Huis van Sebastiaan Vaugh en Igraine Green

Igraine beet op haar lip en keek hem angstig aan. Met elk woord leek ze hem meer en meer te verliezen. Toen hij naar boven liep, ging ze geschrokken achter hem aan en pakte ze zijn arm vast. Ondertussen keek ze om haar heen en zag ze, naast de lege koffer, ook al een gevulde staan. 'Ik- Seb, je gaat toch niet weg?!' zei ze met overslaande stem en pakte zijn arm nog steviger vast. 'Ik heb een hele erge grote fout gemaakt, die ik met niets goed kan praten. Maar geef me alsjeblieft een kans om het goed te maken! Het was een ongelofelijke stomme fout en- en...' Ze keek hem smekend aan. 'Als je wilt dat ik hem nooit meer zie, dan doe ik het. Het gebeurt nooit meer. Niet met hem en niet met andere mannen.'

Sebastiaan keek haar aan. Haar woorden waren lief en oprecht. Hij maakte haar los. Enkel wist hij beter. 'Igraine, wat voor man zou ik dan zijn om jouw geluk in de weg te staan. Dit is de reden waarom ik nooit verliefd word, laat staan relaties aanga... Ik moest beter weten.' Hij keek naar zijn koffer. 'Hou alles maar. Ik neem enkel mee wat sentimentele waarde voor me heeft.' Zijn blik viel weer op haar. 'Hoe kan je nu met mij verder gaan? Dat je dat zomaar kunt... Denk je echt dat je vannacht naast mij had kunnen liggen als ik hiervan niets van wist? Zou je me zo voor liegen... Ik had dit niet verwacht. Niet van jou.' De waarheid was dat hij wrok koesterde. Igraine zou hem niet zomaar opnieuw kunnen inpalmen.

Igraine sloeg haar hand voor haar mond en probeerde de tranen tegen te houden. Ze wou geen medelijden bij hem opwekken: zij had een fout begaan en ze moest voor de consequenties instaan. Maar dit- Ze hield van hem! 'Ga alsjeblieft niet weg,' fluisterde ze wanhopig, waarna ze haar hand naar hem uitstak. Op het laatste moment bedacht ze zich en trok ze hem toch weer twijfelachtig terug. Contact zou op dit moment weinig positiefs brengen. 'Natuurlijk kan ik met je verder! Alles met Arthur is over, we hebben een punt achter alles gezet en- en het was de grootste fout die ik ooit heb gemaakt. Ik heb nooit de intentie gehad om ons te breken of je pijn te doen of mijzelf een plezier te doen. Het…' Haar stem daalde en ze keek gegeneerd naar haar voeten. 'Ik wilde Arthur laten weten dat er toch mensen zijn die wel om hem geven. Maar het was de verkeerde manier.'

Sebastiaan zijn ogen versmalde. 'Maar je kwetste mij, je brak me en ik kan de gedachten niet staan dat ik naast je zou slapen vannacht.' Hij wou geen Igraine. Hij wou even niets. 'Als je aan ons had gedaxht dan hád je het niet gedaan. Als je niet zo fysiek was aangetrokken tot hem had je het niet gedaan. Godverdomme!' schreeuwde hij. Nam met een ruk de overige kleerhangers en gooide ze in zijn koffer die hij ook inpakte. En langs haar door weggebracht. 'Ik moet weg van je.'

Igraine drukte zich angstig tegen de muur aan, toen Sebastiaan zijn kleding uit de kast rukte, en haalde diep adem. 'Het is niet eerlijk dat jij nu weg moet, Seb, dit is jouw huis… Ik heb in een paar minuten al mijn spullen ingepakt en verhuis weer terug naar mijn oude huis.' Opnieuw voelde ze haar onderlip trillen en pulkte ze met haar vingers nerveus aan de onderkant van haar jurkje. 'Ik zal mijn spullen pakken en weggaan. Voor- voor zo lang als jij wilt. Het spijt me zo erg…' Ze slikte moeizaam en bekeek zijn gezicht. Ze durfde er niet over na te denken dat het misschien wel over was tussen hun tweeën. Ze miste hem nu al. Hoe kon ze dit ooit goed maken?

