Het Groene meer

Wat afwezig keek ik over het meer heen. Uit pure verveling stak ik een nieuwe sigaret op. In kleermakers zit zat ik op de grond die enigszins koud aanvoelden. Ik had ook op het bankje kunnen gaan zitten, maar ik vond dat de boom waar ik met mijn rug tegen leunde prettiger zat, en nu kon ik ook naar de mensen kijken die hier rond liepen. De aansteker verdween weer in mijn zak. Mijn oog viel op een meisje, volledig in het zwart gekleed, met camera en hoed.

Mijn opgerookte peuk belandde aan de zijkant van het meer en met een simpele klik ging mijn fototoestel uit. Mijn blik gleed even over het water, waar kringen in ontstonden toen er een vis bovenkwam. Mijn camera ging weer aan en ik maakte alweer een foto. Het liefste deed ik dit de hele dag: Alleen maar foto's maken. Het was beter dan school, of de hele tijd het gezeik aan horen van de mensen die erop zitten. En het was nog veel beter dan in dat huis zitten waar die mensen deden alsof ze mijn ouders waren - ik was zeventien en ik was het zat om iedere keer bemoederd te worden door jan en alle man.

Mijn blik bleef hangen op het meisje. Rustig blies ik een wolk rook uit. Ze had haar camera eerst uit gedaan, maar nu maakte ze er opnieuw een foto mee. Het zag er naar uit dat dat iets was wat ze leuk vond, foto's maken. Ik had haar eerder gezien. Na enkele seconde schoot me te binnen waar; het gala. Ik wist niet precies waarom, maar ze was me opgevallen toen ze aan de zijkant zat. Ze had een simpel strapless jurkje aangehad, in het zwart, maar mijn blik was toen even op haar blijven hangen.

Op een of andere manier had ik het gevoel dat ik bekeken werd, dus draaide ik me om. Tegen een grote eik zat een meisje. Ze was iets ouder dan ik was, maar haar blik beviel me op een of andere manier niet. 'What are you looking at?' Ik haalde mijn wenkbrauw omhoog en stak een nieuwe sigaret op. Nee, mijn leven interesseerde me niet veel - niet als het om gezondheid ging of wat dan ook.

Bij het omdraaien van het meisje bleef ik kijken. Bij haar vraag moest ik lachen. 'Naar jou, dat lijkt me toch wel duidelijk.' antwoorden ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er iemand tegen een eik zat en haar bleef aanstaren. De moeite om op te staan en haar hand te schudden om mezelf netjes voor te stellen ging ik niet nemen. 'Hoe heet je?' vroeg ik om de sigaret daarna weer aan mijn mond te zetten voor de laatste trek. Ik drukte hem uit tegen de grond en liet hem vervolgens daar liggen.

Mijn blik ging over het meisje heen en ik zette een paar stappen in haar richting. 'Megan.' Antwoordde ik kort en blies de rook van mijn sigaret uit. Mijn zwarte laarzen zakte wat weg in de modder van de rivierbedding en ik rolde met mijn ogen. 'Fijn.' Mompelde ik zuur en liep naar haar toe. 'En jij mag zijn?' Ik keek haar ongeïnteresseerd aan en keek vervolgens naar de ringen die ik om mijn vingers droeg.

Door haar ongeïnteresseerde houding verscheen er een glimlach rond mijn lippen. 'Elisa.' Ik had mijn hoofd iets opgetild om haar aan te kunnen blijven kijken toen ze dichterbij kwam staan. Kort ging mijn blik ook naar haar ringen waar zij naar keek om haar vervolgens weer aan te kijken. 'Ik vind je kleding leuk,' stelden ik vast alsof het een bijzonder feit was. Met een hand schoof ik een pluk haar achter mijn oor. Mijn andere hand verdween in mijn zak.

'Oké.' Antwoordde ik en wendde mijn hoofd even af om met mijn ogen te rollen. Serieus, wat wilde ze van me? Mijn blik ging naar haar toe. 'Nog iets anders?' Ik nam een trek van mijn sigaret en blies de rook in haar richting. Deze werd echter weggewuifd door de wind die opstak. Mijn zwarte haren waaide mee, waarna ik ze achter mijn oor stopte en nog een trekje nam.

