Het verlaten bospad

Een pad, die erg verlaten en lang is. Het gaat midden door het bos heen.

max 3.

Met mijn handen in mijn zakken en mijn gezicht naar de hemel gericht, stond ik te genieten van het zonnetje dat zich voor het eerst weer eens écht liet zien. Mijn zwarte jas werd direct opgewarmd en ook van binnen werd ik opgewekt door de lente-achtige geluiden en het heerlijke weer. Ik was blij dat ik het bos had gekozen om met Alicia af te spreken, het was er geweldig rustig en het weer gaf me alleen maar een hoop energie, die mijn zenuwen wat onderdrukten.

Ik kwam aanlopen en zag Arthur al vanaf een afstandje staan. Bepaald zin om hem te spreken had ik niet, hoewel ik dan misschien eindelijk zeker wist wat hij bedoeld had. Bewust stopte ik met het harde tempo dat ik had als ik alleen liep, waardoor ik maar langzaam dichterbij kwam en me begon af te vragen wat ik dan straks in godsnaam moest gaan zeggen.

Toen ik me van de blauwe lucht afwendde zag ik Alicia vanuit mijn ooghoeken aan komen lopen. 'Hallo, Alicia.' beleefd begroette ik haar, maar niet zoals ik normaal gedaan zou hebben, ik was erg serieus over wat we gingen bespreken. Bovendien was ik beter voorbereid dan de confrontatie in het klaslokaal. Ik zou dan ook niet de vriendelijke, grappige leraar uit gaan hangen.

'Hallo,' antwoorden ik enkel, niet zeker over hoe ik hem zou moeten noemen. Ik ging vlak voor hem stil staan en keek even naar de grond voordat ik hem aan keek. Ik wist niet zo goed hoe ik moest beginnen met praten, "hey je wou me nog spreken van toen op school," leek me niet echt een logische zin om mee te beginnen, dus bleef ik stil staan en keek ik hem aan.

Ik vroeg me af of onze situatie nog een inleiding nodig had, of ik moest uitweiden over bepaalde dingen die voor af waren gegaan aan mijn vondst, dat zij een heks was, maar ik had al eerder besloten direct te zijn. 'Ik ben een heks, Alicia. En ik heb zo mijn vermoedens dat ik jou ook zo kan noemen. Ik zou het graag van jou willen horen.' Het was geen vraag, maar ook geen eis, ze kon het ontkennen, ik wist de waarheid toch wel, maar ik wilde haar niet dwingen, zeker dat niet.

Op een of andere manier was het geen shock of iets toen hij het zo letterlijk zei. Eerder een opluchting. 'Hoe ben je er bij mij achter gekomen?' vroeg ik. Want ik was niet echt blij met het idee dat het blijkbaar aan me af te zien was. Toch was het misschien fijn om een medeheks te kennen buiten mijn oma en moeder. Misschien was er dan wel iemand waar tegen ik kon zeuren over dingen die met mijn moeder te maken hadden, want daniël wou er niets mee te maken hebben en mijn opa die was af en toe zo de weg kwijt dat hij bij het woord heks drie verschillende sprookjes door elkaar ging vertellen. Ergens was het ook geen verassing dat hij een heks was en bedacht ik me dat ik het wel had kunnen weten. Ik had kunnen merken dat hij zo'n zelfde aura als mijn moeder en oma met zich meedroeg, met dezelfde kracht.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken bij haar vraag. Ja, hoe had ik het eigenlijk ontdekt? 'Je aura, er was iets herkenbaars aan, iets dat ik nooit eerder had gevoeld, alsof soort zijn eigen soort aantrekt, snap je?' Ik bekeek haar gezichtsuitdrukking, het leek haar op te luchten dat ik het had gezegd, ik herinnerde me mijn opluchting nog toen ik het zeker wist over haar. 'En toen die blik, ik geloof dat, dat echt iets voor heksen is. Starend in het niets.'

'Ja,' antwoorden ik enkel bij de vraag of ik het snapte. 'Je zou het bij mijn moeder niet herkennen, mijn moeder heeft altijd alles direct door zonder dat je echt door hebt dat ze in je aura zit te wroeten, nouja behalve dan als je haar dagelijks spreekt.' er kwam even een glimlach op mijn gezicht. Dat was iets wat ik ergens heel graag zou willen kunnen, maar nooit kon omdat ik te graag wou dat het waar was wat mensen zeiden.

