Het noordelijke bos

Ik was verrast door haar, hoe moest ik het noemen, meisjesheid. Ze was zo opgewekt en helemaal enthousiast dat ik me afvroeg of het wel gezond was voor één persoon om zoveel vreugde in zich te hebben. Daar moest iets aan tegenover staan. Hoe over-vreugdig ook, ze was aardig. En al met al werkte de stilte niet om mijn inspiratie te vergroten, dus verfrommelde ik het papiertje en stopte het in mijn zak. 'Alsof ik daar nog iets nieuws over kan schrijven.' merkte ik op en bekeek haar dromerige blik.

Ik pakte zijn pen uit zijn hand en schreef enkele letters op het blad. 'Anders dan.. - Hey, niet verfrommelen!' Even verbaasd keek ik hem aan, maar gaf daarna zijn pen weer terug. Nog steeds dromerig ging ik achterover liggen en streelde met mijn handen de bladeren waarin ik lag. 'Natuurlijk niet. Liefde zal nooit uitgezongen zijn.' Ik keek hem geïnteresseerd aan. 'Mensen die teleurgesteld zijn in de liefde zegen zulke dingen meestal. Ben jij dat?' Ik duwde mezelf weer omhoog. 'Want zelf denk ik dat dat het mooiste ter wereld is. Samen met de zee, bossen en muziek.'

'Dat klopt, iedereen zal over liefde blijven zingen, maar het is nog steeds niet vernieuwend. Het blijft onorigineel, hoe prachtig het ook is.' stelde ik koppig en stak mijn handen in mijn zakken terwijl ik toekeek hoe ze achterover ging liggen. Yeap, ze moest werkelijk een bosnimf zijn. Ik voelde me in ieder geval als een reus tegenover dit kleine meisje. 'Iedereen wordt teleurgesteld in de liefde. Maar dat betekent niet dat we er niet meer in geloven.' En zulke zware nederlagen had ik nou ook weer niet geleden, de liefde had ik echt nog niet afgezworen.

Ik keek hem onderzoekend aan en glimlachte daarna weer. 'Dus wat voor origineel onderwerp stel je dan voor?' Ik stond op en pakte mijn mandje weer, om die om mijn arm te schuiven. Ik stak mijn hand uit om de zijne te schudden. 'Ik ben Ariel. Ik ben nieuw in Mystic Falls.' Ondertussen streek ik een blaadje van zijn jas af.

'Insgelijks.' Ik schudde haar hand. 'Als in; ik ben ook nieuw hier maar heet gelukkig geen Ariel.' Ik keek toe hoe ze het blaadje van mijn schouder streek. 'Ik ben Eli en ik stel het originele onderwerp voor van bosnimfen en reuzen.' Ik had beter mijn mond kunnen houden. Straks begon ik nog over de eenhoornen te praten waar ik vannacht een nachtmerrie over had gehad. Dat kreeg je er van als je door een vader werd opgevoed die er op stond iedere avond een sprookje te vertellen en dat volhield totdat je 16 was en onder de knie kreeg om in slaap te vallen voor het 'en ze leefde nog lang en gelukkig' bereikt werd.

'Ariel de zeemeermin had je inderdaad niet zo gestaan,' giechelde ik en verwonderde me er even over hoe klein mijn hand in de zijne was. Ik lachte om zijn onderwerp, daar kon je werkelijk wat mee. 'Dat is een leuk onderwerp,' zei ik gemeend en keek hem toen glimlachend aan. 'Je bent leuk.' Ja, ik was nogal een flapuit, maar mensen mochten mijn mening over hun weten. 'En, heb je al een inspiratiebron gevonden?'

'Het zeemeermin gedeelte had me anders aardig gestaan hoor.' zei ik grijnzend en ging verzitten zodat ik me niet helemaal om hoefde te draaien om haar aan te kijken. 'Nou, dankjewel, maar ik ga het geheel tegenspreken, want ik ben niet leuk.' Het kwam er nogal random uit, maar dat was niet erg. Ze kwam tenminste eerlijk op mij over en ik had liever overdreven eerlijkheid dan een web vol leugens. 'Wel, er ligt hier een muze naast me die vergelijkingen vertoont met een bosnimf en dan moet ik maar de rol van reus op me nemen.'

Ik ging op mijn zij liggen en legde mijn arm onder mijn hoofd, zodat ik hem aan kon kijken. Mijn jurkje fatsoeneerde ik en mijn mandje zette ik naast me neer. 'Complimentjes zijn er om aangenomen te worden. Dus ga het nou maar niet ontkennen,' zei ik glimlachend en legde toen mijn kleine hand op de zijne. 'Wauw, de rol van reus zou je inderdaad nog beter staan.' Verlegen keek ik naar de grond toen hij het over een muze had. 'En, werkt het al een beetje dat ik nu bij je ben?'

