Auditorium

Ik sprong van het toneel af toen Zoe binnenkwam en liep snel naar haar toe. 'Ik probeer al een week lang met je te praten,' begon ik en ging bij haar staan. 'Ik weet dat je weet wat ik ben en ik weet dat het raar lijkt en angstaanjagend. En dat is het ook, maar ik heb je nodig, Zoe, jij was en bent de enige met wie ik kon praten in deze tijd. Jij bent mijn zus.'

'Teoh.' Zei ik nerveus toen hij dichterbij kwam. Ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen, waarna ik op stond en een stap achteruit zette. 'Blijf alsjeblieft daar..' Angstvallig keek ik hem aan en zette nog een stap terug. Bij zijn woorden hoorde ik de oude Teoh, maar iets in me zei dat hij de oude Teoh niet was en dat was hij ook niet. 'Ik.. Het is gewoon.. Ik kan dit niet oké. Ik kan niet naar je kijken zoals ik daarvoor naar je keek, alsof er niets aan de hand is, want er is wel degelijk iets aan de hand.'

Het brak mijn hart om haar zo bang te zien, maar haar woorden waren zo egoïstisch en onredelijk. 'En hoe denk je dat ik me voel? Ik heb hier niet voor gevraagd.' Ik greep naar mijn hoofd en veegde gefrustreerd een pluk van mijn voorhoofd. 'Ik ben nog steeds de oude Teoh, Zoe, alleen dan iets anders. Ik smeek je, Zoe, ik kan hier ook niets aan doen.'

Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Jij hoeft 's nachts niet in je bed te liggen, bang omdat je denkt dat je stiefbroer je ieder moment kan bespringen en je leeg gaat zuigen.' Verdedigde ik mezelf en pakte mijn tas op. 'Ik walg erbij om te denken dat je niet meer leeft op burgers en ander junkfood, maar op bloed. Op iets wat door mijn aderen stroomt, om te weten dat je naar me kijkt alsof ik lunch ben.'

Ik balde mijn vuisten en werd echt kwaad. 'Jij hoeft niet te leven, terwijl al je vrienden en familie naast je doodgaan. Jij hoeft niet te leven in de angst dat je elk moment iemand kan aanvallen. Jij hoeft verdomme niet dood te leven.' Ik sloeg tegen een stoel aan en liep richting het podium. 'Nou, ik zou zeggen, kom nooit meer in mijn buurt. Of beter nog, dood me. Het is zo simpel.'

'Best, dan blijf ik weg. Met plezier zelfs.' Zei ik nors en pakte mijn tas op van de stoel. Ik moest toch bij deze repetitie zijn, dus liep ik naar de andere kant van de zaal, waar ik mijn script pakte en tegen de muur het het auditorium ging zitten. Het was in ieder geval beter dan daar. Ik hoopte dat er snel iemand zou komen, zodat we niet meer de enige waren. Bij het idee dat we samen alleen in een kamer stonden, draaide mijn maag al om.

De persoon die ik het meest nodig had, moest niets van me weten. Haatte me. Aangeslagen zakte ik tegen een muur en ging op de grond zitten, terwijl ik met mijn gezicht in mijn handen zat. Ik had Genevieve geloofd, gedacht dat mijn hele leven beter zou worden, maar het werd alleen maar slechter en slechter. 'Dus, alles wat we hebben meegemaakt, al die keren dat ik je gesteund heb... Maakt jou dat dan helemaal niets meer uit?'

Vermoeid keek ik op. 'Heb je me dat ooit horen zeggen Teoh? Nee, ik heb alleen gezegd dat ik het nu gewoon niet kan.' Ik las verder in het script, maar sloeg deze gefrustreerd weer dicht. 'Wat geweest is, is geweest en daar valt niets aan te veranderen, ook niet hoe ik daarover denk. Ik wil je blijven herinneren als die Teoh, niet als deze.'

