Het verlaten bospad

'Misschien is dat maar beter ook, dat we niet te veel over het heks zijn hoeven te praten met anderen. Ik weet niet of dat erg verstandig is.' Ik keek even voor me, naar het kronkelende pad en knikte toen. 'Ik zou willen dat het lag aan het feit dat ik een heks was, ik ben er al achter gekomen dat sommige dingen erger zijn dan dat.' Zuchtend fronste ik mijn voorhoofd en ging toen op vrolijkere toon verder. 'En wat zijn jouw capaciteiten?'

Ik beet op mijn lip en keek hem even aan. De reden dat ik nooit een vader ha heb is het hele heks gebeuren, en dat is iets waar je niet aan kan doen. Dat is iets wat ik haat, dat je ergens iets niet aan kan doen. Ik glimlachte kort bij zijn vrag en dacht na. 'In ieder geval niet aura's door spitten. Ik geloof te graag wat mensen tegen me zeggen. Iets wat mijn moeder wel kan. Ik ben beter in het beheerse van dingen, ze laten bewegen. En jij?'

'Ik heb een aardig dik recepten boek voor allerlei brouwsels, dat is handig in verband met mijn passie voor koken. En ik heb iets met vuur, dat geeft me een bepaalde energie die moeilijk te begrijpen is.' antwoordde ik glimlachend. Hoe mijn relatie met vuur in elkaar zat had ik nog niet echt uitgevonden, maar ik verwachtte dat iedere heks of iedere heksenfamilie op een bepaald gebied sterker was dan op anderen. 'Met aura's heb ik ook nog al eens problemen, sommige mensen lijken een muur om zich heen te hebben en daar kom ik nooit doorheen.'

'Dat geeft mij meestal het gevoel dat ik moet wegwezen, die muur. Althans soms, meestal is het meer een soort wanttrouwen dat dan op komt. Mijn moeder blijft er op hameren dat ik bij mensen bij wie ik dat heb op mijn hoede moet zijn.' wat aura's aan ging beschouwde ik mijn moeder echt als expert. 'Dat heb ik trouwens meer met water, hoewel ik het lastig vind water te beïnvloeden. Het zorgt er wel voor dat ik me op mijn gemak voel. Dat is ook de reden dat ik vaak ga zwemmen als ik wil nadenken.' ik keek hem even nieuwgierig aan. 'Laat eens iets zien.' zei ik, hoewel het meer als een vraag klonk. Ik was benieuwd naar zijn kracht.

'Het leek mij altijd logisch dat iedere familie een element heeft dat hem of haar sterk beïnvloed.' stelde ik als verklaring. 'Wat wil je zien?' vroeg ik glimlachend. Het was weer eens wat anders om met mijn krachten te koop te lopen in plaats van ze verborgen te houden. Het was wennen om er zo openlijk over te praten, maar het beviel me zeker wel. Hoewel ik wist dat we wel voorzichtig moesten zijn.

Ik bukte om drie bloemen te plukken en keek hem daarna aan. 'dat zou goed kunnen kloppen.' antwoorde ik. Terwijl ik de bloemblaadjes van de bloemen afhaalden ging ik snel wat familie leden na. 'Dat zou wel de verbinding met het water in mijn familie verklaren.' ik had er nooit echt bij stil gestaan eigenlijk. 'Maakt niet uit, doe iets leuks.' ik keek naar de bloemblaadjes in mijn hand. 'Ik weet wel iets.' Ik concentreerde me op de bloemblaadjes en liet ze langzaam opstijgen om ze in de lucht een cirkel te laten vormen. Omdat het veel losse delen waren vod ik het altijd moeilijk om ze zo te kunnen beheerse dat ze in een vorm kwamen, maar het was me na veel oefenen gelukt, en daar was ik best trots op. Ik twijfelden of ik ze boven zijn hoofd zou laten vallen, of dat ik ze zou laten opbranden, maar koos voor het eerste.

Glimlachend keek ik toe hoe Alicia de bloemblaadjes rond liet zweven en ze weer liet vallen. Nog voor ze de grond raakten, ving ik ze op, liet ze naar mijn hand zweven en liet ze verschroeien tot zwarte as in een warme vlam. Het me lange tijd gekost totdat ik mijn krachten zo onder controle had gekregen. Zeker omdat ik het buiten eht gezichtveld van mijn ouders moest doen en dat was moeilijk geweest.

