Het verlaten bospad

'ik voel me vereerd,' zei ik terwijl ik lachend een buiging maakte. 'Ja, voor zover ik mijn stamboom terug heb gevonden hebben we altijd hier gewoont. We hebben niet van elke generatie boeken of bladzijden, maar bij de meeste generaties was er een heks aanwezig. De opa en oma van mijn oma waren beide heks zelfs.' Ik dacht even na. 'Mijn opa zei dat zijn vader ook heks was, maar mijn opa is het niet.'

Ik knikte. 'Interessant. Het is vreemd te noemen hoe de bepaalde genen worden overgenomen, maar het is wel duidelijk dat het erfelijk is. Ik probeer nog steeds uit te vinden van welke kant van de familie ik het heb.' vertelde ik haar glimlachend en keek haar even aan. 'Ken je buiten je familie nog andere mensen die waarschijnlijk ook heks zijn?' Die zou ik misschien ook kunnen benaderen..

'Daar is vast lastig achter te komen,' ik gebruikte de documenten die we hadden, die waren door gegeven en verzameld en ik kon het ook aan mijn oma vragen. Heksen hielden het nou eenmaal goed verborgen. 'Nee,' antwoorden ik. 'De meeste mensen die hier wonen ken ik waarschijnlijk ook te lang om het te laten opvallen.' zei ik bedenkelijk.

'Ik heb wel personen gehad bij wie ik zo mijn twijfels had.. Ken je Frances Lewis? Bij haar had ik hetzelfde gevoel als bij jou, maar ik had het idee dat ik bij jou zekerder was van mijn zaak.' Ik wist niet goed met wie Alicia allemaal omging op school, dus misschien kende ze die Frances wel helemaal niet. Bij andere had ik ook het gevoel gehad dat er iets anders aan ze was, maar het was niet gelijk aan de krachten van een heks.

'Ja ik ken Frances, ze is de beste vriendin die ik heb,' glimlachte ik. Ik dacht even na over wat hij zei, ik vroeg me af of het zo kon zijn. 'Het zou wel kunnen verklaren waarom ik me altijd zo op mijn gemak voel bij haar.' ik dacht even na. 'Ik weet het niet, maar ik ken haar ook al heel lang,' ik zocht in mijn herinneringen naar enige aanwijzing. 'Ik weet het niet...' zei ik twijfelachtig. Het zou geweldig zijn als ze een heks was, maar aan de andere kant, misschien zat hij er wel helemaal naast...

'Oh, ja, ik geloof dat, dat wel een bond maakt, ook al weet je het niet.' Ik glimlachte naar Alicia en bedacht dat ik het er misschien ook maar eens op zou wagen om Frances aan te spreken. Natuurlijk kon ik er naast zitten, maar ik zou wel zorgen dat ik voorzichtig was. 'Ze zal het je vast wel vertellen als ze het, het juiste moment vindt.' vertelde ik Alicia om haar misschien wat gerust te stellen.

Ik keek hem even aan. Eigenlijk maakte ik me er niet zo druk over of ze het me zou vertellen als ze een heks was. Hoewel, dat was dan natuurlijk wel handig. Maar zelf zou ik ook niet snel het aan Frances vertellen, ze was een geweldige vriendin en ik was ontzettend opgelucht dat Danny het nu wist, maar toch was het nog iets waarvan ik liever niet wou dat iemand het wist. Tenzij ze dan zelf ook een heks was, want bij Arthur vond ik het ook wel prettig dat we het van elkaar wisten. 'Weetje, je brengt me in de war.' lachte ik.

'Hoezo dat?' vroeg ik grinnikend. Ik dacht dat ik vrij duidelijk was geweest, ik had wel eens momenten waarop ik zelf niets meer van mezelf snapte, maar nu, niet toch? Ik kon me wel herinneren dat mensen mij soms wezen op mijn woordgebruik, dat het te- tjah, moelijk was? Maar daar had ik nu niet meer zo vaak last van, dacht ik.