Sebastiaan rolde zijn ogen en keek haar aan. 'Blijf maar hier. Als ik wegga blijf ik niet in Mystic Falls dus ik ben praktisch hier niets mee. Maar doe wat je niet laten kan.' Hierbij nam hij zijn schooltas en keek Igraine aan. De tijd tussen hen was slechts kort geweest. Zijn oog viel op de ring. 'Hoop maar niet op vergeving.' Met deze woorden ging hij terug naar beneden.

Igraine bleef stokstijf staan na zijn laatste woorden en luisterde hoe hij naar beneden liep. Pas toen hij op de laatste trede stond, rende ze naar beneden en pakte ze zijn arm weer vast. 'Dus dit was het? Jij verdwijnt, onze relatie is over en ik kan mijn ring maar gewoon weggooien? Ik weet dat het in jouw ogen lijkt alsof ik niets om ons geef, om de tijd die we samen hebben doorgebracht of om ons huwelijk. Maar ik hóú van je. Ik wil met je trouwen. Ik wil nog jaren en jaren samen met je zijn. Het was een fout, een gigantische fout, en het had nooit mogen gebeuren. Maar het is gebeurd. Ik wil er alles aan doen om onze relatie stand te laten houden, een pauze is prima, maar kom alsjeblieft terug! Laten we het over paar weken proberen uit te praten. Misschien besef je in die weken dat je echt niet meer met mij verder wil, maar denk er alsjeblieft over na. Ik hou zoveel van je.' Haar ogen vielen ook op haar ring en zacht kneep ze in zijn arm, terwijl ze hem smekend en liefdevol aan keek.

Sebastiaan snapte haar punt niet. Zij en Arthur waren al zo voor hun relatie. Wat moest Arthur niet tegen zijn studentje zeggen waarmee hij verkeerde... Wou hij een pauze? Wou hij praten? Haar aanrakingen voelde erg goed terwijl het niet mocht. 'Igraine, je kent me niet al te best blijkbaar.' Vergeven was niet zijn sterkste kant, maar hij moest toegeven dat hij deze vrouw maar al te graag in zijn armen wou. 'Ofwel blijf ik ofwel ga ik. Eerste optie praten we, tweede optie zie je me niet meer. Pauzes zijn onzin. Ze helpen nooit. Alsof ik opeens dan weer van je hou...'

Ze hield ook zijn andere arm voorzichtig vast en keek hem strak aan. 'Blijf, Sebastiaan. Blijf alsjeblieft. We gaan erover praten en dan zien we daarna hoe we verder gaan.' Onzeker glimlachte ze naar hem, terwijl ze de koffers die ze in haar ooghoeken zag probeerde te negeren. Ze moest er niet aan denken dat hij weg zou gaan en dat ze hem nooit meer zou zien. 'Wil je dat ik nu nog blijf of zal ik morgen even langs komen?' vroeg ze zachtjes.

Sebastiaan zuchtte. Het zou altijd zo gaan bij Igraine... Hij hield teveel van haar. 'Je blijft of je gaat en die keuze is aan jou aangezien je hier woont.' Waarschijnlijk ging ze huilen bij het priesterheksje zoals daarvoor. Zacht maakte hij zich los, deed zijn T-Shirt uit. 'Wil je vandaag praten? Anders lijkt me het beter om te gaan slapen.' Hij was kortaf. Echter had hij geen idee hoe hij zich moest gedragen.

Igraine zuchtte ook, terwijl ze bedacht wat ze zou doen. Haar hart zei dat ze hier moest blijven, maar haar verstand vertelde haar juist dat Sebastiaan haar waarschijnlijk even niet wou zien. Toch won haar hart het al snel en knikte ze. 'Ik blijf. Ik slaap wel in de logeerkamer, dat vind ik niet erg,' ratelde ze, terwijl ze keek hoe hij zich gedeeltelijk uitkleedde. Eerder had hij gezegd dat hij vannacht niet naast haar wou liggen, dus zou ze dat ook niet doen. 'Laten we maar gaan slapen en morgen praten.' Nadat ze even had getwijfeld, liep ze toch maar naar de logeerkamer toe en deed ze daar het licht aan. Het was een kamer die nooit gebruikt werd door hen. Nadat ze het bed klaar had gemaakt, deed ze haar jurkje uit en trok ze een oud shirt van Sebastiaan aan, die daar toevallig lag.

