Het noordelijke bos

Ik draaide me snel weer om, zodat ik op mijn buik lag en keek hem opgewonden aan. Ik vond het heerlijk om andere mensen te horen zingen. Bewonderend bekeek ik hem, terwijl hij zong, en bewoog zachtjes met mijn hoofd en benen mee. Hij had iets prettigs in zijn stem dat je maar liet luisteren. Onwillekeurig dacht ik meteen hoe we samen zouden klinken. Glimlachend sloot ik mijn ogen en genoot van zijn stem.

Ik vond het altijd moeilijk om te beschrijven hoe ik me voelde als ik zong of een instrument bespeelde. Maar het kwam er eigenlijk op neer dat ik oploste in dat wat de muziek was. Veel mensen zeiden dat ze één met de muziek waren, maar ik voelde me juist ondergeschikt en had altijd het idee dat de muziek mij leidde in plaats van andersom. Dat maakte het zo geweldig, muziek, dat jij geheel onbelangrijk was, dat dus ook jouw problemen, jouw wereld geheel onbelangrijk waren. Ik was er zo in op gegaan dat ik pas stopte voor de bridge. 'Sorry, dat was iets te enthousiast.' merkte ik lacherig op.

Toen hij ophield met zingen, opende ik mijn ogen en glimlachte. Vanaf het moment dat hij was gestopt, zong ik zacht verder. Wonderwall was een van de liedjes met tekst die ik werkelijk mooi vond. Na enkele zinnen stopte ik, want toen realiseerde ik me dat dit eigenlijk best onbeleefd was. 'Sorry,' zei ik en voelde mezelf warm worden van schaamte. Ik zag ietsjes verderop allemaal bloemetjes en kroop ernaartoe, om er enkele te plukken.

'Oh, je hoeft je niet te verontschuldigen.' zei ik en keek haar na terwijl ze bloemetjes plukte. Ze had iets eigenaardigs, wat me eigenlijk wel aanstond. Even had ik geen idee wat ik haar verder moest zeggen en keek slechts zwijgend toe. Ik herinnerde me dat ze me nog een vraag had gesteld, dus beantwoordde ik die maar. 'Ik kom uit Baltimore, best een eind hiervandaan.' Hoewel de kalmte hier erg rustgevend was, miste ik al dagen de stad. Vooral als ik ging slapen, had ik moeite om in slaap te vallen door de drukkende stilte. 'En jij?'

Aandachtig plukte ik de kleine bloemetjes en reeg ze aan elkaar. Het benodigde geduld en een vaste hand, maar na enkele minuten had ik een kransje gemaakt. Ik legde hem op mijn hoofd en plukte nog meer bloemetjes, om ze mee te nemen naar Eli. 'Dat is inderdaad ver weg,' zei ik en ging weer op de grond zitten. 'Maar het is wel een mooie stad. Ik verhuis nogal veel, maar de laatste plaats was Los Angeles. Ik vond het daar verschrikkelijk, zoveel auto's en uitlaatgassen. Het was natuurlijk een prachtige plaats en het heeft een geweldige sfeer, maar het is niets voor mij.'

'Wauw, LA, dat is nog een heel stuk verder.' In mijn hoofd nam ik de kaart van de VS voor me. 'Waarom zou je in hemelsnaam van de west coast, helemaal naar de east coast komen?' vroeg ik onbegrijpelijk en bekeek haar fleurige bloemetjes. 'Oh, ik houd van de stad. Er is daar zoveel leven, in tegen overstelling tot hier. Tenminste, als je de natuur niet meerekent. Ik ben hier al genoeg insecten en wild tegen gekomen.'

Omdat ik er voor oproer had gezorgd, bedacht ik me treurig. 'Omdat mijn vader eens iets heel anders wou,' zei ik en bedacht me dat het enorm stom klonk. 'En hij kon hier eindelijk het werk doen wat hij altijd al heeft willen doen.' Mijn vader was een andere vampier die het prima vond om als vader te fungeren, voor als ik naar school wou en zulke dingen. En ik fungeerde als dochter, zodat hij nergens argwaan kon krijgen. Het was een grote dekmantel. Deze keer zou mijn eerste keer school worden. Ik was werkelijk niets gewend. 'Je moet de stad zien als allemaal dingen die je wel ziet, maar je niets over weet. Hier zie je misschien minder, maar je leert die dingen wel allemaal kennen.'

