De Winkelstraat

'Goed, dan kijken we even verder.' stemde ik in en sloeg een arm rond haar heen. Ook ik was niet goed in keuzens maken, maar ik had ze kunnen maken. 'En kijk niet naar de prijs. Zo schieten we ook niet op.' Plagend begon ik te rennen met haar in mijn armen en tilde haar even op om rond te zwieren. Ik was gelukkig met haar, dolgelukkig.

Ik keek naar hem op en lachte. 'Ik zal er niet op letten. En ik weet wel ongeveer wat ik wil, dus misschien hebben we in de volgende winkel wel geluk.' Ik slaakte even een kreetje toen hij me rond zwierde en hield zijn armen vast. Ik viel lachend in zijn armen en kuste zijn lippen. Ik liet hem weer los en rende vooruit naar de juwelier, terwijl ik even speels over mijn schouder keek. Bij de juwelier keek ik weer door de ramen naar de sieraden en bekeek ze een voor een.

Enkel lachte ik van amusement en keek verbaasd haar na. Toch renden ik haar meer achterna en grijnsde. Eenmaal bij de juwelier trok ik haar weer in mijn armen. 'Gotcha, babe.' fluisterde ik speels bij haar oren waarbij ik in haar oorlel beet. 'Dus zie je iets?'

Ik voelde twee armen om me heen en legde even mijn gezicht in zijn nek. Ik schudde mijn hoofd en liep even verder, toen mijn ogen op een kettinkje viel. Hij was perfect: simpel, maar zo prachtig. Hij leek sprekend op het kettinkje die mijn moeder vroeger droeg. Ik wees er naar en keek Sebastiaan glimlachend aan. 'Dat is hem.'

Ik bewoog met haar mee en keek dan ook naar het juweeltje dat erg mooi was. Mooier dan het gene dat me een fortuin zou kosten integenstellig tot deze. 'Die is werkelijk prachtig,' Ik leidde haar naar binnen. 'Maar om je hals zal het nog veel mooier staan.' Zo gezegd, zo gedaan. Ik haalde weer geld te voorschijn. Je kon geen liefde kopen, maar soms maakte je degene waar je an hield blij met een kleinigheidje.

De verkoopster deed hem om mijn hals en het moment dat ik in de spiegel keek, wist ik dat ik hem niet snel meer ooit zou afdoen. Ik streelde hem zachtjes en draaide me om naar Sebastiaan. Ik keek hem dankbaar aan en hield zijn gezicht tussen mijn handen. 'Ik ben er zo blij mee. Dit, de jurk, jij.' Zachtjes streek ik met mijn lippen langs de zijne, om hen daarna steviger op zijn lippen te drukken. 'Mijn moeder had een ketting die sterk op deze lijkt.' Het gaf me een speciaal gevoel.

Ik keek haar aan via de spiegel, maar al snel keek ik naar het hangertje. Het was simpel, maar het stond haar perfect. Zachtjes kuste ik haar terug. Een hand gleed door haar haren. 'Dan is hij meer als perfect.' Even nam ik haar weer compleet in mijn armen om haar glimlachend aan te kijken.

Glimlachend keek ik hem terug aan en nam hem mee de winkel uit. Buiten straalde heerlijk de zon en ik kreeg echt een lentegevoel. Ik sloot mijn ogen en draaide even. 'Met zulk weer heb ik zin om te zwemmen,' zei ik even dromerig en pakte daarna zijn handen weer vast, om me daarna tegen hem aan te trekken. 'Wil jij nog ergens naartoe?' vroeg ik.

'Niet echt, maar jij hebt dus zo te horen zin om te zwemmen?' Ik keek haar aan en glimlachte waarna ik haar even een kusje op haar hoofd waarna één hand zacht over de hals streek, maar weer mijn andere hand van de zakken verloste.

Ik knikte glimlachend. 'Misschien in een meertje? Of juist in een zwembad?' Even haalde ik diep adem. 'En dan moet ik je ook nog iets vertellen. Ik heb iets heel en heel erg stoms gedaan.' Ik keek hem aan en pakte zijn hand, terwijl we weer richting zijn auto liepen. 'Ik durfde het niet eerder te vertellen, omdat ik bang was dat je boos zou worden en ik wil echt geen ruzie met je.'

Ik zuchtte enkel diep bij die laatste woorden. Dus we hadden nu een heerlijke voormiddag en nu moest ze me pas iets vertellen? Wel, dat klonk erg belangrijk. Ik deed mijn zonnebril af en keek haar aan. Meende ze dit nu echt serieus? 'Misschien moet je het dan niet vertellen of niet nu. Voor het geval dat ik boos word.' Ik was nu al slechtgezind. Ik kon er niet tegen als mensen zo tegen me begonnen. Alsof ze me iets belangrijks hadden achtergehouden.

Ik keek naar de grond en kon mezelf wel slaan. Waarom had ik het hem niet eerder verteld? Of juist op een ander moment? Ik deed echt alles fout de laatste dagen en het was allemaal mijn eigen schuld. 'Dan wacht ik er wel even mee. En eigenlijk weet ik niet of je boos hoeft te worden, het gaat over mij en mijn eigen domme daden. Het gaat niet over jou.' Ik keek in zijn ogen en zag dat hij er niet blij mee was.

Even haalde ik mijn wenkbrauw op en zette haar behendig op de moterkap van mijn auto. 'Oké, het gaat niet over mij, maar hetzelfde geldt zou je kunnen zeggen dat je van een ander houdt. Dan gaat het niet over mij, maar over jou. Verlied op een ander. Hoewel ik niet verwacht dat je me dat te zeggen hebt.' Bij die zin keek ik haar even grijnsend aan. 'Ik hou er niet van als iemand zo geheimzinnig doet. Ik ben een grote jongen dus zeg het maar in mijn gezicht.' Zacht streelde ik over haar been en keek haar met een zachtere blik aan. Ik wou gewoon een leuke dag hebben en niet te veel zorgen aan mijn hoofd. Als ze met me wou praten dan moest ze enkel maar een geluid maken met die prachtige mond met volle lippen.

