Auditorium

Eigenlijk was ik iets minder enthousiast bij haar knuffel aangezien ik heel de tijd voor haar had lopen zoeken en haar dus niet vond. Blijkbaar had ze mij niet gezocht. Ik kon het haar aan de ene kant niet kwalijk nemen nu ze Dan had. En andere vriendinnen. Misschien moest ik maar eens meer vrienden zoeken of de schaakclub joinen. Of wel dat laatste doen om meer vrienden te maken dan ik nu had. Toch ging ik maar naast de stoel zitten dan die van hem. Voor de rest zou ik hem negeren. 'Dus Teoh? Roddel al gehoord. Gefeliciteerd. Blijkbaar heb ik mijn maagdelijkheid aan je verloren. Twee roddels in één dag. Jezus, kan het beter?'

Ik keek Alicia grijnzend aan. 'Thanks! En jeetje je kan wel bij het footballteam!' Ik pakte een banaan uit mijn tas, pelde hem open en gaf de schil aan Alicia. Samenzweerderig boog ik me naar voren. 'Dit is misschien wel net zo leuk als in een kast zitten. Moet je dit zien!' Ik pakte een sok en gooide het naar mevrouw G, maar raakte haar stoel. 'Je moet het ook eens proberen!' zei ik enthousiast. In mijn ooghoeken zag ik Eleanor en wilde opstaan om haar te groeten, maar zakte al snel in mijn stoel. Ik fronste verward. 'Welke roddel? O.... Wat een shitzooi zeg.' Zelf kon ik er wel om lachen, omdat ik - als je de roddels moet geloven - al tientallen meisjes heb ontmaagd. Maar zulke roddels zijn voor die meiden natuurlijk niet leuk. 'Sorry Eleanor.'

Ergens in de zaal vond ik een plekje en tegelijkertijd vond ik Alicia, terwijl ik enthousiast op haar toe stapte, merkte ik dat ze niet alleen was en haakte uiteindelijk af. Ik zat liever alleen dan dat ik in het gezelschap van Zoë was. Zonder mijn teleurstelling te tonen liep ik verder naar een andere vrije plek en nam daar plaats. Ach, zo kon ik minder afgeleid worden en kon ik het hele verhaal waarschijnlijk beter horen.

'Nee mama! Niet doen.' Hierbij deed ik een muts over mijn oren. Ongelofelijk schudde ik mijn hoofd bij Teoh zijn acties. Niet te geloven dat Alicia er aan meedeed. Mijn handen vlochten zich om Zoê, maar niet te strak. Terwijl mijn benen op en neer gingen zoals ze wel eens bij kleine kinderen deden. Het zag er schattig uit om haar zo te zien en daarbij plaagde ik haar enkel. 'Dus wanneer gaat het hier beginnen? Ik vind het al stom genoeg dat dit verplicht is.'

Hij kon er misschien mee lachen, maar ik niet. Ook leek hij daarjuist moeten te twijfelen om o te staan of niet. Blijkbaar had hij een ander speeltje gevonden. Oh! Krijg de klere, Ellie!Het was enkel gezoen. Het kan je verdomme niets schelen dat je beste vriendin een loser heeft als vriendje. Je achteraan zit waar het stinkt en je mee moet doen aan dit stomme toneel. En Teoh... Whatever.
Na mezelf die "peptalk" te geven keek ik hem aan. 'Het ene moment kwam ik als de schoolslet en nu ben ik zogezegd ontmaagd. Waar houden deze perverse mensen zich toch meebezig. Liever jou dan een andere voetballul. No offence.' Mijn aandacht ging naar het podium. De volle maan kwam eraan. Ik voelde het en ik hoorde het. 'Sorry, ik ben niet mezelf vandaag.'

