De Mystic Falls

'Wat? Je had ruzie en daarna seks?' Ik lachte even. 'Voor de eerste keer nog wel.' Hierbij spetterde ik water haar richting in. 'Tommy heeft me gered uit de klauwen van zijn zus. Genevieve. Hij is ook... Je-weet-wel. Hij leek intresse in me te tonen en in de auto startte we met wat te kloten op één of andere manier. Hij is anders dan zijn familieleden. Had het goede met me voor. En net voor we uit de kleren gingen stond Genevieve erbij. Ik ben te voet naar huis gelopen. Romantische ziel, maar ik... Ik ben niet normaal; eerst Teoh, crush op Arthur, aanpappen met een Tommy en nu in een soort-van-relatie met Arthur. Ik weet niet of dat laatste officieel is. Ik ben echt zo'n slecht mens.'

Ik begon te lachen. 'Ruzie met Teoh, sex met Dan-' Lachte ik en knikte. 'Ach, het voelde goed en we waren er allebei klaar voor, dus tja.' Een subtiele glimlach streek over mijn gelaatstrekken, maar verdween als sneeuw voor de zon bij haar woorden. 'Dus je was ontvoert door.. Een vampier?' Ik was verbaast, terwijl ik dat aan de andere kant totaal niet was. Het was zo logisch, maar ik wilde er gewoon niet over nadenken, dus besloot ik dat verder ook niet te doen. 'Je bent geen slecht mens Ellie, alles behalve.' Zei ik streng en keek haar aan. 'Als je jezelf dat idee in je hoofd haalt, sla ik t er persoonlijk weer uit Eleanor Jennifer Greenheart.' Ik moest toch een beetje lachen, maar ik meende het wel.

'Zoe wordt agressief.' Ik keek haar met een grijns aan. 'Seks met Dan voelde goed.' Ik lachte erg hard bij het idee dat Zoë werkelijk seks had gehad. 'Mijn kleine Zoe is eindelijk een vrouw geworden.' lachte ik weer verder. 'Ja, ik was ontvoerd. Gemarteld voor een paar dagen met een speciaal kruid waar ik niet tegen kan...'

Bij het idee zelf al begon ik te rillen. 'Oké, te veel details - ik wil niet voor ogen zien hoe mijn Eleanor wordt gemarteld.' Zei ik licht gefrustreerd en keek haar aan. 'Maar je bent er weer, en je hebt iemand waar je gelukkig mee bent en daar gaat het om.' Zei ik met een glimlach en trok mijn short uit, om bij haar het water in te gaan. Het was een wonder hoe helder en warm het water hier was, maar dat maakte het zoveel aangenamer.

'Ik ben gelukkig met Arthur, maar ik weet het niet zo zeker meer, Zoë...' Ik draaide een rondje in het water waardoor er kringen ontstonden. 'Ik... Ik weet niet of hij wel zo gelukkig met mij is. Soms lijkt het weer perfect van wel, maar andere keren botsen we totaal weer waardoor we niks van elkaar moeten hebben... Ik hou van hem, maar niet enkel van hem. Ik weet niet op welke manier ik van hem hou, maar hij is anders dan toen ik om Teoh verliefd was. So fucked up, right now. Ik denk dat hij nog steeds verliefd is op Igraine. Een liefde die hij nooit voor mij zal voelen.'

'Ik weet zeker dat dat niet zo is, waarom zou hij een relatie met jou aangaan als hij nog iets voor een andere vrouw voelt? Ik vind hem daar helemaal geen persoon voor.' Ik meende het, ik zag Arthur er niet vooraan om Eleanor zoiets aan te doen. Als hij nog iets voelde voor iemand anders zou hij geen relatie aangaan met een ander meisje. 'En als je het zeker wilt weten, moet je het hem gewoon vragen.' Ik vond dat je dat soort dingen in een relatie gewoon moest kunnen bespreken.

'Wedden dat we dan weer ruzie om krijgen?' Ik keek hem aan en staarde voor me uit. 'We zullen wel zien. Misschien moet ik niemand in mijn leven nodig heb. Geen man.' Ik zuchtte en keek naar haar. 'Dus hoe gaat het verder met jou?'

