Burnt Beans

Ik grinnikte om haar opmerking en nam nog een slokje. 'Dus hoe gaat alles tussen jou en Teoh?' Ik was eigenlijk wel benieuwd naar hoe hun relatie verliep. Iedereen wist inmiddels dat Dan en ik super close waren, maar over hen hoorde je nooit zoveel.

Ik nam een flinke slok van mijn warme chocolademelk en glimlachte even bij haar vraag. Het was eigenlijk best een rare vraag; alsof als het niet goed ging ik uitgebreid tegen haar ging vertellen hoe en wat. Maar hetgene niet slecht tussen ons het ging geweldig. 'Alles gaat goed hoor, tussen ons. Ik vrees dat ikke nog niet van me af bent.' zei ik met een glimlach. 'Over jou en Dan hoef ik volgens mij niet echt te vragen,'

Nieuw

Aan mijn warme koffie nippend keek ik naar de flyers en aankondigingen die op het prikbord naast de bar geprikt waren. Ze zochten nog hulp hier, misschien dat ik eens zou solliciteren. Maar dat was niet echt waar mijn oog op was gevallen. Mijn aandacht was gericht op een geel papiertje dat een open-mic avond aankondigde. Iedereen kon zich inschrijven. Ik wist alleen niet of ik me in zou durven schrijven, ik had nog nooit zoiets gedaan. Daarom draaide ik mijn rug naar het bord en steunde met mijn elleboog op tafel.

Met mijn schouder duwde ik de deur van de koffiezaak "Burnt Beans" open. Sinds dat ik hier was, was ik er eigenlijk nog nooit geweest en ik vond het wel eens tijd om de zaak uit te proberen. Ik had net de laatste rook van mijn sigaret uit geblazen en wilde een tafeltje zoeken, maar alles bleek vol. De enige plek die er nog was, was aan een tweepersoons tafeltje waar alleen een jongen zat. 'Normaal vraag ik dit niet snel, maar - vind je het erg als ik erbij kom zitten?'

Ik zat nog met de flyer in mijn hoofd toen ik een meisje bij mijn tafel zag staan. Ik keek op en glimlachte. 'Vooruit, omdat ik me nu zo exclusief voel, omdat je het niet snel vraagt.' Met mijn voet schoof ik de andere stoel naar achteren en nam voorzichtig weer een slok van mijn koffie. Het was nog steeds warm, dus zette ik de mok weer terug en vouwde mijn handen er om heen. Eigenlijk dronk ik nooit echt, echte koffie. Zwart vond ik het niet te zuipen, dus ik dronk koffie alleen met een hoop suiker en melk.

Dankbaar glimlachte ik naar hem. Ik was in een goede bui. Ik had net te horen gekregen dat ik door de proeftijd in dit gezin heen was en hier dus voorlopig mocht blijven en dat stemde me gelukkig. Dat betekende voor een keertje dat ik niet na twee maanden als weg moest. Ik schoof de stoel, nadat ik erop was gaan zitten, weer aan en bestelde een cappuccino.

Steeds wanneer ik een slok koffie nam, keek ik over de rand van mijn mok naar het meisje tegenover mij, maar hield mijn mond. Er was een air die om het meisje heen hing dat me weerhield om uit het niets een gesprek aan te knopen. Maar toen ze de cappuccino bestelde besloot ik toch maar wat te zeggen. 'Vindt jij het ook niet ironisch dat mensen naar koffie plekken gaan en dan iets bestellen wat in feite geen koffie meer is, maar melk met een koffiesmaakje?' Gefascineerd wachtte ik op haar antwoord.

Ik lachte even naar hem en knikte. 'Als je het zo stelt.' Zei ik grinnikend en knikte dankbaar naar de jongen die mijn mijn cappuccino bracht. 'Om eerlijk te zijn vind ik zwarte koffie in eens lekker, dus tja.' Ik nam een klein slokje en zette het kopje voor me neer. Ik gluurde over de rand van zijn kopje en grinnikte. 'Dat van jou is volgens mij ook niet echt meer koffie te noemen.' Zei ik, toen ik de licht bruine kleur van het goedje zag.

'Die mening deel ik met je. Zwarte koffie is niet echt mijn ding, veel te scherp.' Bij haar opmerking over mijn koffie grinnikte ik. 'Busted. Ik heb geen caffeïne nodig, er zit meer dan genoeg suiker in en melk en ergens koffie.' Ik keek in mijn eigen mok en draaide langzaam rondjes over de tafel. 'Ik ben Eli, trouwens. En jij bent?' vroeg ik geïnterresseerd.