'Ik heb geen idee, ze zeiden dat het om half vier begon en het is nu... 10 over half vier.' Dit alles zei ik, terwijl ik ook op mijn mobiel keek en naar het podium. Daniëls armen om me heen lieten me goed voelen, waardoor ik begon te glimlachen. 'Nu snap ik wel waarom jij het altijd warm hebt. Dit vest ik hartstikke heet man.' Ik draaide me half naar Dan toe en grinnikte. Het vest was voor mij natuurlijk veels te groot, maar het zat heerlijk en het had echt zijn geur. Toch was ik er erg voorzichtig mee; Het was alsnog zijn vest. 'Dus ik ben van plan om hem te houden.' Grinnikte ik. Vervolgens keek ik naar Ellie. 'Welke sukkel heeft dat nou weer bedacht. Kunnen mensen nou nooit eens normaal zijn..'

Ik rolde even met mijn ogen met haar opmerking over het footballteam "Ja, dan kan ik alle appels terug gooien" Ik fronsde echter toen ik een bananenschil in mijn handen geduwd kreeg. Ik lachte toen hij weer over de kast begon. "Je bent echt maf," concludeerde ik toen ik zag waar de sok die hij gooide beland was. Ik keek naar de bananenschil in mijn handen en legde hem met de gele kanten op zijn hoofd, zodat er in ieder geval geen banaan in zijn haar zou komen. "Je bent gelijk, dit is best leuk," zei ik eigenwijs. Nee, ik ging geen sokken gooien naar mensen. Bovendien, als ik ook maar naar de hoek van mijn tafel staarde tijdens een toets kreeg ik al de waarschuwing op mijn eigen blaadje te blijven kijken. Even dacht ze na over wat voor roddel ze het hadden. Ik bedacht me wat ik had gehoord toen ik hier naar binnen liep bij een meisje achter me en bedacht dat dat misschien over hun ging. Ondanks dat ik het niet gelijk aan hun gelinkt had, was ik blij dat Teoh even zei dat het niet klopte. Of nouja, ik ging ervan uit dat hij dat bedoelde met 'shitzooi'.

Met elk woord zakte ik dieper en dieper in mijn stoel. Ik kon hier zo slecht mee omgaan. 'Het spijt me echt El,' stotterde ik een beetje. 'Het ebt vast wel snel weg.' Ik duwde mezelf omhoog en keek haar glimlachend aan. 'Kom anders hier zitten, dan beloof ik dat ik je aan het lachen maak!' Ik draaide me om naar Alicia. Ik haalde mijn wenkbrauwen eigenwijs omhoog. 'Volgende lading!' Ik pakte een handvol sokken en gooide ze het publiek in. 'BUKKEN!' Ik dook in elkaar en ging voor mijn stoel zitten. Ondanks dat ik op de grond zat, hoorde ik wel mensen mijn naam roepen. Ach, ik hoef eigenlijk niet eens te bukken, ze weten toch al dat ik heb ben. Ik zwaaide even boven de stoelen, maar bleef zitten. 'Straks kielhalen ze me nog!'

Ik haalde mijn schouders op bij Zoë haar woorden. Echter keek ik daarna naar Teoh, maar schudde afkeurend mijn hoofd. Waar moest ik gaan zitten? Naast Alicia waar ik nog minder thuis hoorde? Me aan het lachen krijgen was moeilijk aangezien ik zou veranderen binnenkort. Het idee dat ik in een wolf veranderde en iedereen kon verscheuren die ik wou, zorgde voor een verschrikkelijke bui. Aan de ene kant kon het me niet veel schelen. 'Wat spijt je? Juist ja, niks om spijt voor te voelen. Ik dacht enkel dat je echt dat... Maakt niet uit. Laat die klotezooi hier nu beginnen.' Ik draaide mijn lichaam volledig naar het podium.

Terwijl langs me klaagde keek ik naar Alicia en wat ze allemaal aan het doen was. Raar hoe ze echt viel voor mijn beste vriend, maar ook ergens erg begrijpelijk. Even grinnikte ik laag om Zoë en drukte mijn lippen op haar wang. 'Waag het niet jij! Dat is van mij. MIJJJJ!'

