Het oude, verlaten huis

Middenin het bos, omringd door dikke bomen en struiken, bevindt zich een klein houthakkershutje. Qua grootte stelt het niet veel voor, maar het heeft toch een leefbare inrichting. Het staat nog stevig en het is zelfs nog eens geschilderd door iemand. Eigenlijk komt er nooit meer iemand, dus je kan in alle privacy in het hutje zijn. Kijk wel uit als het stormt, het hutje kan natuurlijk niet alles hebben!

Max. drie personen

Ik liep gebiologeerd kijkend naar het hutje. Ik had het nog nooit gezien hier in de bossen en had nou ook niet het idee dat veel andere mensen dat ooit hadden gedaan. Ik sloot even mijn ogen om te voelen of er anderen waren, bijvoorbeeld in het huis, maar ik was op dit moment alleen. Dat was jammer, want ik wou best even jagen, en een oude kluizenaar in een hutje was natuurlijk een prachtige prooi.

Echter zat ik nog maar net in het huisje via het gat in het dak. Ik had ook de deur kunnen gebruiken, inderdaad, maar ik hield van een beetje actie. Of toch overbodig werk. Eenmaal binnen hoorde ik de deur opengaan. Mijn prooi was leeggezogen en lag nu half begraven in het bos. Niet bepaald fraai, maar dat was mijn manier. Ik voelde dat het wezen ook een vampier was. Toch was ik altijd op mijn hoedde en liep naar het geluid toe. Eenmaal voor de vampier zag ik het gezicht van een vrouw in het schaarse licht van mijn aansteker waarbij ik een sigaret op stak.

Ik voelde zijn aanwezigheid al en glimlachte. Hij was snel, het ene moment was hij er opeens. Ik liep iets naar hem toe en plofte toen in een stoel. 'Hey,' mompelde ik en keek even verlangend naar zijn sigaret. Ik had hem niet eerder gezien, en het verbaasde me nogal dat er nog een vampier in Mystic Falls was.

Even nam hij de sigaret uit zijn mond en blies een rookwolkje uit. Niet meteen reageerde hij op haar begroeting, maar liet zijn ogen de kost over haar lichaam. Ze was knap en veruit de enige vrouw die hij had ontmoet sinds hij hier was. 'Hallo.' Echter nam hij ook plaats in een stoel en rookte verder.

Ik zag dat hij me bekeek, dus keek ik terug. Hij was knap, knapper dan de standaard knappe vampiers, en zijn nonchalante houding beviel me wel. Ik moest naar hem opkijken, door zijn lange lengte, en zei: ´Ik ben Igraine.´ Ik ging rechtop zitten en keek hem onderzoekend aan. ´Je hebt vast een hele goed verhaal dat je belandt in een saai dorp als dit.´

Echter stopte zijn ogen bij die van haar. Even grijnsde ik bij de vriendelijkheid van haar. Je zou kunnen stellen dat ik haar een beetje uitlachte. 'Saai valt altijd leuk te maken. Dit is niet de eerste keer dat ik hier kom en de laatste keer beviel het gezelschap me wel. Maar ik neem aan dat jij liever praat waarom jij hier bent gekomen. Je houdt van saai?' Waarbij ik weer de sigaret naar mijn lippen bracht op hem daarna uit te knijpen tegen het parket en door mijn haar ging. Ze was mooi, leuk gezicht, knap.

Ik luisterde zijn woorden geduldig aan. Ik lachte er schamper om en rolde met mijn ogen. 'Ik houd van saai? O men, als ik geen belangrijke dingen hier had, was ik allang weg geweest.' Ik sloeg mijn benen over elkaar heen en leunde tegen de rugleuning van de stoel aan. 'O, je moest eens weten, de pret is pas net begonnen.' Ik glimlachte en dacht aan de blik waar Liam me aankeek bij het gala. Dat gaat nog een strijd worden.

Alweer moest ik grijnzen bij haar woorden en nam een klein, ijzeren drankflesje erbij waar sterke drank in zat. Vaak werd het gekenmerkt met alcoholisten, maar van een vampier kon men dat niet zeggen. Hier nam ik een slokje van en dacht na. 'Hmmm... Bespeur ik nu haat of wraak? Of gewoon beiden?' Ergens wou ik wel de sappige details ervan horen. 'Maar daar zit geen pret voor mij bij of wel?'

