Het verlaten bospad

Opgelucht haalde ik adem en ging verder. 'Gelukkig, want de vorige keer was zo enorm eng. Ik hoorde allemaal geluiden, het leek wel gegrom. Zouden er misschien wolven zijn? Of nog erger, misschien wel weerwolven? Ik was er ten slotte tijdens de volle maan.' Afwachtend stopte ik een druif in mijn mond en keek hem peilend aan.

'ah, dat is vast niets. Je maakt jezelf alleen maar bang.' zei ik met zo veel overtuiging als ik op kon brengen. Toch wist ik bijna zeker dat ik wit was weggetrokken. Ik draaide de dop van de thermoskan en hield die op. 'Warme chocomel, jij?' Ik hield van chocomel, een goeie vervanger van koffie. En ik hoopte dat dit haar af zou leiden van de volle maan. Nee, ik geloofde niet dat ik klaar was haar mijn geheim te vertellen.

Ik schudde mijn hoofd en bedankte. Ik kroop wat dichter naar hem toe en sloeg mijn ogen naar hem op. 'Je weet dat je me alles kan vertellen, he?' zei ik zachtjes en hield mijn hoofd schuin. Ik legde mijn handen op zijn wangen en keek hem aan. 'Wat voel je nu?' vroeg ik benieuwd. Ik had niet het idee dat we eerder zo dichtbij waren geweest, en nu voelde ik hem ook overduidelijk.

Ik had maar niets ingeschonken en keek haar met bange ogen aan. Wat zou ze wel niet denken als ik het vertelde. Waarschijnlijk zou ze me gaan uitlachen, denken dat het een grap was. Toen ze haar handen op mijn wangen legde ik, voelde ik het. Ik wist niet precies wat 'het' was, maar er was iets dat me vertelde dat er meer was aan dit meisje en dat het erg herkenbaar was. 'Ariel, ik ben anders. Zeg me niet dat jij dit ook moet doorstaan.' fluisterde ik met grote ogen.

Ik schudde glimlachend mijn hoofd en keek hem aan. 'Ik ook, Eli, ik ben ook anders. Je bent niet alleen, gekkie.' Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte mijn gezicht in zijn hals. 'Je bent een weerwolf, nietwaar? Ik merkte het bij de wedstrijd al, maar ik twijfelde zo enorm.' Ik keek hem aan en hield mijn gezicht weer schuin. 'Dus daarom is het zo lastig tussen jou en Meg?'

Mijn armen sloeg ik om Ariel heen en dankbaar drukte ik haar tegen me aan. Ik was ontzettend opgelucht om het uit haar mond te horen, zonder verwijten of angst. Ik had altijd gedacht dat ik gek was. De eerste keer dat ik veranderde was ik alleen thuis, gelukkig, maar ik had het grootste deel van het huis aan stukken gescheurd. Mijn ouders dachten dat ik een feest had gehouden, ik dacht dat ik geslaapwandeld had of wat dan ook. Pas later ging ik flarden onthouden van de verandering en toen ik research ging doen kwam ik pas tot de conclusie dat ik weerwolf was. Maar ik had geen bevestiging dat zoiets bestond tot nu. 'Ariel, ik kan haar het toch niet vertellen? Wat zal ze wel niet denken? En ik kan het haar ook niet vertellen, want ik heb geen idee wat ik doe rond volle maan.'

Ik keek hem ernstig aan en schudde mijn hoofd. 'Je moet het ook zeker niet vertellen,' zei ik serieus en ging voor hem zitten. Bedachtzaam streek ik met mijn vingers door mijn haar. 'Ik... Ik weet het ook niet, ik weet niet wat je moet doen, Eli.' Ik pakte nu een brownie en haalde er steeds een stukje vanaf, om deze dan in mijn mond te stoppen.

Weer verliet een zucht mijn mond en pakte nog een druif. Ik kreeg niet veel meer dan dat door mijn keel. In mijn hoofd had ik een beeld van Ariel, het kleine meisje, dat de hele transformatie moest doorstaan. Ik schudde het beeld uit mijn hoofd en keek naar haar. 'Ariel, hoe lang weet je het al?' vroeg ik haar. Misschien was ze meer ervaren, wist ze de tips en trics. Want werkelijk, ik wist er neits over, behalve wat ik op internet had gelezen en wat zou daar nou waar van zijn.

Ik kroop op zijn schoot en drukte mijn rug tegen zijn borst aan. 'Oké, Eli, ik accepteer jou volkomen, maar wat ik je nu ga zeggen... Alsjeblieft, accepteer mij ook, oke?' Ik zuchtte en pakte een bloem, om een voor een de blaadjes eraf te trekken. 'Ik wist het op mijn veertiende dat ik een weerwolf was. Ik vond het vreselijk. Op achttienjarige leeftijd kwam ik een vampier tegen en zij... transformeerde mij. Ooit gehoord van een hybrid?' Ik draaide me om en keek hem aan. 'Ik ben nu precies 193 jaar oud.'

