De bibliotheek

Ik merkte ongemakkelijk op hoe hij naar me keek en wendde mijn blik af, naar de woordjes. Tommy, inderdaad, dat was zijn naam. Ik keek weer op, maar even, want hij keek nog steeds naar mij en ik nam zijn hand aan. 'Frances, aange-' Vluchtig trok ik mijn hand terug toen ik die van hem had aangeraakt. Ik geloof niet dat ik eerder zo'n onprettig gevoel had gehad bij iemand. Verontschuldigend keek ik hem aan en slikt. Het was vast niets.

Onwillekeurig moest ik glimlachen, toen ze haar hand terugtrok, en ik stopte de mijne weer in mijn broekzak. Ik sloeg haar boek zachtjes dicht en keek ook naar buiten. 'Woon je hier al lang? Zo ja, zeg me alsjeblieft dat er hier weleens iets gebeurd, want ik ben nogal verveeld. Heb je dat gevoel ook weleens, dat broers en zussen alles voor je bepalen?'

Nog verward door wat ik had gevoeld richtte ik me op het uitzicht. Ik had engels als excuus willen gebruiken, maar dat had hij al uit gesloten door het boek dicht te doen. 'ik heb er geen en ik geloof dat je hier verkeerd zit voor actie.' behalve als er weer eens iets onverklaarbaars gebeurde, gelukkig was dat nu al weer een tijd geleden. Kort wierp ik een blik op hem en schudde licht mijn hoofd. Ik had een voor gevoel dat het niet lang kalm zou blijven in mystic falls.

Ik zuchtte en keek haar zijdelings aan. 'Dat dacht ik al,' zei ik en ging onderuit zitten. 'Je moet blij zijn dat je er er hebt. Ze brengen misschien wel liefde, maar ook een hoop problemen.' Ik herinnderde me vanmiddag nog, dat ze naar haar vriendje zwaaide, maar dat hij alleen maar chaggie en boos doorliep. 'Problemen met je vriendje?' zei ik ut het niets.

'Dat is familie een blok aan je been en tegelijkertijd de geweldigste personen die je kent.' merkte ik glimlachend op. Het gesloten boek stopte ik ondertussen terug in mijn tas. Bij het noemen van logan keek geirriteerd op. Het moment zelf was al vervelend geweest, laat staan dat meneer hier er me nog aan ging herinneren. Maar hij wist niet hoe het zat. 'Goh, is je leven zo saai geworden dat je, je maar met die van anderen bezig houdt?' vroeg ik met ironische ondertoon.

Ik knikte serieus. 'Mijn leven is inderdaad zo saai dat ik jouw leven in de gaten houd. Dat komt omdat je er zo leuk uitziet,' grijnste ik en legde mijn benen op een ander bankje. 'En al helemaal omdat je vriendje altijd zo vrolijk lijkt en dichterbij de volle maan opeens boos en geprikkeld wordt?' Ik keek haar glimlachend aan, geamuseerd.

Als automatisme keek ik naar mijn kleding en stak een pluk haar naar achteren bij zijn opmerking. Toen ik me realiseerde dat ik rood werd, keek ik hem verontwaardigd aan en stond op, klaar om weg te gaan. Het was werkelijk te belachelijk voor woorden dat hij het eerst over mijn vriendje had en dan vrolijk opmerkde dat ik er leuk uit zag. Ik was bijna weggelopen, toen ik hem het laatste hoorde zeggen en de geamuseerde lach op zijn gezicht verscheen. 'Wát zei je?' siste ik.

'Dat je een leuk koppie hebt,' mompelde ik en grijnsde opnieuw. 'O wacht, je bedoelt zeker over je vriend en de volle maan? Het is gewoon een constatering, ik probeer er niets mee te zeggen hoor.' Mijn glimlach werd breder. 'Gelukkig houd ik ervan om door het bos te lopen met volle maan. Dan zal ik vast wel zien dat er totaal niets aan de hand is.'

Het was dat we in de bibliotheek zaten en dat ik de vrouw van de bibliotheek al met een zuur gezicht voorbij had zien lopen, omdat we aan het praten waren, anders had ik hem geslagen, geduwd, vervloekt, iets. Ik balde mijn handen tot vuisten. 'Oh, ik geloof best dat jij graag s'nachts door het bos loopt.' Even overweegde ik maar gewoon weg te lopen, maar ik wilde niet het meisje zijn dat weg liep. 'Je laat hem met rust.'

