Huis van Sebastiaan Vaugh en Igraine Green

'Nee.' bevestigde ik. 'Ja, jou en Liam. Verder is er niemand om wie ik echt iets heb gegeven. Nouja, ik gaf wel om mijn familie, maar van hun heb ik afscheid genomen en ik heb me erbij neergelegd.' legde ik uit. 'Dat is het voordeel van je nooit aan iemand binnen of je open stellen, ik was - ben misschien nog wel, een enorme bitch.' Ik haalde mijn schouders op. Ik had me prima vermaakt al die jaren, ook zonder echt om iemand te geven.

'Ja, iedereen weet dat je zo'n enorme bitch bent,' probeerde ik zo serieus mogelijk te zeggen, maar al snel moest ik lachen. 'O Elies toch, je moet je open stellen, dan is het leven zoveel leuker!' Ik tikte plagerig op haar neus en fronste daarna. 'Maar over de bruiloft he... Wie gaat ons weggeven? Of gaan we gewoon saai alleen het pad oplopen?'

Ik draaide enkel met mijn ogen toen ze moest lachen. 'Nee, niet nodig. Ik vermaak me ook prima zonder.' lachte ik. 'Ik heb niet heel erg de behoefte aan buiten jouw en Liam mensen die om me geven, dat heb ik nooit gehad Iggie.' zei ik serieus en lachte bij de tik op mijn neus. 'Daar heb ik eigenlijk nog niet zo goed over na gedacht,' gaf ik toe. Het enige wat ik kon bedenken zo snel was de getuigen van Liam, maar nee, ik zat niet op een Arthur te wachten.

Ik luisterde naar haar en keek daarna weer uit het raam naar buiten. 'Als ik met Sebastiaan ben getrouwd en we besluiten om te verhuizen, wil ik aan de zee gaan wonen. Ergens waar het altijd warm is, dichtbij een bos, aan het strand. Waar kinderen eerder leren zwemmen dan lopen.' Ik slikte en beet op mijn vuist. Zo ben ik opgevoed door mijn ouders. 'Het is raar Elisa, want in jaren denk ik weer eens aan mijn ouders.'

Willekeurig vroeg ik me af waar die mededeling vandaan kwam, waarbij ik me bedacht dat dat waarschijnlijk een plek was zoals waar zei was opgevoed. 'Klinkt als een mooie plek,' zei ik en kneep even in haar schouder toen ze op haar vuist beet. Ze miste haar ouders echt. Misschien had ik dat ook gehad als mijn ouders zich anders tegen me op hadden gesteld of ik anders was geweest. Aan de andere kant, ik had ze gedag gezegd en had me er in zekere zin er op voor bereid ze nooit meer te zien, die kans had Igraine nooit gehad. 'Je hebt ook nooit echt afscheid van ze kunnen nemen, dat recht had jij horen te hebben.'

Bij het kneepje in mijn schouder, keek ik snel omhoog en knipperde hevig. 'Ik wou dat mijn ouders jou hadden kunnen leren kennen. En Arthur. En vooral Sebastiaan, zodat ze konden zien dat ik in goede handen was. En dat ze me in mijn jurk konden zien. En... En...' Ik sperde mijn ogen open en keek haar ongelovig aan. 'Zou het nu raar zijn als ik zeg dat ik helemaal geen vampier wil zijn? Het nooit gewild had.' Schamper lachte ik. 'Waarschijnlijk ben ik de enige vampier in de hele wereld die ongelukkig is met wat zij is.'

'Nee, dat geloof ik niet.' zei ik. 'Dat je de enige bent.' Ik haalde een pluk haar uit haar gezicht en keek haar aan. 'Daarbij, je bent er ook niet helemaal ongelukkig mee, dat geloof ik ook niet. Anders had je nooit mij, of Sebastiaan of Arthur ontmoet. De eeuwigheid is lang en je loopt hier al zo'n 73 jaar langer rond dan ik, je bent echt niet de enige vampier die het liever niet was. Daarbij mensen zijn ook niet altijd blij met wat ze zijn, net als heksen, net als weerwolven en net als hybrids.' Plagend tikte ik haar even op haar neus om er veel minder serieus een aantal woorden aan toe te voegen. 'Daarbij, je had je ouders echt niet aan mij willen voorstellen.'