'Vaders, altijd degene die alles op zijn kop zetten.' Dat sloeg vooral op mijn vader, ik had geen idee of het voor haar ook klopte. 'En ik zie de stad als een onuitputtelijke bron van dingen, die je nooit allemaal zal leren kennen, maar waar je altijd iets nieuws tegenkomt. Hier houdt het in dat ik op een gegeven moment uitgekeken zal raken en niets meer te ontdekken heb. Alhoewel het me niet tegenvalt, ik ben al een hoop verrassends tegen gekomen.' Ik hoopte niet dat mijn nieuwsgierigheid belemmert zou worden door de kleine schaal van dit dorp, maar eerlijk gezegd leek dit dorp genoeg intrige te hebben om dat te voorkomen.

Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Vaders ook altijd,' zei ik glimlachend, maar van binnen leek ik te schreeuwen van pijn. Mijn vader was dood, jarenlang, stokdood. Mijn moeder ook, en ik miste ze zo vreselijk. Ik ging rechtop zitten en keek hem geruststellend aan. 'Eli, ik heb vaak in dorpjes gewoond, en ik zal je vertellen dat het je tegenvalt hoe erg het je blijft boeien.' Van de overgebleven bloemetjes had ik een armband gemaakt en schoof hem om zijn pols. Hier zou alles beter worden, hield ik mezelf voor.

'Als jij het zegt.' mompelde ik, maar was meteen weer vrolijk toen ze de bloemetjes over mijn hand heen schoof. 'Goh, dat staat me wonderbaarlijk goed, niet?' Ik hield mijn hand in de lucht en bekeek de fleurige armband. Hoe erg het me tegen was gevallen dat we verhuisd waren, hoe vaker ik mezelf er aan herinnerde waarom dat ik hier was. Ik zou mijn vader vinden en ik zou hem vragen over mijn probleem en over mijn moeder. Daarnaast weerhield ik mezelf er echt niet van om wat plezier te hebben en nieuwe vrienden te maken. 'Dankje!'

Ik lachte en keek naar de armband. 'Ja, hij staat je goed,' zei ik zachtjes en bleef naar de bloemetjes kijken. Ik zag mezelf erin, rennend door de bloemen, terwijl mijn ouders naar me keken. Alles was nog normaal, ik was nog normaal. Mijn moeder maakte armbanden, kettingen en kransen van bloemen, speciaal voor mij. 'Graag gedaan,' zei ik, terug in de realiteit. Als hij maar eens wist hoeveel zo'n normaal gesprek voor me betekende. 'Mijn moeder maakte zulke sieraden altijd.'

Ze was even stil en leek in een andere wereld te verkeren. Ik herkende zo'n blik maar al te goed. 'O, leuk. Ik geloof niet dat ik die als jongetje kreeg, maar eerlijk gezegd kleedde mijn moeder me ook in roze ondanks mijn overduidelijke mannelijkheid.' Ik leunde weer terug naar voren en veegde resterende blaadjes van mijn handen af. 'Is, is je moeder niet mee naar hier gekomen?' Ze had het alleen maar over haar vader gehad.

Ik lachte opnieuw om zijn woorden. Het was werkelijk een wonder hoe deze jongen me steeds uit die vreselijke gedachten haalde. Ik keek hem even aan en schudde daarna mijn hoofd. 'Mijn moeder leeft niet meer,' zei ik met haperende stem, maar glimlachte daarna. Ik wilde de juist zo leuke sfeer niet ongemakkelijk maken. 'Maar de school dus he? Is het een beetje leuk?' Ik was zo nieuwsgierig, want ik had nog nooit op school gezeten.

'Oh, wat erg, het spijt me heel erg voor je.' Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang bij haar antwoord en mijn handen jeukten om haar vast te houden, woorden waren nooit goed genoeg in dit soort situaties. Maar ze ging al weer, tot mijn opluchting, door over een ander onderwerp. 'Het is zoals alle anders scholen, school. Het kan nooit te leuk worden, want daar doen scholen niet aan. Alleen aan matig leuk en extra niet leuk.'

'Zulke dingen gebeuren jammer genoeg,' zei ik met een zwakke glimlach en haalde de krans van mijn hoofd, om deze te bekijken. Ik keek enthousiast op. 'Zouden ze iets met muziek doen? Misschien een musicalgroep of fanfare. Of een koor! Ik zou ook graag tekenlessen willen volgen.' Ik zag school altijd als een pretplaats waar je je kon opgeven voor alle dingen die leuk waren. 'Heb je al veel vrienden?'

Ik moest lachen om haar enthousiasme. 'Hold your horses cowboy! Iets té enthousiast, ze hebben op deze school volgens mij alleen muziek, tekenen of drama. En ik geloof dat je het ook niet allemaal kan kiezen. Te ingewikkeld met roosters of zoiets.' Ze was wel erg opgewekt over het idee school, zulke kwam je niet vaak tegen. 'Geen idee, hangt er van af wat je veel vindt. Ik eet bij wat jongens uit mijn klas, maar voorderest heb ik nog niet echt mensen ontmoet of gesproken, behalve jou.'