Ik legde mijn hoofd op haar haar en keek voor ons uit. 'Ik ga je niet veroordelen, dat zou belachelijk egoïstisch zijn.' merkte ik op. Maar ik was verbaasd door wat ze me vertelde. 'Wacht, een hybrid, dat is een vampier en weerwolf ineen?' Ongelovig bekeek haar. Het kleine nimfje, je kon wel stellen dat ik haar erg had onderschat. '193, dat is insane.' stelde ik terwijl ik met mijn ogen knipperde uit verontwaardiging.

'Yup, vampier en weerwolf in een klein meisje,' giechelde ik, maar zonder enige grap erachter. Ik pakte zijn handen vast en kneep er zachtjes in. 'Is het ook. Mijn ouders zijn dood, al mijn vrienden. Ik heb jarenlang alleen geleefd, rondgetrokken door steden en landen. En eindelijk heb ik ergens weer geluk gevonden.' Ik keek hem met een glimlach aan. 'Zal ik er de volgende bijblijven? Bij je transformatie?'

Met stomheid geslagen keek ik naar Ariel. Het was niet dat ik haar nu anders zag, integendeel ze was nog steeds de vrolijke Ariel die ik kende. Maar zo bleek maar dat ik haar helemaal niet zo goed kende. 'Goh en ik dacht al veel gereisd te hebben. Hoe ben je hier terecht gekomen?' vroeg ik haar en keek naar onze handen bij haar vraag. 'Beter van niet, ik weet niet wat ik doe, als ik verander.' mompelde ik.

Ik bekeek zijn verwarde gezicht en giechelde er zachtjes om. 'Turns out i'm not the person you thought I was.' Ik keek weer naar de bomen en leunde zuchtend tegen hem aan. 'Geen idee, eigenlijk. Ik zocht in elk geval een plaats waar ik een normaal leven kon leiden, voor hoe lang dat ook zou duren. En ik heb het gevonden.' Ik kneep geruststellend in zijn knie. 'Ik ben bij heel veel transformaties geweest, dus ik weet wat ik moet doen. Zou je het echt niet fijn vinden?'

'Indeed, er gaat een wereld voor me open.' Ik zei het als een grapje, maar het was echt zo. Natuurlijk geloofde ik al in het bestaan van weerwolven, maar nu wist ik ook dat vampieren net zo goed bestonden. Zouden heksen, mummies, tovenaars ook nog hier rondlopen? Ik glimlachte naar haar en legde, toch nog aarzelend, een hand op haar schouder. Ik zat hier met een jarenoude vampier/weerwolf te picknicken. Het was raar hoe het leven kon lopen. 'Ik weet het niet, de transformatie, ik heb geen idee wat er dan gebeurd, alleen zoveel pijn en-' Ik zuchtte en beet op mijn lip.

Ik keek bezorgd naar hem en legde mijn hand op zijn hand die op mijn schouder lag. 'Ik ben de volgende keer bij je en dan kan ik je daarna vertellen wat er is gebeurd. Oké?' Ik pakte een stukje van mijn sandwich en stopte het in zijn mond. 'En nu gaan we over leuke dingen praten, zoals school en vrije tijd en weet ik veel wat!'

'Oke.' zei ik nog twijfelend. Ik vond het maar een naar idee Ariel er bij te hebben bij de volle maan. Maar ze wilde helpen en misschien zou het echt een verschil maken. Ze kon me wellicht in toom houden en in de gaten houden wat ik voor schade aanrichtte. In Baltimore had ik nooit een idee van wat ik had uitgevoerd. Ik was bang dat ik zelfs mensen aan zou hebben gevallen, maar ik wist het nooit zeker, want het bloed dat ik op mijn lichaam vond kon net zo goed van mezelf zijn of andere dieren. 'Ja, oke, over, ehm, de band. Ik dacht dat we misschien maar eens een eerste optreden moeten gaan regelen?'

'Klinkt als een goed idee. Misschien is er wel een keer een feest of festival waar we kunnen optreden, of gewoon een keer op school. Ik heb er wel echt heel erg veel zin in.' Ik glimlachte en keek daarna weer afwezig naar de wolken. 'Ga je het Meg ooit vertellen? Dat je eigenlijk een weerwolf bent?' Ik keek hem vragend aan en was benieuwd naar zijn antwoord.