Het vuur dat de bloemblaadjes verbranden verdween samen met de roze bloemblaadjes, en er bleef enkel as over. 'Heb jij ook wel eens...' begon ik aarzelend. Mijn moeder en oma zeiden altijd van wel, maar ik merkte er nooit iets van. 'Heb jij ook wel eens gehad dat je als je boos was of overstuur, of zelfs bang, dat je de controle verliest?' ik was zo ontzettend nieuwsgierig naar zijn ervaringen en of die overeenkwamen, misschien ook wel als bevestiging van wat mijn moeder en oma steeds zeiden, maar ik bleef maar vragen stellen zonder dat ik er echt over na dacht of het misschien wel verstandig was

Somber knikte ik. 'Meerdere malen, maar dat was vooral toen ik net mijn krachten had ontdekt. Nu heb ik ze beter onder controle.' antwoordde ik haar onverschillig. 'Of misschien heb ik lange tijd niet zulke heftige emoties ervaren.' voegde ik toe, want ik wist natuurlijk niet zeker of je werkelijk controle kon blijven houden over je emoties wanneer ze te hevig werden. 'Maar ik zou er maar voorzichtig mee zijn..' Ik had zelf niet de meest geweldige ervaringen met controle-verlies.

'Geloof me, ik doe voorzichtig.' was het enige wat ik echt antwoorden. Ik haalde mijn schouders op, 'Mijn moeder heeft het er inmiddels wel ingekregen. Als ik bijvoorbeeld boos ben dan concentreer ik me meer op dat ik niets laat gebeuren dan op de persoon.' En dan gebeurde thuis vervolgens vaak dat er een glas sprong of een lamp ontbranden, maar thuis makte het niet meer uit. Dan waren ik en mijn moeder er om het ongedaan te maken en de vlammen te doven.

'Gelukkig, ik heb nogal wat dossiers gevonden over vreemde ongevallen waarin waarschijnlijk een heks controle verloor en iemand iets vreselijks aan heeft gedaan. Natuurlijk werd dat nooit als magie erkend, maar werd het aan andere dingen toe geschreven maar als je tussen de regels doorleest is het heel herkenbaar.' vertelde ik haar fronzend. Ik had zelf ook nogal wat dingen verwoest en ik had mijzelf ook nogal wat keren pijn gedaan omdat ik onvoorzichtig te werk ging. Nu was ik daar al over heen.

'Tja,' antwoorden ik enkel. Ik wierp een blik op mijn horloge dat me vertelden dat we al best een poosje in het bos waren. Ik kon er niet zoveel op antwoorden, maar toch zocht ik naar een breder antwoord dan "tja". 'De enige die ik tot nu toe iets heb aangedaan ben ik zelf,' Ik had een brandwond op mijn pols, die eigenlijk amper nog zichtbaar was. Als je wist waar je moest zoeken zag je er iets van, gelukkig.

Begrijpelijk knikte ik. Ik had zo ook mijn littekens, helaas waren die niet allemaal van mijn eigen ongelukjes. Ongemakkelijk sloeg ik mijn armen over elkaar. 'Wanneer ontdekte je, jouw krachten?' vroeg ik geïnterresseerd om mezelf niet te verliezen in nare herinneringen. 'Of werd het je verteld?' Dat was natuurlijk ook mogelijk met een heksen familie.

'Het werd me verteld,' antwoorden ik. 'Hoewel ik het eigenlijk altijd al wist, het was niet bepaald raar om mijn moeder druk in de weer te zien in de keuken zonder dat het om eten ging of kaarsen die aangingen zonder aansteker. Maar ik dacht altijd dat dat normaal was, tot een jaar of acht denk ik en toen ik tien werd vertelden mijn moeder hoe het zat. Ze gokte erop dat ik waarscheinlijk ook een heks was, maar ik moest niet teleurgesteld zijn als dat niet zo was, het sloeg wel vaker een generatie over.' ik lachte even bij de herinnering. 'Ik vraag me af of ik teleurgesteld zou zijn als ik die krachten niet had. Het is vaak zat een vloek.' Ik keek hem aan. 'En jij dan?'

'Oh, ik heb het zelf ontdekt. Mijn ouders wisten er niets van, totdat ik ze het zelf had verteld.' En dat had ik beter niet kunnen doen, zo vond ik achteraf pas uit. 'Toen ik door had dat ik niet gek was, was het wel echt geweldig. Dat zoiets bestond had ik nooit gedacht.' vertelde ik haar glimlachend, dat gevoel toen was geweldig geweest.

Ik vroeg me af hoe je zo iets zelf ontdekt. Als ik het niet gewend was en er gebeurden ineens onverklaarbare dingen dan zou ik nooit denken "goh misschien ben ik een heks," maar dat liet ik even achterwegen. 'Dat lijkt me raar... Voor je ouders, maar ook voor jou.' Ik glimlachte even naar hem toen ik zag hoe hij het vertelden. 'Soms is het wel eens handig,' lachte ik.

'Niet alleen handig, het geeft je ook een soort zekerheid. Ik weet nog wel dat ik de nietsnut op school was, de nerd die zo ongeveer in de kerk woonde, maar toen ik die krachten had ontdekt, voelde ik me veel zekerder. Natuurlijk vertelde ik het niemand, maar het feit dat ik speciaal was, heeft me wel door de middelbare school heen geholpen.' Ik keek naar het pad voor ons en vervolgens naar Alicia. 'Maar ik heb me ook als een vreemd wezen gevoeld, een mislukt experiment, duivels, eigenlijk voelt het hele heks zijn erg tweezijdig.' Ik ratelde maar gewoon wat verder, ik had mijn bedenkingen nooit eerder gedeeld, dus liet het nu allemaal over Alicia heen komen.

