Het verlaten bospad

Ik bekeek Ariel en legde mijn hand op haar schouder. 'Dat is begrijpelijk. Je hebt vast al veel mensen moeten missen.' mompelde ik schuldig. Ik zat er over in dat ik wat vrienden uit Baltimore moest missen, maar die leefden nog, die kon ik nog op zoeken. Ariel had veel mensen moeten zien gaan, dat leek mij vreselijk. 'Ok, geen ambitie om hybrid te worden, genoteerd.' Ik glimlachte zwakjes naar haar.

Ik knikte en zuchtte daarna. 'En over heel, heel veel jaren ga ik ook jou en Meg missen.' Ik onderdrukte een snik en keek hem daarna weer aan. Zwakjes glimlachte ik terug en ging toen weer tegen hem aan zitten. 'Kan je iets zingen?' vroeg ik en keek hem vragend aan. 'Ik vind je stem zo mooi.'

'Maar dat duurt nog jaren en misschien hebben wij dan al lang iets gedaan waardoor je ons toch al niet meer aardig vond.' In dit soort situaties had ik nooit echt een idee van wat ik moest doen of zeggen. Of wel, ik had nooit gedacht zo'n situatie mee te maken. 'Tuurlijk, wat wil je dat ik zing?' Voor Ariel deed ik alles, ik durfde alles bij haar, ik voelde me zo vertrouwd. Niet dat ik ineens rare dingen uit ging halen, maar net als zingen, wat me nogal ongemakkelijk maakte, kon ik in Ariel's buurt vol overtuiging doen.

Ik keek hem glimlachend aan en tikte op zijn neus. 'Hoe zou ik jou ooit niet meer aardig kunnen vinden, Eli?' Ik giechelde zachtjes en dacht daarna na. 'Iets vrolijks,' begon ik, 'en een klassieker. Ik vind alles mooi!' Ik ging tegenover hem zitten en keek hem nieuwsgierig aan. Ik was er altijd dol op als hij ging zingen.

'Zeg niet dat je me niet gemeen vond tijdens de wedstrijd, want ik was echt een total ass toen.' Ik lachte en voegde toe met een verontschuldigend gezicht; 'Sorry nog daarvoor, ik had me in moeten houden.' Bij haar verzoek dacht ik kort na voor ik met een lachend gezicht Dear Prudence van The Beatles inzette. Een echte klassieker, vrolijk, maar met een melancholische ondertoon.

'Ach, ik kan er wel tegen,' glimlachte ik schouderophalend. Ik ging giechelend op mijn zij liggen en luisterde naar zijn stem. Ik was er echt gek op. Even sloot ik mijn ogen en realiseerde me dat ik Eli de komende jaren echt niet kwijt wou. Toen het lied afgelopen was, stond ik met een treurige glimlach op. "En dit is een mooi moment om weer weg te gaan. Ik heb afgesproken met iemand.' Ik pakte snel alle spullen weer in en drukte een kus op zijn wang. 'Nog een fijne middag.'

gone