Ondanks dat Teoh bukte werd zijn naam hier en daar geroepen. Ik keek naar een willekeurige plek waar een sok beland was op een meisje dat vol afkeur de sok van zich afgooiden. Eigenlijk ging ze er gewoon vanuit dat het schone sokken waren... Ik betrapte mezelf erop dat ik de reactie van het meisje eigenlijk best wel grappig had gevonden, terwijl ik zelf waarschijnlijk boos zou worden als er een sok op me belanden. "Ik denk dat je nu Peter Pan en Tarzan door elkaar haalt, als Tarzan zijnde wordt je waarschijnlijk verscheurd alsof jij hun prooi bent," dacht ik hardop, zonder er echt bij stil te staan wat ik zei. Ergens was ik best verbaasd dat hij niet allang van school afgestuurd was.

'Ja, maar nu ben je gedwongen het met me te delen.' Grinnikte ik. 'En je laat je meisje toch geen kou lijden.' Grapte ik. Ik keek even naar Eleanor en merkte haar niet al te goede humeur op. 'Je maakt je toch niet zo druk om die roddel hè.' Zei ik ietwat bezorgd. Het maakte me niet zoveel uit wat Daniël dacht, als het om mijn beste vriendin ging, kwam ik altijd voor haar op.

Ik kon serieus in tranen uitbarsten op dat moment. Ik was altijd vreselijk gevoelig als het erop aankwam of ik mensen kwetste of pijn deed, en al helemaal als iemand boos op me was. Ik wou voor mezelf opkomen, of Eleanor troosten, of in elk geval iets doen, maar durfde niet. De overige spullen die ik in mijn handen had, stopte ik terug in mijn tas en keek naar de stoel voor me. Ik kon nog een glimlach opmaken voor Alicia. 'Ja inderdaad! Al zou ik wel kunnen vliegen. Als het koud wordt, vlieg ik gewoon mee met de vogels naar de warmte,' lachte ik.

Even keek ik weg van Teoh, maar lette wel op wat Zoë zei. Toch keek ik hem even aan met mijn beruchte told-you-so-blik. Ik haatte het hoe hij altijd verder ging met het toneel spelen. Iets wat Zoë ook had. Konden ze nu eens niet zeggen wat ze voelde. Zoveel problemen bracht dat ook weer niet met zich mee. 'Natuurlijk laat ik m'n schatje geen koud lijden.' Mijn lippen plantte zich even kort op die van haar om haar met een grijns aan te kijken en weer erg kort mijn lippen op die van haar te drukken. 'Dus jij gaat me ook geen koud laten leiden, hé?'

Even keek ik Zoe kort aan. Eigenlijk moest zij mijn beste vriendin voorstellen, maar ze leek het er allesbehalve op nu. Tsja, zij had haar typische stereotype als vriendje. Ik was iemand die toch nog liever iemand had op datingsvlak, maar de roddelpers was niet gunstig. 'Ik sta nu even in de spotlight en eigenlijk kan ik dat wel missen op dit moment. Erg hard missen.' Mijn armen vouwde ik over elkaar terwijl ik weseloos voor me staarde. 'Die roddels zijn een oordeel over gevoelens en acties die niet gebeurd zijn. Niet voor een deel. Dat is hard omdat je normaal zou moeten weten dat ik niet met die gevoelens kan omgaan. Maar dat snap je niet, want jij kan die wel voelen. Koesteren.' Toch keek ik weer naar het podium. Duidelijk voelde Alcia zich aangetrokken door Teoh. Het was te voelen tot zowat hier. Dat hij nu daar maar mee flikflooide zodat ik het weer kon vergeten.