Sebastiaan zei niets en liet Igraine maar doen. Hij liep naar de drankkast om daar een bodempje Wiskey te nemen. Dit was zijn standaard avondritueel. Eenmaal het glas vast liep hij naar boven, ontdeed zich van zijn broek en liep in zijn boxershort naar Igraine. Er scheen nog een zacht lciht in de logeerkamer. Hierbij kletste hij zijn drank achterover. Het sprak hem moed in. 'Iggie, ik ben kwaad en vooral gekwets, maar ik vermoord je heus niet in mijn slaap. Dus als je wilt; kom in ons bed liggen.'

Igraine draaide zich verbaasd om, toen ze de deur open hoorde gaan, en hoopvol keek ze naar Sebastiaan, die in de deuropening stond. Zwakjes glimlachte ze bij zijn woorden en ze knikte. 'Ik kom eraan.' Ze bond haar haren in een staart, deed nog haar BH onder haar - zijn - shirt uit en liep achter hem aan naar hun slaapkamer. Ze kwam als laatste de slaapkamer binnen, dus deed ze de grote lamp uit en kroop ze aan haar kant van het bed erin. In het donker zag ze nog net de trekken van zijn gezicht en zachtjes zuchtte ze. 'Bedankt dat ik hier kan slapen.'

Sebastiaan was onder de dekens gekropen. Die ring om jouw vinger maakt alles ook van jou. Dus mij moet je niet bedanken.' Hierbij draaide hij zich on op zijn zij en deed zijn ogen dicht. Het was tijd om te gaan slapen; te druk, teveel drank.

Igraine keek toe hoe hij zich omdraaide en hoe ze dus naar zijn rug staarde. Na enkele seconden draaide zij zich ook om, zodat ze met hun ruggen naar elkaar lagen, en trok haar benen naar haar borst toe, zodat ze haar armen om zichzelf kon slaan, nu Sebastiaan dat niet deed. Ze was zo gewend geraakt aan zijn aanrakingen dat ze nauwelijks in slaap kon vallen zonder hem. Pas na een tijdje woelen voelde ze pas hoe uitgeput ze was door hun ruzie en viel ze in een onrustige slaap.

Sebastiaan werd wakker, maar voelde de leegte om zich heen. Hij keek naar Igraine die naast zich lag. Al snel stond hij op, trok zijn boxershort goed, ging door zijn haar en liep naar beneden. Daar maakte hij koffie klaar, schonk zich intussen tijd een bodempje bloed in en kletste dit naar binnen. Meteen voelde hij zich tevreden, verzadigd. Hierna ging hij naar buiten, stak een sigaret op en staarde naar de heldere lucht.

Igraine was wakker, toen ze opeens Sebastiaan naast haar voelde bewegen. Toch deed ze alsof ze sliep en wachtte ze geduldig tot hij de slaapkamer uit was, voordat ze zou bewegen. Toen ze hem op de trap hoorde lopen, rekte ze zichzelf met een zucht uit en keek ze naar de ruimte die de hele nacht tussen hen in was geweest. Al snel stond ze op en liep naar ze naar de spiegel toe, om haar haren te fatsoeneren en een nat doekje over haar gezicht te halen. Daarna liep ze ook naar beneden, waar ze een open zakje bloed op het aanrecht zag liggen. Ook zij schonk wat in en ging in de deuropening naar de tuin staan. 'Goedemorgen,' zei ze met een ietwat schorre stem en ze glimlachte.

Sebastiaan hoorde haar aankomen, maat zij er niets van. 'Hey,' murmelde hij terug en drono van zijn koffie. 'Er is ook wat koffie voor jou.' Hij zuchtte diep. 'Geen idee wat ik moet zeggen... Verwacht dus niet teveel.'