'Megan.' Stelde ik mezelf voor. 'Maar eigenlijk noemt iedereen me Meg, dus -' Ik stak, heel erg beleefd, mijn hand uit om die van hem te schudden. Het verbaasde mezelf dat ik in zo'n opperste bui was, maar dit was eindelijk is een keer een vooruitgang in plaats van een stap terug. Daarbij begon ik ook steeds meer mensen te kennen en eigenlijk beviel het me wel.

'Oke, Meg, het meisje dat ook niet van echte koffie houdt. Dat kan ik wel onthouden.' Het was niet echt een opmerking die voor haar bedoelt was, maar eerder een mental note. Ik had nogal de neiging namen te vergeten, maar ik zou waarschijnlijk wel onthouden dat ze een capuccino had gedronken. Ik schudde glimlachend haar hand. 'Zit je ook op Mystic's High School?' Ik had mijn eerste dagen al gehad, maar was haar nog niet tegengekomen. Verrassend, want deze school stelde werkelijk niets voor. Op mijn vorige school had zelfs het eerste jaar al meer leerlingen. Ach ja, daarvoor had ik thuis les gekregen, dus dit was slechts een tussenmaat.

Ik knikte. 'Waar anders?' Vroeg ik verbaast. 'Volgens mij is dit de enige school in de omgeving, of je moet naar het gehucht hiernaast naar school gaan, maar ik weet nog niet eens hoe het daar heet.' Zei ik grinnikend en nam nog een slokje. 'Ach, het cappuccino meisje vind ik ook goed hoor.' Grapte ik en sloot mijn handen om mijn kop koffie.

'Daar heb je een punt. Misschien is een relevantere vraag in welk jaar je zit?' Stom, zoiets had ik wel kunnen weten. Ik roerde met het bijgevoegde lepeltje in mijn koffie en steunde op mijn hand terwijl ik haar weer aan keek. 'Goh, ik heb nu een sterke neiging om een lied te schrijven over Meg, The Cappuccino Girl.' Waarschijnlijk snapte ze de referentie niet, maar ik had er wel degelijk plezier in en lachte zachtjes.

'Een-na-laatst jaar. De vijfde dus, en jij?' Ik dronk nog wat en grinnikte om zijn woordgrap. 'Ik zou zeggen, barst los.' Er was vast iets achter liggends, maar dat had ik - zoals gewoonlijk - vast niet door. Ik glimlachte toen hij ook begon te lachen en keek naar mijn lege kopje. 'Wil jij ook nog iets?'

'Hetzelfde jaar. Ik heb een achterstand omdat ik thuisscholing heb gekregen, dus mocht ik niet een klas hoger.' Ik had geen idee waarom ik dit haar vertelde en haalde onverschillig mijn schouders op. Ik pakte een viltje en zocht in mijn binnenzak naar een pen. Die nam ik eigenlijk overal mee naar toe en als ik geen papier vond, gebruikte ik of mijn arm of mijn hand, maar ik liet het echt niet gebeuren dat ik lyrics zou vergeten omdat ik het niet kon noteren. In blokletters schreef ik Meg The Cappuccino Girl en schudde mijn hoofd als antwoord op haar vraag.

Ik bestelde voor mezelf nog een gewone zwarte koffie, die ik later zou vullen met talloze suiker klontjes en bakjes melk, maar ja. 'Ik moest ook dit jaar overdoen, aangezien ik op een andere school andere methodes had die achterliepen ofzoiets. Ik vond het zelf onzin, maar ach.' Ik keek zo onopvallend mogelijk naar het bierviltje en grinnikte.

'Ze hebben altijd wel iets op te merken. Ik vond dat mijn moeder me prima les had gegeven, ik heb waarschijnlijk meer geleerd dan de meesten in hun hele schoolcarriere leren.' Fronzend keek ik naar het viltje en legde het op de rand van de tafel, om het met mijn vingers omhoog te flippen en in de lucht op te vangen. 'Maar als ik een geheel liedje over Madame Meg wil schrijven, heb ik wel meer info nodig dan de koffie liefde.' Grijnzend keek ik haar aan.

Ik begon te grinniken en keek hem even aan. 'Wat wil je weten?' Vroeg ik oprecht nieuwsgierig. 'Ik ben wel vereerd hoor, een liedje over Meg, the Cappuccino girl.' Grapte ik en nam mijn kop koffie aan. Ik liet er meteen drie suikerklontjes invallen en twee van die cupjes melk. 'Zo.' Zei ik grijnzend en roerde er met het lepeltje doorheen. 'Nu is het hopelijk wel te zuipen.'

