Het noordelijke bos

Ik haalde diep adem en sloeg mijn armen om haar heen. Ik had zin om te janken, alles te vertellen en haar alleen maar vast te houden. Maar het bos was niet ongevaarlijk. 'We moeten weg uit het bos,' fluisterde ik in haar oor en liet haar los, om de kettingen in de achterbak te stoppen. Ik ging op de rijstoel zitten en wachtte tot ze instapte.

Ik knikte slechts toen hij me los had gelaten en stapte in aan de bijrijders kant. Ik zat daar niet graag, het liefst reed ik zelf, maar ik liet het nu maar gewoon zoals het was en keek naar Logan. Ik glimlachte zwakjes en keek weer voor me uit.

Ik reed met planksgas het bos uit en durfde eindelijk weer te ademen toen we op de grote weg reden. Ik keek van opzij Frances aan en haalde diep adem. 'Ik denk dat we maar beter niet omheen kunnen draaien,' mompelde ik en keek weer uit het voorraam. Ik ging even herzitten, maar hoe ik ook zat, ik bleef pijn hebben.

Ik had mijn hoofd tegen het raam aangelegd en keek naar Logan toen hij sprak. Het duurde even voor ik iets had om te zeggen, maar zei uiteindelijk; 'Logan, je hoeft niet, als je het niet wil.' Ik wist niet hoe hij zich voelde over wat hij was en ik kon wel begrijpen als hij het liever niet bekende. Zelf had ik er ook nogal problemen mee om mensen mijn geheim toe te vertrouwen.

Ik keek even bezorgd en beet opnieuw op mijn lip. 'Nou ja, ik kan er ook niet omheen draaien. Je hebt me gezien en...' Ik haalde mijn schouders op en keek haar toen weer even aan. 'Maar onthoud alsjeblieft dat ik gewoon dezelfde Logan ben. En nu weet je ook meteen waarom ik vaak uit mijn doen ben rond de volle maan.' Ik wou haar hand pakken, maar wist niet of ze dat wel zou willen. 'Wat deed je eigenlijm in het bos?

Ik raakte even zijn arm aan en glimlachte naar hem, ik zou Logan nooit als beest kunnen zien. Daarnaast was het vanzelfsprekend geen schok voor mij dat weerwolven bestonden, mijn oma had er over verteld en ik was een vampier tegengekomen. Misschien moest ik hem maar vertellen dat ik zelf ook niet honderd procent normaal was? 'Niets, ik had ruzie en wilde er tussen uit.' loog ik en staarde naar mijn knieeën.

'Toch geen erge ruzie? Ergens om me bezorgd over te maken?' Ik maakte er een grapje van, maar ik meende het eigenlijk wel serieus. Ik haalde wel opgelucht adem dat ze het zo goed opnam, maar ook weer een beetje te goed. Alsof ze het al had verwacht of erover wist. 'Waar woon je?' vroeg ik, terwijl ik een afslag nam.

'Nee niet echt, ik had het alleen even gehad.' mompelde ik en keek voor me uit, ik had het niet zo op liegen tegen mensen die ik mocht, maar tegelijkertijd kon ik hem ook niet de waarheid vertellen. Zuchtend leunde ik mijn hoofd tegen de hoofdsteun. 'Oh, vlak bij de hoofdweg van Mystic Falls. Zometeen, de tweede rechts.' vertelde ik.

'Goed om te horen,' glimlachte ik gemeend en nam de tweede bocht. Ik kwam voor haar huis te staan en keerde me naar haar om. 'Moet ik nog even meegaan of..?' Ik keek haar vragend aan. Voordat ik het wist, boog ik naar voren en drukte een kus, ergens naast haar lippen. 'Ik ben echt blij dat je het zo makkelijk opgenomen hebt.'

Ik wilde antwoordde dat het niet nodig was, maar net toen ik wat wilde zeggen, kuste hij mij. Stijf zat ik in de stoel en staarde enkele seconden naar Logan. 'Nee, ze zullen wel boos zijn en ongerust, maar vooral boos en als ze boos zijn op mij, dan geven ze graag 'jongens' de schuld. Mannen zijn dagelijks voedsel voor uitbarstingen in ons huis, weet je. Ze hebben een slechte invloed op ons vrouwen en dat is niet goed.' ratelde ik en ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. Gosh, ik had geen idee hoe ik moest reageren in zulke situaties. Ik kwam normaal niet in deze situaties terecht. Ik haakte al af wanneer een jongen het kleinste beetje affectie vertoonde.

Ik lachte om haar geratel. Ik wist eigenlijk ook niet waarom ik haar een kus gaf, maar misschien wel om de volle maan, dan werd ik altijd zelfverzekerder. 'Nou, ik wil best wel meelopen, dan kan ik ze ontmoeten en dan krijg jij niet de volle laag.' Ik boog over haar heen en opende de deur voor haar. 'Ik weet niet of ik morgen op school ben. De echte pijn komt pas als ik ga slapen. Maar ik kom zo snel mogelijk weer.'

