De Kantine

"Ja, vast wel" lachte ze "Doei" ze pakte haar tas en hoorde hoe de bel ging die iedereen in de kantine in beweging bracht. Bah, nu moest ze zich natuurlijk door de mensenmassa heen naar buiten wurmen. Gelijk nam ze haar tas weer vast en liep ze met een paar stevige passen richting de deur om niet als laatste aan te sluiten en het langst te moeten wachten.

-Goneeee-

NEW.

Mijn rode vingernagels hield ik voor mij en bestudeerde ze. Mijn hoofd voelde op dit moment aan als een bak cement en ik moest nog drie uren les volgen. Het liefste wilde ik m'n bed in storten - maar helaas wist ik dat dat niet zou gaan. Ik kon natuurlijk doen alsof ik niet lekker was, een zielig gezicht opzetten en vervolgens naar huis gaan, maar dat was ook weer zo'n drama. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond, terwijl mijn blik over de Kantine heen gleed. Het was nog best wel rustig.

Ellie keek even rond en vond al snel haar beste vriendin. Met haar koffie liep ze naar haar toe en schoof aan het tafeltje aan. Even was het uitgelopen op een soort van ruzie. 'Alles goed tussen ons?'

Ik keek op toen iemand naast me kwam zitten. Het was Eleanor. Kort keek ik haar aan en knikte. 'Alles is goed tussen ons.' Bevestigde ik en glimlachte naar haar. Al snel had ik mijn armen om haar heen geslagen en drukte ik haar stevig tegen me aan. 'Ook al was het niet lang, ik heb je gemist lieve Ellie.' Zei ik en liet haar weer los.

Even glimlachte ik een beetje slap, maar knuffelde haar terug. Gelukkig stond de koffie veilig en wel op ons tafeltje. 'Ik jou ook hoor, Zoë.' Hoewel ze veel aan haar hoofd had zoals haar vriendje en het toneel. Ik had het cheerleaden en niks anders. Misschien nog het probleem dat ik depressief aan het worden was. Het wolf zijn deed me niet goed.

Ik liet haar weer los en keek haar aan. Mijn hoofd voelde nog steeds aan als een betonblok. 'Heb ik nog iets gemist in de tussentijd?' Het leek me niet zo'n slimme zet om over Dan te gaan praten, dus hield ik wijs mijn mond. Het was net goed tussen ons en dat wilde ik niet verprutsen door mijn praatgrage gedag.

Even dacht ik na bij haar woorden en nam nog een slokje van mijn koffie. De hete vloeistof deed me goed en cafeïne kon ik gebruiken. 'Niet echt. Buiten dat me is aangewezen om naar de schoolpsycholoog te gaan. Zelfs mijn cheers klinken niet meer vol cheer dus volgens de coach wilt dat zeggen dat ik lichtjes depressief aan het worden ben.'

Ik keek haar even verbaast aan. 'En je wordt lichtjes depressief omdat?' Ik snapte het niet helemaal. Er moest wel erg veel gebeuren, wilde Eleanor depressief worden. Voor zover ik wist was ze altijd wel vrolijk, natuurlijk had ze zo haar buien - maar die had iedereen.

- sorry. t is een beetje kort xd

Ik wist waarom ik hier was. Ik was hier om haar iets erg belangrijks te vertellen en ik moest en zou het haar ook echt vertellen. 'Zoë, je bent mijn beste vriendin en ik moet je iets erg belangrijks vertellen. Nee, ik ben niet zwanger van Teoh of ik heb niets met hem voor je daar je begint over op te fokken. Ik... Ik ga gek klinken, maar je moet me geloven. Oké?' Even haalde ik diep adem in. 'Ik... Bij geschiedenis behandelen we Vampiers, Heksen en Weerwolven, toch? Wel, ik... Weet je nog die keer dat ik je slaappartij'tje moest cancelen? De nacht dat de volle maan eraan kwam. Dat ik me altijd heel anders gedraag tegen die tijd? Wel, ik verlies mijn controle als de volle maan hoog staat. Ik ben een kind van de Nacht. Een weerwolf. Er bestaat daadwerkelijk zoiets als monster, Zoë. En ik ben er een van.' Hierbij stroomde de tranen van mijn wangen.

Spontaan barstte ik in lachen uit. 'Ellie, je had echt auditie voor dat stuk moeten doen echt -' Ik staakte mijn zin bij het zien van haar gezicht. Het zag ernaar uit dat ze dit echt meende. Dat ze deze onzin meende? Ik bedoel, kom op - een weerwolf? Alsof ik Frankenstein ben. 'Je bedoelt - je... Je meent het?' Er was een lichte verachting in mijn stem te horen. Hoe kon het dat mijn beste vriendin een.. een beest was. 'En dat besluit je me nu te vertellen? Aan een tafel in school?' Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren. Heel toevallig hadden ze geen "Hoe-moet-ik-reageren-als-mijn-vriendin-zegt-dat-ze-een-weerwolf-is" Handboek. Ik was niet boos, alleen verbijsterd en in totale verwarring. Ik kon niet simpelweg gewoon mijn armen om haar heen slaan om haar te troosten.