Ik bleef haar aankijken. Ze leek zich nogal aan me te ergeren. En dat was niet iets wat ik bepaald erg vond. Ik stond op omdat ik geen zin had om continu omhoog te kijken. Niet dat ik bepaald lang was, maar zo kon ik haar tenminste aankijken zonder mijn nek te moeten verrekken. 'Wil je dat er nog iets is dan?' vroeg ik terug. Mijn wenkbrauw ging even omhoog.

Fijn. Iemand even eigenwijs en arrogant als ik was. Net iets dat ik nodig had op dit moment - not. 'Nee, ik zou het alleen wel fijn vinden als je stopt met staren.' Ik keek haar met een glimlach aan die na enkele seconde in een grimas veranderde. Ik snapte niet wat ik in dit klote stadje deed. Er was niets te doen, er waren amper winkels - slechts één school. Niets voor mij. Mensen zoals ik worden hier aangekeken. We waren anders dus waren we raar en daar had ik geen zin in.

'Reageer je altijd zo op complimentjes.' er verscheen een smalle glimlach, puur omdat Megan zich er aan ergerde dat ik haar aankeek. Of nouja, aanstaarden eigenlijk.

'Meestal wel,' Gaf ik toe en keek haar aan. Even wilde ik vragen wat haar probleem was. Ze bleef me werkelijk waar aanstaren. 'Serieus?' Vroeg ik ongeloofwaardig en wendde me af. 'Weetje wat. Ik ga nu weglopen en doen alsof dit nooit is gebeurd. Goed?' Mijn gezicht was strak in een plooi getrokken en mijn sigaret belandde weer in mijn mond. Zo verliet ik het meer .

- gone.

'Dag Megan,' zei ik tegen haar rug. Als er niet meerdere mensen hier waren had ze allang weer voor haar neus gestaan. Ach, ze was waarschijnlijk een scholier, sterker nog dat moest wel, ze was zeker een jaar jonger als dat ik was. Nouja lichamelijk. Even keek ik haar na om daarna richting het bankje te lopen, kort bleef ik daarop staan om daarna ook te vertrekken richting het bos. Ik had behoefte aan bloed.

-Gone-

Weer bungelde er een sigaret aan mijn lippen. Een typisch kenmerk aan me als ik stress had of me niet lekker voelde in mijn vel. Soms rookte ik juist omdat ik dat wel deed, om "erin" te komen. In plaats daarvan voelde ik me best leeg vandaag; ik was moe. Dood op. Raar op een of andere manier, maar waar. Ik nam plaats langs het meer en hoopte dat er Lochnessie 2.0 bestond en me zou verslinden.

Met mijn handen in mijn zakte strompelde ik langs het water. Het was al enkele dagen geleden dat de volle maan was geweest, en ik begon me steeds meer mijn eigen zelf te voelen. Ik zag in de verte een meisje zitten en herkende haar van school. Ik geloof dat ze zelfs met wiskunde bij me in de klas zit. Ik liep dichterbij en kon maar niet kiezen of ik hoi zou zeggen.

Tussen het riet zag ik Loe lopen - of hoe zijn naam ook mocht wezen. Ik had een vak samen met hem en dat was Wiskunde. Een ongelofelijke saaie les. Als je het mij vroeg dan leek hij soms iets ergs vertrouwelijks te hebben waardoor ik hem zou willen doodknuffelen. Het vreemde was dat we nooit echt hadden gepraat. Laat staan dat we ooit meer hebben uitgewisseld dan een begroeting en misschien eens de oplossing van een bepaalde oefening. 'Herken je me niet of is that all part of the plan?' Ongeimterresseerd nam ik een heis en ademde rook diep in.

Ik keek haar aan en haalde lachend mijn schouders op. 'Ik twijfelde of ik hoi zou zeggen, omdat ik me afvraag of je mijn naam eigenlijk wel kent.' Het was raar, meestal was ik in deze situaties nog verleger dan normaal, maar ze had iets wat vreselijk vertrouwds was. Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten, om mijn hand uit te steken. 'Logan Dallas.'