Ik keek haar twijfelend. 'Zo moet je niet denken Ellie,' Zuchtte ik en haalde mijn schouders op. 't Gaat wel denk ik, ik heb Teoh ontlopen de afgelopen tijd en eigenlijk nog steeds. En bij iedereen die ik tegenkom denk ik dat ze een bovennatuurlijk wezen zijn, ik heb nachtmerries - maar verder gaat t prima.' Zei ik zachtjes en trok mezelf op aan de kant, om vervolgens op de handdoek te gaan liggen.

'Zoë! Zo moet je niet gaan denken.' Ook ik klom eruit en ging bij haar liggen. 'Kijk, Zoë. Niet iedereen is het, maar hier in Mystic Falls moet je enkel uit kijken...' Hierbij zuchtte ik diep en streelde even over haar haren. 'No matter what, you're my bestie! Voor altijd, was het toch?'

Ik keek haar aan en knikte. 'Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar het is verdomde lastig. Ik weet niet voor wie ik wel en voor wie ik niet moet uitkijken.' Zuchtte ik en glimlachte bij haar volgende woorden. 'Voor altijd.' Bevestigde ik en sloeg mijn armen om haar heen, om haar stevig te knuffelen. 'Ik heb je echt gemist Ellie.'

'Kijk voor de Kole familie uit. Zij zijn de allereerste vampieren ooit. Met hun is het begonnen. Vertrouw niemand van hen, luister er niet naar, ga er niet mee om en hou ze tevreden als ze tegen je praten. Als er iets is, Zoë, beloof dat je dan naar mij komt. Ik kan het verhelpen misschien.' Ik kon doden als een wolf. Ik deed het elke keer. Nooit een vampier, soms een ander dier. Ik knuffelde haar terug. 'Ik jou ook!'

'Oké, de familie Kole dus, ik zal het onthouden.' Zei ik haar dankbaar en glimlachte. 'Ik ben blij dat we weer wat meer met elkaar omgaan.' zei ik terwijl ik haar losliet en wat haren, die aan haar wimpers waren blijven hangen, uit haar gezicht haalde. 'En dat gedoe met Arthur, ik weet zeker dat het helemaal goed komt tussen jullie en als er iets is zal ik het tegen je zeggen.'

'Er is niet veel goed te komen. Ik moet enkel me over mijn bindingsangst zetten. Om eerlijk te zijn, Zoe, wil ik uitpluizen hoe ik Genevieve naar de grond kan helpen. In de grond. Daardoor twijfel ik, want ze doet iedereen iets aan rond je. Teoh is het bewijs. Hoewel ze die eerder ziet als een levende toyboy.' Ik glimlachte naar haar en drukte een kusje op haar wang. 'Je bent de zus van een andere moeder, weet je dat?'

Twijfelend keek ik haar aan. 'Weet je wel zeker dat je dat wilt? Ik bedoel, ze heeft volgens mij veel macht en... Ik weet het gewoon niet Ellie, wees alsjeblieft voorzichtig.' zuchtte ik glimlachte vervolgens naar haar. 'En dat zal ik altijd voor je blijven lieve Ellie. Net zoals jij dat altijd voor mij zal blijven.'

'Ik weet weinig zeker, maar soms weet ik wat ik wil. Ze is misschien een Original, maa ik heb ook veel in mijn mars.' Hierbij keek ik haar aan met een schuin hoofdje. 'We moeten opeens dringend gaan winkelen. Ja! Daar heb ik zoveel zin in. Het is al van Helloween geleden. Kan je het geloven? '

'Nee, serieus?! We hebben toch daarna nog wel geshopt?' Vroeg ik ongelovig, maar realiseerde me dat ze gelijk had. 'Oké, wij moeten binnenkort gaan shoppen tot we erbij neervallen.' Zei ik lachend en staarde naar de helderblauwe lucht. 'Na het shoppen, gaan we een film kijken, een masker opdoen, meiden bladen lezen, roddelen over alles wat los en vast zit, heel veel eten en vervolgens erachter komen dat de nacht al voorbij is.' Zei ik lachend en keek haar aan. 'Net zoals vroeger.'

Ik lachte bij dat plan. 'Goed plan! Ik kan wel wat ontstressen gebruiken wat tijd met jou. Wat dacht je ervan dit nog driedagen uit te stellen?' Een dag tot de volle maa, tranformeren en een dag om ijs te eten en te slapen. 'Ik zie echt wel naar dat momentje uit!'