Ik droogde ruw mijn tranen en hoopte dat ik waterproof mascara op had vandaag. Dan nog was ik bezig met de schade te beperken. Het was hard om uitgelachen te worden, maar ik wist dat ze zo ging reageren. 'Ik dacht dat je het eindelijk wel eens mocht weten. Wat ben ik voor beste vriendin als ik zo vaak bot en gemeen doe? Ik kan niet langer meer vechten tegen die gevoelens, Zoë. Misschien wordt het dus tijd dat je iemand anders zoekt om die plaats te vervangen als je er niet langer meer mee kunt handelen. Het spijt me, maar ik wou het niet langer meer voor je verzwijgen.' Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik even naar de koffie keek waar ik allesbehalve zin in had. 'Het spijt me zo.' Hierbij stond ik recht en nam mijn spullen. 'Ik zie je wel nog.' Mijn nadruk lag op het woord: zie, want ik zou haar enkel nog maar zien. Niet meer spreken zoals ooit daarvoor.

'Wow, ho! Wacht even. Krijg ik geen tijd om te verwerken dat mijn vriendin eens per maand in een harig beest op vier poten veranderd?' Vroeg ik me hardop af en pakte haar beet bij haar arm. 'Jij gaat nergens heen, je blijft hier zitten.' Ik beval het haar haast. 'Je dacht toch niet dat je zo snel van me afkwam hè.' Diep van binnen schreeuwde de alarm bellen dat ik haar moest loslaten en nooit meer haar kant op moest kijken, maar een ander deel zei dat ze nog steeds de zelfde Eleanor was. Ze was altijd zo geweest, en dat zou niet veranderen. Ze zou altijd de Eleanor blijven waarmee ik kon lachen en kon huilen. Oké, nu wist ik dat ze af en toe een harig monster was, maar dat gaf niet veel toevoeging aan het andere.. Denk ik.

Ik lachte sarcastisch. 'Oh jawel, want ik huil de ogen uit mijn kop van blijdschap omdat ik van je af ben.' Hierbij deed ik mijn tas beter om mijn schouder. Ze kon het verwerken op haar eentje. 'Ik zie het aan je ogen, Zoë. Je bent bang van de hond die ik ben en je hebt alle reden. Maar zo kan ik je beter alleen laten dan bij jou te blijven.'

'Oh dus nu is het ineens altijd een act geweest? Dus nu ben jij ineens degene die het alleen maar moeilijk en zwaar heeft?' Ik keek haar hoofdschuddend aan. 'Wat had je dan verwacht? Dat ik zou glimlachen naar je en zeggen dat ik het allang wist? Of dat ik niets anders had verwacht? Misschien dat ik er zelf ook een ben? Sorry dat ik niet bekend ben in de wereld van mythologische wezens en ervan schrik. Het spijt me dat ik je niet precies hetzelfde zie als ik je daarvoor zag. Maar ga nu niet de schuld op mij schuiven!'

Mijn ogen schoten zowat vuur en vlam, maar ik vertoonde ook gekwetstheid. 'Snap je niet dat ik dit niet kan, Zoë? Het was een grote stap om het tegen jou te zeggen. Ik heb het altijd al moeilijk en zwaar gehad, maar daar was jij. Degene die me helemaal opknapte en me durfde vast te nemen. Waarom denk je verdomme dat mijn vader niet zoveel thuis is? Hij ontwijkt me. En ik wil echt wel je vragen beantwoorden en ik wil je helpen met verwerken, maar dat kan ik niet, Zoë. Ik ben aan het doodgaan. Letterlijk en als het niet snel komt dan weet ik blijf met mezelf.' Hierbij draaide ik me om en liep echt weg van haar.

'Als je wist dat ik je nodig had om het te verwerken en je wist ook dat je dat niet kon, waarom heb je het dan in vredesnaam tegen me gezegd?' Ik was achter haar aangelopen en bleef voor haar staan. Mijn twee vingers op mijn neusbrug liet ik een zucht uit. 'Denk je dat ik niet snap dat het moeilijk is voor jou? Kon jij het de eerste keer binnen twee minuten verwerken? Nee. Je mag blij zijn dat ik niet weg ben gerend want dat had ik ook kunnen doen. Nee, ik bleef hier - en dan krijg ik daar zoiets voor terug.'