Ik moest lachen toen hij vroeg waarom. 'Omdat als je gelijk hebt het nogal stom is dat ik het nog nooit in de gaten heb gehad, ik had er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Dus nu vraag ik me af of je gelijk hebt.' zei ik. Maar ik kende Frances al jaren, haar aura hoorde bij haar, dat was gewoon zo en daar viel me gewoon niets aan op.

Met zweterige handen wachtte ik op Alicia. Ik had geen idee wat ik moest zeggen tegen haar, omdat ik nog steeds niet door had wat ik nou eigenlijk wou. En omdat ik haar zo vreselijk had behandeld gisteren. Mijn handen stopte ik in mijn zakken en ik leunde tegen een boom aan. Ik was zo nerveus.

Ik had met Teoh hier afgesproken en onwillekeurig moest ik even denken aan toen ik hier met Arthur had afgesproken. Ik vond het eigenlijk wel fijn dat we hier afspraken want dan zou er in ieder geval niemand ons storen. Er verscheen een glimlach rond mijn lippen toen ik Teoh zag. 'Hey,' zei ik terwijl ik dichterbij kwam. 'Verder nog een fijne avond gehad gisteren?' vroeg ik, eigenlijk wist ik überhaupt niet hoeveel hij er nog van wist.

Ik zag haar al van een afstand aanlopen. Ik duwde mezelf van de boom af en keek haar aan. 'Hey,' zei ik met een glimlach. 'Ja, als je het kotsen buiten beschouwing houdt.' Ik probeerde het ijs een beetje te breken. 'Heb jij nog een leuke avond gehad? Sorry dat ik zo raar deed.' Zo, die excuses waren er ook weer uit.

'Ahw,' zei ik toen het had over dat hij had overgegeven. Overgeven was echt een van de naarste dingen. 'Ik ben vrij snel naar huis gegaan nadat Dan achter je aan ging, eigenlijk vrijwel direct.' antwoorden ik. Ik glimlachte even bij zijn excuses. 'Dat maakt niet uit,' zei ik enkel.

'Ja, dat was rottig,' zei ik en keek haar daarna aan. 'Het maakt wél iets uit. Ik was een eikel, een stomme, dronken eikel.' Boos schopte ik tegen een steen aan en keerde me daarna weer naar haar toe. 'We zouden het over... ons gaan hebben, right?' Ik had geen idee wat ik erover moest zeggen. Misschien wou zij wel iets kwijt.

Hij wist het dus nog. 'Ja,' zei ik. Toen hij het zo zei klonk het eigenlijk best raar. 'Dat klinkt raar, of ligt dat aan mij?' ik ging op een boomstronk zitten die was omgevallen en keek hem aan. 'Je vind het moeilijk hé? Dat ik een heks ben.' vroeg ik.

Ik zuchtte en knikte. 'Dit klinkt heel raar. We zouden hier eigenlijk helemaal niet over moeten praten.' Langzaam liep ik ook naar de boomstronk toe en ging naast haar zitten. Zijdelings keek ik haar aan en knikte opnieuw. 'Ik vind het heel en heel erg moeilijk. Allereerst is het al moeilijk om te beseffen dat ze bestaan en daarna ook nog dat je vriendin er eentje is.'

Ik draaide mijn hoofd zijn kant op om hem aan te kunnen kijken. 'Het is best lastig voor te stellen hoe het moet zijn als jij ineens naar me toe was gekomen met die boodschap en ik niet van het bestaan had geweten,' biechtte ik op. 'En het is ook lastig om te weten wat er in je omgaat als je het me niet zegt,' zei ik bijna fluisterend. Ik bedoelde het niet rot, ik wou gewoon graag weten wat er in hem om ging. Want ondanks dat ik zijn aura kon zien als ik dat wou, vond ik het ontzettend lastig om te weten wat er allemaal in hem omging.

'Ik weet echt niet hoe ik erover met denken,' zei ik eerlijk. 'Of ik erover heen kan kijken of dat het altijd in mijn achterhoofd blijft zitten.' Ik wreef door mijn haren en sloot mijn ogen. 'Ik weet het, ik moet erover praten, maar wat valt erover te zeggen? Laat ik zeggen dat er nogal veel dingen fout gaan de laatste dagen en ik het lastig vind dit er ook nog bij te hebben.'