Ik merkte dat het Teoh misschien wel meer deed als Eleanor. Ik besloot dan ook dat ik nu echt mijn mons moest houden. Ik probeerde te ontkennen dat er ook maar iets is tussen Eleanor en Teoh, terwijl ik toch wel merkte dat er iets tussen hen gebeurd was anders hadden ze nu niet zo tegen over elkaar gezeten. Ik leunde iets meer tegen de leuning van mijn stoel en keek nergens speciaal naar. Enkel hoopte ik toch stiekem ergens dat er niets tussen hun was en het gewoon een verzonnen roddel was.

Oh ja nee tuurlijk, nu lag het ineens aan mij. Omdat ik een vriendje had, was ik ineens degene die haar niet snapte. Ik besloot er verder niet echt op te reageren en keek weer naar Teoh die er ook niet al te gelukkig uitzag. Nou, die musical bracht veel plezier met zich mee zeg. Ik bracht een korte glimlach op mijn gezicht als reactie op zijn kusjes. 'Tuurlijk zou ik dat nooit doen.' Grinnikte ik. Nooit had ik er tegen gekund als Eleanor zo tegen me deed, ze had het wel vaker - maar het bleef gewoon net zo hard als die keer ervoor. A

Zachtjes streelde ik over haar heupen als teken dat ze zich echt geen zorgen moest maken over Eleanor. 'Hm,' Mijn hoofd kwam tegen haar schouder terecht terwijl ik keek hoe mensen gek aan het doen waren in de andere stoelen. Je zag vele stelletjes, maar die zaten elkaar zowat op te eten.

Kort draaide ik me om naar Daniël en glimlachte naar hem. Hij bedoelde het goed, ik snapte het ook wel. Maar het was gewoon balen. Ik ging iets dichter tegen hem aanzitten en zuchtte. Mijn blik hing ergens voor in de ruimte en ik luisterde niet echt naar wat iedereen zei. Er werd sowieso niet erg veel gepraat op dit moment.

Nieuwsgierig keek ik het auditorium rond toen ik daar naar binnenliep, opzoek naar Igraine. Het was vast een aangename verrassing als ze erachter zou komen dat ik haar assistent regisseur zou zijn en moest mee beslissen over de keuzes die gemaakt zouden worden. Ze had waarschijnlijk iedereen liever dan mij, iets wat me voldoening gaf. Bij voorbaat kreeg ik al een nonchalante glimlach over mijn gelaatstrekken heen. Mijn leren jasje hing open langs mijn lichaam heen en stak af bij het witte shirt wat ik eronder had.

Ongeduldig wachtte ik tot er iemand op het podium zou verschijnen terwijl ik op een lost velletje aan mijn duim sabbelde. Ik verveelde me vreselijk en draaide onrustig op mijn stoel, ik had veel nuttigere dingen kunnen doen. Bijtend op mijn duim staarde ik voor me uit en neuriede een liedje dat ik in mijn hoofd had zitten en er niet eer uit kreeg. Nog erger was dat ik sok naar mijn hoofd gegooid kreeg en hem gefrusteerd op de grond gooide. Ik had het idee voor een musical leuk gevonden, maar dit wachten werd me echt te veel. Uit verveling keek ik het auditorium rond om te kijken of ik de enige was die zich verveelde.

Met een glimlach op mijn gezicht nam ik een kijkje in het auditorium. Op de een of andere manier vond ik het altijd fascinerend dat er zo veel mensen tegelijk op een plek konden zijn, ja, rare gedachtes, maar ach, ik moest toegeven dat ik soms ook aparte trekjes had. Ik keek op mijn horloge en vroeg me af waar de andere leraren die meehielpen aan de musical waren. Behalve dat Igraine de regisseur was had ik nog van geen andere leraren gehoord dat ze een bijdrage leverden. Het nam niet weg dat ze nu allemaal in mijn achting waren gedaald, omdat ik een hekel had aan te laat komers. Op tijd zijn was één van mijn principes, alleen et dat simpele principe kon je respect tonen.