'Je hebt gelijk, ik zal er maar over ophouden,' zei ik en glimlachte naar haar. 'Je helpt me toch wel met een jurk vinden, he?' vroeg ik opeens een beetje paniekerig. 'Want ik ben slecht in kiezen en ik geloof de praatjes van die verkoopsters altijd, terwijl ik dat niet moet doen. Je moet me voor ze behoeden,' lachte ik en stond op, om in een knus plaatsje in het raamkozijn te zitten. 'Kom je erbij?' Het was een van mijn lievelingsplekjes in Sebastiaans huis.

'Natuurlijk doe ik dat,' stelde ik haar gerust. Knappe verkoper die mij iets kon aansmeren. Ik knikte toen ze opstond en in het raamkozijn ging zitten. Ik nam tegenover haar plaats en keek haar even aan. 'Je moet je niet zo druk maken Igraine, je hebt alle tijd om alles goed te regelen.' zei ik met een glimlach waarna ik naar buiten keek. 'Jij hebt zeker niet van die trouwmagazine's gekocht of wel?' vroeg ik waarna ik haar weer aan keek.

Ik schoot in de lach toen ze het over trouwmagazine's had. 'Bestaan die echt?' vroeg ik ongelovig en moest weer lachen. Wat een onzin zeg. 'Zullen we er anders samen een keer eentje kopen? Ik moet zien wat dat is.' Ik knikte en keek uit het raam. 'Ik heb ook genoeg tijd en het gaat ook lukken. Maar Sebastiaan en ik hebben het er ook alweer een tijdje niet meer over gehad...'

Ik moest lachen toen ze vroeg of die echt bestonden. 'Natuurlijk bestaan die dingen echt.' lachte ik. 'Lijkt me goed,' stemde ik in. Ik moest lachen toen ze zij dat Sebastiaan en zij het er al een poosje niet meer over de bruiloft hadden gepraat. 'Ik en Liam hebben sinds onze verloving er wel geteld één keer over gepraat, als je het er over wilt hebben, dan moet je dat tegen hem zeggen, gekkie!'

'Maar wat staat er dan in zo'n magazine? De belevenissen van een bruid? De nieuwste jurken voor onder de duizend euro. De hoeveelheid uitnodigingen die je moet sturen? De musts voor de huwelijksnacht?' Ik moest hard lachen, omdat het zo'n onzin was. Dat vrouwen dat werkelijk lazen? Ik keek op en moest glimlachen. 'Ik heb het er wel weer eens met hem over.'

Ik moest lachen bij wat ze opnoemden 'Ik heb geen idee oké, nooit eerder me in verdiept.' lachte ik. 'Musts voor de huwelijksnacht?!' lachte ik 'Nou, dat kan ik zelf nog wel bedenken.' Ik had echt geen idee wat er in die magazine's stond, maar ik had nu nog nergens over na gedacht en dat werd misschien wel eens tijd. 'Dat lijkt me verstandig,' glimlachte ik. 'Igraine Vaugh'

'Ja, jij kan het misschien zelf bedenken, maar ik niet!' riep ik quasi paniekerig uit en moest daarna weer lachen, terwijl ik door mijn eigen haar woelde met mijn hand. 'Ik denk dat dat in zulke magazine's staat, want wat anders? Hoe doe je het haar van je bruidsmeisjes? Moet je bier schenken op je bruiloft?' Ik grinnikte zachtjes. 'Misschien leg ik wel zo'n magazine in Sebastiaans auto en kijken hoe hij reageert.'

Ik moest opnieuw lachen. Ik probeerde me voor te stellen hoe Sebastiaan erop zou reageren waardoor ik alleen maar harder moest lachen. 'Ik heb geen idee wat er in staat,' lachte ik 'Maar er staan vast wel foto's in van jurken en tot nu toe weet ik alleen wat ik niet wil.' De gedachte aan een trouwmagazine in de auto van Liam leverde opnieuw een lach op. 'Oh ik wil weten hoe Seb daarop reageert, of Liam.'

Ik glimlachte en keek weer naar buiten. 'Ik ga er weleens eentje met hem doornemen, al vrees ik dat ik snel klaar er mee ben als er onzin in staat.' Ik keek op mijn horloge en fronste lichtjes. Ik had Sebas al veel eerder verwacht, maar hij was waarschijnlijk zelf nog sporten of iets anders aan het doen. 'Ik houd van je Elies,' glimlachte ik.

