Huis van fam. Kole

'Nee, niets te zeggen? Oké.' Weer doopte ik het mes in de pot en zette talloze kleine sneeën in haar vinger. Ik kon zien hoe ze wegvaagde voor mijn neus, maar dat maakte niet uit: Ze zou er evenveel pijn van hebben. Een glimlach streelde mijn gelaatstrekken. 'Je hebt een paar verkeerde keuzes gemaakt deze avond Eleanor, en daar ga je spijt van krijgen.'

Ik keek haar aan waardoor mijn tranen opeens weg leken. Als ik vuur kon spuwen had ik het zeker gedaan. 'Inderdaad, ik had geen wit moeten kiezen bij mijn baljurk. Dus laat me nu maar die boodschap overbrengen.' Ik spuwde in haar gezicht. 'Schade lijkt me genoeg.' antwoordde ik met een brutaal lachje. Nooit laten merken dat je bang was en bluffen kon ik ook.

Ik veegde het spuug van mijn gezicht af, pakte de pot met Wolfsbane en liet deze langzaam over haar heen sijpelen. Mijn genade was totaal verdwenen en woede was af te lezen van mijn gezicht. Ze had een grote bek en ik had mijn trucjes om dat te bewerken. Als ze niet oplette dan veranderde ik haar besef van realiteit nog. Als ik wilde kon ik Arthur de kamer in laten lopen, zonder dat hij er werkelijk was. Dat zou nog eens leuk zijn.

Toen ze dat deed schreeuwde ik het uit van de pijn. Werkelijk leek het te branden waardoor heel mijn huid sidderde. Het moest van me af. Het moest gewoon. 'Oké!' Het enige wat ik eruit kreeg. 'Ik doe het,' zei ik al jammerend van de pijn.

En voldoendende glimlach verscheen rond min gezicht. Abrupt stopte ik met de Wolfsbane en zette de inmiddels half lege pot op tafel. 'Dus ik dacht zo, als jij over een dag of wat jou lieve Arthur opbelt, smekend dat hij moet ophouden omdat jij er anders aangaat, en dat doet hij. Dan hebben we een deal. Goed? Zo niet, dan vermaak ik me nog een tijdje langer met je, net zolang totdat hij inziet dat het menes is.'

Ik keek enkel met tegenzin naar haar. 'Zie ik eruit als een postduif? Ik dacht het niet, maar maak me maar los. Ik zal het hem wel zeggen.' In mijn gedachten zat ik haar helemaal uit te schelden voor woorden waarvan ik zelfs niet wist dat ze bestonden. Dat en ook nog eens de pijn voelen.

‘Zie ik eruit alsof ik je de aankomende paar dagen vrij ga laten van die stoel? Nee, dus je doet wat ik zeg of ik heb nog een paar potten Wolfsbane in de koelkast staan.’ Ik sloeg mijn armen over elkaar en trok mijn wenkbrauw op. ‘Daarbij hebben ze waarschijnlijk nog niet eens door dat je weg bent, dus tegen de tijd dat ze je gaan zoeken laat ik je wel bellen. Tot die tijd blijf je nog even gezellig hier.’

'Ik denk dat bellen niet veel effect heeft. Niet? Een verminkt onschuldig meisje eerder. En dat ben ik dan ook weer genoeg.' Ik keek haar kwaad aan. Werkelijk. Jezus! Ze zei eerst dat ze me zou vrijlaten en nu weer niet? 'Jawel, ze zullen me missen. Maar verdwijnen in het niets is ook weer echt zoiets voor mijn,' sarcasme. 'Slik toch mat Verbaine.'

Ik trok mijn wenkbrauw op naar haar. ‘Ja, alleen jammer dat je zo snel heelt, dus veel van die verminkingen zullen ze niet zien. Daarbij – denk je nou werkelijk dat ik je ga vrij laten zonder dat ik zeker weet dat alles gelukt is? Nee, als ik je nu vrijlaat ben je weg en veranderd en geen zak. Daarbij vind ik het veels te gezellig.’ Bij de laatste woorden glimlachte ik en bij haar Vervain opmerking begon ik te lachen. ‘Waarom zou ik?’

'Ik zie ze anders nog staan, trut.' Hierbij keek ik venijnig terug. Mij klein krijgen zou haar niet lukken. Daarvoor was ik namelijk veel te trots. 'Je plan is niet echt waterdicht zo te horen en veel te impulsief. Ik wed dat je een fout gaat maken en dit allemaal dwarsboomt.'

'Ja, dat denk ik inderdaad ook. Na zevenhonderdvijftig jaar heb ik vast nog niet door hoe ik mensen moet vasthouden.' Merkte ik droog op en liep naar de keuken om het bloed van mijn handen en het mes af te spoelen. Dat ding wilde ook gewoon totaal niet meewerken, nou ja we hadden Wolfsbane genoeg. Ik pakte nog een pot uit de koelkast en liep weer terug naar de aangrenzende woonkamer.

'Genevieve, ik snap je echt niet. Ik zal het hem vertellen. Ik zal hem doen laten stoppen. Maar toch neem je daar geen genoegen mee? Na zevenhonderdvijftig jaar lijkt wijsheid nog altijd er niet te zijn? Of ben je gewoon doof.' Ik wou geen wolfsbane meer over me. Ik wou gewoon dat ze me gerust liet en liet gaan. Het deed pijn en ik voelde hoe iedere spier in mijn lichaam de vermoeidheid amper kon dragen. 'Laat me gewoon gaan.'