Ik keek hoe Liam de zaal binnen kwam lopen. Ik probeerde me niet door woede te overmannen, maar merkte dat het lastig was. Om niet te veel aandacht eraan te besteden, herranschikte ik de bladen opnieuw en liep naar de microfoon. Zachtjes tikte ik ertegenaan tot hij goed werkte. Ik wist dat ik veel te laat was, maar zo kon ik de situatie een beetje inschatten. 'Goeiemiddag,' glimlachte ik. 'Welkom bij de 74ste, jaarlijks schooltoneel. Het toneelstuk wat we dit jaar gaan doen is, tadadam, Beauty and the Beast! En nu niet doen alsof je het niet kent, iedereen heeft hem weleens gezien.' Ik pakte de microfoon uit de standaard en liep over het podium. 'En het leuke is dat ik de rollen ga verdelen. En ik weet het al precies!'

Ik luisterde naar Eleanor's woorden en merkte dat ik er alleen maar boos van werd, en dat was iets wat ik nooit werd. Ik stond abrupt op en schopte mijn zak met eten om. Ik liep de rij af, maar keek nog even naar Alicia. 'Ik ga daar zitten. Kijk maar of je meekomt.' Ik glimlachte nog even en liep de trap af. Ik nam plaats op een vrije stoel en keek opzij. Frances zat naast me. 'Hey,' zei ik, nog natrillend van woede. 'Is het goed als ik hier kom zitten? Eerlijk zeggen hoor!'

Teoh stond, voor mijn gevoel, boos op en liep weg. Hij glimlachte wel nog even naar me en gaf me de keus hem te volgen, ik voelde even iets warms in me opgloeien, wat ook weer snel verdween. Hij gaf haar de keus om hem te volgen maar twijfelde hier enorm over. Als ik hem volgden zou dat betekenen dat Eleanorbwaarschijnlijk zou denken dat ik achter iedereen aan liep en Zoë misschien ookwel. Hoewel ze Zoë beter kende en haar meer mocht. Eleanor maakte net met haar toch wel botte woorden niet een goede indruk op me en ik snapte in eens heel goed waarom Daniël haar niet mocht. Ook zou ze dan Dan achterlaten bij Eleanor. Anders zou ik hier blijven zitten met een achuldgevoel tegenover Teoh, daarbij zou ik dan dus zitten bij een Eleanor en een Dan en Zoë die enkel oog voor elkaar zouden hebben waarschijnlijk. Na enkele seconde twijfelen stond ik toch op om hem achterna te gaan. Later zou ik nog wel een keer het tegen Dan zeggen. Ik kon het gewoon niet, Teoh laten lopen, terwijl ik hier ging zitten doen alsof er niets aan de hand was. Terwijl ik hem volgden begon er iemand op het podium te praten. Snel zocht ik waar Yeoh was en vond hem naast Frances. Hij zat aan redelijk aan het gangpad wat maakte dat ik makkelijk bij hem kon komen. Ik sloeg mijn armen even enkele seconden om hem heen. Mezelf verbazend dat ik het überhaupt durfden. Het was voor mijn gevoel op dit moment het beste om te doen. Even laten merken dat ik doorhad dat het hem wat deed en dat het me weldegelijk iets uitmaakte. In de hoop dat het hem kracht gaf en iets beter liet voelen. Zonder hem verder iets te zegen liet ik na enkele seconden hem weer los om kort gedag te zeggen tegen Frances en me daarna in een lege stoel te laten zakken. Een die naast Teoh was, gezien die naast Frances al bezet was. Na even nadenken besefte ik pas welke musical ze had genoemd om daarna pas te beseffen dat ik net Teoh een knuffel had gegeven en dat mijn armen om zijn schouders hadden gelegen en mijn hoofd tegen die van hem had aangezeten. Langzaam voelden ik hoe mijn wangen gingen gloeien.