Ik keek even naar mijn handen, maar keek daarna weer naar hem. Ik wist ook niet hoe hij erover moest denken. Ik had geen idee. Het wel weten maar er verder niets mee doen? Ik had geen idee. Ik was nog steeds dezelfde Alicia als daarvoor en ik snapte best dat het voor hem anders was, maar toch, ik wou niet dat hij anders over mij ging denken. Terwijl hij het over "veel dingen" had kon ik niet op veel komen buiten dat hij zich druk maakte over school en ik had het idee dat hij op meer doelde. 'School?' vroeg ik dan ook.

Ik knikte en slikte de brok in mijn keel in. 'Je gaat nog veel langer last van me hebben. Ik blijf dit jaar zitten, als ik geluk heb. Ze dreigen om me helemaal van school af te sturen.' Ik hield mijn hoofd in mijn handen en schudde mijn hoofd. 'Ik ga me dit jaar helemaal op football focussen, zodat ik volgend jaar een beurs kan krijgen.'

Ik beet op mijn lip, ik wist nietdat hij er zo slecht voor stond en dat vond ik eigenlijk best erg. Waarom eist ik dat niet? 'Ah Teoh,' zei ik en ik keek hem aan. 'Kan je je cijfers ook biet meer ophalen?' vroeg ik. 'Dreigen ze echt je van school af te sturen? Als je laat merken dat je meer je best gaat doen dan kunnen ze dat toch niet maken?' ik glimlachte toen hij over football begon. 'Zie het dan vanaf die kant, als je blijft zitten heb je meer kans op een beurs.'

'Nee en ja. Mijn cijfers zijn te laag en ik kan elk moment weggestuurd worden. En als ik weggestuurd word, dan heb ik geen kans meer op een footballbeurs.' Op dit moment kon ik niet glimlachen, dus ik keek nors en ook nerveus voor me uit. Mijn handen waren nog steeds begraven in mijn haar. 'Maar gaat wel alles goed met jou? Zijn er nog meer dingen die ik moet weten?'

Het zou gewoon weg oneerlijk zijn als Teoh van school gestuurd werd, hij was zo ongeveer de enige die zich daadwerkelijk met zijn toekomst bezighield. Kort twijfelde ik, maar toch legde ik mijn hand op zijn knie waar ik eventjes in kneep. 'Met welke reden willen ze je eigenlijk van school sturen?' vroeg ik. Hij spijbelden vaak en was niet bepaald de braafste, maar toch. ''Behalve dat ik de laatste tijd niet echt in een goede stemming ben, gaat het goed met me.' antwoorden ik. 'ik kan je nu de reden vertellen waarom mijn vader weg ging bij mijn ma, maar die link kun je wel leggen. Geen schokkende dingen meer verder.' stelde ik hem min o meer gerust.

'Nou, omdat alle streken die op school zijn uitgevoerd allemaal van mij zijn. Weet je nog de rookbommen van vorige week? Dat was ik. En als ze erachter komen dat ik dat was, dan word ik er vanaf gestuurd.' Dat niet goed in een stemming zijn, kwam door mij. Schuldig keek ik naar de grond. 'Gelukkig,' murmelde ik en zuchtte. 'Mijn vader heeft me gebeld.'

'En als nou iemand anders de schuld op zich neemt als ze beweren dat jij erachter zit?' vroeg ik. Ik keek hem aan toen hij zei dat zijn vader hem gebeld had. Ik was hem al bijna om zijn hals gevlogen toen ik me bedacht dat hij daar niet erg blij mee leek. 'Je lijkt niet erg blij... waarom belde hij?' vroeg ik terwijl ik hem twijfelachtig en nieuwsgierig aankeek. Ik zou boos zijn op mijn vader als hij mij ineens belde, maar ik had hem nooit echt gekend, hij wel en ik wist vrijwel zeker dat hij nog leefden en Teoh had dat nooit kunnen weten.