'Ervaring komt meestal met de jaren, tenminste dat heb ik zo gelezen.' Ik moest toegeven dat ik nog nooit bewust een andere heks had ontmoet, nu wist ik dat ik er al meerdere tegen was gekomen, want ik had Alicia's moeder al eens ontmoet op een ouderavond. 'Ik hoop dat ik je niet in een benarde positie heb gebracht, doordat ik het weet en dat jij weet dat ik het ook ben?'

Ik kon een lach niet onderdrukken toen hij zei dat ervaring meestal met de jaren kwam. Het klonk zo volstrekt logisch, terwijl hij het bijna zei alsof het een onderzoeksvraag, of eerder hypothese, was die na onderzoek nog moest worden bevestigd. Het was niet alleen dat het was ook de opluchting die er ineens zo makkelijk uit ging. Misschien had ik me de afgelopen dagen er toch meer mee bezig gehouden dan ik dacht. 'Zolang jij niet aan iedereen verteld hoe het zit, zal ik er denk ik eerder profijt van hebben dat je het weet, geloof me een brandblaar door een schilderij dat spontaan in de brand vloog is lastig om een smoes voor te verzinnen.'

Nu pas leit ik een glimlach door mijn serieuze uitdrukking schijnen. 'Ach, je hebt geluk dat er een schooldokter is met een geheime specialiteit op het paranormale gebied.' Ik legde mijn hand even op haar schouder en liet hem er toen weer van af glijden, het voelde goed om nu eindelijk iemand met hetzelfde lot tegen te komen.

Er verscheen een glimlach rond mijn lippen bij zijn opmerking. Kort dacht ik na over of het verstandig was om te zeggen maar deed het toch. 'Het is raar, om te weten dat iemand een heks is... Wel prettig, want de enige die het buiten familie om weet wilt er niets mee te maken hebben, ondanks dat hij voor mij zo ongeveer als familie voelt... Weten bij jou, buiten mij, mensen het?' vroeg ik.

'Ja,een vriendin van mij. Buiten haar weet niemand het of nou -' Ik stopte midden in mijn zin, mijn ouders wisten het, zij waren geen heksen, maar zij waren ook niet hier. 'Misschien heb ik het er ooit uitgeflapt toen ik te veel gedronken had op de campus, maar ik denk niet dat iemand me toen serieus genomen heeft.' Glimlachend liep ik een stukje het pad op. 'Zullen we wat wandelen?'

Ik kon een lach niet onderdrukken, ik had Arthur nooit echt als iemand gezien die dronken zou worden, maar zag het toch gelijk voor me. 'Pas op hoor, straks geef je me nog roddelmateriaal,' grapte ik. Ik knikte en begon langzaam te lopen, waarna ik hem aankeek. 'Ben je nooit bang geweest dat je je controlle zou verliezen als je drinkt?' vroeg ik serieus. Dat was de reden waarom ik niet dronk, ik was als de dood dat ik per ongeluk iets stoms zou doen.

'Hé, dat is niet eerlijk.' Ik liep naast haar en keek glimlachend voor me uit. 'Ja, natuurlijk, maar tegelijkertijd wilde ik uitzoeken wat voor effect drank had op mijn krachten. Ik heb op harvard nogal wat getest aangaande mijn krachten. Wanneer verlies ik ze, wanneer zijn ze het sterkst, welke capaciteiten heb ik, dat soort dingen.' Ik was niet door een ouder begeleid die al ervaring had, ik moest zelf mijn kracht onwikkelen en onder controle krijgen en alleen met uitproberen kon ik er achter komen wat wel en niet ging.

'En?' vroeg ik 'Wat was het resultaat?' het was me tot nu toe erg goed af gegaan niet te drinken en het was ook niet zo dat ik het echt miste. Toch was ik erg nieuwsgierig wat zijn belevingen waren. Je zou denken dat mijn moeder me dat soort dingen wel zou vertellen. Maar ze vond het alleen maar fijn dat ik niet dronk. Mijn moeder www er om een of andere reden erg voor dat ik zelf dingen leerden. Ze wilde me wel helpen, maar na enkele lessen was ik het zat omdat ik me af en toe net een klein kind voelden.

