De treurende wilgen

Ik gromde en sloeg met mijn hand tegen het stuur. 'Ik ben niet braaf en dat zou je nu eens moeten weten, Genevieve. Ze was gelukkig met mij en dat zal ze weer worden.' Ik startte de auto en begon weg te rijden. 'Je zou ook eens een man moeten zoeken. Hopelijk ben je dan niet meer zo kribbig.'

NEW

Ik had hier met Heath af gesproken, maar ik kon hem nog nergens bekennen. Al een tijdje had ik niet meer met mijn broer gesproken en ik moest toegeven dat ik hem miste. Hij was de enige, naast Harper, die mij snapte, of tenminste een poging deed tot. Nu met al dat gedoe rond Eleanor en Arthur kon ik wel wat broederliefde gebruiken.

Genevieve was werkelijk een psygopaat, maar ik hield van haar. Als klein meisje was zij altijd mijn favoriete zusje geweest omdat zij mij tenminste niet lastigviel; we konden altijd goed met elkaar overweg. Ik kwam aangelopen en zag haar tegere gestalte staan. Ik rende op haar af om haar in mijn armen te nemen. 'Hey schatje,' grijnsde ik. 'Hoe gaat het met mijn favoriete zusje?'

Ik hoorde al wat achter me, maar was te laat om me om te draaien en voor ik het wist zaten Heath's armen om mij heen geklemd. 'Met mij gaat alles prima, favo broertje.' zei ik op een plagerige toon en draaide me om. 'En hoe gaat het met u als ik vragen mag?' Heath en Harper waren de enige twee tegen wie ik werkelijk mezelf kon zijn zonder commentaar te krijgen.

Ik koos niet. Zo ging het er bij mij aan toe. Ik hield van Genevieve en haar gekte, maar ook van Tommy en zijn bezorgdheid. Ik snapte waar ze vandaan kwamen, maar goedkeuren of afkeuren was totaal iets anders. 'Het gaat goed. Enkel heb ik jou gemist. Werkelijk.' Ik had vooral bezig geweest met mijn hobby zoals schilderen of andere nutteloze dingen die ik deed.

Kort glimlachte ik en keek hem aan. 'Ja, ik heb jou ook gemist.' gaf ik oprecht toe, iets wat ik niet vaak deed. 'En waar heb jij je zoal mee bezig gehouden de afgelopen tijd?' vroeg ik me nieuwsgierig af. Bij mij was het niet zo moeilijk te raden, het was voornamelijk martelen voor m'n eigen plezier, wat mensen veranderen - vermoorden, dat soort dingen. Maar dat wist hij ook.

Ook ik lachte even. Genevieve zou normaal zoiets nooit toegeven. 'Me zo hard gemist dat je Tommy hebt buitengepest,' merkte ik plagend op en streek even plagend door haar haren. 'Vooral met de dingen die ik normaal doe zoals even het stadje uitgeweest om te gaan moterrijden en bezig geweest met mijn kunst. Mensen ontmoet.' Bij dat laatste glimlachte ik brutaal. Veel had ik mijn tanden erin gezet. Letterlijk. Of wel vrouwen die ik had weten strikken.

'Heath is aan de slag geweest met de vrouwtjes?' zei ik plagerig en begon te lachen. 'Ach, hier niet veel anders hoor. Die klote Arthur ook altijd, hij is nog steeds niet gestopt met zijn kleine onderzoekjes. Hij zal het vanzelf wel merken, eerst Eleanor, daarna Teoh - het is een kwestie van tijd tot de volgende valt.' Ik merkte dat ik er zelf lichtelijk geïrriteerd van werd, dus stopte ik er maar over. 'Maar laten we over leuke dingen praten.'

Ik lachte even hoofdschuddend. 'Jij bent echt de duivel in levende lijven.' Dit keer nam ik haar weer in mijn armen. 'Zullen we wat gaan doen, samen? Ik verveel me hier echt dood in Mystic Falls. Wat leven in de brouwerij zou leuker zijn met mijn zusje.' Ik deed gehoorzaam dus mijn mond niet verder open over Arthur en zijn vriendjes. Mij kon het ook niet veel schelen tot Genevieve te ver zou gaan.