Ik glimlachte. 'Over drie dagen klinkt perfect.' Ik sloeg mijn armen nogmaals om haar heen en knuffelde haar. Nu pas merkte ik hoe diep ik was terug gezakt naar dat emotionele wrak dat ik was toen mijn moeder verdween, ach - ik trok mezelf wel weer uit de put, daarbij had ik Ellie en Dan die me steunde en m'n pa was er ook altijd voor me. Teoh wilde er voor me zijn, maar ik was er nog niet helemaal over uit of ik dat wel wilde. 'Ik ook, ik zie er ook enorm naar uit.'

Ik giechekde even. Zoe liet me weer helemaal als Eleanor voelen: Het meisje dat in was voor een feestje, plezier en cheerleaden. Iemand die iets betekende in het leven van een ander, een sterke band die niet zomaar verbroken kon worden. 'Ik hou van je, Zoe Starling. Je bent mijn heldin!' Hierbij knuffelde ik haar goed en stevig waarna ik haar meer los liet.

Ik begon te lachen bij haar woorden en streek wat haren uit mijn gezicht weg. 'Je maakt me nog verlegen.' grijnsde ik en ging weer liggen om naar de lucht te staren. 'Nooit verwacht dat ik ooit nog eens in de fantasie wereld van mijn moeder zou belandde. Ze vertelde me toen ik klein was altijd verhalen over dit soort dingen, wist je dat? Heksen, Weerwolven, Vampieren. Denk je... denk je dat ze wist dat ze bestonden?'

'Geen idee... Ik ken vele mensen die er van overtuigd zijn dat ze bestaan, maar er niks van af weten buiten de legendens of de vele verhalen die hier in Mystic Falls gefluisterd werden. Vroeger kenden iedereen ze, maar de jeugd gelooft ze niet meer. Het is eerder onze schuld van de ontwetenheid, maar ik had ook nooit gedacht dat Twilight deels echt kon. Glinsterende vampiers bestaan er jammer genoeg wel niet. Zo nogal homo-achtig zijn.' Dat laatste grapte ik flauwtjes.

Een grijns ontstond bij haar laatste woorden. 'Soms lig ik in bed en denk ik, wat nou als het de schuld is van een vampier, of een heks... of een weerwolf. Al zou dat laatste niet kunnen, omdat het op klaar lichte dag gebeurd is.' Ik draaide mijn hoofd en keek haar aan. 'Wat denk jij?' vroeg ik nieuwsgierig en kneep mijn ogen tot speeltjes voor de zon die ineens fel begon te schijnen.

Bij dit slikte ik. 'Ik heb het me lang afgevraagd. Je-weet-wel... Of ik het had kunnen zijn. Of een andere weerwolf, maar op een lichte dag kan het inderdaad niet. Ik weet het niet, Zoe... Je moeder was zo speciaal. Ik wil er niet aan denken wat haar is overkomen.' Ja, ik hield van de moeder van Zoe aangezien ze zo lief was en zorgzaam. Weer nam ik Zoe in mijn armen.

'Speciaal was ze zeker...' mompelde ik, terwijl ik de brok ik mijn keel weg slikte. 'Ik kan moeilijk naar de politie stappen en zeggen dat ik denk dat m'n moeder ontvoert is door vampieren, dan weet ik in ieder geval zeker dat ik wordt opgesloten in een of andere psychiatrisch ziekenhuis..' Ook al wist ik dat anderen het wisten, bij de politie was dat vast en zeker niet het geval. Daarbij als m'n vader dit zou horen zou hij boos worden dat ik dit soort onzin geloofde. 'Ik denk dat Mam ervan wist..' zei ik uiteindelijk. 'Ik bedoel, dat zou toch logisch zijn. Ze wist iets wat ze niet mocht weten en bam, genoeg reden om een einde aan d'r te maken.'

'Misschien loopt ze ergens rond als een vampier, Zoe! Misschien heeft een vampier haar zo ingestelt dat ze alles doet wat hij of zij zegt. Ik bedoel maar.... Ze moet niet persé dood zijn. Geef de moed niet op en ik zal probren om het wat meer uit te pluizen. Oké?' Ik wist meer, Arthur wist meer en we leefde beiden nog.