Het noordelijke bos

'Niet altijd,' Beaamde ik zijn woorden en liet mijn lippen zachtjes tegen die van hem aankomen. Het was een bescheiden maar liefdevol kusje, en die zeiden voor mij net zoveel als al die andere. 'Ik ben blij dat je hier bent, met mij.. Ooit op een dag had ik dit onder ogen moeten zien en nu hoef ik dat tenminste niet alleen te doen,' Ik was hem dankbaar, voor heel veel dingen was ik hem dankbaar.

Ze klonk al erg alsof ze dood zou gaan. Alsof we elkaar niet meer zouden zien, maar ik snapte wat ze bedoelde. Met heel mijn hart hoopte ik dat ze ooit haar moeder zouden vinden of dat ze ooit zou terugkomen. Weer kuste ik haar zacht. 'Zoë, geen grapjes of leugens. Ik zou alles voor je doen. Ik hou van je. Zoveel.'

Een glimlach streek over mijn lippen. 'En ik hou van jou,' Zei ik zoet, mezelf uit een staat van verdriet trekkend. Ik wilde niet weer beginnen met dat sentimentele gedoe. We kwamen hier om lol te hebben, niet om aan mijn verdwenen moeder te denken. Soms zou ik gewoon alles willen vergeten, maar mijn goede herinneringen aan haar wilde ik ook niet missen.

'Wil je soms over haar praten of niet?' Ik knuffelde haar stevig omdat ik vond dat ze er nood aan had waarna ik haar begeleiden naar een boomstrok waar we op konden gaan zitten. Ik had er echt geen probleem mee om even niet te kleffen of te lachen.

Ik haalde mijn schouders op en keek naar het beekje dat zo vredig leek te stromen. Ik haatte mezelf voor het feit dat ik de dag weer moest verpesten met mijn verdriet. Ik wilde helemaal niet zielig doen, of huilen - ik wilde gewoon een gezellige dag, maar blijkbaar was dat teveel gevraagd voor mij, want het verdriet zat op dit moment hoog.

Mijn armen waren stevig rond haar waarbij ik haar zachtjes kuste in haar hals en op haar gezicht. Op haar handen. Ik wou haar even dan dat verdriet laten vergeten. Puur omdat zij het leek te willen. 'Het lijkt hier inderdaad op een sprookje.' Ik beaamde die woorden van haar en keek naar haar. Bewonderend zoals ik dat kon naar haar. 'Kom hier jij, want ik ga je kapot knuffelen en dan met je de boom in kruipen.'

Ik begon te lachen en keek hem aan. 'Dat is een goed idee,' Ik sloeg mijn armen om hem heen en liet mijn hoofd tegen zijn borstkas aanleunen. Ik zuchtte even diep uit en het lukte me redelijk goed om mijn verdriet tegen te houden. Iedereen kon wel zeggen dat het slecht was om je verdriet op te kroppen, maar janken kon ik ook als ik alleen was.

Ik knuffelde haar innig en verstopte mijn hoofd in haar haren. 'Niet moeilijk, want ik heb dan ook alleen maar goede ideeen.' Zacht drukte ik een kusje op haar hals. 'En Zoe, wees niet te streng voor jezelf. Ik wil enkel dat je echt je goed voelt. En of je daar nu voor moet huilen, me even uitschelden, zoenen of op mijn hoofd moet gaan staan om je aan het lachen te maken; doe het, toon het of zeg het.'

'Ik wil gewoon dat dat gevoel weg is. Ik wil niet meer denken dat ze ergens opgesloten zit in een kelder bij iemand - of weet ik veel wat. Ik wil het gewoon allemaal vergeten. En ik wil niet iedere keer als ik hier ben in tranen uitbarsten, ik wil hier gewoon kunnen lopen met jou zonder het iedere keer te verpesten.' Zei ik zacht en liet hem los. 'Ik wil gewoon dat het voorbij is, dat we zekerheid hebben over wat er met haar gebeurd is want ik geloof niet dat ze dood is totdat ik bewijs heb gezien.' Ik voelde de tranen opborrelen, maar hield ze zo goed mogelijk tegen.