NEW NEW NEW

Het was tijden geleden dat ik hier was geweest. Eigenlijk was de laatste keer met Dan geweest en dat was niet goed afgelopen. Dit keer voelde ik me echter sterker. Ik had het een betere plek kunnen geven, maar nog steeds voelde het onnatuurlijk om op de plek te lopen waar mijn moeder was verdwenen. Iedere keer als ik me voorstelde hoe het was gegaan, zag ik weet iets anders - maar het kwam er altijd op neer dat ze nooit meer terug kwam. Nog steeds was het een mysterie wat er met haar gebeurd was. Niemand had bewijzen gevonden dat ze was overleden, het enige wat ze hadden gevonden was haar handschoen die aan een tak hing. Er waren geen geursporen, geen voetstappen in de sneeuw, geen bloed. Helemaal niets.

Ik vond het ergens raar dat ze weer het zuiderlijk bos koos in plaats van het woud in het noorden. Maar goed... Als mijn moeder zou verdwijnen dan zou ik net zo hard de drang hebben om naar die plek te gaan als weg te blijven. 'Zeker dat je hier wilt hardlopen?' Ik kneep even zacht in haar hand waarna ik ons stilhield en haar even op haar lippen kuste.

'Ja, ik weet het zeker. Het is goed,' Ik kon deze plek niet eeuwig vermijden, daarbij was het goed voor de verwerking had mijn vader gezegd. Niet dat hij hier ooit nog kwam, maar ja. Mijn lippen krulde zich op tot een glimlach, waarna ik hem nog een vluchtig kusje gaf en zijn hand beetnam.

Ik wou het voor haar leuk houden en ze wist dat als ze wou praten ik daar helemaal geen probleem mee had. 'Eens kijken of je me kan bijhouden Starling!' Ik liet haar los en rende al een stukje verder.

Toen hij vooruit begon te rennen zette ik een klein sprintje in. Met mijn voet ging het inmiddels alweer redelijk, maar dat betekende niet dat ik het niet als excuus kon gebruiken. 'Da's niet eerlijk,' Zei ik pruilend. 'Ik ben herstellende van een gekneusde voet ja,' Lachte ik en rende inmiddels naast hem. 'Daarbij heb ik een conditie van 0,01...' Nee, ik had echt geen conditie.

Ik kon enkel lachen. 'Jij hebt gezegd lopen en ik doe enkel wat is gezegd.' Ik nam terug haar hand vast. 'Laten we anders Twilight nadoen? Ik neem je op mojn rug en klim samen met je de bomen in.' Weer grijnsde ik om mijn suf grapje en keek haar aan. Ik paste mijn tempo volledig aan haar aan.

'Lopen, niet rennen.' Lachte ik, maar jogde toch achter hem aan. Joggen kon geen kwaad, daarbij was het best rustgevend en alle dingen die ik met hem deed waren leuk, simpelweg omdat hij erbij was. 'Als we er dan ook nog levend uitkomen vind ik het prima.' Grapte ik mee.

Ik hield halt en keek haar aan. 'Alsjeblieft, Zoë! Ik dacht dat dit een relatie was waar we op elkaar konden bouwen?' Ik nam haar in mijn armen en zwierde haar nog eens een keertje rond waarna ik haar verder in draagde. Dit woog amper iets voor mij. 'Hoe geod vertrouw je me?'

'Hmm...' Even deed ik of ik heel diep aan het nadenken was. 'Ik vertrouw je wel hoor Danny,' Ik gaf hem een tikje op zijn neus en zette daarna mijn lippen er kort op. 'Wat voor onheilspellends ben je van plan? Je gaat toch niet rennen met mij in je armen hè?'

'Nee hoor,' Ik keek haar met een grijns aan en genoot nog na van het lieve kusje. 'Ik ga superduperhard rennen met jou in mijn armen.' Ik was heerlijk om haar te plagen. 'Of toch met jou over mijn rug.' Ik plaatste ons zo en begon met rennen. Niet geweldig snel, maar het voldeed aan mijn verwachtingen.

'Nee, Dan! Zet me neer!' Hulpeloos hing ik over zijn schouder en begon wat met mijn benen te trappelen, zorgend dat ik hem natuurlijk niet raakte. 'Danny, niet eerlijk.' Pruilde ik en probeerde hem van achteren aan te kijken, dat ging nogal lastig dus schoot ik in de lach. 'Dan...' Zei ik op een zeurderige toon, in de hoop dat hij me op de grond neerzette.

Ik bleef enkel verder lopen tot dat we op een open plek kwamen waar het altijd zo mooi was en een klein beekje stroomde. 'Hou jij je mond maar voor ik je nog echt laat vallen.' Zacht gaf ik een tikje op haar billen voor ik haar neerzetten en haar lachend aankeek.

Ik gaf een kleine kick toen hij een tik gaf en keek hem even lachend aan. Toen pas viel me deze plek op. Voor zover ik wist was ik hier nog nooit geweest. Het was werkelijk adembenemend. Het enige geluid wat je hoorde was het geluid van het beekje en de vogels die vrolijk floten in de bomen. Met een glimlach keek ik hem aan. 'Het is prachtig, net een sprookjesbos.' Zei ik zachtjes.

'Wel, gelukkig zijn bossen niet altijd eng.' Mijn hand streek over haar wang waarbij ik haar in haar ogen keek. Onze gezichten waren zo dichtbij elkaar waardoor ik het niet kon laten om met mijn neus over de hare te strijken en zachtjes even haar lippen oppervlakkig aan te raken.