De treurende wilgen

Diep verstopt achter de afgebrokkelde, historische stadsmuren van Mystic Falls kan je dit idyllische plekje vinden. Het bestaat uit drie brede, lage wilgen, in de vorm als uitzijdes van een driehoek. De grond rond de wilgen is bezaaid met grassprietjes en verscheidene kleurige bloemen die het treurige aanblik toch nog wat vreugde biedt. De bomen lopen uit in dikke, stevige wortelen die boven en onder de grond door groeiden. Ze zijn perfect te gebruiken als bankjes.

In een steeds meer afnemend tempo ren ik langs de bomen naar mijn vaste rustplaats toe. Eenmaal bij de wilgen aangekomen, leg ik mijn handen op mijn bovenbenen en adem hard uit. Op adem gekomen zak ik neer op een van de wortelen en veeg mijn voorhoofd af. Het aanblik van mijn favoriete plek in Mystic Falls laat me weer helemaal opbloeien. De geur, het aanblik, de bomen... Het voelt zo vertrouwd. Het laat me denken aan mijn vader - mijn verdwenen, misschien wel dode, vader. Maar als ik heel eerlijk ben, mis ik hem. En ik haat hem daarvoor, als enige persoon in de wereld.

Na de hele gebeurtenis met Zoë was ik zonder na te denken door gesprint zonder enig idee te hebben waar ik heen ging. Het boeide me ook niet waar ik heen ging, als ik mijn frustratie en energie maar kwijt was en niet aan mijn stompzinnige acties hoefde te denken. Ik moest gewoon die hele gebeurtenis uit mijn hoofd zetten en hoe kon dat beter dan door mijzelf helemaal kapot te rennen? Ik was dan ook compleet uitgeput toen ik bij de treurende wilgen aankwam, het scheelde niet veel of ik was neergevallen van vermoeidheid. Puffend steunde ik tegen een van de reausachtige boomstronken en liet me langzaam zakken tot ik op de grond zat. Met mijn rug tegen de boom aanleunend en met mijn ogen gesloten probeerde ik mezelf weer een beetje tot rust te brengen.

Een meisje stond plots voor me, puffend en met gesloten ogen. Ze blijft zo een tijd zitten, zonder me op te merken. Ik neem haar even kort op, donkerbruin haar om een lief gezicht. Als ik zo langer naar haar kijk, besef ik dat ze bij me op school zit, al ken ik niet haar naam. Ze zit een jaar lager. 'Aju,' zeg ik opgewekt. Ik glimlach naar haar en wacht geduldig tot ze haar ogen opent. 'Ik ben Teoh, we zitten samen op school.'

Terwijl ik de pijnlijke ontmoeting nog een keer afspeelde in mijn hoofd, hoorde ik plots een stem en opende geschrokken mijn ogen. Verwoed knipperde ik een aantal keer en trok toen een wenkbrauw op. Een giechel kon ik helaas niet onderdrukken en beschaamd sloeg ik een hand voor mijn mond. Wat was dit voor dag dat ik precies deze jongen tegenkwam? Ik had hem meteen herkend als Zoë's stiefbroer, hoewel zijn naam, Teoh, me niet heel bekend voorkwam, maar ik was ook niet de aangewezen persoon om dingen te onthouden. Om maar sociaal te doen glimlachte ik ongemakkelijk en groette met een knik van mijn hoofd terug. Wat een ironisch toeval.

Ik keek haar even nadenkelijk aan en riep toen blij: 'Jij zit in hetzelfde jaar als Zoe, toch? Je zult het vast raar vinden waarom ik precies haar naam zeg, maar ze is mijn stiefzus.' Al was ik er wel van overtuigd dat ongeveer de hele school dat wist, vertelde ik het toch nog veel te vaak aan mensen, zoals wel vaker gebeurde. Dan vertelde ik enthousiast over iets, en dan zaten ze van ''dat heb je al drie keer verteld''. Ik vond het altijd moeilijk om ze te geloven. 'Alleen op je naam kan ik even niet komen. Dat ligt niet aan jou, maar ik ben gewoon erg slecht in namen. En in verjaardagen,' grinnikte ik.