'Oh, ja, je leven is zó vermoeiend,' mompelde ik. 'Dus ik moet maar gewoon mijn verrotte, klote leven verder leiden, wachtend totdat jij het weer aan kan.' Ik gooide het script kwaad weg, nadat ik het verfrommeld had, en stond op, om op een van de stoelen te gaan zitten. 'Het spijt me dat die Teoh er voor jóu niet meer is, want heel toevallig is hij dichterbij dan je denkt.'

Misschien had hij ergens met zijn woorden gelijk. Het was egoïstisch van me om te denken dat het alleen invloed had op mij. Het had ook invloed op zijn leven. 'Ik snap dat het voor jou ook moeilijk is, maar is het dan zo onbegrijpelijk dat ik doodsbang ben?' Vroeg ik hem en pakte zijn verfrommelde script op, dat aan deze kant van het auditorium geëindigd was.

Ik zuchtte zachtjes en wreef over mijn slapen. 'Het is heel erg begrijpelijk dat je bang bent,' zei ik zachtjes en keek haar aan. 'Ik ben ook bang voor mezelf. Wat ik doe en wat ik kan en wat er kan gebeuren.' Ik stond op en liep langzaam naar haar toe. 'En het is slim dat je bang bent. En het is juist egoïstisch van mij dat ik je dwing om niet bang voor me te zijn.'

'Ik wil niet bang zijn, maar ik ben het wel. Ik heb nachtmerries waar ik 's nachts gillend wakker van wordt. Dat ik half wordt opgegeten, of wordt achternagezeten door weet ik veel allemaal wat.' Zei ik zacht en keek hem aan. 'Ik wil het niet, echt niet - maar ik kan gewoon niets anders dan bang zijn op dit moment. Bij iedereen die ik aankijk denk ik, "hm, zou dat een vampier zijn, of misschien wel een weerwolf?" en geloof me, dan loop je niet comfortabel door de school heen.'

Ik zuchtte en keek naar mijn handen. 'Maar Zoe, wat wil je dat ik nu dan doe? Weggaan en nooit meer in Mystic Falls terugkomen. Ik heb mijn vrienden en familie hier. Ik weet verdomme gewoon niet wat ik moet doen. Moet ik naar school, of altijd thuis blijven? Moet ik mijn vrienden mijden, of raar, opvallend gedrag gaan vertonen door ze te negeren? Ik weet het gewoon niet, Zoe!'

Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur en opende na een tijdje mijn ogen. 'Je moet hier blijven,' Zei ik enkel en alleen. 'Naar school gaan op de momenten dat je je daar goed voor voelt. Jezelf proberen te blijven.' Ik wist ook niet wat hij moest doen, maar dit was hetgeen wat ik zelf zou doen in zijn situatie. Niet dat ik me die situatie kon voorstellen, maar ja.

'Dat zal ik dan maar doen,' zei ik zachtjes en ging op een van de zaalstoelen zitten. Ik keek haar twijfelend aan en zakte wat onderuit. 'Durf je nog wel met me het toneelstuk te doen? We moeten wel zoenen.' Ik zuchtte en liep naar haar toe. 'Elke dag voor en na school, tijdens school... Ik drink dat bloed uit bloedzakjes, zodat ik niemand aanval. Het gaat heel erg goed.'

'Bespaar me de details, alsjeblieft.' Ik keek hem aan en knikte. 'Ja, dat durf ik wel.' zei ik uiteindelijk. 'Ik weet dat je me niets wilt aandoen en ik vertrouw je erop dat je jezelf kan beheersen als we daar staan.' Het was lastig om dat te zeggen, maar ik wist dat ik het moest doen. Ik moest er toch staan, dus kon ik het maar beter accepteren. Niet dat dat zo makkelijk ging, maar ik zou het proberen.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Dat zijn geen details. Je weet dat elke vampier dat doet.' Opnieuw boos stond ik op en liep het trappetje op naar het podium. 'Gelukkig, want ik kom er vast niet meer onderuit. En ik vind het nu eenmaal leuk om toneel te spelen.' Ik zuchtte en glimlachte daarna. 'O Belle, waar gijt zij? Ik ben het beest en wil je vooral níet opeten!'

