De treurende wilgen

Ik zette me van de boom af en ging op de wortel naast haar zitten. 'Leuk,' zei ik enthousiast, en dacht toen even heel goed na of ik haar ooit op school had gezien. 'Ben jij niet vriendinnen met Alicia? Dat is mijn collega. Je moet een keer langskomen bij the grill als we beide werken.' Het leek me wel gezellig, want ik kende beide meiden niet, en ik vond het altijd leuk om mensen goed te leren kennen.

En weer knikte ik maar, want ik kon hem moeilijk iets weigeren. 'Ja, ik heb wat lessen met haar enzo.' verklaarde ik als reactie op het feit dat Alicia en ik vriendinnen waren, natuurlijk was het ook dat ik haar graag mocht, maar ik was niet echt het persoon om toe te geven dat ik om iemand gaf. Als je iemand vertrouwde, alleen dan konden ze je teleurstellen, als je ze op een afstand hield hadden ze er geen mogelijkheid toe, dat was mijn theorie.

new
Met mijn handen diep in mijn zakken gestopt liep ik het terrein op. De sneeuw viel op me en ik vond het geweldig. Ik hield zo vreselijk veel van sneeuw. Een muts had ik opgezet, en ik zette hem weer even recht op mijn hoofd. Ik leunde tegen de boomstronk aan en stak mijn tong uit, om de sneeuwvlokken op te vangen.

Een kleurrijke gestreepte das, met bijpassende wanten en muts, en een opgewekte glimlach contrastreerden sterk met de kille witte sneeuw toen ik me enthousiast een weg door het spul heen baande. Ik hield van sneeuw, ik hield van de kerstvakantie en ik hield van de plek waar ik naar op weg was. Na een fijne verjaardag, een paar dagen rust van school en alle andere problemen en na mijn favoriete feestdag van het jaar was mijn humeur naar zijn hoogtepunt gestegen. Toen het ook nog was gaan sneeuwen vandaag, was ik bijna gebarsten van enthousiasme. Ik zuchtte tevreden toen ik tegen een boom aanleunde. Ik hield van de winter en alles dat er mee te maken had.

Door de sneeuw heen bemerkte ik een kleurrijk persoon. Ik duwde me van de boom af en liep naar de persoon toe. Iets dichterbij zag ik dat het Frances was. Komisch dat we elkaar hier opnieuw ontmoeten. 'Hey Frances!' zei ik en ging voor haar staan. 'Hoe gaat het?' Ik veegde de sneeuw van mijn jas af en hoopte dat ik er niet uitzag als een groot sneeuwmonster.

Ik zag een figuur op mij af komen en herkende deze als Teoh. 'Hai!' groette ik hem enthousiast terug en had de neiging om hem een besneeuwde knuffel te geven, want ik zag er waarschijnlijk net zo wit uit door de sneeuw als hij deed. Grinnikend keek ik naar hem en antwoordde. 'Geweldig, het is kerstvakantie, wat wil je nog meer? Hoe gaat het met jou?' Ik wachtte op zijn antwoord terwijl ik een sneeuwvlok van mijn gezicht wreef.

Ik liep naar haar toe en gaf haar een knuffel. We waren beide toch al totaal wit. 'Hetzelfde, gewoon even GEEN SCHOOL! Beter kan ik me echt niet wensen. Soms denk ik weleens, ik word gewoon reisleider, dan heb ik altijd vakantie en kan ik lekker hele dagen praten en mensen bezighouden.' Ik grinnikte en trok mijn muts dieper op mijn hoofd. 'Alles gaat goed. Ik kan niets beters wensen dan sneeuw.'

Nog meer sneeuw smolt in mijn gezicht toen Teoh me een besneeuwde knuffel gaf. Lachend keek ik naar hem en knikte toen. Reisleider worden, dat leek me geweldig. Maar ik was niet echt een team-player, plus dat ik de verantwoordelijkheid van zo'n hele groep nooit zou kunnen dragen, dus zou ik liever alleen gaan reizen. 'Sneeuw is geweldig' zei ik instemmend en ging om mijn mening te versterken op de grond liggen. Net zoals vroeger, nou ja eigenlijk net zoals ieder jaar, maakte ik een traditionele sneeuwengel.

Ik lachte om haar sneeuwengel. 'Ik maakte altijd een appel in de sneeuw, maar ik zal je de details besparen hoe ik dat deed,' lachte ik. Ik ging naast haar liggen en bewoog een beetje. 'Ik maak een grizzlybeer die je engel opeet, rawr.'

Ik kwam een stukje overeind toen Teoh over zijn appel begon en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik zal er ook maar niet langer over na gaan denken dan.' zei ze lachend en ging weer terug liggen. 'Nou, maar mijn sneeuwengel kan wegvliegen?' Snel kwam ik overeind met een hoop sneeuw in mijn handen die ik tot sneeuwbal om aan het vormen was. Het was niets voor mij om zo uitbundig te zijn, maar ik voelde me op mijn gemak in dit koude weer en bij Teoh.

Terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht hield, riep ik pieperig: 'Je bent gemeen, Frances, want ik mag geen sneeuwballen naar meisjes gooien. Ik heb dat ooit gedaan en toen kreeg ik een girl-groep achter me aan. Het was doodeng, want toen ze me te pakken hadden, gingen ze vlechtjes in mijn haar vlechten.' Ik haalde mijn handen voor mijn gezicht weg en grijnste.

Lachend liet ik de sneeuwbal in Teoh's gezicht vallen en zei toen; 'Één voordeel, ik kan niet vlechten.' Vervolgens dook ik weer naar de grond om een volgende sneeuwbal te maken en liet ook deze weer op Teoh neerploffen. 'Verdedig jezelf, watje!' riep ik lachend terwijl ik op hem neerkeek.

