Huis van Sebastiaan Vaugh en Igraine Green

Ik trok verbouwereerd een wenkbrauw op. 'Wauw. Elisa niet in één jurk zien, maar zelfs in twee. Dat ik dat ooit nog eens mocht meemaken.' Ik grinnikte zachtjes en deed ook de televisie uit. We keken toch niet. 'Ik weet nu ook al dat de voorbereiding voor Seb en mijn bruiloft een drama gaat worden. Ik kan echt vreselijk slecht kiezen, zodat ik alle keuzes aan Seb overlaat, en ik heb geen idee of hij dat wel fijn vindt.'

Ik lachte bij haar jurken opmerking. 'Hmm, nee ik zou het biets vinden als ik alles zou moeten kiezen.' gaf ik mijn mening. 'Het is namelijk jullie dag, van jullie beide.' zei ik waarna ik mijn schouders ophaalden. 'We hebben nu enkel afgesproken dat ik jou mocht vragen als bruidsmeisje en hij Arthur als getuigen en dat we elkaar van te voren niet in pak of jurk zullen zien.' zei ik. 'Nog zat dus om over na te denken.'

Ik overdacht haar woorden en moest wel instemmen. 'Ik denk dat Seb ook wel zo denkt. Het gaat echt een ramp worden,' lachte ik, 'maar er komt gelukkig wel een goed resultaat uit. Hopelijk.' Ik keek verbaasd en nog verraster op. 'Arthur? Arthur en Liam?' zei ik ongelovig. 'Wat moeten zij nou weer met elkaar? Getuigen?!'

'Tuurlijk komt er een goed resultaat uit,' zei ik waarna ik toch moest glimlachen bij haar verbazing. 'Blijkbaar kunnen ze het heel erg goed vinden.' zei ik waarbij ik mijn schouders ophaalden. 'Ach, we kiezen wat dat betreft onze vrienden wel uit.' zei ik en keek haar daarbij even aan. Het ging onze dag worden, dus ik ging me er niet druk om maken wie zijn getuigen was.

'Ik ben zo vreselijk chaotisch en heel erg geneigd om de druk op andere te leggen. Dan zou ik dus de hele druk op Seb leggen, en ik ben zo bang om dat te doen, en dat we dan ruzie krijgen ofzo.' Nerveus speelde ik met mijn ring en keek daarna op. 'Ik heb er nooit iets van gemerkt. Ik vraag Arthur er weleens over. Kijk, nog een stresspunt, Seb en Arthur mogen elkaar echt niet. Misschien wil Seb hem niet eens op de bruiloft hebben.'

'Vertel hem dat.' zei ik terwijl ik haar aan keek. 'Dan kan hij het zeggen als het gebeurd en dan kun jij er iets aan doen, of jullie samen.' Mijn ogen werden getrokken door hoe ze met haar ring speelden en willekeurig ging ik met mijn vingers over mijn ring. 'Ik wist het ook niet echt.' zei ik waarbij ik mijn hand door mijn haar haalden. 'Vraag het hem. Dat heb ik toch ook gedaan met jou.' Ik snapte best dat ze zich er druk over maakte, maar ik kon er verder ook niets aan doen, daar konden ze het echt alleen samen over hebben.

Ik legde mijn gezicht in mijn handen en ademde diep uit. Ik keek er echt tegenop om het met Seb over Arthur te hebben. De laatste tijd kregen we altijd ruzie als we het daar over hadden. 'Ik zal het er met hem over gaan hebben,' murmelde ik en haalde mijn handen weg. 'Daarom ben ik dus nooit eerder getrouwd, omdat het hele bruiloft gedoe me nog steeds beangstigd.'

Ik sloot mijn armen om haar heen om haar een knuffel te geven. 'Jullie houden van elkaar, het komt wel goed.' zei ik waarbij ik haar aankeek. Bij haar opmerking over dat ze daarom nooit eerder getrouwd was hield ik mijn mond. Ik had er zelfs nog nooit over gedacht om met iemand te gaan trouwen simpelweg omdat ik nooit van iemand had gehouden buiten Liam en mezelf dat eerst niet eens had toegestaan.