Alsof de stop eruit werd gehaald, vloeide mijn enthousiasme weg. 'Ik heb nog nooit op school gezeten,' gaf ik toen maar toe. Ook niet toen ik nog ''normaal'' was, mijn ouders vonden dat je er niets leerde. Niet in die tijd. Mijn toekomst lag al helemaal vast. Als we toen maar wisten wat er van me zou worden. 'Jij bent de eerste persoon die ik hier heb gesproken. Ik hoop dat iedereen zo aardig is.' Giechelend legde ik mijn krans op zijn hoofd.

'Nooit op school gezeten..' herhaalde ik verbaasd en keek haar vragend aan. 'Heb je thuis les gekregen? Mijn moeder heeft ook een tijdje in zo'n fase gezeten dat ze dacht dat ze beter les kon geven dan de leraren op mijn school.' Lachend nam ik de krans in ontvangst en keek haar glimlachend aan. 'Dan ga je zeker niet teleurgesteld worden, ik ben ook weer niet zó aardig. Er zijn veel sympathiekere mensen hier, dat weet ik zeker.'

Ik vond het vreselijk om hem zo voor te liegen. Ik knikte. 'Deels, mijn ouders gaven me les, andere keren had ik een privéleraar,' loog ik. Eigenlijk had ik me het meeste via boeken geleerd. Ik pakte de appel die ik nog steeds niet op had, en gooide hem even op, om hem daarna weer te vangen. Nee, stilzitten kon ik niet. Ik nam er weer een hap uit en lachte geamuseerd. 'We zullen het morgen zien. Het is dan mijn eerste dag.'

'Toe maar, en privé-leraar.' merkte ik glimlachend op en keek toe hoe ze simpel de appel opving na hem in de luct gegooid te hebben. Nee, ik zou er zoals eerder naast hebben gegrepen. Soms vroeg ik me af of mijn slechte coördinatie vermogen ook overgenomen werd wanneer ik in mijn wolf-vorm was. Misschien dat ik daarom zo vaak schrammen en blauwe plekken opliep. 'Oke, nou als je niemand tegenkomt die aardig tegen je is, dan moet je mij maar opzoeken.'

'Het waren altijd van die saaie, oude mannen, die het totaal niet boeiend vertelde. Maar ik heb er wel veel van geleerd.' Ik nam nog een hap van de appel en genoot van de heerlijke smaak. Naast bloed was fruit het enige wat ik lekker vond. 'Ik kom altijd wel hele aardige mensen tegen, maar meestal willen ze geen vrienden met me zijn. Ik denk dat ik soms een beetje raar ben.' Ik haalde mijn schouders op. Soms was ik dat ook wel een beetje, maar ik was gewoon ik.

'Je bent niet raar, je bent anders. En mensen associëren anders te snel met raar, omdat ze zelf niet anders durven te zijn.' stelde ik lichtelijk gefrustreerd. Ik had er altijd zo'n hekel aan als mensen elkaar niet respecteerden omdat ze de ander maar raar vonden. 'Bovendien is er helemaal niets mis met raar zijn. Beter raar dan saai en bevooroordeeld.' constateerde ik terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg.

'Je hebt gelijk,' stemde ik met hem in en keek hem even aan. Een glimlach speelde rond mijn lippen en ik kroop naar hem toe. 'Gelukkig ken ik al iemand die ook anders is en zeker niet saai of bevooroordeeld. Een songwriter die, als hij even zijn best had gedaan, een geweldige tekst op papier had gezet.' Vriendelijk liet ik mijn armen over zijn armen glijden. 'Ik ben blij dat ik je ontmoet heb. Maar pas op, als ik morgen een peptalk nodig heb, kom ik naar jou toe.'

Glimlachend voelde ik haar armen om die van mij en zachtjes gaf ik een kneepje in die van haar. 'Nah, die tekst was er nooit gekomen. Maar ik ben blij dat ik je hier tegen ben gekomen. En ik geef je die peptalk maar al te graag als dat nodig is!' Ik liet haar armen weer los en grinnikte toen ik mijn telefoon hoorde afgaan. 'That's my cue, waarschijnlijk mijn moeder voor het eten.' Ik stond op en haalde mijn mobiel uit mijn zak om het bericht te lezen.

Ik glimlachte bij het kneepje en tikte daarna kort op zijn neus. 'Nu doe je het weer! Je moet gewoon stoer zeggen dat je een hele tekst had kunnen schrijven.' Ik keek op mijn horloge en schrok van de tijd. Ik was echt lang in het bos geweest. Terwijl hij zijn bericht las, pakte ik weer mijn mandje in. 'En, moet je eten?' vroeg ik benieuwd.