Bij haar laatste woorden glimlachte ik breed en gaf ik haar een knuffel. 'Ik ook van jou.' ik drukte een kus op haar wang en keek haar aan met een glimlach. 'Hoe laat is het?' vroeg ik gezien ze net op haar horloge keek. Ik had niet zo heel erg op de tijd gelet en misschien moest ik maar eens richting huis. Liam zal ook wel thuis zijn en het kon vast niet meer lang duren voor Sebastiaan thuis kwam.

Ik glimlachte breed om haar woorden en streek even over haar wang. 'Het is alweer rond zessen,' zei ik, opnieuw op mijn horloge kijkend. 'Is Liam al op je aan het wachten?' Zachtjes giechelde ik en keek haar aan. 'En als je wilt, kan je hier ook wat eten. We hebben genoeg bloedzakjes en ik heb geen idee wanneer Sebas thuiskomt.'

'Ik weet niet of hij op mij wacht, maar ik denk wel dat hij nu thuis is,' ik glimlachte even. 'Voor ik hier heen kwam ben ik door het bos gegaan, ik had geluk dat ik iemand tegen kwam, maar ik heb nu dus geen dorst.' Ik ging even met mijn hand door mijn haar heen. 'Ik had helemaal niet het idee dat het al zo laat was,' nu was laat best een vaag begrip, maar het was toch later dan ik had gedacht. 'Ik ga zo wel weer nar huis. Weet Seb dat ik hier ben?' vroeg ik. Als hij wist dat ik hier was kwam hij vast niet vroeg thuis.

Ik haalde twijfelend mijn schouders op. 'Ik heb geen idee of Sebas het weet. En misschien komt hij er zometeen wel achter.' Ik glimlachte en gaf haar een zacht duwtje naar de deur. 'Ga dan lekker naar huis, naar Liam toe. Ik vermaak me hier wel hoor.' Ik glimlachte naar haar en klapte daarna enthousiast in mijn handen. 'En je mag hier altijd een keer blijven als je even van Liam af wilt,' giechelde ik.

Ik lachte bij haar woorden en gaf haar een knuffel. 'Je bent een schat Iggie,' lachte ik. 'Ik zal Liam een kus namens jou geven,' ik knip oogde even naar haar en liet haar toen los. 'Tot snel, en niet te veel piekeren jij.' ik liep de deur uit en zwaaiden kort naar haar.

-Gone-

Ik kwam thuis, deed mijn zonnebril af en gooide mijn sleutels in het bakje in de hal. 'Iggie? Ben je thuis, schatje?' Natuurlijk was ze dat. Ik hoorde het. Maar toch deed ik mijn schoenen al lopend uit naar de keuken en liep meteen naar de frigo. Ik zag aan de salontafel dat ze bezoek had gehad en ik hoopte dat het niet Arthur was geweest.

Blij sprong ik op bij zijn stem en zag hem naar de keuken lopen. Snel liep ik naar hem toe en knuffelde hem stevig. 'Seb,' was het enige wat ik op dat moment kon uitbrengen. Ik had echt intense gesprekken gevoerd met Elisa. Ik maakte mezelf los en keek hem blij aan. 'Ik heb vandaag zo'n leuke dag gehad, Elisa was hier.' Ik drukte mijn lippen op de zijne, verlangend.

Ik had nog maar net een bloedzakje vast of Igraine had me besprongen. Hierdoor moest ik het dus veilig op het aanrecht leggen. Mijn lippen beantwoordde die van haar. Had ze nu zin? Wauw, ik wou precies wel weten waar Elisa en zij over gepraat hadden. 'En blijkbaar heeft eentje me stiekem gemist?'

Ik maakte me van hem los en gaf hem zijn bloedzakje weer terug. Daarna liep ik glimlachend naar het kozijn van het raam waar ik plaats nam. Het was zo'n heerlijk knus hoekje. Ja, nogal, al was het met Elies ook enorm leuk.' Ik keek even uit het raam, maar keek daarna naar Sebastiaan. Ik wenkte hem en maakte een plaats voor hem naast me.