in mijn hoofd en dit wou er absoluut niet uit.

Onrustig kwam ik de lerarenkamer in. Ik had nog steeds niets van haar gehoord en ik was bij de directeur na gaan vragen wat er bekend was over haar lange afwezigheid. Ik had het onder het mom van schooldokter gevraagd, dat ik graag wilde weten hoe het met de gesteldheid van leerlingen ging en hoopte dat hij zo niets doorhad over Eleanor en mij. Het bleek dat ze werkelijk vermist werd en ik was ongelooflijk ongerust. Bang dat die vampieren familie er iets mee te maken had. Of, nog erger, Sebastiaan en Elisa. Dus toen ik de lerarenkamer binnenkwam en Sebastiaan zag en ik door slaapgebrek nogal opvliegend was, liep ik recht op hem af. 'Waar is ze?' siste ik.

Ik wou net een slok koffie nemen of er stond al een opgefokte leerkracht voor mijn neus. 'Rustig man! Ik heb net haar terug gezet,' grijnzend wees ik naar de koffiekan. 'Maar serieus... Ik heb geen idee waar Igraine is. Kijk in haar muzieklokaal...' Hierbij ging ik zitten en sloeg de krant open.

Boos keek ik hem aan. Ik kon dus echt geen grapjes hebben nu, laat staan als hijj zou doen alsof hij van niets wist. 'Je weet best dat ik Igraine niet bedoel.' zei ik op gedempte toon, maar mijn opborrelende woede was duidelijk te merken. Nu pas had ik door hoe logisch het zou zijn als Sebastiaan en Elisa hier achter zaten. Vriendje en vriendinnetje die mij even terug zouden pakken. Als er ook maar iets met Eleanor was gebeurd..

Ik keek hem even aan over de krant. Was deze man serieus, maar opeens ging er een lichtje bij me branden. 'Dus ik zou iets met Eleanor moeten aanvangen? Nee, Arthur, daar zit ik niet achter. Bedankt voor het vooroordeel dat vrijwel meesterlijk is. Wat zou ik met Ellie moeten aanvangen? Of zijn de roddels soms echt waar dat je met haar van de bil gaat?' Met een grijns bij dat laastste, ietwat brutaal, vouwde ik mijn krant weg en dronk koffie.

Ik had mijn armen over elkaar geslagen en keek op hem neer, wachtend op zijn antwoord. 'Hou op, lieg niet. Ik weet dat ik Igraine pijn heb gedaan en daar heb ik vreselijk veel spijt van, dat weet je, je hoeft dan niet meteen een onschuldig meisje er in te betrekken?' Een wanhopige toon kwam ongewild naar voren. Ik had zijn aura bekeken en daar kwam geen huichelarij in voor. Toch kon hij nog liegen, vampieren aura's waren lastig te lezen. Maar wat er anders gebeurd met Ellie?

Mijn gezichtsuitdrukking veranderde naar boosheid. Werkelijk kon ik er niet tegen dat hij zo me beschuldigde. 'Ik heb haar niet, Arthur. Waarschijnlijk is ze er tussenuit. Weg met een of andere gozer zoals we gewoon zijn van haar. Weet ik veel.' Mijn voeten kwamen op tafel. 'Ik haat je. En ik wou dan ook persoonlijk jou uit de wegruimen voor wat jer met Iggie had gedaan, maar je bent haar vriend. Dus wou ze niet dat ik het deed. Eleanor heeft geen nut voor me. Ik zou eerder jojou kop eraf rukken. Dat zou verzadigend zijn. Ga nu dus maar iemand anders beschuldigen voordat je werkelijk met een oog open moet slapen. Vuile rotzak dat je bent.' Hierbij nam ik weer de krant en begin verder mijn artikel te lezen.

Sceptisch keek ik naar Sebastiaan, ik wist niet of ik hem moest geloven, omdat ik niet op zijn aura kon vertrouwen en omdat ik er stellig van overtuigd was dat hij er iets mee te maken had. Zijn woorden waren vernederend en hadden we niet in de lerarenkamer gezeten, dan had ik hem wat aangedaan. Ik ging tegenover hem zitten en trok de krant naar beneden, vouwde hem op en legde hem aan de kant. 'Ik wordt hier niet goed van weet je dat? Jij hebt de prijs, ik heb het goed gemaakt, wat is je probleem? ik kan je toch niets maken, jij hebt het allemaal, waarom doe je dan verdomme alsof ik een bedreiging ben?'

Ik boog me voorover en keek echt kwaad naar hem. 'Omdat je dat bent, Arthur. Je bent een heks. Een vervloekt mormel dat ik al helemaal niet vertrouw. Zoals je bijvoorbeeld mijn aanstaande vrouw haar haren in brand stak. En jij ziet haar als een prijs? Dit is geen competitie, zij is geen competitie. Dus blijf jij maar geloven dat ik Eleanor heb ontvoerd of heb vermoordt of erger haar een van ons gemaakt heb, maar dan moet ik je wel melden dat ik zo les moet gaan geven.' Duidelijk was hij niet goed in zijn hoofd. 'Ik stop mijn tijd niet in jou, Arthur. Misschien ben jij met iets bezig waardoor mensen, vampieren of weerwolven of heksen, zich bedreigd voelen en zich daarom willen wreken. Waarom ze Eleanor dan wegkapen is dan de vraag. Of nee, toch niet aangezien jullie nogal close zijn. Ga dus eens andere wezens af dan enkel mij omdat ik met de vrouw ga waar jij ooit van gehouden hebt of dat nog steeds doet.'