Ik haalde mijn wenkbrauwen op. 'Wat zou ik hem kunnen aandoen? Ik ben maar een hele, normale jongen.' Ik trok een onschuldig gezicht, maar kon het niet laten om te glimlachen. Dit voelde zo vreselijk dubbel: ik wilde haar geen pijn doen, maar de kick liet me toch dit doen. 'Je moet wel veel van hem houden, zeg.'

Zijn eerste onschuldige opmerking negeerde ik maar compleet, hij wist net zo veel over mijn geheim als ik wist over de zijne, of tenminste dat dacht ik. 'Heel veel, en laat dat een waarschuwing zijn.' stelde ik nors terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en mijn blik weer eens afwendde naar het ruim, naar buiten. Wat was het dat alle vreemde wezens zich hier leken te verzamelen en elkaar dwars gingen zitten? Wat was er zo verdomde speciaal aan Mystic Falls?

Ik lachte hardop en schudde mijn hoofd. 'Ik ben gewaarschuwd,' grinnikte ik nog zachtjes na en liet me opnieuw neerzakken in een stoel. 'Het is toch speciaal, een wolf en een heks samen. Ik heb dat nog niet vaak gezien.' Ik klopte uitnodigend op een stoel naast me en wachtte af. 'En, heeft hij je al eens aangevallen? Of is ie al eens tegen je uitgevallen?'

'Je zou toch anders verwachten van iemand zoals jij.' Ik weigerde het te noemen bij zijn naam. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hoe hij op de stoel klopte en afwachtte, ik pakte mijn tas op. Ik was niet echt van plan terug te gaan zitten, had hij echt verwacht dat ik dat wel zou doen? 'Nee, nooit, en dan nog kan hij er niets aan doen.' Ik had de sterke neiging Logan te verdedigen tegenover Tommy, waarom wist ik niet echt.

'Wat zou je dan verwachten van zo iemand als ík?' vroeg ik nieuwsgierig en boog naar voren. Mijn glimlachende gezicht verroerde zich niet toen ze niet ging zitten. Ik klikte even teleurgesteld met mijn tong. 'O Frances toch, vroeg of laat zal het toch wel gebeuren. Hij kan er misschien niets aan doen, maar jij wel. Door hem niet meer te zien. Ik zeg dit alleen voor je eigen veiligheid hoor,' zei ik deze keer wel gemeend. Ik had gezien wat wolven met mensen, of zelfs heksen kunnen doen. Laat staan met vampiers.

Gefrustreerd sloot ik mijn ogen en lachte hem uit. 'Ik verwacht van jou dat je iedereen hier pijn zou kunnen doen met je volle verstand, terwijl je volle controle hebt over wat je doet, hoe je het doet en wie je het aan doet.' Ik zette mijn handen in mijn zij en keek hem zo doordringend mogelijk aan. 'Het verbaast me dat je me waarschuwt voor Logan, terwijl jíj degene bent die waarschijnlijk het grootste gevaar is.' Ik was boos en gefrustreerd door wat hij zei, omdat het waar was, maar ook omdat ik net zo min veilig hier was.

NEW

Een willekeurig boek nam ik uit een van de kasten terwijl ik aan een tafel ging zitten. Over een uur was Liam klaar met werken en ik had niet echt zin om iets te doen dus was ik in de bieb gaan zitten. Het stoffige boek dat nu voor me op tafel open lag bleek een gedichtenbundel te zijn. Of eigenlijk specifieker, sonnetten van Shakespeare. Ach, heel vele interessant uitziende boeken waren er hier ook weer niet.

Ik was de hele dag al boeken aan het versjouwen, omdat er een hele nieuwe levering was aangekomen. Ik was dus ook blij toen ik Elisa zag zitten en de boeken even kon laten voor wat ze waren. 'Hey Lies,' glimlachte ik en ging op de stoel naast haar zitten. Ik bekeek welk boek ze had. 'Dat is een van mijn lievelingsboeken!' zei ik enthousiast.

'Iggie!' zei ik vrolijk toen ik haar stem herkende en haar naast me zag komen zitten. Ik had haar eigenlijk niet echt meer gesproken sinds we bij de cockailbar waren geweest met Liam en Sebastiaan. Dus ik had haar ook nog niet verteld dat ik verloofd was. Ergens drong het nog steeds niet helemaal tot me door. 'Niet een van mijn lievelingsboeken, maar het is vele malen beter dan de meeste dingen die hier staan,' gaf ik toe.