Ik knikte instemmend. 'Beide,' grinnikte ik. Ik verheugde me erop om Liam eens flink de waarheid te vertellen en laten voelen, maar wist dat ik dan Elisa tegenover me had. Het was maar een lastig gebeuren. Ik keek hem even aan en grijnsde opnieuw. 'Wie weet. Een vampierenakkefietje. Waarschijnlijk wist je het al, maar we zijn niet de enige.' Ik keek langs hem naar een potret van een vrouw die me vaag bekend voorkwam. 'En ook niet het enige mythische,' mompelde ik erachteraan.

'Ik ben niet zo voor praten, meer voor de daden zoals je misschien al gemerkt hebt.' Voor een kort moment dacht ik weer na over haar woorden. 'Dat zijn we inderdaasd niet, maar door de eeuwen heen heeft ieder sterfelijk wezen bang van ons. Een heks of weerwolf heeft ons even hard te vreen als wij hen. En daarbij kan je altijd pochen. Niemand moet de ware angst zien. Angst is een zwakte die je kan onderdrukken.' Met een klein glimlachje keek ik haar aan, die ergens stout was. 'Geen gezellig onderronsje voor mij dus.'

Ik grinnikte even en stond op, om naar het schilderij te lopen. Het kwam me zo vreselijk bekend voor. 'Ik heb niet zo'n moeite om angst te onderdrukken, ik heb het nauwelijks,' mompelde ik. Het was een halve leugen, ik ben nooit echt bang voor dingen geweest. Toen ik vroeger klein was, ben ik opgevoed door angst. Opgevoed door vampieren... Dan leer je het al snel af. Maar het enige ding waar ik wel angst voor heb, en waar ik niet mee opgevoed ben, is liefde. Als je het eenmaal hebt, wil je het nooit meer verliezen. Ik keerde me om en keek hem even glimlachend aan. 'Dan zitten we op dezelfde lijn.'

Als ik haar reactie hoorde, klonk het alsof ik bang had voor verschillende zaken en misschien kon het de verkeerde indruk opwekken. Toch zei ik beter niets. Mijn ego herstellen moest niet aangezien ik deze aardig had opgebouwd. De interesse naar het schilderij lokte me. 'Iemand uit je vorige leven?' het kleine flesje baarde ik weer op. 'Hmm, misschien moet ik dan zo'n heer zijn en ja aanbieden om een sigaret te delen met me.' Hierbij stak ik er eentje op en keek naar haar achterwerk waarna heel haar lichaam werd gebustudeerd. 'Ik zag daarnet de blik naar mijn sigaret alsof je me zou bestormen.'

Ik wierp nog een enkele blik op het schilderij en liep er toen weg van. 'Een heks die ik kende. Het zou me niet verbazen als ze nog leeft, het is maar 60 jaar geleden.' Kort voor vampierenakkefietje gezien. Met lang spreken wij over decennia. 'Wie zegt dat ik zo naar de sigaret keek?' Ik glimlachte en pakte de sigaret uit zijn hand om hem tussen mijn lippen te stoppen en weer tegenover hem te gaan zitten.

'Ik en blijkbaar zitten we dus niet meer op dezelfde golflengte.' Hierbij stond ik op en ging naast haar zitten om de sigaret tussen haar beide lippen vandaan te halen en tussen de mijne te steken. 'Sebastiaan heeft altijd gelijk. Daarbij keek je niet enkel naar mijn sigaret, maar ook naar mijn lichaam. Dus beken dat je dat deed en je mag de sigaret terug.' Soms was het leuk om er een spelletje van te maken. Zij leek me dan ook de persoon om ze er mee te ''spelen''. Alsof de heks me dan ook ene fuck kon schelen. Juist ja, dat kon het niet.

Ik blies de rook uit en sloot even mijn ogen. Toen keek ik hoe hij opstond en naast me ging zitten. 'Inderdaad,' grijnste ik en draaide me naar hem toe toen hij de sigaret uit mijn mond haalde. 'Wat heb je me toch goed door,' fluisterde ik en stopte de sigaret weer tussen mijn lippen, 'Sebastiaan.' Ik glimlachte en keek hem weer aan.

