De Mystic Falls

'Weet ik, weet ik.' mompelde ik toen ze zei dat ik positief moest blijven. 'Het is alleen verdomd lastig om positief te blijven als ze al een jaar weg is, zonder dat ze ook maar één spoor hebben gevonden.' zuchtte ik en keek haar aan. 'Ik weet dat je me zal helpen op de manieren hoe je het kan Ell, bedankt daarvoor.' Een glimlach ontstond rond mijn lippen, maar al snel verdween deze weer. Het was nog steeds lastig om te lachen, of vrolijk te zijn als mijn moeder ook maar één keer in het gesprek voorkwam.

'En wees ook niet te hard voor jezelf, lieve Zoë!' Hierbij streelde ik even over haar haren die echt prachtig waren. 'Laten we gaan winkelen! Nu meteen, want we hebben er echt beiden nood aan lijkt me.' Ik wou het gesprek op wat anders focussen. Ze had er echt nood aan.

'Goed idee!' Enthousiast stond ik op en trok mijn outfit weer aan, over mijn ondergoed dat in de zon alweer gedroogd was. 'Ik heb m'n portemonnee toch bij, dus dat komt mooi uit.' giechelde ik. Ik had er nu al zin in, een ouderwets shopmiddagje met mijn beste vriendin. 'Je mag ook wel bij mij blijven eten als je nog geen plannen hebt, zelfs slapen is geen probleem.'

Ik glimlachte. 'Als het goed is voor papa Star en mama Gard is het goed voor mij. Ik ga snel omkleden!' Hierbij rende ik naar een struikje, kleedde me om in lingerie en een jurkje waarna ik voor haar neus stond. Ik fatsoeneerde mijn haar door een lokje in te vlechten en deze naar achteren te spelden. 'Shoppen!'

- gone en slecht stukje van mij! (a)