Ik luisterde naar haar waarbij ik werkelijk zelf emotioneel werd van haar woorden en mijn tranen eerder tevoorschijn kwamen. Ik moest er niet aan denken dat dit mijn moeder overkwam, ons gezin. Zacht streelde ik haar rug waarbij ik mijn tranen bruut wegveegde met mijn arm. Misschien moesten we deze plaats even mijden. Ik kon niet met verdriet om van een ander. Ik kon luisteren en sussen, maar niet iets zeggen. 'Dit mag bullshit klinken, maar ik snap je echt.' Ik keek haar aan en weer even weg. 'Wil je weg?'

Het was vertederend om te zien hoe de tranen in zijn ogen opborrelden. Ik wendde me voor een seconde af, slikte de tranen weg en keek hem aan. Mijn armen sloeg ik stevig om hem heen en ik trok hem naar me toe. 'Misschien is het inderdaad maar beter als we gaan...' Zei ik, alweer zacht, en liet hem los. 'Misschien ben ik er toch nog niet zo klaar voor als dat ik dacht en had gehoopt..'

Ik nam haar hand vast toen ze me weer los liet. 'Hey, vanaf nu komen we hier elke weer. Of het nu voor vijf minuten is, minder of uren, we komen hier. Samen. Hoe klinkt dit voor jou?' Ja, ik wou haar doodgraag helpen en als dat niet lukte dan was het zo. Ze had zelf gezegd dat ze vertrouwen in me had, samen dingen doen voor haar altijd leuker was en dat ze van me hield. Ik deed of voelde juist hetzelfde voor haar en door haar.

Ik schoof een klein, geforceerd glimlachje over mijn lippen heen en knikte. 'Dat klinkt goed..' Ik was trots op mezelf dat ik geen enkele traan had gelaten. Niet één, tot nu. Er dwarrelde één eenzame traan over mijn roze gekleurde wangen. 'Dankje,' Fluisterde ik en zette mijn lippen zachtjes op die van hem. 'Dankje dat je dit wilt doen en dat je niet gek wordt van dat depressieve gedoe van mij.'

IK kuste haar zacht terug, maar zorgde voor een liefelijke ondertoon. 'Je doet niet vaak deprissief hoor. Of toont het toch niet zo vaak aan mij, maar ik ben blij dat je me zo vertrouwd. Ik hou van jou, herriner je nog. Van de leuke en de slechte dingen, van de manier waarop je met me omgaat en met andere... Van jou prachtige uiterlijk, maar innerlijk telt ook mee. Meer als mee.' Zachtjes leidde ik haar mee terug naar de auto.

Ik knikte kort en lachte even. 'Ik herinner het nog heel goed dat je van me houdt.' Zei ik liefelijk en pakte zijn hand stevig beet. 'We praten er thuis nooit over, weet je dat - over m'n moeder. M'n vader weigert om over haar te praten en Mama Gard wordt alleen maar boos als ik het over haar heb. In het begin was ze nog wel meelevend enzo, maar nu is het alsof ik over een of andere boze geest praat ofzo.' Ik keek hem even aan. 'Ik ben gewoon blij dat ik er met jou wel over kan praten,' Met niemand anders praatte ik erover, behalve tegen mezelf en tegen Dan.

Wat ze me nu vertelde klonk haast onmenselijk. Meende ze dit nu serieus? 'Reden te meer waarom je er met mij wel over kunt praten. Zolang je wilt en wanner je wilt.' Ik sloeg een arm stevig om haar heen en nam haar zo mee naar de auto. 'Terug het bos in of liever naar The Mystic Grill?'

'En dat is een van de vele redenen waarom ik van je hou.' Ik liet zijn hand los om voor hem te gaan staan en hem op zijn wang te kussen. Zacht en liefdevol. Teder. 'De Mystic Grill lijkt me voor nu een beter idee, denk je ook niet?' Als ik nu terug naar dat bos zou gaan, zou ik mezelf helemaal verliezen in verdriet en daar zat ik niet op te wachten. Daarbij wilde ik het hem niet aandoen.