Ik legde even mijn hand op zijn wang en glimlachte, terwijl ik mijn hoofd schudde. 'Nee, ik ben zeker niet verliefd op iemand anders.' Ik haalde even diep adem en keek hem aan. 'Ik had dus gehoord dat Arthur een... heks zou zijn. En ik geloofde er niets van, dus ik wou hem ermee confronteren. Hij ontkende het, en ik dacht dat als ik hem een duwtje in zijn rug zou geven, dat hij het dan wel zou toegeven. Dus ik heb hem verteld dat ik een... vampier ben. Want ik vertrouw hem, vertrouwde bedoel ik, en ik dacht dat hij het dan wel zou toegeven. Maar hij werd echt zo vreselijk boos en riep dat ik hem met rust moest laten en echt hele rotte dingen.' Ik beet op mijn lip en keek even naar zijn shirt. Het was een rotherinnering.

Even dacht ik na over haar woorden. 'Wel, als hij een heks is en ons dwarszit dan denk ik dat hij met twee ogen open mag slapen. Iedere nacht.' Ik keek Igraine aan. 'Hey schat, laat hem je niet ongelukkig maken door hem. Hij zal wel bijdraaien zoniet dan is dat jammer. Vertrouw hem enkel niet al te zeer, Iggie. Ik hou van je en wil je niet kwijt. Heksen kunnen laf zijn.' Zachtjes streelde ik over haar haren. 'Nog steeds zin om te zwemmen?'

Ik knikte om zijn woorden en haalde opgelucht adem. Hij was zo lief en ik voelde me rot dat ik had gedacht dat hij boos zou worden. 'Ik zal heel erg bij hem oppassen. En ik denk dat hij niet meer bijdraait, hij zei nogal rake dingen tegen me.' Ik sloeg mijn benen om zijn middel en ook mijn armen om zijn nek. 'Zeker. Heb je nog een bepaalde plek waar je wilt zwemmen? Mij lijkt het meer wel iets, het is heel erg schoon en zwem proof.' Ik drukte een kusje op zijn lippen en boog me daarna naar zijn oor. 'I love you.'

Ik kuste haar terug en keek haar glimlachend aan. Enkel wist ik dat dit op een speciale manier was zoals enkel Igraine te zien zou krijgen. 'Het meer wordt het dan.' Ik tilde haar op en kuste haar nog voor een moment liefkozend. Eenmaal de deur open maakte ik al grijnzend haar benen van me los.

MEER?

Mystic Falls was veranderd. Sinds wij hier een huis hadden gebouwd was ik er nog meerdere malen geweest, maar de afgelopen decennia had ik het niet meer bezocht. Sinds die tijd was er veel bijgekomen: Een heuze stad waar je kon winkelen. Ik had het nog niet gezien, maar het zag er goed uit. Natuurlijk was ik als iedere vrouw in het shoppen gerold, een beetje meegaan met de modetrends en ga zo maar door.

Omdat ik even mijn gedachtes wou verzetten, ging ik maar shoppen. Ik had een nieuwe jas nodig, want deze was echt oud geworden, maar hij bleef zo prachtig. Ik keek eerst naar het achterhoofd van een blond meisje, die aandachtig rondkeek. Zelf wist ik waar ik heen wou, dus ik liep wat sneller en haalde haar in, terwijl ik glimlachte. Het was werkelijk heerlijk weer.

Ik kon voelen hoe er een aanwezigheid in mijn midden verscheen. Niet een van die miezerige mensen, nee iemand zoals ik. Minder krachtig - maar in feite hetzelfde. Toen ik omkeek kwam ik tot de conclusie dat dit niemand minder was dan mijn lieve vriendin Igraine. 'Goh, jij ook hier?' Merkte ik sarcastisch op en keek haar aan.

Ik keek om bij iemands woorden, -ik had inderdaad iemands aanwezigheid gevoeld,- en keek recht in het gezicht van een oude bekende. 'Genevieve,' zei ik zachtjes, maar verbaasd. Haar toon had ik niet opgemerkt. 'Woon je hier ook, in Mystic?' Ik stopte met lopen en keek haar vriendelijk aan.

'Toevallig zijn we hier weer terug naartoe verhuist, is het niet geweldig hier.' Een quasi-vrolijke glimlach speelde over mijn lippen, terwijl ik ook stopte met lopen. 'En ik geloof dat ik je moet feliciteren, officieel verloofd.. Met Sebastiaan.' Ik nam niet de moeite om ook werkelijk een felicitatie uit te brengen, geen zin in en ook totaal geen behoefte aan.

'Ik wist niet dat jullie hier een huis hadden,' zei ik gemeend. 'Ik woon er ook nog niet zo lang, maar ik vind het hier best te doen.' Ik keek opnieuw verbaasd bij haar woorden. Ze had snel alle info opgepakt hier in het dorp. 'Ja, klopt,' zei ik even verlegen en duwde een pluk achter mijn oor. 'Met Sebastiaan. Ik heb hem hier leren kennen.'

'Wat romantisch.' Zei ik nog steeds met mijn grote glimlach, maar in mijn hoofd brandde mijn geduld langzaam op. "Oh, ik vind het hier wel leuk." Like I care... 'En, is het een beetje een aardige gozer?' Oh, hij was vast ontzettend aardig voor haar, hing aan d'r reet - en ga zo maar door. Ik was het rijtje al eens af geweest.. 200 jaar geleden.