Fronzend keek ik even naar haar mandje en moest zachtjes lachen. 'Ik ontken zolang ik het er niet mee eens ben.' vermelde ik en leunde achterover op mijn handen die ik achter me had gezet. 'Eh, helaas niet. Het papier is verfrommeld en ik heb opgegeven.' Een beestje kroop over mijn been en ik bestudeerde het insect aandachtig. 'Maar dat ligt niet aan de muze, maar aan mij.'

Ik bekeek zijn gezicht aandachtig en glimlachte. 'Gelukkig maar.' Uit mijn mandje haalde ik mijn tekenboek en sloeg hem op een lege bladzijde open. Ook pakte ik kleurtjes en een potlood uit het mandje en begon in grote lijnen te tekenen. 'Speel je ook een instrument?' vroeg ik benieuwd, terwijl ik het potlood afwezig tegen mijn wang duwde. 'Of zing je alleen? Ik ben ook dol op zingen!'

Ongemakkelijk schoof ik heen en weer toen ze me zo aandachtig bekeek, het was een opluchting toen ze zich ergens anders op focusde. 'Wauw, wat heb je allemaal nog meer in dat mandje zitten?' vroeg ik grinnikend en keek naar de lijnen die ze op het papier zette. 'Natuurlijk; gitaar, mondharmonica en banjo. Vraag maar niet naar dat laatste, het is een lang verhaal.' Haar enthousiasme over zingen maakte mij ook opgewekt. 'Echt? Awesome!'

Ik glimlachte bij zijn vraag en sloeg het dekentje dat over het mandje lag eraf. 'Ik heb net paddenstoelen geplukt die heerlijk zijn om te eten. Zelf heb ik ook nog wat te eten meegenomen.' Ik pakte een appel eruit en gooide die naar hem toe. 'En nog wat spulletjes, maar dat is geheim,' zei ik giechelend. Ik keek hem even verbaasd aan, ik kende niet veel mensen die banjo speelde. 'Ik zal er dan maar niet naar vragen, maar ik vind het heel gaaf.' Op het laatste knikte ik opgewekt. 'Maar ik heb echt zo'n engelenstemmetje. Daar kan je niet zoveel kanten mee op.'

Paddestoelen, oke, het was vast heel logisch om zoiets te plukken. Onhandig probeerde ik de appel te vangen, maar greep er naast en het fruit kwam naast mij terecht. Ik pakte het op en wreef de appel over mijn arm totdat het schilletje glimde. Daarna hield ik hem weer voor haar. 'Sorry, ik ben allergisch voor appels.' Ja, het was een ramp allergisch te zijn voor appels, ik moest de appeltaart, appelflappen, appelbeignets, appelpannekoeken en ga zo maar door missen. 'Nee, geweldig juist! Het heeft iets, zweverigs als je naar dat soort stemmen luistert. Dat is moeilijk te bereiken met een mannelijk bas.'

Jaloers keek ik hoe hij de appel níet ving. Als hybrid kon ik nog voorwerpen van honderden meters verderop vangen. Ik pakte de appel uit zijn hand en nam er een hap uit. 'Dat is onhandig,' zei ik. Ik had werkelijk nog nooit gehoord dat iemand allergisch was voor appels. 'Bedankt! Zelf zou ik liever een stem met wat power willen hebben, maar zulke mensen zouden dan weer mijn stem willen hebben. Kwestie van gewenning denk ik.' Ik graaide in mijn mand en haalde er een bakje met bosbessen uit. 'Kan je dit wel eten?'

'Tell me about it.' merkte ik droogjes op en glimlachte. 'Zullen we ruilen? Ik jou stem, jou niet-allergie en leuke zeemeerminnen naam, dan krijg jij mijn stem.' Toen ik de bosbessen zag knikte ik opgewekt. 'Yeap, mijn allergie slaat alleen op appels en pinda's, bosbessen vind ik daarentegen heerlijk!' Ik grabbelde een aantal besjes bij elkaar en at ze langzaam, één voor één op. Ik genoot graag van mijn eten.

Mijn adem stokte even bij zijn ''omruil'' woorden. Snel glimlachte ik weer en keek hem aan. 'Eli, geloof me, je wilt niet met mij ruilen.' Verlegen pakte ik ook een bosbes en stopte die in mijn mond. Hij was heerlijk en vers geplukt. 'Treed je weleens op? Want ik zou je zo graag willen horen zingen!' Enthousiast keek ik hem aan en glimlachte vrolijk. Ik nam nog paar bosbessen, want ze waren wel erg lekker.

