Huis van fam. Starling-Gard

'Een relatie met een oudere vrouw!?' riep hij ongelovig en lacherig uit. 'O wat heerlijk, dat was vast een idee van mijn moeder, nietwaar? Ook al is het ongeveer waar. Geneviève is oud, heel erg oud.' Hij nam nog een hap van het ijs, maar moest toegeven dat het niet tipte aan bloed. 'Als het te erg wordt, moet je me waarschuwen he? Ik wil niet dat je in de problemen komt. En ik was toch al van plan om meer thuis te zijn.'

'Dat was inderdaad het idee van je moeder ja. Mijn vader knikt af en toe maar gewoon.' grinnikte ze en nam nog een hap ijs. 'Dan hoor je het, I promise.' Ze gaf hem een klein duwtje en ging tegen hem aanliggen. 'Ik heb dit soort momenten gemist, gewoon gezellig praten met z'n tweeën op de bank, ijs eten - een filmpje kijken.' Ze zette een glimlach op en keek hem aan.

Hij sloeg een arm om haar heen en drukte een kus op haar haren. 'Ik heb jou gemist en alles wat daaromheen bij hoort. Wij samen op de bank, samen uit, spelletjes doen met jouw pap en mijn mam, de ruzie's, de ongemakkelijke momenten als ik op de WC zit en jij de douche uitkomt.' Hij moest hardop lachen en knipoogde naar haar. 'Daniel moet maar gelukkig met je zijn,' verzuchtte hij.

'Ja, vooral dat laatste heb ik erg gemist.' mompelde ze lachend en knikte. 'En ik ben dolgelukkig met hem.' Ze moest glimlachen en keek hem aan. 'Kan je hier wat meer hier zijn? Nu krijg ik al het gezeik van jou moeder over me heen - terwijl jij anders altijd het slachtoffer was.' giechelde ze en nam nog een grote hap uit de bak met ijs.

'Ik dus ook! Ik kan echt genieten van jouw beschaamde gezicht!' lachte hij enthousiast. Hij hield zijn hoofd even scheef en knikte toen. 'Ik zal hier meer zijn. En hey! Geen slecht woord over mijn moeder!' Hij wou het liever niet over haar hebben. Moest je bedenken dat hij ooit maar moest doen dat hij dood was... Of haar de waarheid vertellen. God, hij hield zoveel van zijn moeder, en hij wou haar echt geen pijn doen.

'Sorry Teoh, ik weet dat je dol op haar bent - maar ze is nou eenmaal niet zo liefelijk tegen mij. Jij bent haar engeltje en ik... ben meer als de duivel voor haar volgens mij.' Het maakte haar niet zoveel uit, zij mocht haar niet - en andersom gold hetzelfde. 'Maar goed, ander onderwerp. Vertel eens wat interessants.'

'Ze heeft ook geen reden om aardig te zijn,' zei hij sip en keek haar aan. 'Nu is ze haar man kwijt en begint ook haar enige kind te verliezen.' Hij stond op en gaf de pot ijs aan Zoé. 'Ik... Ik ehm ga denk ik slapen. Ofzoiets. Ik ben boven voor als je me zoekt.' Snel draaide hij zich om, zodat ze niet kon zien dat de tranen in zijn ogen stonden. Hij liep de trap op naar zijn kamer en plofte op bed.

'Teoh..' Zoë zette de bak ijs op de tafel neer en liep achter hem aan. Hij had geen slaap nodig als vampier, dus dit alles was gewoon een smoesje. 'Ik had het niet over je moeder moeten zeggen, het spijt me.' Ze ging voor hem staan en fronste haar wenkbrauwen lichtjes toen ze zag dat de tranen hem in de ogen stonden. 'Waarom huil je nou?'

Hij draaide zich om op bed en wenkte dat ze naast hem moest komen zitten. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, het is niet erg. Het is meer... Ik wil haar niet nog eens kapot zien gaan door verdriet. Ik wil... Ik wil haar geen pijn doen,' mompelde hij, maar merkte toen dat hij nog harder moest huilen. 'Ik hou zoveel van haar en zij ook enorm veel van mij. Ik wil haar niet kwijt, niet mijn beide ouders.'

'Hé,' Met haar duimen veegde ze zijn tranen van zijn wangen af en ging naast hem liggen. 'Het is niet een beslissing die je nu moet maken, Teoh. Het is nu nog allemaal veel te... vers. Je kan zoiets nu niet beslissen. Je bent nog genoeg tijd om er goed over na te denken wat je wilt en huil alsjeblieft niet - je weet hoe slecht ik daartegen kan.' Ze had zelf ook altijd de neiging om te gaan huilen als ze Teoh zag huilen. 'Kom hier.' Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem dichter naar zich toe.

Hij keek haar aan en haalde zijn neus op. 'Jij wordt oud, krijgt kinderen, trouwt waarschijnlijk met Daniel. Je krijgt het meest geweldige leven. En je gaat dood. Werkelijk, Zoe, je weet niet half hoe blij je daarmee moet zijn.' Hij veegde de tranen uit zijn ogen en sloeg zijn armen om haar heen. 'Zoe... Ik ga je gewoon zo erg missen als je er niet meer bent.'

