De Kantine

Ik keek haar even aan en trok af en toe een pijnlijk gezicht bij haar woorden. Toen ze de laatste zin uitsprak, herstelde ik mezelf en knikte. 'Tuurlijk, al moet ik er waarschijnlijk wel even aan wennen - maar ik hoop dat je dat niet al te erg vind.' Het was raar om haar te horen, om te beschrijven hoe ze in een... dier veranderde. Ergens had ik het me nog niet eens gerealiseerd wat er nou gebeurd was. Ik zag haar niet als een ding op vier poten - maar dat was ze wel. Een glimlachje streek over mijn lippen en ik omhelsde haar stevig. 'Je bent nog steeds dezelfde Ellie.' Zei ik geruststellend.

Ik kuffelde haar terug. 'Het is raar om te weten dat iemand mijn grootste geheim weet. Het is raar om je te horen zeggen dat je moet gaan wennen aan me, maar ik kan er meer als mee leven.' Hierbij glimlachte ik en keek haar aan waarvoor ik haar had los gelaten.

new
Even vlug rondkijkend liep ik de kantine binnen. Ik kon Frances of Eleanor niet vinden en ook mijn andere vrienden zaten er niet. Ik nam dus maar plaats aan een nog lege tafel. Uit mijn tas haalde ik wat eten en begon het op te eten. Ik zat goed in mijn vel, want het was nu precies tussen de twee volle manen in.

Ik was licht geïrriteerd door het feit dat mijn voet gekneusd was, en ik dus op krukken moest lopen. Het was echt zo'n dag dat alles tegen zat. Tot mijn spijt kwam ik al snel tot de conclusie dat er geen een tafel leeg was, dus ging ik er aan eentje zitten waar enkel een jongen zat. Ik herkende hem wel ergens van. Volgens mij had ik wel wat lessen met hem, maar ik wist het niet zeker. 'Enig probleem als ik hier kom zitten?'

Ik schrok op van een stem en keek het meisje aan, zodat ik weer schrok. Het was Zoë, de beste vriendin van Eleanor. Ze wist over het weerwolvengeval... 'Nee hoor, kom maar zitten,' zei ik met een glimlach. 'Moet ik even helpen?' Ze liep op krukken, dus er moest wel iets gebeurd zijn. Ze is vast gevallen door de sneeuw ofzo. 'Hoe is het gebeurd?' zei ik met een oog op haar voet.

'Oh - nee het gaat wel hoor, dankje.' Behendig schoof ik de stoel naar achteren, zette ik de krukken tegen de tafel en ging ik op de stoel zitten. 'Getackeld tijdens een potje basketbal.' Antwoordde ik met een grijns op m'n gezicht. Het was balen, dat zeker - maar verder kon ik er ook niet veel aan veranderen, dus kon ik er net zo goed om lachen. 'Hebben wij geen lessen samen? Jij bent Logan, toch?'

Ik keek hoe het haar lukte om te gaan zitten en grinnikte toen. 'Ik houd ook niet van basketbal.' Ik knikte en dacht even na. 'Ja, paar vakken. Yup, that's me. En jij bent toch Zoë?' Ik wist dat ze Zoë was, maar het klonk anders ook zo stalkerig. 'De beste vriendin van Eleanor, toch? Ik zag je ook bij het gala.'

Lachend knikte ik. 'Zoë, inderdaad. En inderdaad de beste vriendin van Ellie,' Ik vroeg me af hoe hij dat wist, maar hij kende Ell vast al. 'Oh en over dat gala: de drank was verkeerd gevallen, dus vergeet vooral alle rare dingen die ik daar gezegd of gedaan heb.' Lachte ik.

Ik moest lachen om haar woorden. 'Allang vergeten. En het gebeuren daarna, nou ja, laten we zeggen dat ik niet meer zo vaak aan de avond denk, al was hij daarvoor echt leuk. Heb jij niet een relatie met Daniel?' Ik kende hem van football op school. 'En de stiefzus van Teoh?' Kende ik ook van football.

'Volgens mij hoef ik je mijn privéleven niet eens te vertellen, want je kent het al.' Grapte ik en keek hem aan. 'Klopt allebei ja.' Even ging de gedachten door mijn hoofd dat hij misschien wel een stalker was of iets in die richting. Of gewoon zo'n jongen die alles over iedereen wist, die thuis hele documenten had met alle informatie die er over mensen bestond.. Nee - zo was het vast niet. Hij had dit alles vast opgepikt in de gangen. Het was nou niet bepaald een geheim dat Dan en ik een stelletje waren en dat Teoh en ik familie waren geworden een half jaar geleden werd ook niet onder tafels en stoelen gestoken.

Ik grinnikte even en keek ietwat verlegen naar de tafel. 'Sorry dat ik dat allemaal weet, ik zit met Daniel en Teoh in het footballteam en ze hebben het nogal vaak over je.' Ik grijnste even en nam toen weer een hap van mijn eten. Ik bulkte van de honger, want ik had net gym, wat gelukkig wel goed was afgelopen. Het omkleden is altijd een heel gedoe, omdat ik mijn blauwe plekken moet verbergen. Eigenlijk was het een gek idee dat het meisje hier naast me misschien wel wist dat ik een weerwolf ben.

Kort glimlachte ik. Het voelde best goed om van iemand anders te horen dat ze het wel eens over me hadden. Ergens vond ik het stiekem best wel leuk. 'Ik hoop dat ze niet al teveel slechte dingen over me zeggen,' Grapte ik en pakte mijn tas die naast me op de grond stond. Vervolgens opende ik het flesje water die erin zat en nam er een paar slokken uit, waarna ik hem aankeek en even lachte.