Ik sloeg mijn armen lachend om haar heen en bekeek haar even goed. Ik had haar een tijdje niet meer gesproken en ik miste haar eigenlijk best wel erg. Speels gaf ik haar een zachte duw. 'Niets slechts zeggen over mijn bibliotheek,' zei ik waarschuwend, maar met een plagerige ondertoon. 'Hoe gaat het met je?'

'Kom op geef toe.' zei ik toen ze zei dat ik niets slechts mocht zeggen. Ik draaide me even om en nam een boek dat ik net had zien staan uit de kast. 'Wou je dit goed noemen?' vroeg ik terwijl ik de filmeditie van Twilight voor haar neus legden. 'Geweldig!' lachte ik. 'Ik heb je nog niet gesproken sinds Liam me had meegenomen hé?' zei ik waarna ik mijn hand even op hield waar inmiddels een ring aan zat.

Ik haalde mijn schouders op en glimlachte. 'Ik vind dat er heel origineel met vampiers is gedaan,' giechelde ik en legde het boek weer terug. 'O ja, Liam had je natuurlijk meegenomen een paar dagen weg! Hoe was het? Wat hebben jullie gedaan? Waar gingen jullie überhaupt heen?' Ik keek haar glimlachend aan, maar sloeg al snel mijn hand voor haar mond toen ik de ring zag. 'O Elies!' Ik sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar goed. 'Gefeliciteerd! Vertel me er álles over!'

Lachend sloeg ik mijn armen om haar heen. 'Ergens geloof ik nog steeds niet dat het is gebeurd, ik bedoel, ik ben het.' het was zo dat want ik was niet echt een type om te gaan trouwen. Maar met Liam leek het me eigenlijk perfect. Op een wat zachter tempo ging ik tegen haar praten want er zaten hier en daar nog wat mensen. 'Hij had me meegenomen naar waar we elkaar ontmoette, poosje geleden, sinds dien was ik er ook niet meer geweest eigenlijk.' zei ik. 'We waren naar een van "onze" plekjes en daarna waren we naar het strand,' zei ik met een glimlach. 'We waren wezen zwemmen en stonden in ondergoed op het strand na zonsondergang. Hij had nog geen ring, maar het was perfect.'

'Ik wist het, jullie zijn echt types om te trouwen!' zei ik opgewekt en liet haar los. Ik glimlachte bij haar enthousiaste woorden. 'Het klinkt ook als perfect,' zei ik gemeend en legde mijn hand even op haar wang. 'Als je er maar voor zorgt dat ik bruidsmeisje mag worden en je de wedding niet tegelijkertijd met de mijne plant!' zei ik speels.

'Niet waar,' lachte ik. 'Ik was totaal niet een type om te trouwen,' zei ik waarbij ik zonder er overnagedacht te hebbende nadruk al op was had gelegd. 'Hoe kan ik nou mijn bruiloft op die van jouw plannen als ik dan bruidsmeisje moet zijn,' ik keek haar even met een plagende glimlach aan. 'Ik zou niemand anders als bruidsmeisje willen,' glimlachte ik. Opnieuw sloeg ik mijn armen rond haar heen, laatst besefte ik dat we hier niet heel lang konden blijven en dat met z'n vieren ergens anders heen gaan niet goed zou gaan waarschijnlijk. Met Liam zou ik nu samen blijven, voor altijd zoals de belofte gold, maar ik zou echt geen afscheid kunnen nemen van Iggie zonder te weten wanneer ik haar weer zou zien. Ik zette een kus op haar voorhoofd, wat een hoestbui opleverde bij een jongen een tafel verder die zich verslikte, en keek haar aan. 'En met jou? Hoe gaat het?' vroeg ik.

'O, dat ben je zo wel,' grinnikte ik en leunde achterover op mijn stoel. Even hield ik mijn ring naast de hare en keek ernaar. 'De mijne is zoveel mooier dan de jouwe!' zei ik op overdreven toon, die je altijd hoorde op televisie. Elisa zou wel weten dat ik een grapje maakte. Ik lachte toen ze me opnieuw een knuffel gaf en een kus. 'Met mij gaat alles prima. Elies, moet je me wat vertellen?'