'Je wilt half niet weten hoe bang ik ben dat het misloopt tussen Seb en ik. Ik... Ik wil hem echt niet kwijt en hij mij waarschijnlijk ook niet, maar...' Ik wist niet wat er achter de maar moest komen, maar wel een heleboel. Ik glimlachte toch maar. 'Het zal toch gewoon goed komen? Het komt altijd goed.' Ik keek haar aan. 'Hebben jij en Liam weleens ruzie?'

'Als jullie elkaar niet kwijt willen, hoe fout kan het dan lopen?' vroeg ik haar waarna ik een kus plaatsten op haar hoofd. 'Het komt vast wel goed.' beaamden ik en knikte enkel bij haar vraag. Ja, ik had ook wel eens ruzie met Liam. Hoewel dat toch amper voor kwam en ik de neiging had hem veel te snel dingen te vergeven, maar we hadden wel eens ruzie ja.

Ik zuchtte opgelucht toen ze knikte. Seb en ik waren dus geen uitzondering van iets, iets waarvan ik echt vreesde. Want van mezelf merkte ik dat, ondanks dat ik al zo lang leefde, dat ik eigenlijk van dingen maar heel weinig wist. En zoiets was huwelijk. Ik keek haar glimlachend aan. 'Het komt zeker wel goed,' knipoogde ik.

Ik gaf haar nog even een stevige knuffel en keek haar met wen glimlach aan. 'Vastwel,' glimlachte ik waarna ik haar even aankeek en weer lis liet. 'Heb jij al naar jurken gekeken?' vroeg ik nieuwsgierig. Ernaar gekeken had ik nog niet, ik had er wel over na gedacht, maar daar was meer uitgekomen wat ik niet wou dan wat ik wel wou. Misschien moest ik binnenkort maar van die trouwmagazine boek dingen kopen. Dat ik dat ooit nog zou doen...

Ik keek haar verbaasd aan. 'Jurken... O nee, nog niet! Ik wou het samen met jou doen.' Ik glimlachte en hield mijn hoofd een tikkeltje schuin. 'Jij dan wel? Zo stom, als ik ook maar een witte jurk zie, krijg ik zo'n beangstigend gevoel. Niet dat ik niet wil trouwen, maar het hele bruiloft gedoe. Dat je zo in de spotlight staat en iedereen komt om naar jou te kijken.'

Ik schudde mijn hoofd toen ze vroeg of ik het al wel had gedaan. Ik glimlachte toch even bij haar woorden. Ik maakte me eigenlijk totaal niet druk over de bruiloft. We hadden zat tijd dus het kwam sowieso goed en alle redenen waarom ik me nooit had willen binden had Liam inmiddels wel weggenomen. Een eeuwigheid met Liam leek me eerlijk. Dat Igraine die vaker een serieuze relatie had gehad dan ik, veel vaker, er een beangstigend gevoel bij had liet me toch even een goed gevoel krijgen. 'Mensen kijken sowieso wel naar je hoor, maak je daar maar geen zorgen over.' knipoogde ik naar haar.

Ik keek lachend naar mijn handen bij haar woorden en ademde daarna diep uit. Eigenlijk loog ik gewoon tegen mezelf. Ik wist dat ik zelf gewoon niet tegen zulke stressvolle situaties kon, maar ik gaf andere dingen altijd de schuld. Ik voelde me zwak als ik me aan mijn zwakheden overgaf. 'Elisa Davis,' fluisterde ik zachtjes en keek naar haar op. 'Dat klinkt prachtig.'

Ik wist best dat Igraine niet goed tegen stressvolle situaties kon, maar daar moest ze nu nog niet zich druk over maken. Dat was wel heel erg vroeg. Ik glimlachte gelukzalig toen ze mijn toekomstige naam uitsprak en was het met haar eens, het klonk zeker voor mij perfect. 'Igraine Vaugh,' zei ik op mijn beurt. 'Klinkt ook prachtig,' voegde ik na een lange stilte toe, die lange stilte was enkel om haar te plagen.