'Hmm, je diepste verlangens, je dromen, alles, eigenlijk.' grapte ik en legde het viltje weer weg om wat toe te voegen. 3 cubes of sugar and 2 cups of milk Ik onderstreepte de 'cubes' en 'cups'. 'Met zoveel suiker moet het wel smaken.' merkte ik glimlachend op en toen op serieuzere toen; 'Woon je hier al lang?' Haar uiterlijk had niet bepaald de dorpse trekjes die je bij veel andere mensen kon ontdekken. Ze had iets werelds, ze leek me eerder een stadmeisje.

'Nou,' Begon ik lachend en schudde vervolgens mijn hoofd. 'Paar maanden,' Zei ik. 'pleeggezin.' Verklaarde ik mijn woorden en nam een slok van de koffie - of tenminste, als je het nog koffie kon noemen. 'En jij, jij bent ook nieuw, toch? Ik heb je tenminste nog nooit gezien en meestal betekend dat dat mensen nieuw zijn.' Het was haast onmogelijk om mensen hier niet op te merken. Het was zo klein dat je iedereen kende, ook al wilde je dat misschien niet.

'Oh, oke.' zei ik onverschillig en tekende een kubus op het viltje. Ja ik nam meestal iedere gelegenheid aan om een vriendschap met iemand aan te gaan, maar nee ik gebruikte nooit de reden dat je wel vrienden moest worden als je beiden geen biologische ouders meer had die voor je zorgden. Daar had ik zelf een godsgruwelijke hekel aan. 'Ik ben ook nieuw, ik kom all the way from Baltimore.' Ik keek haar glimlachend aan en schreef snel nog een regel op. Though black coffee would suit her right, she drinks it light Haar edgie kleding viel me nu pas op.

'Baltimore, indrukwekkend.' Zei ik met een glimlach en dronk nog wat van de koffie. 'Als ik moet zeggen waar ik allemaal heb gewoond ben ik wel even bezig.' Grapte ik. Ja, ik had vele pleeggezinnen versleten. Ze vonden mijn gedrag niet normaal en ik was zogenaamd "een bedreiging voor het gezin". Ik had geen idee waar ze dat vandaan hadden gehaald, maar ja. Nee, ik was geen lieverdje, maar een bedreiging voor het gezin was ook weer ietwat overdreven. 'En waarom ben je in vredesnaam naar Mystic Falls gekomen als je uit Baltimore komt?' Het was dat dit het enige gezin was die mij nog een kans wilde geven, maar vrijwillig was ik hier nooit heen gegaan.

'Ik hoor die lijst graag!' merkte ik enthousiast op. Zelf hield ik van reizen en ik was jaloers op de mensen die veel van de wereld hadden gezien. Alhoewel ik niet mocht klagen omdat ik al eens over de oceaan naar Europa was geweest. 'Omdat a) mijn moeder denkt dat ze haar kunst naar het geweldige kan verhevene als ze zich omringt door natuurlijke pracht. b) mijn vader hier denkt zijn meesterwerk te schrijven, omdat het dorp omringt wordt door mystiek en c) omdat mijn biologische vader vermoedelijk hier vandaan komt.' Het was nogal wat om hier in Mystic te zijn. Eigenlijk viel alles op zijn plaats hier, zeker als ik mijn vader zou vinden en verder kennis zou maken met de mythes.

'Dan zijn drie goede redenen.' Zei ik lachend en sloot mijn handen om het halflege kopje heen. 'Ik heb een tijdje in New York gewoon, wat ontzettend gaaf was. Hetzelfde geldt voor Los Angeles, alleen waren de steden niet echt goed voor mijn gedrag, dus het duurde niet lang voordat ik weg was. Ik heb in Brevard gewoond, dat is ongeveer nog kleiner van Mystic Falls. Ik heb in Detroit gewoond, Portland, Oakland en nog een paar steden die ik me niet echt meer kan herinneren. Met andere woorden - ik heb ongeveer heel Amerika gezien.' Grinnikte ik. 'Biologische ouders? Ben je geadopteerd?'

'De wereldsteden kun je in ieder geval alvast afstrepen op het to-visit lijstje.' stelde ik positief en vroeg me maar niet af wat voor verkeerde invloed ze op haar hadden gehad. Ik brak mijn hoofd ook maar niet over haar vermeende 'slechte' gedrag, ze leek me heel aardig, misschien wat provocerend met haar kledingstijl. 'Yeap, ik was om precies te zijn 3 maanden toen ik door de familie Yorke in huis ben genomen.'