'Hmm, lekker, koffie,' glimlachte ze, terwijl ze over haar schouder weer naar binnen keek. Nadat ze ook wat koffie voor haar zelf had ingeschonken, liep ze met een zucht ook de tuin in en ging ze naast hem staan. Bewonderend keek ze naar de heldere lucht en luisterde ze naar het getsjirp van de vogels. Zij had ook geen idee wat ze kon zeggen. Ze wou wel tienduizend keer zichzelf verontschuldigen, maar ze wist dat hij daar niet op zat te wachten. Na een tijdje draaide ze zich naar hem om en keek ze hem aan. 'Zoiets zal nooit meer gebeuren. Ik ga niet proberen om het goed te praten, maar ik zeg enkel dat het een eenmalige fout was. Ik hou van jóu. Ik wil elke nacht weer tegen je aan liggen of samen wakker worden in de ochtend. Ik wil met je trouwen en samen de wereld zien.'

'Iggie, zoiets kan je nooit beloven.' Sebastiaan keek haar aan. 'Arthur verdwijnt uit je leven. Anders heb ik nooit zekerheid.' Hij bracht de sigaret terug naar zijn lippen. 'Ben je wel klaar om dat op te geven? Anders gaat dit allemaal niet door.'

Igraine keek hem aan en sloeg haar armen over elkaar heen, waarna ze haar gezicht afwendde en weer naar de lucht keek. Misschien was het wel het beste om nu al afscheid te nemen van Arthur. Hij zou ooit sterven en op deze manier was het voor hen beiden alleen maar makkelijker. Dan kon Arthur ook weer verder met zijn leven. 'Ik ben bereid om Arthur op te geven voor ons.' Ze glimlachte naar hem en ging op het bankje zitten, die ze laatst in de tuin hadden gezet. 'Ik zoek een nieuwe baan, ergens buiten Mystic Falls.' Ze had het in dit dorpje helemaal gehad.

Sebastiaan vond het best vermakelijk hoe graag zij hier opeens weg wou. 'Waarom? Mystic Falls heeft toch zijn charme.' Hij nam nog een trekje en doofde zijn sigaret in de assenpot. 'Contact verbreken gaat enkel als jij er compleet achter staat.' Hierna nam hij een slok van zijn koffie. Alles ligt in jouw handen. Wat je ermee doet is iets anders.'

Igraine keek Sebastiaan aan en fronste diep. 'Je wilt dat ik contact verbreek met Arthur. Als ik in Mystic Falls blijf, dan zal hij heus wel iets verzinnen om me te blijven zien. Daarom is het beter dat ik buiten het dorp ga werken, zodat je ook honderd procent vertrouwen erin kan hebben dat ik hem niet meer spreek of zie.' Ze liep naar binnen en vulde haar kopje opnieuw met koffie. Ze ging op het aanrecht zitten en zuchtte. 'Ik sta er compleet achter, Seb. Als ik dit moet doen om weer je vertrouwen te winnen, dan doe ik dat.'

Sebastiaan werd weer kwaad bij haar woorden. 'Mijn vertrouwen valt zo niet weer op te bouwen. Als je bij mij wilt zijn moet je maar zelf het vestand hebben om te merken dat jij en Arthur toch elkaar blijven uitlokken.' Hij stormde terug naar binnen. 'Ik snap verdomme niet waarom je in eerste instantie niet met hem iets begon.' Hierbij wandelde hij terug naar boven om de douche op te zetten. Misschien konden ze niet meer bij elkaar zijn.

Igraine keek hoe Sebastiaan naar boven liep met een verwarde en wanhopige blik. Ze dacht dat hij het juist fijn zou vinden als ze Arthur niet meer zou zien en dus niet meer in Mystic Falls zou werken. Ze dronk haar koffie op en liep daarna ook uiteindelijk naar boven toe, in de hoop dat hij minder boos zou zijn. Ze trof hem voor de badkamerdeur aan. 'Omdat ik verliefd werd op jou, Sebastiaan, en ik dat nog steeds ben.' Ze legde haar handen in een snelle beweging op zijn wangen en drukte haar lippen op de zijne, om meer kracht achter haar woorden te zetten. 'Ik ga niets bij Arthur uitlokken, want ik ga hem nooit meer zien. Dat beloof ik.'