'Alleen maar positief,' verzekerde ik haar. Het was waar, zo vertelde altijd alleen maar leuke dingen. Ze waren beiden ook heel aardig en hielpen me vaak met trainen. Ik was ergens heel nieuwsgierig naar en vroeg het dus maar. 'Ken je Frances eigenlijk? Ze zit ook bij ons in het jaar en het leek alsof ze wel bij jullie groepje hoorde.'

'Ik ken Frances wel ja - maar we liggen elkaar niet zo goed.' Dit was nog zacht uitgedrukt, maar het leek ernaar dat hij goed met haar omging, dus hield ik het maar hierbij. 'Ga je veel met haar om?' Vroeg ik me oprecht af en nam nog wat slokjes uit het flesje.

'Oh,' zei ik toch een beetje teleurgesteld. Ik grinnikte even en keek naar verlegen naar mijn eten. 'Niet doorvertellen hoor, maar ik vind haar eigenlijk heel erg leuk. We gaan best veel met elkaar om, maar ik weet niet hoe ze mij ziet. Als een vriend of misschien iets meer..?' Ik haalde mijn schouders op. Ik zou het ooit wel merken.

Ik glimlachte. 'Ze is een aardig meisje hoor, we hebben alleen een keer wat onenigheid gehad waardoor we nu niet echt met elkaar omgaan - maar oké.' Ik keek hem eventjes aan. 'Als je haar leuk vind ben ik niet degene die je tegen houdt hoor, ik weet zeker dat ze hartstikke aardig is.' Het begon allemaal in dat bos, waar ze me had aangezien voor een of andere huppeltut, dat was nogal in het verkeerde keelgat geschoten bij mij, waardoor we echt niet meer door één deur gingen.

'Ja, ze is ook aardig,' murmelde ik met een glimlach, die er vast niet snel vanaf ging. 'Wel raar dat jullie elkaar niet mogen, jullie zijn beiden hartstikke aardig.' Meiden waren soms gewoon echt raar. Ik wist even niets meer te zeggen, dus begon maar over wat koetjes en kalfjes. 'Ga je nog naar de openluchtvoorstelling tijdens Valentijn? EN natuurlijk de afterparty?'

'Ach - tja,' Ik besloot er verder niet op in te gaan en keek hem aan. 'Het plan is van wel ja, afterparty weet ik nog niet. Zit met m'n voet hè.' Ik wilde dolgraag, maar als ik toch amper kon lopen, wat moest ik dan op zo'n feest. Ach - ik zou wel zien wat ik ging doen. Als Dan ging, zou ik ook wel even met hem meegaan.

'O ja,' zei ik met een verbeten blik op haar voet. 'Dat is echt rot. Kon de schooldokter er niets aan doen?' Ik wist eigenlijk niet wat mijn plannen waren op Valentijnsdag. Ik was van plan om Frances te verrassen, maar ik wist echt nog niet hoe. Het moest iets romantisch en moois zijn. 'Van wat voor verrassingen houden meiden?'

'Ligt eraan wat voor iemand ze is,' Grinnikte ik. 'Ik vind het gewoon al leuk als ik bij Daniël kan zijn, van mij hoeft al die poespas niet perse. Natuurlijk is het leuk, maar ik hou ervan om het gewoon klein te houden. Misschien samen iets te eten, of al is het alleen maar chocolade - of een roos.' Het lag er natuurlijk aan waar ze van hield, maar ik zag Frances ook niet echt aan voor iemand die van die grote dingen hield.

'Ik denk inderdaad dat ze ook niet iemand is die van groots houdt. Ik koop wel iets leuks voor haar en neem haar ergens mee naartoe. Ik denk dat ze dat wel leuk zal vinden. Ik hoorde dat je nu ook rozen en chocolade kan versturen op school.' Misschien zou ik dat wel doen. Het was nog steeds raar om naast iemand te zitten die van weerwolven af wist.

Ik glimlachte. 'Succes,' het was goed bedoeld. 'Ik hoop dat alles goed uitpakt, je bent een aardige gozer - dat verdien je wel.' Zei ik oprecht en stopte het flesje weer in mijn tas. Kort keek ik hem aan. 'Waar ken je Eleanor eigenlijk van?'

Ik glimlachte even verlegen. 'Bedankt Zoë,' zei ik en nam nog een slok van mijn drinken. Ik keek haar weer aan en dacht even na. 'Van wiskunde, we hebben dan samen les. We hebben dezelfde interesses,' zei ik schaapachtig. Ik had echt geen idee hoe ik het anders moest zeggen. We zijn beide weerwolf en kunnen het dus best goed vinden?

NEWNEWNEW

Als een van de weinige had ik op dit moment een tussenuur, wat betekende dat ik in een uitgestorven kantine zat. De muziek beukte zich door mijn oortjes heen, terwijl ik een schoolboek opensloeg. Het was niet dat ik van plan was om iets te gaan doen, maar je moest je fake-reputatie van hardwerkende student toch een beetje geloofwaardig houden.

Ik had nu geschiedenis, maar ik strompelde door de gangen tot ik bij de kantine was. Ik had vandaag niet zo'n zin in Davis en spijbelde dus. Ik zag Zoe zitten en liep dus snel naar haar toe, om ook aan het tafeltje plaats te nemen. Ik haalde een oortje uit haar oor en stopte die in mijn eigen oor. 'Ik had nooit gedacht dat jij zou spijbelen,' zei ik plagerig. Ze had vast een tussenuur ofzoiets.