'Nouja op zich is het wel een fijn idee dat wanneer je wordt aangevallen of overvallen of weet ik veel dat je dan jezelf kan verdedigen.' Ik glimlachte. 'Ja heks zijn kun je wel tweezijdig noemen.' Ik vroeg me af hoe het zou zijn om als heks alsnog zo erg met de kerk verbonden te zijn. Persoonlijk had ik nooit iets gehad met de kerk en zeker niet nadat we het met geschiedenis het over heksenvervolgingen gehad hadden. Het sloeg nergens op, mensen die iets afweken werden heksen genoemd en wat ik later had opgezocht bleken er eigenlijk geen mensen tussen te zitten die ook maar iets van heksenkrachten leken te vertonen. Ik vroeg me ineens af hoe zijn ouders erop hadden gereageerd, maar ik vond het te persoonlijk om er iets over te vragen.

'En jezelf verdedigen is zeker nodig in dit dorp.' antwoordde ik waarna ik strakke uitdrukking op mijn gezicht kreeg. Ook als heks kon je, je hier niet echt meer veilig voelen met de constante dreiging van vampieren en waarschijnlijk ook weerwolven. Bovendien wist je ook niet hoe andere heksen hun krachten gebruikten.

Ik fronste even bij zijn opmerking en vroeg me af of het sarcasme was. Het klonk namelijk niet bepaald sarcastisch, eerder bloed serieus. 'Uh, ik heb mezelf nog nooit hoeven te verdedigen hier, althans niet op die manier...' zei ik een beetje twijfelachtig. Ik ging kort langs zijn aura, maar kon daar niet zo veel uithalen. 'Waarvoor zou ik mezelf moeten verdedigen?' vroeg ik terwijl ik hem aankeek.

Bij haar frons glimlachte ik zwakjes. Ze had er dus nog geen idee van. 'Waarvoor verwacht je dat je tegen moet verdedigen?' vroeg ik serieus. Had ze in al haar jaren hier nog nooit iets gevoeld of opgemerkt dat ze niet kon plaatsen? Ik had eigenlijk geen recht van spreken, zelf was ik ook nogal naïef geweest.

'Geen idee, de reden waarom mensen onverklaarbaar verdwijnen denk ik' antwoorde. Ik waarbij ik richting hem keek. Arthur deed naar mijn mening weer vaag. Eerst zeggen dat hij geen ervaring heeft met mythische wezens , dan zegt hij dat het wel nodg is om hier jezelf te kunnen verdedigen terwijl iedereen eigenlijk iedereen kent waardoor er niet veel overvallen en dergelijke zijn. Het enige wat me nu te binnenschoot waren verder de onverklaarbare verdwijningen, waar als reden dan weer mythische wezens voor werden gegeven.

'Misschien heb ik geen ervaring of bewijs voor-' Even overdacht ik mijn woorden. 'andere soorten. Maar ik onderzoek de verdwijningen al een lange tijd en heb alle verklaringen die niet in tegenstrijd zijn met de natuurlijke wetten geprobeerd, maar geen een lijkt te voldoen. Er rest mij geen andere oplossing dan het toe te wijzen aan het bovennatuurlijke.' Terwijl ik haar dit vertelde staarde ik gepijnigd voor mij uit en sloeg mijn armen weer eens over elkaar.

'Je hebt niet echt een gezellige hobby Arthur,' floepte uit mijn mond. Hoewel stamboom onderzoek dat ook niet was. 'Je hebt zelf alles moeten ontdekken toch?' vroeg ik, het was interessant dat hij er zoveel naar onderzocht had. 'Als je wikt kun je best een keer langs komen bij mijn moeder of oma. Die kunnen je denk ik meer over die dingen vertellen dan dat ik kan.' mijn moeder had me geleerd wat tekenen waren in een aura van mythische wezens, maar dat had ik nooit onder de knie gekregen, mijn oma was het er niet mee eens geweest dat als ik ze niet aan hun aura kon herkennen ik maar uit moest zoeken hoe ik mezelf dacht te verdedigen dus had ze me dat geleerd. Meestal leerde mijn oma me leukere en nuttigere dingen tot irritatie van mijn moeder die er van overtuigt was dat je eerst elk plantje en elk drankje moest kunnen herkennen net als aura's.

'Ik geloof niet dat mijn leven echt als gezellig bedoeld is.' mompelde ik als reactie, maar ging snel opgewekt in op haar aanbod. 'Dat zou ik graag willen, ik vind het al geweldig om jou als mede-heks te kennen.' antwoordde ik glimlachend. 'Jouw familie woont hier al tijden, niet? Is er al een lange lijn van heksen?' Erfelijkheid van onze krachten had me altijd al gefascineerd, logisch omdat ik vrijwel zeker wist dat mijn ouders niets bezaten en ik me dus afvroeg of ik het van een van mijn grootouders had geërfd.