De Kantine

Hij keek met een brede glimlach op. 'Nee, dat meen je niet? Heb je hem bijna? Dat is geweldig!' Toen pas merkte hij hoe enthousiast hij deed en zij vooral niet. Hij keek dus weer naar de tafel en trok er rondjes op met zijn vinger. 'En, ben je nog steeds van plan om een roadtrip te maken?' vroeg hij voorzichtig. Hij had geen idee of ze nog wel wou dat hij meeging. Waarschijnlijk niet.

Frances zag hoe enthousiast hij werd en ontweek het maken van een keuze door onverschillig te antwoorden: 'Ik zal eerst mijn diploma moeten halen. Ik heb nog geen idee of ik wel ga slagen.' Dat was ook zo, maar als ze dit jaar zakte, dan ging ze het niet meer overdoen ook. Ze was echt klaar met school, dan ging ze wel gewoon werken of wat dan ook. Alles beter dan nog een jaar hard werken voor niets.

Hij fronste zijn wenkbrauwen en haalde een appel tevoorschijn. 'Niet slagen? Kom op, Frankie, dat moet je lukken. Neem anders wat bijles of we studeren samen? Ik ben goed in de beta vakken...' Hij ging toch weer dichter bij haar zitten en keerde zich zijdelings naar haar om. 'Want ik gun je die road trip zo erg. En een goede toekomst. En daar hoort school afmaken bij.'

Frances plukte aan een krul en haalde haar schouders op. 'Ik heb vorig jaar ook maar net gehaald en het jaar daarvoor moest ik over doen, dus eerlijk gezegd heb ik er niet zo'n vertrouwen in.' Ze keek hem aan, verwijtend omdat hij dichterbij kwam zitten. Ze wendde haar blik af. 'Zonder school gaat het vast ook een prima leven worden, waarom vindt iedereen school altijd zo belangrijk?' verzuchtte ze. Haar moeder had dat er flink ingewreven de afgelopen dagen, maar eerlijk gezegd zag Frances het nut er niet van in.

Hij stond boos op en sloeg met zijn handen op tafel. 'Frances!' zei hij geschrokken en keek haar ongelovig en ook nogal verwijtend aan. 'Je bent verandert deze vakantie. Heel, en heel erg. Ik mis de oude Frankie.' Hij pakte zijn spullen op en liep naar de zijkant van de kantine, waar hij zijn propjes in gooide en weer naar Frances keek om haar reactie te peilen.

Frances keek Logan slechts na. Ze reageerde niet op zijn uitbarsting, niet op zijn opmerking. Ze was ook echt veranderd, maar ze had voor zichzelf nog niet besloten of dat positief of negatief was. Het was in ieder geval beter als Logan niet zou proberen het tussen hen goed te maken. Hij moest zijn tijd besteden aan een beter meisje. Haar ogen waren op haar handen gericht en Frances sloot haar ogen.

Boos, gefrustreerd, maar vooral verdrietig zag hij toe hoe ze niet eens reageerde op zijn uitbarsting. Hij leunde tegen de muur aan en wist niet wat hij moest doen. Weer naar haar toe gaan, of juist niet... Hij wist het echt niet meer, dus keek hij enkel even intens in haar richting en liep toen richting de gang. Hij hoopte dat ze hem zou volgen, maar hij durfde zelfs te wedden dat ze dat niet zou doen.

Kort keek Frances op, zag dat Logan weg was en zocht hem tussen de mensen. Hij stond al bij de gang en keek naar haar. Zijn blik trof haar als een onderslag, ze staarde nog lang naar de plek waar hij had gestaan. Pas toen ze haar ogen weg kon rukken van de lege gang, pakte ze haar spullen bij elkaar en ging eveneens de kantine uit. Op zoek naar een rustiger plekje.

Gone

NEW

Eigenwijs dat Alicia was, was ze toch naar school gegaan. De dokter had zondagochtend bevestigd dat ze zwanger was en haar moeder had de test gevonden. Hoe ongelooflijk dom kon je zijn als je die liet liggen? Ach, ze zou het toch een keer te weten komen. Alicia voelde zich belabberd, hoe wel dat meer kwam door de weinige slaap die ze had gehad en ondanks dat ze om de haverklap naar de wc moest vond ze op school tenminste nog afleiding. Tot nu dan. Nu zat ze alleen in de aula aan de vaste tafel van Francis en Alicia.

Teoh had zijn rugzak over zijn schouder geslagen en kwam de aula binnenlopen. De laatste lessen had hij zich rot verveeld - zijn instelling was dit jaar nog slechter dan vorig jaar - en was dan ook blij dat het pauze was. Hij zag Alicia zitten en na even getwijfeld te hebben, ging hij toch aan haar tafel zitten. 'Hey!' glimlachte hij en deed zijn tas open om een appel te pakken.

Ze wist dat ze het aan Teoh moest vertellen, maar zag er enorm tegen op om hem op te zoeken omdat het dan wel moest. Ergens had ze besloten hem een sms te sturen dat ze hem moest spreken, in de hoop dat de sms nooit aan kwam of dat Teoh het misschien vergat of negeerde. Ze had haar telefoon al meerdere malen in haar handen gehad toen ze op keek bij de begroeting die afkomstig bleek van Teoh. 'Oh,' zei ze met een mengeling van teleurstelling was dat het niet iemand was die haar gedachten op iets anders brachten en verbazing. 'Hoi...'

Hij grijste en nam een grote hap uit zijn appel. Het was net het gevoel alsof je een hap in iemand huid doet en het gaf hem een kalmerend gevoel, hoe ziek de gedachte ook was. 'Kom op Alicia! Een beetje enthousiasme! Ik ben dolblij om je weer te zien! Kom eens hier voor een knuffel!' Hij schoof naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.

Ze fronste even, maar moest toch glimlachen bij zijn knuffel. Waarschijnlijk zou hij altijd een raadsel blijven. Een arm lag voor haar buik en de andere legde ze kort om hem heen toen hij haar een knuffel gaf. Hoewel er nog niets te verbergen was deed ze dat vaak sinds ze het wist, haar buik verbergen, het was ook alsof iedereen naar haar buik keek. 'Eigenlijk moest ik sowieso nog vragen of je een keer kon afspreken, ik moet namelijk iets vertellen, maar niet hier' zei ze met tegenzin. Nu kon ze er niet meer onderuit, ja, door te liegen, maar dat wad niet haar sterkst punt... daarbij wou een deel van haar het hem ook wel vertellen, het andere deel wou hem mijden en weer een ander deel wou het gewoon vergeten.