Langzaam stond ik op en klopte wat blaadjes van mijn benen, het was ongelooflijk hoe erg ik de natuur aan leek te trekken vandaag; eerst de grond, nu de bladeren. . Tegelijk was het verrassend hoe anders Teoh was, in vergelijking met Zoë had hij een totaal andere aura om zich heen hangen. Hij leek meer open naar anderen dan ik Zoë ooit had gezien, maar dat kon ook aan de omstandigheden waarin ik haar was tegengekomen liggen. Plus dat ik mezelf niet echt open stelde tegenover Zoë. Het was waarschijnlijk oneerlijk om Teoh slecht te behandelen omdat zijn stiefzus en ik elkaar toevallig niet goed lagen, dus vertelde ik hem glimlachend mijn naam; 'Frances, ik heet Frances.'

'Aangenaam, Frances,' zei ik half afwezig, omdat ik een kleine tor onder een aantal bladeren door zag kruipen. Toen hij uit beeld was, keek ik op en glimlachte. 'Frances,' herhaalde ik nog eens, om de naam goed in mijn hoofd te krijgen. 'Als je geen vieze broek wil krijgen, moet je op een wortel gaan zitten. Die zijn prima als bankje,' vertelde ik, toen ik zag wat de bladeren op haar broek aanrichtte, en tegen de wilg leunde. 'En het leuke is, dat jij de eerste persoon bent die ik hier ooit ben tegengekomen!'

'Bedankt voor de tip, maar ik heb vandaag al genoeg te doen gehad met wortels.' vertelde ik hem afwezig terwijl ik dacht aan mijn struikel actie. Goh, zet het uit je hoofd, dacht ik bij mezelf en zuchtte haperend. Ik bekeek hem vanuit mijn ooghoeken toen hij tegen de wilg steunde en sloeg mijn armen over elkaar, een gewoonte die ik mezelf maar niet af kon leren.
Ha, de eerste die hij hier tegenkwam, dat moest wel erg tegenvallen. 'Het is prachtig hier, niet?' vroeg ik hem, starend naar de takken van de treurende bomen.

Ik keek haar even vragend aan, maar zette het toen weer van me af. Ze zag er niet uit alsof ze stond te springen om erover te vertellen. Ik keek om me heen en mijn glimlach kwam meteen weer aanzetten. 'Het is hier inderdaad prachtig,' glunder ik. 'Ik ben heel erg gek van deze plaats. Ik kom hier al mijn hele leven. Soms om te lezen, of te schrijven, andere keren om zelfs mijn huiswerk te maken, maar vooral om weg te zijn van deze wereld.'

Instemmend knikte ik en keek tevreden rond. Het voelde goed om te weten dat iemand dezelfde gevoelens over deze plek deelde. Hoewel ik altijd al trots was geweest dat ik deze plek had gevonden tijdens het hardlopen, fascineerde het me dat Teoh deze plek al zo lang kende. Ik had de bomen nog maar één keer van kleur zien veranderen, kaal zien worden en zien opbloeien, maar voor hem moest dit een nog geweldigere plek zijn. 'Wat typisch dat we elkaar nooit eerder hier hebben gezien.'

'Ja, inderdaad, maar ik ben hier al een tijd niet meer geweest. Ik werkte in de vakantie veel en ben nog even op vakantie geweest. Heb een week in het strafkamp van Beest - mijn footballcoach - gezeten en niet veel vrije tijd gehad, jammer genoeg. Nu ben ik wel van plan elke week even te komen. Verstand op nul zetten,' zeg ik met een glimlach, en kijk Frances dan aan. 'Ik zie je eigenlijk nooit buiten school om. Ben je eigenlijk bevriend met Zoe?' Ik kijk haar nieuwsgierig aan, en leun naar voren, mijn ellebogen op mijn knieen.

Overrompeld door zijn geratel, keek ik hem iet wat verward aan, ik was niet gewend onder woorden bedolven te worden door onbekenden. Daarom knikte ik ook maar alsof ik het helemaal met hem eens was, maar schudde verwoed mijn hoofd toen hij over Zoë begon. 'Eh, niet echt.' mompelde ik en stak een pluk terug op zijn plek terwijl ik ineens erg geïnterresseerd de omgeving bekeek. Zoë en ik, vrienden? Niet in dit leven. Dat had ik vandaag wel doorgekregen.