'Ik zou met iedereen willen ruilen.' stelde ik met mijn blik gericht naar de grond. Ik hield van het leven, alleen jammer genoeg al een tijdje niet meer zo van mijn leven. 'Nou, ik zou natuurlijk kunnen stellen dat ik een beroemdheid was op mijn vorige high school en dat ik daar horde fans achter me aan had lopen en regelmatig gevraagd werd om op te treden, maar ik moet helaas toegeven dat ik nul komma nul ervaring heb, behalve als het gaat om familiefeestjes en de huiskamer.' Ik volgde haar voorbeeld en pakte nog een paar besjes.

Ik keek hem even onderzoekend aan. 'Wat is er dan nu met je leven aan de hand?' Ik rolde op mijn buik en legde mijn handen onder mijn kin. Mijn lippen waren nu vast al paars geworden van de besjes, maar ik negeerde het en nam er nog eentje. Daarna moest ik om zijn woorden lachen. Het was heerlijk om weer eens werkelijk te lachen. 'Ik treed ook niet op, maar overal en iedereen moet mijn stem altijd verdragen. Ik zing heel erg vaak.'

'Naast mijn gehekelde pinda en appel allergie? Nou, ik ben een tiener en leef in de grote boze wereld, die ongelooflijk intimiderend is. Maar wat zou ik voor tiener zijn als ik niet net deed alsof die hele wereld me geen ene fuck kan schelen?' Ik glimlachte kort naar haar. Nee, ik was niet klaar om dat geheim met iemand te delen. Mensen verklaarden me al voor gek vanwege mijn overgrote fantasie die ook maar al te graag uitte. 'Maar je zingt nu niet.' merkte ik grinnikend en bemoedigend op. Ze had me nieuwsgierig gemaakt naar haar stem.

Ik stopte een pluk achter mijn oor en lachte weer om zijn woorden. Ik had nog nooit eerder een mens meegemaakt die zo... onschuldig en normaal leek. Je kon niets anders dan zo'n persoon echt geweldig aardig vinden. 'O jeetje, ik wist dat ik die vraag kon verwachten,' zei ik giechelend en sloot daarna mijn ogen, om enkele tonen te zingen. Ik was niet zo van de teksten zingen, maar meer om een sfeer te beschrijven. De welving van golven of de beweging van bladeren. Een verhaal brengen zonder woorden, waar iedereen zijn eigen beleving bij kon bedenken.

'Yeap, het was een inkoppertje.' Aandachtig luisterde ik naar de noten die ze perfect aanhaalde. Het was moeilijk om zo, zonder muziek, zonder enige houvast noten te raken, maar zij haalde ze perfect. Ze had niet gelogen dat ze een engelenstemmetje had. En ik moest toegeven dat ik mijzelf een beetje verloor in de puurheid van haar stem en in de emoties die het teweegbracht, zelfs zonder woorden.

Bij de laatste noot aangekomen stopte ik met zingen en sloeg meteen mijn ogen neer. Normaal was ik zo enorm zelfverzekerd, maar die was ver te zoeken op dit moment. Ook als ik zong leek de wereld zo... mooi. Zo anders dan dat hij werkelijk was. Snel pakte ik nog een bosbes en stopte hem tussen mijn lippen, waarna ik weer op durfde te kijken en glimlachte. 'Waar heb je eigenlijk gewoond voordat je hier kwam?'

Ik had niet door dat ik mijn ogen gesloten had, totdat ze stopte met zingen en ik vlug mijn ogen weer opendeed. Het was echt prachtig, hoe kon ze dat nou willen inruilen voor iets anders? 'Ho, wacht even, niet zo snel van onderwerp veranderen. Ik moet je eerst nog een compliment geven. Je hebt echt een wereldstem!' Ik hield mijn hoofd wat scheef en bewonderde dit kleine meisje meer nu ik haar had horen zingen dan voorheen. Misschien niet eerlijk, maar zo voelde ik het wel.

Gevleid rolde ik even plagend met mijn stem en gaf hem een speelse duw. 'Nu wil ik je ook horen zingen, Eli!' Ik trok een pruillipje en rolde nu op mijn rug. Onwillekeurig moest ik denken aan gisteren. Ik had voor het eerst in dit dorpje mezelf gevoed. 'Ik ben best wel een beetje zenuwachtig voor school,' bekende ik eerlijk.

Lachend nam ik de duw aan en knikte. 'Ja, dat zou wel zo eerlijk zijn.' merkte ik op en bedacht wat ik uberhaupt zou kunnen zingen. 'Het valt wel mee, de school.' stelde ik geruststellend. Ik had mijn eerste dagen al gehad. Ik besloot maar om een stuk te zingen van iets dat ik kon dromen. Op de een of andere manier had ik er nooit echt problemen mee om voor iemand anders te zingen, totdat die iemand veranderde in een heel publiek. Gemakkelijk zette ik dan ook Wonderwall van Oasis in. Mijn oom zweerde dat ik een reïncarnatie was van de voormalige frontman, Liam Gallagher. Onmogelijk, die man was nog niet eens dood.