'Ja, misschien kunnen we op het eindfeest spelen? Ik weet eigenlijk of dat er is hier? Misschien kunnen we spelen bij het binnenkomen voor de musical avond? Of is dat raar?' Ik verwachtte niet echt een reactie van Ariel, ik sprak gewoon mijn gedachten uit. Ik had zo'n zin om samen te spelen, mijn plankenkoorts was dan zoveel minder dan wanneer ik alleen op zou moeten treden. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet, ik ben bang dat ze me dan niet meer wil spreken of dat ze me uit lacht. Met jou kan ik het wel delen, ik wil Meg niet deel maken van al dat mythe gedoe.'

Ik knikte enthousiast. 'Dat kan vast beiden wel, nietwaar? En anders doen we het gewoon!' Ik keek Eli even bezorg en bedenkelijk aan. 'Maar jij vindt haar echt heel erg leuk, nietwaar? Eli.... Ik vind je niet het type die bijvoorbeeld geen relatie met haar aangaat door de mythes. Ja, in het begin wil je het niet, maar later gebeurd het toch wel. En dan moet je over je gedrag vertellen tijdens de volle maan, want anders raakt zij ook in de war.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik heb nooit een vriendin gehad.' gaf ik met een rood hoofd toe. Het was stom, want ik had dus werkelijk geen idee wat liefde in hield of wat houden van kon betekenen. Maar toen ik Meg leerde kennen, wist ik gewoon dat ik haar geweldig vond. En ja, ik vond Ariel ook geweldig, maar Meg, er was iets, een gevoel dat zo opviel, dat me steeds die kriebel bezorgde waarvan ik aannam dat het liefde was. Echter was ik slechts een jongetje van 18, wat wist ik nou van liefde? 'Dus ik heb geen idee wat voor type ik zou moeten zijn. Jij hebt vast relatie ervaring?' vroeg ik haar serieus. Ik verbaasde mzelf dat ik haar dit vroeg.

Ik draaide me meteen om en ging met een ernstig gezicht voor hem zitten. Ik kon het niet helpen, ik moest toch echt lachen. 'Dus je bent nog een groentje in de liefde?' lachte ik plagerig en pakte daarna zijn handen vast. 'Jij bent het type die een meisje niet zomaar laat gaan. Denk ik. Laten we zeggen dat ik ook nog niet vreselijk succesvol ben geweest in de liefde. Maar elke keer dat ik met een méns een relatie had, heb ik niet over mijn... gave verteld. Want de ene keer dat ik dat wel deed wou die persoon niets meer met me te maken hebben.' Ik zuchtte zachtjes en hield mijn hoofd schuin. Onwillekeurig moest ik lachen. 'Je kan met mij oefenen voor zoenen,' giechelde ik opnieuw plagerig en tikte even speels op zijn neus.

'Nouhou.' mopperde ik toen ze me simpel gezegd uitlachte. Ik keek naar onze handen, ik was te beschaamd om haar aan te kijken. Wie vroeg er dan ook een meisje om liefdesadvies? 'Misschien, dat ik het met Meg probeer. En als het niet werkt, dan zien we het vanzelf wel?' Aarzelend kauwde ik op een hap van een sandwich. 'Dan is die persoon niet goed bij geweest, je bent geweldig, onthoud dat Ariel!' Quasi boos keek ik haar aan en lachte daarna wanhopig. 'Ariel, dit is serieus hoor!'

'Don't say maybe about love,' zong ik zachtjes en stond op. 'Gewoon doen wat je denkt dat goed is. Dan kan het nooit fout gaan.' Ik rolde speels met mijn ogen en liet me daarna in de bloemen vallen. 'Eli, waarom is de liefde zo moeilijk? En vooral bij ons?' Een vermoeide zucht verliet mijn lippen en ik bleef tussen de bloemen liggen.

'Goed, ik zal eens naar advies luisteren dat me gegeven wordt.' Ik keek naar de bloemetjes om haar heen en plukte er eentje. Ik bestudeerde het fleurige bloemetje aandachtig en haalde mijn schouders op. 'Omdat het leven moeilijk is. En leven is liefhebben.' Met een zucht blies ik de bloem van mijn hand. 'En ga me nu niet vragen waarom het leven zo moeilijk is, want dan moet ik wel erg diep na gaan denken.' Met een grijns at ik nog een druif.

'Doe dat, al waarschuw ik je: liefde bij andere soorten is lastig.' Ik had het zelf ondervonden, omdat ik zo koppig was om niet naar anderen te luisteren. Nog steeds niet, trouwens. Ik draaide op mijn buik en begon bloemen bij elkaar te plukken. 'Soms mis ik mijn ouders,' begon ik zachtjes en legde ik mijn hoofd neer in de bloemen. 'Zorg dat je nooit hybrid wordt, Eli.'