De Kantine

'Ok het is officieel ik zie alleen nog maar Teoh en Dan.' zei ik toen daniël bij Teoh op schoot ging zitten op de tafel. Wat waren het ook een stel mafketels. Ik moest lachen bij de tong van Danny. 'Nou Dan je kan zo lid worden.' lachte ik.

Ik schudde snel mijn hoofd. 'O nee, je bent totaal niet eng,' zei ik en glimlachte verontschuldigend. Ik keek van Eli naar Teoh en knikte enthousiast. 'Dat vind mevrouw Green vast niet erg. Kunnen jullie misschien morgen afspreken na school?' Wauw, gisteren kon ik alleen nog maar dromen van een band, en nu zou het misschien wel werkelijkheid worden.

Een band was niets voor mij, ik was zo amuzikaal als maar zijn kon. Daarbij was ik ook nog eens zo toondoof als wat, dus nee. Ik hield het wel op fotografie, dat was meer mijn ding. ‘Dan maak ik wel leuke promotiefoto’s voor jullie.’ Zei ik grinnikend en dacht even hoe het eruit zou zien. Een grapjas, een bosnimf en een koffiejongen. Leuke combo.

'Ik heb morgen na school wel tijd!' verklaarde ik enthousiast. 'Rond 4 uur? Of zijn jullie misschien al eerder uit?' Ik keek nu al uit naar morgen, dit zou echt ontzettend gaaf worden als het werkelijk zou gaan lukken. 'Dan gaan we zeker doorbreken met jouw promo's Meg, waar ik vooral niet opsta.' zei ik lachend en gaf Meg een duwtje tegen haar schouder. Ik bedacht me dat ik niet eens wist wat Teoh allemaal in zijn mars had. 'Wat bespeel jij eigenlijk Teoh? Of zing je?'

'Hmm, als je eenmaal in die band zit kom je er niet onderuit.' Grapte ik en keek naar Teoh, nou ja - naar zijn achterwerk dat voor mijn neus hing. 'Mooi achterwerk.' Merkte ik droog op en grijnsde even. Hij was een toffe jongen, af en toe een tikkeltje gek - maar dat was absoluut beter dan saai.

'4 uur is prima,' glimlachte ik, ook toen Teoh ermee instemde dat 4 uur prima was. Ik klapte even vrolijk in mijn handen: ik had er zoveel zin in. En nu hopen dat ze me ook goed vonden zingen. Ik giechelde en trok een mondhoek op bij Eli. 'Gewoon lachen en dat komt alles goed. Niet zo cameraschuw zijn, he?' Ik knipoogde samenzweerderig naar Meg en keek Teoh ook nieuwsgierig aan.

Nieuw

Frances zat deze keer niet op haar standaard plekje, buiten tegen de bomen, maar was binnen gaan zitten. Een stel eerste-jaars hadden haar plekje ingepalmd en ze had de zin niet gehad om ze weg te jagen. Waarschijnlijk zou ze zo Alicia missen, omdat zij Frances op het schoolplein zou zoeken. Dus zat ze in haar eentje en at haar appeltje stil op.

Logan vermeed expres zijn vaste zitplaats in de kantine. Hij had geen idee wat hij moest zeggen als hij Frances tegen zou komen. Toch was dat de enige plaats die enigszins leeg was. Hij ging snel zitten en legde zijn tas op tafel. Toen pas zag hij dat zij er ook zat. Snel keek hij naar zijn tas en deed alsof hij allerlei spullen moest rangschikken, terwijl hij langzaam rood werd.

Frances had haar blik gericht op het schoolplein en hoopte vurig dat die vervelende kinderen er morgen niet meer zouden zitten. Ze begon nu zo'n wrok op te bouwen dat ze waarschijnlijk morgen wel zin zou hebben ze weg te jagen. Ze keek niet om toen iemand bij haar aan tafel kwam zitten. Pas toen ze wilde opstaan om haar klokhuis weg te gooien, verslikte ze zich bijna in haar laatste hap appel. 'Logan, hai.'