Ik knikte. 'Dat lijkt me een prima plan.' bevestigde ik zijn woorden en grinnikte. 'Dat eerste zal ik maar als een compliment opnemen.' grapte ik er nog achteraan en keek hem aan. 'En waar zat mijn duivelse broertje aan te denken?' Ik had wel zin om wat herrie te schoppen in dit kleine stadje, dat kon helemaal geen kwaad. Ze waren wel weer toe aan wat opschudding hier.

Ik staarde Genevieve aan. 'Geen herrie schoppen ieder geval. Mijn hoofd staat daar op dit moment helemaal niet naar.' Ik keek haar aan. Werkelijk was ze gek. 'Waar dacht jij dan in godsnaam aan?' Hierbij grijnsde ik breed.

'Niets, gewoon wat... herrie schoppen.' Een speelse glimlach verscheen rond mijn mond, waarna ik hem losliet en op een overhangende tak ging zitten. 'We kunnen ook gewoon wat gaan drinken. Op de menselijke manier.' Niet dat hij dadelijk nog de verkeerde ideeën van mij zou krijgen, het zou toch wat zijn. 'Of we gaan zwemmen, zoals we vroeger altijd deden toen we hier nog woonde. Herinner je je dat nog?'

Ik keek haar met een glimlach aan. 'Kijk, zwemmen staat me aan. Daarbij heb ik altijd wat drank bij.' Ik haalde het ijzere busje te voorschijn dat je wel eens bij verslaafde zag of films. Heath had het dus ook bij zich. 'Hup zus! Dit keer ga je niet met mijn kleren lopen.'

Hij herinnerde het zich dus toch nog. 'Wie weet.' zei ik met een onheilspellende glimlach, om de drank flacon uit Heath's hand te pakken, deze open te maken en er wat uit te drinken. 'Dankje broertje.' Mijn shirt had ik al uitgedaan, maar al snel had ik me ook uit mijn broek gewurmd en stond ik in mijn ondergoed. 'Wie er als eerste in is.' grapte ik en rende met volle vaart richting het helder blauwe water.

Ik srpong met kleren en alles erin toen zij ook sprong. Net mijn shirt had ik kunnen redden en schoenen. 'Challege accepted! Je bent echt zo voorspelbaar soms, Genny!' Ik spetterde wat water in haar gezicht en keek haar met een grijns aan. Hierna Trok ik de natte jeans ook maar uit en legde deze op de kant.

'Slim om je broek uit te trekken nádat je in het water springt.' plaagde ik hem en spetterde water terug. Ik vond het heerlijk om hier te zijn, zeker omdat dit me herinnerde aan een van de weinige menselijke herinneringen die ik nog had. Ik was denk ik een jaar of dertien en Heath, Harper en ik gingen hier zwemmen. We waren zo... onschuldig geweest en we hadden zoveel plezier. Het was blijkbaar een hele sterke herinnering, want ik zie het nog voor me als de dag van gisteren.

'Je herinenert het je ook nog. Niet?' Ik glimlachte en keek haar aan. Dit was ook van de dingen die ik me nog herinnerde. Het was jammer dat ik me niet veel meer herinnerde van het kinds zijn. We hadden een fanastisch leven toen. Tot dit...

Ik knikte. 'Ja, ik herinner het me ook nog.' In mijn stem was een ietwat treurige toon te bekennen, maar ik zou mijn zwakte niet laten kennen. Aan niemand niet, zelfs niet aan mijn familie. 'Het waren leuke tijden, zeer leuke tijden die ik zo zou herbeleven als dat mogelijk was. Jij?' Ik was oprecht nieuwsgierig naar zijn mening daarover. Misschien had hij het wel een anders ervaren dan ik.