'Ach, je kan niet met iedereen bevriend zijn,' glimlach ik en bedenk dan mijn woorden. Tja, met iedereen die ik ken, ben ik eigenlijk el bevriend. Zelfs de mensen die vervelend tegen me doen. Had ik maar de ballen om er iets tegen te doen... 'Frances,' zeg ik opnieuw. 'Ik geloof dat je naam er nu wel goed ingestampt zit. Nu kan ik je gedag zeggen op school. Of als ik je hier weer zie, natuurlijk.'

Onverschillig haalde ik mijn schouders op. Het was waar wat hij had gezegd. we konden er beiden niets aan doen dat het niet tussen ons klikte, zo was mijn mening. Helaas kon ik dat niet met zekerheid zeggen, want echte vrienden had ik nooit gehad. Tuurlijk ik ging met mensen op school om, maar die relaties waren oppervlakkig te noemen. De gedachte schoot door mijn hoofd dat het wellicht toch aan mij zou kunnen liggen, maar dat was belachelijk en het was echt niet zo dat ik het niet overleefde zonder die zogenaamde 'beste vrienden'. Met een fronzend gezicht keek ik weer op en knikte. 'Lucky me.' Ik grinnikte lichtjes. 'Ik zal het je niet verwijten als je het vergeet hoor.'

'Gelukkig maar, maar ik zorg ervoor dat ik het niet vergeet,' lach ik. 'Ik zie het als een soort uitdaging. Ik houd ervan om mezelf uit te dagen.' Ik houd mijn gezicht schuin en kijk haar bedenkelijk aan. Ik vind het lastig om haar te peilen. Ze praat niet veel, en geeft geen meningsgevoelige antwoorden. Het enige wat ik tot nu toe weet is dat ze Frances heet, in hetzelfde jaar zit als Zoe en dat ze geen vrienden zijn. Het idee schiet door mijn hoofd dat ik misschien veel te veel praat, en dat ik haar helemaal geen kans geef om te praten. Dus leun ik weer naar achteren en kijk haar glimlachend aan.

Ik staarde naar mijn vingers en frunnikte aan de onderkant van mijn trui. Aan de ene kant voelde het goed zo naar Teoh te luisteren, maar tegelijk maakte hij mij zenuwachtig, zeker nu hij zich stil hield en ik de drang voelde iets te zeggen. Het vreemdste was dat ik ook echt iets wilde zeggen, het voelde niet gedwongen om iets te verzinnen dat ik hem kon vertellen of vragen. Uiteindelijk besloot ik hem iets te vragen, opdat ik naar zijn verhaal kon luisteren en omdat ik graag het antwoord wilde weten. 'Hoe heb je deze plek eigenlijk ontdekt?'

'Dat is een leuk verhaal,' grinnikte ik. 'Ik was met mijn vader. Hij vroeg of ik echt eens wat moois wou zien. ''Natuurlijk,'' zei ik, en hij bracht me hier. En ik kwam steeds terug, soms samen met hem, soms alleen. Het is mooi om de bomen door de seizoenen heen te zien slepen. Ze zijn sterk.' Ik sla zachtjes op de schors en laat mijn hand erlangs glijden. 'Hoe heb jij het ontdekt?' vraag ik, terwijl ik mijn blik weer lachend op haar richt.

Ik lachte zachtjes toen ik aan de herinnering dacht, maar slikte die snel weer weg. Deze plek had ik een jaar geleden ontdekt toen ik met een spreuk bezig was, een die ik al maanden onder de knie probeerde te krijgen. Het lukte me maar niet en mijn oma stelde voor om het buiten te proberen, in de natuur, op een afgezonderde plek. Volgens haar hielp de natuur onze familie al generaties lang tot rust te komen en gaf zij ons energie en kracht. Uren heb ik die dag door de bossen gelopen, op zoek naar de juiste plek. Uiteindelijk strandde ik hier, voelde de energie die de bomen afgaven door mij heen stromen en deed de spreuk zonder enige moeite. Natuurlijk kon ik hem dit nooit vertellen, dus bedacht ik hem maar met iets simpels te antwoorden. 'Tijdens het hardlopen, toen ik gefrustreerd was en een rustige plek nodig had. Die vond ik hier.'