Hij keek op bij haar stem en stopte klunzig al zijn spullen weer in zijn tas. 'Hey Frances,' glimlachte hij en legde zijn tas op de grond. Hij haalde een broodje tevoorschijn en nam zenuwachtig een hap. 'Hoe was je vakantie? Ben je nog ergens naartoe geweest? Hoe gaat het met je moeder en oma?' Hij nam nog een hap, enkel om zijn pratende mond te hinderen.

Kort keek Frances hem alleen maar aan. Snel stond ze op, om het klokhuis nu echt weg te gooien en zichzelf te herpakken. Ze was zo weer terug en glimlachte bescheiden naar hem. 'Prima. Nee. Goed.' Zoveel dat Logan praatte, zo weinig kwam er uit Frances. Ze wist niet zo goed hoe ze zich tegenover hem moest gedragen. Het was ook allemaal zo ingewikkeld.

'Oké, gelukkig,' zei hij enkel en at zijn broodje stilletjes op. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Vertellen dat hij haar de hele vakantie enorm had gemist? Dat hij wilde dat alles weer zoals eerst was? Nah, dat zou ze vast niet goed opvatten, vooral nu ze zo kortaf deed. Het voelde vreselijk ongemakkelijk, dit gesprek. 'Ik heb nog een souvenier voor je mee,' zei hij opgewekt.

Frances voelde een geknaag aan haar binnenste, maar negeerde het volledig. Ze dronk wat water en glimlachte weer. 'Hoe was het bij je moeder?' vroeg ze hem oprecht geïnteresseerd. Ja, ze had zijn moeder graag leren kennen deze zomer, maar het werkte gewoon niet meer. Tenminste, dat praatte ze zichzelf aan. 'O, echt waar? Dat had niet gehoeven!' Verrast keek ze hem aan. Ze wist niet of het een goed teken was dat hij aan haar gedacht had tijdens de vakantie.

Zijn gezicht klaarde op. 'Het was geweldig. Ze heeft enkel wel de hele tijd gezeurd dat ze het zo fout van me vond dat ik je niet had meegenomen.' Hij zei het stilletjes en grabbelde toen in zijn tas. Hij haalde er een doosje uit en gaf het aan haar. Het was een ketting met een kleine, mooie schelp eraan. Logans moeder vertelde hem dat meiden dat mooi vonden.

Frances probeerde niet te veel tijd te besteden aan de laatste opmerking van Logan. Wat moest ze daar nou op zeggen? Goh, je had me wel mee kunnen nemen hoor, dan hadden we vast niet nog meer ruzie gemaakt. Ze wachtte af tot hij het doosje tevoorschijn haalde. Sprakeloos keek ze naar het kettinkje. 'O, Logan, het is echt heel mooi, maar dat kan ik niet aannemen, echt niet. Zoiets moet je niet aan mij geven.' Ze keek hem aan, gefrustreerd omdat hij het zo ingewikkeld moest maken.

Hij keek haar verward aan. 'Natuurlijk kan je het wel aannemen. Ik heb het speciaal voor je uitgekozen. Voor jóú! Dat ga ik echt niet zelf dragen hoor,' grapte hij zachtjes. Hij schoof een stuk naar haar toe en keek haar serieus aan. 'Frankie... Ik heb al die tijd echt geen andere gevoelens voor je gehad. Ik ben nog steeds gek op je en niet zo'n klein beetje ook. Neem het nou alsjeblieft aan.'

Onwillekeurig moest Frances lachen, maar ze hield haar mond toen hij haar serieus aankeek. 'Logan, nee. Dat kan ik niet en zeg dat alsjeblieft niet.' Ze schoof automatisch naar achteren, toen hij dichterbij kwam en ze probeerde zijn blik te ontwijken. Ze beet op haar lip en kneep haar flesje water fijn. Dit wilde ze helemaal niet weten, dan ging ze alleen nog maar meer twijfelen. Frances had een hekel aan twijfel.