Eenmaal de adem weer uit mijn mond was en hij naast me was, keek ik hem aan. Ik was dus tot de conclusie gekomen dat zijn naam Logan was. Handig dat hij me daaraan hielp. 'Nee, die wist ik niet, maar we hebben wiskunde samen. Eleanor. Greenheart.' Hierbij nam ik even zijn hand in de mijne en nam nog een trekje terwijl ik hem aankeek. Schattig, maar niet iets voor mij.

Ik pakte een steen en gooide hem ver het water in. Ik keek haar van opzij aan en negeerde de rook. 'Ik wist dan toevallig wel je naam,' glimlachte ik en strekte ik even mijn rug, omdat die nog steeds pijn deed van de transformatie. 'Kom je hier je hoofd ook even op nul zetten, Eleanor?'

Eigenlijk vond ik mijn naam soms zo afschuwelijk klinken. 'Noem me maar Ellie. Geen idee wat ik hier nog doe; in Mystic Fall. Maar ik denk van wel, ja.' De peuk werd achteloos uitgedrukt tegen de grond, maar ik stak hem in een plastiek zakje. Peuken op de grond gooien was niet mijn ding. Ja, ik was zo mileuvriendelijk op dat vlak. 'Van wat probeer je dan te ontsnappen als ik mag vragen?'

Ik keek even bedenkelijk naar het water. 'Nou, Ellie, geloof me, ik heb zo ongeveer in elk continent gewoond en als ik dat allemaal vergelijk met Mystic Falls, is MF best te doen. Op de een of andere manier gebeuren hier wel veel dingen, maar dat maakt het ook wel weer interessant.' Ik zuchtte even en wreef door mijn haar. 'De harde, fuckin' realiteit. Sorry dat ik het zo zeg.'

'Niets maakt het hier interessant. Het is hier een grille koude op ieder vlak. Ik denk eraan in Amerika te blijven, maar gewoon naar mijn moeder te gaan.' Ik liet me op mijn ellebogen zakken en lag zo. Weer keek ik naar Logan. 'Snap een soort van wat je bedoelt. Niet dat ik echt snap, snap wat je bedoelt, maar het leven kan hard zijn.'

'Ik wil ook naar mijn moeder toe,' verzuchtte ik. Een koud gevoel bekroop me, omdat ik haar gewoon zo vreselijk miste. Ik leunde net als haar naar achteren, maar ging in het gras liggen. 'Het is keihard. Vroeger vroeg ik me altijd af waarom het leven voor sommige mensen zo makkelijk leek. Maar als ik me nu zo bedenk, heeft iedereen het wel moeilijk. Alsof het leven zelf je het niet bespaart.'

'Mag ik vragen waar ze is of is ze... Vervaagd uit het leven, maar diep in je hart gebleven?' Gestorven of dood vond ik werkelijk zo'n lelijke woorden. Ik draaide me op mijn zij en keek hem aan. 'Als God bestond dan houdt hij niet zoveel van mij, denk ik. Mijn leven is een uitdaging, maar as iemand de waarheid wist dan zou hij of zij nooit willen wisselen. Uitdagingen zijn niet altijd leuk of goed.' Diep zuchtte ik. Dacht even terug aan Teoh en zijn zoenen, angst op Zoe haar gezicht, mijn transformatoe, de minachtige blik toen mijn vader snel vertrok die ochtend toen ik naar huis kwam na mijnn transformatie. Voor hem was ik geen dochter, maar een monster. Hierdoor gleed er een geluidloze traan langs mijn wang. Langzaam was mijn proselijnen masker aan het breken.

Ik haalde even diep adem. 'Ze leeft nog, maar woont heel ver weg. Mijn vader heeft de rechtszaak gewonnen en nu ben ik verplicht om mijn high school af te maken bij hem.' Ik keek even op en keek haar aan. 'En jouw moeder?' Ik bleef haar aankijken, verbaasd. 'Het is best wel creepy hoe erg ik jouw woorden herken. Ik zou die woorden zo over mezelf kunnen zeggen.' Ik was haar nog steeds aan het aankijken, ook toen de traan over haar wang gleed. Ik veegde hem weg en zuchtte diep, vol pijn. Ik kon ook janken, dagenlang. En dan zou al mijn verdriet er nog lang niet uit zijn.