'We zaten op eendezelfde lijn, niet waar? Ik vraag me enkel af of dat wat meer betreft dan een onderwerp.' Hierbij keek ik haar met een tevreden glimlachje aan. Igraine was een prachtige vrouw en ik nogal eenzaam. Als ik het tenminste zo mag stellen. Iedere man zou hetzelfde doen in mijn plaats; haar lichtelijk uitdagen. 'Dus wat bracht jou hier? Of wist je dat je prins op je zat te wachten?' Lichtjes sarcastisch.

'Dat zou nog best eens kunnen,' zei ik glimlachend, terwijl ik hem aankeek. Ik haalde de sigaret uit mijn mond en hield hem in mijn hand. Ik hield mijn hoofd lichtjes schuin en blies zachtjes uit. 'Ik had honger,' zei ik simpelweg en grinnikte. 'En als ik had geweten dat hier iemand zou zitten, had ik wel wat drank meegenomen.' Ik leunde over de zijkant van de bank heen en pruilde. 'Ik sta veels te droog.'

Ik toverde met een grijns het kleine flaconnetje tevoorschijn. 'Daar kan Sebastiaan wat aan doen. Enkel moet je weten, Igraine, dat hij nooit iets zomaar doet. Dus wat geef je in de plaats voor een slokje of misschien wel twee?' Hier had ik plezier in aangezien tsja... Ik had geen leven? Jawel, dat had ik wel. Namelijk een oneindig lang leven. Veel te lang.

Nog steeds achterover gebogen glimlachte ik en kwam toen overeind. Ik beet zachtjes op mijn lip. Eindelijk kon iemand me eens een beetje vermaken. Elisa natuurlijk ook, maar die had ook Liam, die elk pretje verpestte. Ik boog naar voren en legde mijn handen op zijn schouders. 'Je moet weten dat ik een heleboel doe voor drank, Sebastiaan.' Ik boog zo ver naar voren, dat ik de kleine lichtere groene vlekjes in zijn ogen kon opmerken. Ik hield echt onvoorwaardelijk veel van groen.

Echter raakte ik haar niet aan en keek in haar ogen en merkte op dat ze twee verschillende kleuren van ogen had. Iets wat best aantrekkelijk was. 'Had ik al niet gezegd dat ik niet zo van praten hield, Igraine? Je toont me beter hoeveel en dan zal ik nog wel misschien instemmen. Als het genoeg is voor mij.' Hierbij toverde mijn grijns zich om naar uitdagend.

Ik rolde met mijn ogen en keek hem toen weer aan. Ik boog zachtjes nog dichter naar hem toe, tot ik opeens iets achter hem zag staan. Ik keek hem nog even aan en ging toen lachend van hem af. Ik liep naar het kleine keukentje en haalde een grote fles uit het open kastje. Ik rook eraan en grijnste toen breder. Ik nam een slok en pakte ook de andere fles.

Echter was het mijn beurt om te rollen met mijn ogen toen ze blijkbaar drank leek te vinden. 'En weer blijft dit stadje saai en de mensen die er wonen nog saaier.' Hierbij stond ik op en stak mijn eigendommen weg zoals het sigarettenpakje en mijn drankflesje. Dit was allesbehalve amuserend. Hierbij stond ik op en keek even naar de trap. Misschien kon ik boven nog eens rondkijken en dan maar naar huis gaan. Dat viel er dus te doen.

Met de fles aan mijn mond keek ik hem geamuseerd aan. 'Ik woon hier dan ook niet.' Ik grinnikte en ging op de stoel zitten. Ik zuchtte even zachtjes. 'Ik laat me niet kwesten,' fluisterde ik, meer tegen mezelf. Ik raakte snel gehecht op mensen en liet me niet door zo'n soort jongen kwetsen. Hij mocht wel eens leren om ergens zijn best voor te doen. Ik nam nog een slok en wiebelde met mijn voeten.

Even keek ik achterom bij die fluistering. 'Niet kwetsen?' Hierbij lachte ik haar een soort van uit. 'Laten dan ook nog? Jij was degene die daarjuist je gezicht verdomd dichtbij bracht en misschien wil ik niet leren werken. Uitsloven voor vrouwen is nutteloos. Uiteindelijk zijn het allemaal nare trutten.' Hierbij beklom ik de trap. 'Ik wou zeggen dat het leuk was je te ontmoeten, maar ik houd het op: Dag, Igraine.' Niet dat ik meteen weg ging, nee. Ik wou eerst boven kijken. Misschien lag er nog iets bruikbaars.