'Ik had geen kans voor het te verwerken. Mijn lichaam veranderde in een grote wolf.' Even keek ik Zoë aan. 'Luister... Ik wil je die tijd geven, maar ik flip echt... Ben bang dat je helemaal niet meer van me moet weten.' Toch nam ik haar in mijn armen. 'Je moest het weten. Ik heb mijn beste vriendin nodig en jij ook de jouwe en aangezien ik zo raar doe de laatste tijd...'

Ook ik drukte mijn armen stevig om haar heen en sloot mijn ogen even. 'Ik zou geen beste vriendin zijn als ik me zou afwenden van je.' Zei ik eerlijk. Tuurlijk was ik bang, maar zij had mijn steun blijkbaar harder nodig dan ik die van haar. Ze balanceerde echt op het randje van de wanhoop en ik kon het haar niet aandoen om ook nog eens met mijn gezeur daar bovenop te komen. 'Sorry dat ik zo raar reageerde Ellie..'

'ik hou van je, Zoe. Je bent als een zus voor me.' Hierbij knuffelde ik haar eens stevig, maar ergens ook nog zacht. Hierbij slooot ik ook mijn ogen. Niet wetend wat nu verder nog te doen buiten naar huisgaan.

Zie je Zoë, niets om je zorgen over te maken - ze is gewoon nog steeds jou Eleanor. Niets aan de hand. Sprak ik mezelf toe in mijn gedachten. 'Ik hou ook van jou.' Zei ik zachtjes en drukte een kus op haar wang om dit te laten zien. Sommige mensen vonden dat... raar, maar ik vond het niet meer dan normaal. Ze was tenslotte mijn beste vriendin. Ja, dat was ze zeker. Mijn beste vriendin Ellie - niets meer en niets minder.

Eenmaal terug afstand genomen drukte ik een kus op haar kruin. 'Dus zal ik je maar geruststellen door je mee naar mijmn thuis of dat van jou te nemen en te vertellen hoe het allemaal in zijn werking gaat?' Ik had geen idee wat ik haar er over moest vertellen, maar als ze het zo wou begrijpen en misschien hielp het haar met verwerken. Ik verslind trouwens geen mensen ofso dan. Dat moest je echt wel nog weten.'

'Laten we maar naar jou toe gaan.. Tenzij je wilt dat Teoh je hele levensverhaal te horen krijgt?' Ik lachte eventjes naar haar en keek haar aan. 'Dat is inderdaad wel erg fijn om te weten.' Glimlachte ik. Ook al klonk het misschien raar, het was een heel geruststelling om te horen dat ze niets te maken had met die verdwijningen de laatste tijd.

Even dacht ik na bij dat idee. Ik wou juist dat niemand het wist buiten Zoe en mijn vader dan. 'Mijn thuis dus,' bevestigde ik. 'Met je moeder toen... Ik weet niet waar ze is Zoe. Als ik de kans had om haar proberen om te sporen in hondgedaante dan had ik het gedaan, maar zo werkt het niet.' Hierbij nam ik haar hand, legde die door mijn arm en liep samen met haar weg.

'Ik weet het. Ik weet dat je er alles aan zou doen als je dat zou kunnen.' Ik glimlachte oprecht naar haar en haakte mijn arm in die van haar. Op weg naar haar huis keek ik haar even aan. 'Nu ben ik natuurlijk wel nieuwsgierig geworden naar hoe het wel gaat...' Gaf ik eerlijk toe en streek wat blonde haren weg uit mijn gezicht.

Even zuchtte ik. Het klonk afschuwelijk en ik moest het dan nog eens tegen mijn beste vriendin vertellen. 'Als de volle maan eraan komt dan moet ik me opsluiten. Ik heb zo mijn schuilplaats in het bos, maar ook hier. Meestal sta ik in ondergoed,' Ik nam olaats op het bankje voor mijn huis. 'Aangezien hoe minder kleding je aanhebt, hoe minder pijnlijker het is. K keten mezelf meestal vast. Als een hond. En dan begint het proces. Warm en koude vlagen, veel pijn en iets lijkt over je hele lichaam te sidderen om daarna in je beenderen te kruipen. Soms denk ik dat ik doodga. Echt... Het valt niet concreet te beschrijven.' Even beet ik zacht op mijn lip. 'De ene tijd heb ik controle over mezelf, maar op die andere moment ben ik als het ware een beest dat zichzelf moet stoppen voordat het bloed wil vergieten. In de morgend word ik gewoon weer wakker als mens. Ik vertrouw me niet om in de buitenlucht te lopen als wolf.' Hierbij keek ik Zoe aan. 'Dus is nog steeds alles goed tussen ons?'