Ik trok mijn wenkbrauwen vragend omhoog bij de stilte, maar glimlachte na haar complimentje. 'Ik kan niet wachten om mezelf zo te noemen,' glimlachte ik. Woorden van mijn vader kwamen in mijn achterhoofd op, zodat mijn glimlach treurig werd. 'Mijn vader zat altijd op me aan te dringen dat ik voor een mannelijke erfgenaam moest zorgen... Ik vind het jammer dat dat niet lukt, maar het is nou eenmaal zo.' Ik haalde mijn schouders op.

Ik keek haar even aan bij haar droevige glimlach. 'Zo jong al?' vroeg ik waarna mijn eigen vader me te binnen schoot. 'Oke, dat deed mijn pa ook, laatmaar.' ik haalde mijn hand door mijn haar en keek haar aan. 'Je vader was vast en zeker trots geweest,' Als ik met een jongen was thuisgekomen was mijn vader toch niet tevreden geweest. Maargoed, mijn vader was toch al nooit tevreden over mij. Dat was niets nieuws geweest.

Ik knikte en moest lachen. 'Mijn vader was bikkelhard, maar wel een schat. Maar hij hamerde er wel altijd op dat ik niet een wandelende slaaf moest worden. Hij vond dat vrouwen zich sterk moesten houden en niet onderdrukt moesten worden.' Ik bedacht me opeens iets en moest nog harder lachen. 'Mijn vader was enorm blij geweest als ik Sebastiaan mee naar huis had genomen - ze hebben wel iets van elkaar weg. Is het niet zo dat je snel een man neemt die veel weg heeft van je vader?'

'Nee,' antwoorden ik bij haar vraag. 'Liam heeft niets weg van mijn vader,' ik glimlachte. 'Gelukkig niet.' voegde ik daar aan toe. 'Maar het is mooi dat jou pa Seb wel geschikt had gevonden, hoewel ik denk dat mijn pa het allang prima had gevonden als ik überhaupt met iemand zou trouwen.' ik haalde even mijn schouders op. Ach, het maakte mij ook niet uit.

'Tja, ik denk het. Ik weet het natuurlijk niet zeker, misschien hadden ze hem wel vreselijk gevonden,' lachte ik. Ik vond het lastig om mijn ouders nog voor te stellen, allereerst omdat ze al jaren en jarenlang dood waren en als tweede, omdat ik zelf maar kort bij ze heb geleefd, tot mijn dertiende ongeveer. Daarna werd ik door een groep vampieren opgevoed. 'Ach, ze zijn er nu toch niet meer.'

'Mis je het?' vroeg ik haar. 'Ouders bedoel ik.' Ik had er geen moeite mee gehad mijn ouders te verlaten en het te laten voor wat het was. Ik was nooit echt close geweest met mijn familie, dus het maakte voor mij ook niet veel uit. De enige waarmee ik echt op kon schieten Susan geweest en ook haar had ik best achter kunnen laten. Ik vermaakte mezelf wel, dat had ik altijd al gedaan.

Ik dacht na over haar vraag en knikte daarna. 'Een vader die je naar het altaar brengt. Een moeder die je beste vriendin is en je overal advies over geeft.' Ik haalde mijn schouders treurig op. 'Ik mis ze best wel. Ik mis alle vrienden die ik ooit heb gemaakt, alle mannen waar ik relaties mee heb gehad, alle mensen die me in huis namen. Ik zou ze gewoon zo graag weer willen spreken.' Ik keek haar aan. 'En jij dan?'

Met een ietwat treurige glimlach keek ik haar aan. Dat was ook een van de grootste redenen geweest waarom ik me nooit voor andere openstond. En als ik eerlijk was, ik miste er niet zo heel veel aan. Tuurlijk, ik voelde me nu gelukkiger dan ooit met zowel Igraine als Liam, maar mensen die ik verder in mijn leven ontmoet had miste ik niet echt. 'Nee,' antwoorden ik dan ook zonder twijfeling.

'Nee?' vroeg ik ongelovig. 'Je bent toch ooit weleens iemand tegengekomen met wie je nu, op dit moment, echt heel graag zou willen praten?' Ik keek nog steeds ongelovig door een raam naar buiten en ging in mijn hoofd langs alle mensen die ik ooit had ontmoet. Het waren er veel en met allemaal heb en had ik een speciale band. Maar met Sebastiaan, Elisa en Arthur toch de meest speciale.