'En jij weet net zo goed dat Igraine niet meer dan een prijs voor je was in het begin, gewoon wat vrouwelijk schoon.' Ik leunde naar achteren, maar keek hem met een donkere blik aan. Ik kon er nog steeds niet over uit hoe Sebastiaan, Igraine's hart had gewonnen. 'En wie is hier het vervloekte mormel? Jij leeft op andere mensen hun blóed, hoe ga je dat goed praten?' beet ik hem toe en stond op, verwoed en gefrustreerd. Hij had gelijk, dat ik de dader niet hier moest zoeken, maar ik zou hem geen gelijk geven dat ik hem niet mocht omdat hij met Igraine een relatie had. Ik was over Igraine heen en dit ging om Eleanor.

'Ik haatte haar eerst, ergerde me aan haar, maar na een drankje kwamen we beiden los. Zo is het gegaan Arthur. En zoek num aar je vriendinnejte voordat ik haar koppel aan een ander. Als ze dan nog ooit mag terugkeren. Wie weet is ze leeggezogen. Ik ben iet de enige hier.' Ja, ik had genoeg van meneer perfect. Haatte hem. Moest hem niet, al helemaal niet. ENog nooit had ik een heks geproef. 'Ik probeer mijn daden niet goed te praten. Maar uiteindelijk wilt iedereen voor eeuwig leven.'

'Helaas maak ik geen deel uit van die zogenaamde iedereen.' mompelde ik verslagen. Al kwam Eleanor nu terug, ik had het idee dat ik haar sowieso verloren had, was het niet door Sebastiaans 'dreigement', dan was het door alle twijfels die zich op een gestapeld hadden of door de haat aan mijn eigen daden. 'Bedankt, dat ik weer iemand af kan strepen van het lijstje mogelijk medeplichtige.' Met een expressieloze uitdrukking draaide ik me om en liep de lerarenkamer uit. Ik moest mijn tijd niet verdoen, ik moest Ellie vinden.


Gone

New

Aangezien Sebastiaan nog steeds in Mystic Falls woonde was hij nog steeds gymleerkracht. De oude coach had zijn pensioen zien naderen waardoor hij ook mee het footballteam mocht coachen. Om eerlijk te zijn had hij dat nog nooit gedaan. Vroeger speelde hij het natuurlijk wel, maar nog nooit had hij in die positie mogen staan. Daarom zat hij dan ook gebogen over vellen papier en probeerde zijn les een beetje te plannen en ook een strategie uit te vinden terwijl hij weer misselijk makende koffie aan het drinken was.

Net zoals alle leerlingen, had Arthur ook weer zijn eerste week school van het jaar. Meestal stond dat gelijk aan een hoop chaos, tenminste zo voelde het vorig jaar. Nu echter, was het nog erg rustig. Arthur schonk een kop koffie voor zichzelf in en ging aan de tafel zitten, waar hij Sebastiaan zag. De vakantie had Arthur goed gedaan, hij had alles op een rijtje kunnen zetten en een hoop kunnen verwerken. Hij had ook niet meer dat vijandelijke gevoel nu hij Sebastiaan zag. 'Goedemorgen, Sebastiaan. Fijne vakantie gehad?'

Sebastiaan keek op bij het horen van Arthur zijn stem. 'zo te zien ben ik braaf geweest aangeizen je me niet een keertje afsnauwd of wel heb jij een hele goede vakantie gahad. Eleanor, niet?' Bij dat laatste grijnsde hij plagend. Ja, hij had het over seks. Niet dat Arthur dat zou uithalen met Ellei. Niet zoals hij en Igraine opengebloeid waren. Alweer. Heerlijk. 'Het was fantastisch.'

'Inderdaad, Eleanor, ja.' Nu was het niet meer erg, ze hoefden het niet meer te verbergen, dat was een last die van Arthur's schouders viel. Hij had zich niet kunnen veroorloven om zijn baan te verliezen. 'Ik ben met Eleanor op vakantie geweest ja. Het was erg leuk.' Hij glimlachte en dronk wat koffie. 'Genoten van de watervallen?' vroeg hij nonchalant.

Sebastiaan grijnsde enkel. 'Slim gespeeld, Arthur.' Hij vond het enkel jammer dat die relatie niet eerder uit de doeken was gekomen. Arthur zien gaan ond hij nog niet zo erg. Correctie: Helemaal niet erg. 'Van de watervallen? Ja, ze zijn erg mooi en prettig.' Een beetje dubbelzinnigheid mocht. 'Spannend avondtuurtje gehad dan?' Hij kon het ook zo spelen.

Arthur keek Sebastiaan niet begrijpend aan en ging dus vrolijk in op zijn vraag. 'Nou, er was een moment waarop de tent s'nachts ging lekken. Ik ging kijken of er misschien iets tegen aanstond, maar er was niets te zien. En ten schoot er een groep herten voorbij. Ik ben nog nooit zo hard geschrokken.' Arthur lachte na zijn verhaal en keek Sebastiaan aan. 'Jullie?'