'Over het algemeen kun je niets, maar het is merkwaardig dat je direct sober bent wanneer je probeert je krachten te gebruiken. De controle hield ik wel, maar ook een vreselijke hoofdpijn. Dus ik zou het als ik jou was niet uitproberen.' vertelde ik haar fronzend, het was geen leuke ervaring om terug te denken aan de avonden dat ik het geprobeerd had. Het was altijd erg gezellig, tot ik naar mijn kamer ging en mijn krachten uit probeerde, dan werd het hel. 'Maar ik weet natuurlijk niet of iedere heks zo reageert op alcohol.'

'Nouja ik heb me tot nu toe ook prima vermaakt zonder alcohol. De meeste hebben het niet eens door dat negeren alcohol drinkt.' zei ik om hem te laten merken dat ik niet vanplan was me helemaal lam te zuipen. Toch was het fijn te weten dat hij de controlle behield. Dat verklaarde waarschijnlijk ook waarom mijn moeder er niets over zei. 'Weet jij iets over de andere mythes?' vroeg ik. Ik merkte dat ik het fijn vond om dat soort dingen te vragen aan iemand.

'Ik heb er wel over gelezen, maar ik heb zelf geen ervaring met de andere mythes. Maar aangezien onze mythe waar blijkt, sluit ik niet uit dat de anderen ook een vorm van waarheid in zich hebben.' Mijn prioriteit was altijd geweest om iemand van mijn 'soort' te vinden, dan pas zou ik een basis hebben om verder te zoeken naar de andere mythes. Die stap was ik ook zeker van plan te nemen na dit. 'Heb jij er al wel eens mee te maken gehad of je voorouders?'

'Ik zelf niet, zover ik weet,' antwoorden ik 'Mijn moeder heeft het er wel eens over gehad, maar ik wee niet of ze er mee in aanraking is geweest. Mijn oma wel, tenminste ze vertelde me vroeger een keer een verhaal over dat ze een vriendin die later een vampier bleek te zijn.' ik haalde even mijn schouders op, mijn oma vertelde vaak verhalen over hoe haar krachten haar in de problemen hadden geholpen, maar de meeste verhalen wist ik niet meer.

Ik knikte als een 'oke'. Misschien was ik teleurgesteld, maar ik zou nooit alle antwoorden in een keer krijgen, dat zou te gemakkelijk zijn, dus haalde ik net zoals Alicia mijn schouders op. 'Ik verwacht er hier nog wel wat tegen te komen, deze plek lijkt iets te hebben waardoor het een soort aantrekkingskracht heeft.' Toen ik hier terugkwam voelde ik het al toen ik nog niet eens in het dorp zelf was.

Ik keek hem kort aan en dacht toen kort na, ik had er iets over gelezen maar wist niet meer wt het precies was. 'Ja zo iets had ik gelezen toen ik een boek doorzocht over Mystic Falls.' ik schopte tegen een steentje aan en staarde weer voor me uit. 'Die vriendin die het weet, hoe reageerde ze toen je het haar vertelden?' vroeg ik nieuwsgierig.

Somber keek ik naar het steentje dat Alicia had weggetrapt. 'Ik heb haar sindsdien nog maar weinig gesproken, maar ik geloof dat dat niet alleen aan het feit ligt dat ik een heks ben, of tenminste dat hoop ik.' Of misschien ook niet, de laatste tijd wist ik niet hoe ik moest denken over wat er tussen Ariana en mij was gebeurd. 'Hetzelfde als jou persoon die het weet, ze wil er geloof ik neits mee te maken hebben.'

Ik keek hem even met een sombere glimlach aan. 'Nouja, ik spreek hem de laatste tijd ook niet heel veel, maar dat heeft volgens mij meer te maken met andere dingen. Zolang ik het woord heks biet in mijn mond neem is het goed geloof ik.' ik had er vrede mee dat hij er verder niets over wou weten, was blij dat ik voor hem geen geheimen meer had. 'Ik hoop dat het ergens anders aan ligt,' zei ik tegen hem. Ik had willen toevoegen dat ze misschien gewoon een leuk iemand heeft ontmoet, of dat ze druk was met haar werk, maar ik wist niet wat voor een vriendin het was, dus liet het achterwegen.