Ik buig naar voren en glimlach. 'Dit is inderdaad een rustige plek,' zeg ik. Ik sta op en buig mijn armen naar achteren om mijn spieren te rekken. 'Sorry, pijnlijke spieren,' leg ik zachtjes uit. Daarna ga ik tegen de wilg aan staan en kijk haar opnieuw aan. Dat rustige intrigeert me op een of andere manier. Het is niet zo'n meisje die meteen aan je gaat plakken, en over onboeiende dingen gaat praten. 'Ik ben heel benieuwd of we elkaar hier nog een keer tegen het lijf gaan lopen,' zeg ik eerlijk.

Glimlachend keek ik hem terug aan en knikte. Ik snapte hem helemaal met zijn pijnlijke spieren, ik was hier aangekomen na het hardlopen en had niet uit kunnen lopen, de stijfheid sloeg nu ook een beetje toe. Voorzichtig drukte ik mijn hand tegen de stronk van de boom en bekijk geïnterresseerd de nerven van de schors. 'Vast wel, toch?' Reageerde ik gelijk met hoopvolle stem. Meteen had ik spijt van mijn enthousiasme en liet mijn hand, die op de boom lag, weer langs mijn lichaam vallen. Ik moest niet te hoge verwachtingen gaan kweken, want ik wist, naar ervaring, dat die nooit uitkwamen.

Ik lachte om haar antwoord. 'Inderdaad, en anders zien we elkaar ook op school,' vertelde ik. 'Maar de kans om elkaar hier te treffen is grer, omdat ik op school altijd bezig ben. Ik kom eigenlijk nooit in de kantine of de andere standaardplekken waar mensen geregeld zitten.' Tijdens pauzes zocht ik rare plekken op school op; het dak, de moestuin, de sportvelden, kleedkamers, hokken, opslagruimtes. Ik ken ze nu wel ongeveer allemaal, dus ik ben van plan mezelf dit jaar uit te dagen. Nog iets groters te vinden. Bij de gedachte glimlachte ik. 'En, waar kan ik jou op school vinden?'

Ik grinnikte toen hij vertelde waar hij wel niet allemaal te vinden was op school. Het verbaasde me hoeveel energie die jongen had en al die positiviteit die hij met zich meedraagde. 'Buiten, ik zit bijna altijd buiten.' vertelde ik hem. Hoewel ik soms aanschoof bij vrienden uit mijn klas, zat ik het liefst buiten, onder één van de grote bomen. Ze waren perfect, als de zon te warm was zorgden ze voor schaduw, als het regende zorgde ze voor beschutting.

'Ik moet ook vaker naar buiten,' gaf ik toe. 'Al sport ik veel, ik kom niet genoeg buiten. Niet zoveel als ik zou willen. Al ga ik wel vaak naar de schooltuin, ik heb een soort hut gebouwd daar. Dan gaan we daar met een groepje zitten en.. kletsen.' Nou ja, eigenlijk deden we daar alles wat god verboden heeft. 'Zal ik je een keer meenemen?' vroeg ik glimlachend. 'Een keer in een pauze als je je verveelt ofzo.'

Mijn eerste reactie was om te zeggen dat ik me nooit verveelde, dat ik me prima vermaakte in mijn eentje, buiten, maar om zijn uitnodiging zo af te wijzen zou niet erg tactisch zijn. Glimlachend antwoordde ik dan ook wat moeizaam, maar dankbaar. 'Dat zou leuk zijn.' Het kon geen kwaad om wat te socializen, het was een prima gelegenheid om mijn medemensen te leren kennen. Daarnaast hoefde ik niet meteen best friends met ze te worden, hun problemen aan te horen en verplichtingen tegenover hen te hebben. Gewoon wat nieuwe mensen leren kennen, daar was in niemands nadeel toch?