'Teoh, daar wil ik het liever niet over hebben - je weet wel, als ik er niet meer ben. Dat is een veel te deprimerende gedachte en daarbij duurt het nog 80 jaar. Tegen de tijd dat ik 98 ben kan ik je voorstellen als mijn achterkleinzoon.' Ze moest er enigszins om grinniken en keek hem vervolgens aan. 'Je moet genieten van deze tijd, en niet nadenken over - weet ik veel - 80 jaar.' Ze keek hem aan en legde haar handen tegen zijn wangen aan. 'Beloof je me dat?'

Ondanks dat deprimerende gevoel moest hij toch lachen en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Ik praat hier over dat ik nog honderden jaren ga leven en dan heb jij het erover dat ik je achterkleinkind later kon worden.' Hij moest grinniken en liet haar handen op zijn wangen leggen. Hij keek haar aan en knikte langzaam. 'Ik beloof het,' fluisterde hij en beet op zijn lip. Voordat hij het wist, had hij zijn lippen op de hare gedrukt.

Zoë begon ook te lachen. 'Ja, dat is eigenlijk nog best een beangstigende gedachten hè.' grinnikte ze en keek hem aan. Bij zijn volgende onverwachte stap hield ze haar hoofd naar achteren en keek ze hem aam. 'Teoh..' Ze schrok van zijn lippen op die van haar, maar het voelde niet onaangenaam. 'Teoh, dit - dit kan niet. Ik ben met Dan, en - stiefbroer, stiefzus.' Ze kon niet ontkennen dat ze ooit, lang geleden, gevoelens voor hem had gehad. Nog voordat haar moeder verdween en ze Daniël leerde kennen.

Hij beet peinzend op zijn lip en keek haar met een geamuseerde glimlach aan. 'Sorry, ik moest het gewoon een keer doen,' mompelde hij en legde zijn hand op haar wang. 'Maar je hebt gelijk, je bent mijn stiefzusje en ik zou je nooit van Danny afpakken. Ik moest... Ik moest gewoon weten hoe het voelt.' Hij tikte op haar neus en glimlachte breed. 'Danny is me toch een bofkont.'

Zoë trok een wenkbrauwen op en schudde daarna lachend haar hoofd. 'Dan had je me ook wel even mogen waarschuwen gek, ik dacht dat je me serieus wilde zoenen, als in - serieus serieus.' lachte ze en gaf hem een zachte duw. 'Je bent nog steeds gek in je hoofd, dat je dat maar weet.' Ja, hij was misschien gek - maar wel een schat van een broer.

'Dat zou ik mijn Dannyboy nooit aandoen en jou ook niet. Geloof me, zo'n leuk vriendje ben ik vast niet, anders had ik allang een vriendin gehad.' Hij grinnikte en ging weer op het bed liggen. 'Was grappig geweest als onze ouders binnen waren komen lopen.' Hij keek haar grijnzend aan en knikte. 'Ik ben en blijf gek, mijn hele leven lang.'

Zoë begon te lachen. 'Ja, dat denk ik inderdaad ook - dat je heel je leven gek blijft. Kan niet anders.' grapte ze tegen hem en schudde haar hoofd. 'Ik weet zeker dat het meisje waar je officieel iets mee krijgt heel veel geluk heeft met een jongen zoals jij. Je ziet het zelf misschien niet in, maar het is echt zo Teoh. Je hebt gewoon een goed hart, je bent echt een schat - geloof mij nou maar.' sprak ze hem toe.

Hij glimlachte naar haar en wist voor eens niet wat hij moest zeggen - nee, hij was zelfs gevléid en als hij rood kon worden, was hij dat nu geworden. 'Nee joh,' probeerde hij het nog af te wimpelen en lachte toen nerveus. Hij legde zijn hoofd op haar schoot en zuchtte diep. 'Dan moet ik haar eerst maar eens gaan vinden, nietwaar?' Hij hoopte het zo hard.

'Jawel joh!' kaatste ze nog lachend terug en streek met haar handen door zijn haren heen, zoals een moeder dat bij een kind zou doen. 'Maak je niet druk, je hebt nog wel even de tijd. Jij blijft altijd je goodlooking self. Dat kan je van mij niet zeggen: ik ben dadelijk een oude verrimpelde vrouw. Bah - ik moet er echt niet aan denken.' Ze vond het vreselijk dat ze ooit oud zou worden.

Hij zuchtte ongelovig en glimlachte vertederend. Ze had echt geen idee waar ze het over had. 'Lieve schat, ik wil veel liever ooit doodgaan en oud worden, dan eeuwig zo te blijven. Geloof me maar.' Het voelde geruststellend, hoe ze zo met haar hand door zijn haren streek. 'We zullen wel zien hoe het allemaal gaat lopen.'

'Zeg dat nog maar eens als ik 90 ben en verrimpeld en jij er nog piepjong uitziet.' merkte ze grappend op, ook al wist ze dat hij waarschijnlijk gelijk had. Ze moest er niet aan denken om iedereen waarvan je houdt te moeten verliezen en je kan er niets tegen doen, behalve ze het leven schenken wat je zelf ook bezit - maar dat leek haar ook nog eens een onmogelijke opgave. 'Misschien een hele rare vraag, maar als je één iemand zou mogen veranderen om voor altijd bij je te blijven - wie zou dat dan zijn?'