'Ik hield van onze jongen tijd, maar haatte het tegen onze transformatie aan.' Ik keek haar aan. Genevieve bleef Genevieve. Ongeacht mijn zus of niet; ze probeerde alles weg te stoppen achter dat knappe snuitje met blonde lokken. 'Ze waren mooi, maar vampier zijn op deze leeftijd bevalt me ook. Ik moet niet naar school, an zeggen dat ik een erfenis heb voor het excuus dat ik niet moet werken noch universiteit. Zowel heb ik er genoeg ervaring mee.'

'Daar heb je gelijk in.' beaamde ik zijn woorden en keek hem aan. 'Mensen vragen zich af waarom Harper wel naar school gaat en ik niet. Het leugen dat ik een klas over heb geslagen, werkt nog altijd prima.' Een subtiele glimlach kon ik niet onderdrukken. 'Denk je nooit; wat als we nou niet waren veranderd? Hoe ons leven er dan had uitgezien? Begrijp me niet verkeerd hoor, ik zou niets liever willen dan vampier zijn - maar ik denk er gewoon wel eens over na.'

'Als we niet veranderd waren dan had ik het te druk gehad met ruzie te maken met vader, mannen die om jou hand, die van Harper of Kathy, smeekte weg te jagen. We zouden leven in het landhuis, maar het zou niet de meubels bedragen die het nu deed. We waren dood nu. Hadden al die heerlijke tijden niet meegemaakt, Genevieve. Ik hou echt van de na-Tweede Wereldoorlog. Daarin vechten was ook wel vet... Ik bedoel maar... Van al die levens heb ik niet echt een favoriet. Telkens was ik een broer, een minnaar... Ik was Heath, maar met een andere manier van kleding en soms een ander verhaal.' Ik keek haar aan. Misschien snapte ze het. 'Hoe zou ons leven dan zijn afgelopen?'

Ik knikte. 'Je hebt gelijk, ik zou dit ook niet hebben willen missen.' Ik glimlachte naar hem en zwom wat heen en weer, mezelf boven houdend door zacht te watertrappelen. 'Al die tijden die we hebben meegemaakt, de veranderingen - het plezier.' beaamde ik zijn eerdere woorden en zuchtte gelukzalig uit. 'Nee, ik had het niet willen missen nee.' Toen ik beter nadacht over zijn blik op ons - mogelijke - sterfelijke leven, moest ik grinniken. 'Wauw, ons sterfelijke leven had er dan echt heel indrukwekkend uitgezien.' grapte ik en keek hem aan. 'Ik weet het niet.. Ik zou trouwen met een of andere rijke man, evenals Harper en Katy. We zouden uit elkaar vallen en uiteindelijk sterven van ouderdom of ziekte.'

'Vader had me waarschijnlijk laten trouwen. Echt... Ik getrouwd? Dat zie ik nooit gebeuren.' Ik glimlachte en keek haar aan. 'En jij... Jij zou vast je man hebben omgebracht en een fortuin erfen. Of kleine Gennies groot brengen. Charmant.' Hierbij grijnsde ik plagend en keek haar aan. 'Soms vind ik het jammer dat ik me niet oud kan voorstellen, maar zolang ik jullie heb weet ik dat het allemaal oké is.'

'Jij en getrouwd?' Ik lachte even en schudde mijn hoofd. 'Nee, dat zie ik nog zo snel niet gebeuren. Maar ik mijn man om brengen - nou, dat zou nog wel eens dicht bij de waarheid kunnen liggen.' lachte ik en trok mezelf op aan de kant. Hier bleef ik zitten en keek hem aan. Ik glimlachte naar hem en knikte. 'Ik ben blij dat je er zo over denkt.' Familie was het enige punt in mijn leven waar ik me ook maar enigszins aan kon vastklampen, als ik dat zou willen.

Ik zwom naar haar toe en legde mijn armen op haar benen waardoor ik haar aan kon kijken. 'Wat een sexy lingeriesetje, zusje!' plaagde ik haar weer zachtjes. 'Ik zou trouwen, kinderen krijgen... allemaal op onze ouders tevreden te houden, maar trouw blijven is iets anders... En ik zie je al met een vleesmes de kamer insluipen terwijl hij bezig was op zijn minaarres.' Een duivels glimlachje speelde om mijn lippen.