'Omdat ik niet wil weten hoe mijn broer zijn... eetlust stilt.' zei ik, even nors als hem en stond op toen hij wegliep richting het podium. 'Ik ben hier mijn beest.' grinnikte ik en ging op de voorste rij zitten. Het zag er nog best goed uit vanaf hier. Mensen zeiden altijd dat vanaf de eerste rij niets te zien was, maar dat viel reuze mee. 'Als ik je een knuffel geef, ben ik dan veilig?' Vroeg ik me hardop af en liep ook het podium op.

'O Belle, moet ik je soms halen?' lachte ik, maar ze liep het podium al op en ik liep naar haar toe. 'Knuffelen is veilig,' zei ik en sloeg mijn armen stevig om haar heen. Dit had ik echt en echt nodig. 'Ik hou echt van je, Zoe,' fluisterde ik en keek haar aan, waarna ik glimlachte. 'Is alles tussen jou en Daniel nog goed? Jeetje ik heb je echt te lang niet meer gesproken.'

Ik glimlachte en sloeg mijn armen ook om hem heen. 'Mooi.' zei ik zachtjes en keek hem aan. 'Alles is goed tussen mij en Dan ja, heel goed eigenlijk. Ik heb een paar nachten bij hem geslapen en hij slaapt af en toe bij mij, voor als je dat nog niet doorhad.' Grinnikte ik. 'En tussen jou en Alicia, hoe is t met jullie?'

Ik lachte en knikte daarna. 'Dat heb ik inderdaad weleens door.' Ik krabde op mijn hoofd en zuchtte. 'Hoe het tussen mij en Alicia zit... Ik weet het niet. We hebben in elk geval geen relatie en dat wil ik op dit moment ook zeker niet. Wat nou als ik me een keer teveel laat gaan...' Ik zuchtte opnieuw en wreef vermoeid door mijn ogen.

Ik begon te lachen bij zijn opmerking over mijn en Dan. 'Sorry.' zei ik met een engelengezichtje op en liet hem weer los. 'Het komt wel weer goed, je moet gewoon... Je balans vinden tussen bepaalde dingen.' zei ik geruststellend en ging op de rand van het podium zitten.

'We zullen zien of het goed komt,' murmelde ik en pakte mijn script weer op. 'Ken jij het een beetje? En serieus, de liedjes zijn zó zoet... Net als de tekst. Maar het beest is wel vet, dus ik heb niets te klagen.' Ik stond op en murmelde zachtjes de tekst op. 'Ik moet eigenlijk mijn pak ook eens een keer gaan passen bij Frances.'

Ik knikte. 'Ja ik ken m'n teksten wel.' Wat dat soort dingen betrof, kende ik teksten altijd heel snel. Als het nou ook zo makkelijk met school zou gaan zou ik er fluitend doorheen vliegen, maar helaas. 'Er klopt een hart in mij, wat ik maar half herken. Of ik een ander mens, en toch dezelfde ben.' zong ik zachtjes en lachte. 'Ik kan niet genoeg krijgen van m'n jurk. Ik voel me echt zo'n prinsesje.' giechelde ik.

liedje: https://www.youtube.com/watch?v=ZVaN5wPL6b8

NEW

Het was pauze en ondanks dat het auditorium een grote plek was, was het erg rustig. Als Zoë wilde nadenken over bepaalde dingen kwam ze altijd hierheen. Het gaf goede herinneringen en daarbij was het een fijne ruimte. Zeker op dit moment: het was stil, en niemand kon haar storen. Met haar ogen gesloten zat ze onderuitgezakt op één van de stoelen en ze was diep in gedachten verzonken.