'Wat is er toch met jou?!' riep hij gefrustreerd uit. 'Dus ik beteken niets meer voor je? We hadden elkaar beloofd dat we het opnieuw zouden proberen na de vakantie, maar al die moeite komt nu van mij. Niet van jou. Wil je eigenlijk nog wel dat dit gaat werken? Want ik wil dat wel en ook nog eens heel erg graag.' Boos pakte hij zijn tas en haalde er nog een doosje uit. Het was een haarband die erbij paste. 'Deze wil je dan vast ook niet he, nietwaar?'

'Natuurlijk geef ik wel om je!' Frances keek hem verwoed aan, ze had niet gedacht dat hij uit zou vallen tegen haar. Ze had nooit gedacht dat Logan ruzie met haar kon maken, misschien dat daarom die stomme discussies aan het begin van de vakantie haar ook zo dwars hadden gezeten. 'Ik heb- ' Ze wachtte even en zuchtte. 'Ik heb gewoon wat tijd nodig.'

Hij schudde gefrustreerd zijn hoofd. De hele vakantie had hij bedacht wat hij tegen haar zou zeggen, en nu het moment daar was, kwam alles verkeerd uit zijn mond. 'Dat weet ik,' fluisterde hij en pakte de doosjes weer van haar over. 'Dan... ehm, dan geef ik ze wel als je weet wat je wilt. Welke kant dat ook opgaat.' Hij glimlachte geruststellend en wreef met zijn hand door zijn haren. Hij wist niet meer wat hij moest doen.

Frances keek schuchter naar Logan, ze maakte zich zorgen. 'Kunnen we voor nu gewoon vrienden zijn? Ik wil je niet de hele tijd ontwijken..' Aarzelend keek ze hem aan. Hij gaf aan dat hij haar beslissing af zou wachten, maar ze wilde die tijd niet zonder Logan doorbrengen. Ookal was dat misschien beter. Ze wist het niet. Ze had geen flauw idee wat ze wilde, wat ze wel en niet moest doen. Ze had een hekel aan keuzes.

Zijn ogen schoten naar de hare en hij knikte langzaam. 'Ja... Ja, we kunnen vrienden zijn.' Hij probeerde een glimlach te produceren, wat volgens hem wel aardig lukte, en keek daarna naar de tafel. Stom zat hij ernaar te glimlachen, want hij was bang dat als zijn glimlach nu verdween, dat ie een hele lange tijd niet terug zou komen. 'Ik zou ook niet willen dat we elkaar moeten ontwijken.'

Een glimlach verscheen op Frances' gezicht. Dat een hele opluchting voor haar, want ze had gedacht dat Logan haar niet meer wilde zien als ze slecht vrienden wilde zijn. 'Nee, dat zou alleen maar heel ongemakkelijk zijn.' Ze had haar flesje weer los gelaten en probeerde de deuken die ze er in gemaakt had weer terug te duwen. 'Maar het was wel gezellig bij je moeder? Hoe ging het met de honden?' Ze vroeg maar wat en hoopte dat daar een gesprek uit kwam.

Hij knikte snel. 'Ja, het was heel erg leuk. Het is altijd leuk bij mijn moeder,' zei hij met een vrolijke glimlach. 'En met de honden gaan het prima. De een net zo lui als altijd, de ander weer zo actief als altijd. En mijn moeder heeft een nieuwe vriend, prima gozer. En ik moest hem natuurlijk eerst goedkeuren en dat heb ik ook gedaan.' Hij pakte ook een flesje uit zijn tas en keek haar aan. 'En jij? Nog speciale, leuke dingen gedaan?'

'Mooi zo.' Ze glimlachte, maar bleef naar haar flesje kijken. 'Niet echt. Ik heb veel gewerkt. En dat was het.' Ze pakte een pluk haar en krulde die om haar vinger, waarnaar ze pas op keek. 'Ik ben bijna genoeg geld, voor de auto.' vertelde ze hem, maar probeerde niet te veel te laten blijken hoe blij ze daarmee was. Ze wist nu zeker dat ze de auto met haar verjaardag zou moeten kunnen kopen, maar tegelijkertijd wist ze niet meer of ze nog wel een roadtrip buddy zou hebben.