Ik hield haar deur weer open. 'Nee, laten we maar naar daar gaan. Dat is voorlopig het beste, denk ik.' Zacht liet ik de deur dichtvallen en stapte aan de bestuurderskant in waarbij ik even over haar bovenbeen streek. 'Daarjuist kon ik echt wel in tranen uitbarsten.'

Daar verder?

'Ik gelukkig niet,' Merkte ik ietwat sarcastisch op en lachte. 'Sorry, ik steek je aan met mijn verdriet volgens mij. Dat was niet helemaal de bedoeling,' Grinnikte ik. 'Sorry,' Ik kuste hem op zijn wang en liet mijn hand op zijn bovenbeen liggen.

- jup. ik reageer wel eerst :')

Met papier en pen in de aanslag liep ik het bos in. Misschien had ik niet de beste ervaringen met bossen, maar dat weerhield me er niet van dat ik graag rond liep in de stilte die een bos verschafte. Zeker niet wanneer ik weer eens een block had dat mijn productie stil zette. Ik had sinds we hier waren gekomen niets kunnen verzinnen, geen lyric op papier kunnen zetten. De frustratie had me vandaag naar het bos geleid, waar ik plaats nam op een boomstronk en verwoed op de achterkant van mijn pen kauwde.

Bijna huppelend liep ik door het bos heen. Mijn haren sloegen bij elke stap zachtjes tegen mijn rug, terwijl ik mijn hoofd naar achteren boog om de heerlijke geur van het bos te ruiken. Ik vond het hier geweldig. Glimlachend zakte ik een stuk verder door mijn benen heen om een paar paddestoelen te bekijken. Langzaam zette ik mijn mandje naast me. Ik leek roodkapje wel!

Ik ging verzitten, opdat ik het papier op de boomstam kon leggen. Hierin vond ik nog geen fine positie en dus draaide ik me weer om en legde het velletje op mijn schoot. Dat schreef niet dus probeerde ik het op één been, in de losse hand, tegen de barst van een andere boom. Uiteindelijk kwam ik in kleermakerszit op de grond terecht en legde het witte vel op de boomstronk, waarna ik geheel geïnspireerd 'the' op het papier schreef. Op dat moment hoorde ik in de buurt iets ritselen, niet zoals een dier of de wind. Nieuwsgierig keek ik om mij heen.

Opgewekt neuriënd plukte ik de paddestoelen uit de grond en legde ze in mijn mandje. Deze waren heerlijk om te eten. Op dat moment namen al mijn zintuigen iemand in de buurt waar. Ik stond op en zweefde weer glimlachend verder, tot ik een jongen op de grond zag zitten. 'Hallo!' zei ik vrolijk en zwaaide. Ik weet niet wat het was met deze plaats, Mystic Falls, maar het leek me hier gewoon heerlijk. Benieuwd bekeek ik hem. 'Wat ben je aan het doen?'

Ik tuurde het bos door en zag een vrolijke verschijning tussen de bomen uitkomen. Ze leek wel een bosnimf, één met de omgeving, zo zwevend en lieflijk kwam ze over. 'Hai.' bracht ik uit en haalde de pen, kabotgebeten en al uit mijn mond waarna ik haar een glimlach gunde. 'Ik doe een poging tot het fabriceren van een nummer.' Ik wapperde met het blaadje en staarde teleurgesteld naar het enige woord dat er stond. En ik had nog steeds niets.

Ik knapte vrolijk in mijn handen. 'Muziek!' riep ik enkel en ging enthousiast naast hem zitten op de grond. Toen kon ik hem ook beter zien en ik kon niets anders zeggen dat hij een hele leuke jongen was, een echte muzikant. Ik boog me over het blaadje heen en moest even giechelen om de hoeveelheid woorden. 'Heb je al een thema van je liedje? Liefde is een mooi onderwerp,' zei ik dromerig.