'Genade, o machtige Frances met de witte handen vol sneeuw. Nee, echt serieus, ik ga het mezelf nooit vergeven als ik je raak en je dan pijn hebt.' Toch maakte ik ook een sneeuwbal toen ze me weer raakte en rende naar haar toe, om deze in haar capuchon te stoppen. 'Watch your words, o machtige Frances, die toch niet zo machtig is als ze denkt.' Ik prikte in haar zij en maakte toen weer een sneeuwbal.

'Aah, nee!' Lachend probeerde ik de sneeuwbal uit mijn capuchon te vissen, maar daar werd het alleen maar erger door, omdat er stukken sneeuw in mijn nek gleden. 'Ik ben anders heel machtig, niet machtige Teoh.' En ik gooide de restjes van de sneeuwbal uit mijn capuchon naar hem toe.

new
Ik keek nieuwsgierig uit het raam en bekeek het landschap. In dit deel van Mystic Falls was ik eigenlijk nog nooit geweest, dus ik was heel benieuwd waar ze me naartoe zou brengen. Ik legde mijn hand op haar knie en streelde die zachtjes. 'Kom je vaak op de plek waar we naartoe gaan?'

Enthousiast knikte ik bij zijn vraag. 'Het is wel weer een tijd geleden moet ik toegeven.' Ik zag dat we de oude muren van Mystic Falls bereikten en parkeerde de auto op een open plek naast de weg. Normaal kwam ik hier zonder auto, dus ik was blij een plek te vinden om de auto weg te zetten. 'Het is hier achter.' vertelde ik opgewekt en wees naar de vervallen muur. Vervolgens stapte ik uit.

Ik keek opnieuw door het raam toen ik muren zag staan en kwam tot de conclusie dat dit weleens de oude muren konden zijn. Ik stapte uit de auto en liep naar haar toe, om haar hand te pakken. 'Ik ben benieuwd,' zei ik enthousiast en liep samen met haar richting muur.

Ik gaf Logan zijn sleutels weer terug toen we naar de muur liepen. Voor we door de opening liepen, ging ik achter hem staan en sloeg mijn handen voor zijn ogen. 'Niet kijken voor ik het zeg.' fluisterde ik in zijn oor. Het voelde al goed om dicht bij de wilgen te zijn, mijn energie nam er door toe, het voelde al helemaal goed om Logan de plek te laten zien. Ik was ook erg benieuwd wat hij er van vond.

Ik stopte de sleutels in mijn zak en schrok toen ik opeens twee handen voor mijn ogen voelde. Gelukkig glimlachte ik snel weer, toen ik Frances stem hoorde. 'Ik zal niet spieken,' beloofde ik en liep de door haar aangegeven kant op. 'Je laat me toch niet ergens tegenaan botsen he?' plaagde ik haar.

'Daar had ik nog niet eens aan gedacht, wat een goed idee!' Zachtjes lachte ik en stuurde hem verder tot we in het midden van de driehoek stonden die de bomen vormden. De zon stond al laag, maar was nog steeds fel, dus draaide ik Logan naar mij om zodat hij niet recht in de zon zou kijken. 'Kijk maar..' Zelf draaide ik me ook om en keek glimlachend naar de hangende takken en genoot van de zachte wind die de blaadjes deed ruisen.

Ik lachte om haar woorden en probeerde in haar zij te knijpen. 'Spaar me, Frankie!' Ik draaide me om en stak mijn handen naar voren, om te kijken waar Frances stond. Ik opende mijn ogen en keek even rond. 'Wauw,' was het enige wat ik even kon zeggen. Het was werkelijk een prachtige plek. Ik sloeg mijn arm rond haar middel en trok haar tegen me aan, terwijl ik rond bleef kijken. 'Wat een prachtige plek, Frankie.'

Enkel knikte ik instemmend. Het was iedere keer weer prachtig, het verveelde nooit. Glimlachend stopte ik een pluk haar die voor mijn gezicht waaide terug op zijn plek en leunde tegen Logan aan. Zwijgend genoot ik van het uitzicht en dacht ondertussen aan vanalles, mijn herinnering aan de eerste keer dat ik hier kwam, Teoh die ik hier had ontmoet, de spreuken die hier gelukt waren, mijn ontmoeting met Zoë in het bos, met Liam, met Logan, Logan's transformatie.

Ik keek van de wilgen naar Frances toe en streelde even zachtjes haar wang met een vinger. 'Je zit diep in gedachte,' fluisterde ik en drukte een kus op haar wang. Normaal gesproken dacht ik elke keer als ik in het bos was aan al mijn transformaties die ik ooit had gehad en vooral aan diegene die nog komen zouden. Maar deze plek was zo sereen en vredig dat dat nu eens niet het geval was, waar ik zo blij om was.

Ik draaide me weer om naar Logan en sloeg mijn armen om hem heen terwijl ik mijn hoofd tegen zijn borst aan legde. 'Ja.' antwoordde ik zachtjes en probeerde de gedachten uit mijn hoofd te zetten. Ik sloot mijn ogen en ademde kalm in en uit terwijl ik me alleen op Logan en deze plek concentreerde. Na een tijdje had ik het idee dat ik Logan fijn kneep en liet hem dus los waarna ik hem aankeek, gewoon om zijn gezicht te zien.

Ik glimlachte toen ze me omhelsde en aaide zachtjes de achterkant van haar hoofd. Haar haren waren heerlijk zacht en mijn vingers gleden er dus moeiteloos doorheen. Ik keek haar strak aan en drukte mijn lippen zachtjes op de hare. 'Je wilt half niet weten hoeveel je voor me betekent,' fluisterde ik.