De maandag was aangebroken en ik liep triomfantelijk van de grote eiken trap af. Eenmaal in de hal, liep ik richting de woonkamer waar Eleanor nog steeds op een stoel zat. Ik moest mezelf nageven dat ik haar aardig had toegetakeld. Natuurlijk kreeg ze gewoon eten. Nou ja – gewoon… Brood en water. Ze had nog steeds niet ingestemd met het feit dat ze hem moest bellen, dus het was haar eigen schuld. ‘Dus, zijn we er vandaag wel klaar voor?’ Vroeg ik me hardop af, terwijl ik plaatsnam op een stoel voor haar.

Ik zat hier al twee dagen. De zon piekte op mijn huid samen met het vervloekte kruid. Van het beetje eten dat ik kreeg, leek ik te kunnen overgeven. Ik heelde snel, maar wolfsbane was echt niks goed. Het maakte weerwolven ziek in bepaalde theorie. Deed hen ook pijn. Meer als pijn. Of wel stelde ik me aan. Maar in deze situatie kon je onmogelijk je niet aanstellen. 'Waarom moet ik hem bellen? Het verzekerd niet op mijn vrijheid. En nee, ik ga niet jou op je woord geloven.' Wat wou ik toch graag een schaar in haar gezicht duwen, hoewel haar kop eraf rukken me meer voldoening zou geven. Het idee alleen al... Gedachten waarover ik zelfs niet wist dat ik ze had.

‘Best, wat jij wilt.’ Met deze woorden stond ik op en liep ik richting de keuken waar ik de koelkast opende. We waren bijna door onze voorraad Wolfsbane heen. Oeps. Ik zou Heath wel overhalen om wat nieuw te halen uit het veld achter ons huis. Er stond genoeg. Triomfantelijk liep ik weer terug en ging ik tegenover haar zitten. ‘Jij gelooft mij niet op mijn woord, dus ik geloof jou niet op jou woord. Als je zo door blijft gaan zit je hier nog wel even hoor. Kijk – voor mij maakt het niets uit, ik vind het prima. Maar als jij het zo goed vind – vind ik het ook best.’

'Uhu, uhu, ik vind dit allemaal superleuk. Blijf vooral me met kruid dat mijn lichaam zoveel pijn doet besmeuren, want ik kick op de pijn.' Ik had het gehad met haar. Dit zou voor geen meter helpen aangezien ik haar totaal niet vertrouwde. Daarbij wou ik geen postduif zijn, niet in angst leven en Arthur... Ik wou hem geen last opzadelen. 'Tenzij je met een betere deal afkomt zal Arthur een beetje verder zoeken naar jou geheim. Wat als hij nu het al weet, Genevieve. Je verspilt je tijd.'

‘Tenzij jij niet akkoord gaat met de deal denk ik niet dat je Arthur ooit nog gaat zien… Of je lieve vriendinnetje Zoë – Teoh, Logan..’ Ik dacht even na. ‘Of ik vermoord hun één voor één. Arthur voor het laatst bewarend, kijken of dat je dan mee wilt werken.’ Ik keek haar aan en speelde wat met mijn blonde lokken. ‘Naar wat voor een deal kijk je eigenlijk uit?’ Vroeg ik me oprecht nieuwsgierig af, niet dat ik het enigszins ging aanpassen, maar toch.

Na het feest was ik er aantal dagen tussenuit geweest. Niet omdat ik rust nodig had, maar ik had een nieuw spoor gevonden. Voor iets wat Gen en ik op het oog hadden. Ik was alleen wat langer weg gebleven dan gepland, de rust beviel me. Familie was leuk, maar ook een hoop chaos en drukte, dat vergat ik iedere keer als ik ze een tijd gemist had. Toch was ik blij weer thuis te zijn. 'Ik ben er weer!' riep ik door het huis heen toen ik de gang binnen was gestapt. Waarschijnlijk was er niemand thuis, ze hadden allemaal zo wel hun dingen te doen. Echter trof ik Gen aan met een onvoorziene gast. 'Gen?' vroeg ik terwijl ik opkeek, doelend op een verklaring.

Ik hoorde al dat iemand het grindpad op liep, waarna de deur open ging en weer dichtsloeg. Voetstappen naderde en binnen een paar tellen stond Harper voor mijn neus. ‘Harper,’ Zei ik triomfantelijk. ‘Eleanor Harper, Harper Eleanor.’ Stelde ik ze aan elkaar voor een grinnikte. ‘Pure noodzaak, wees niet bang – ze brengt het er levend van af… Denk ik.’

Ik schrok op van weer een bloedmooi gedaante. Blonde bimbo's leek dit huis wel te tellen. 'Ik zou al tienmaal dood gegaan zijn als je enkel op dreigmeneten keek.' Ja, ik spotte een beetje met Genevieve. Ze deed me pijn en dan liet ze me helen, deed ze me weer pijn, maar ik heelde. Verder ging ik niet in op de deal.

Kritisch bekeek ik het meisje dat op de stoel zat. Als de stank van wolfsbane nog niet duidelijk genoeg was, dan zorgde de geur die om haar heen hing er wel voor dat ze zo ontmaskerd was. Een weerwolf, jeetje, wat deed dat hier? 'Pure noodzaak?' herhaalde ik en wierp Gen een verontwaardigde blik toe. Ja hoor, ik was weer thuis. Heerlijk, familie.

‘Ja, pure noodzaak ja.’ Beet ik haar lichtjes toe en draaide me van Eleanor af, om Harper mee te trekken naar de keuken. ‘Haar lieftallige vriend is dingen aan het uitzoeken die ik niet uitgezocht wil hebben. Zodra hij erachter komt zijn wij de lul.’ Ik keek haar aan en sloeg mijn armen over elkaar heen. ‘Dat ze nou niet wil meewerken is haar probleem, ik heb al vaak genoeg voorgesteld om haar vrij te laten in ruil voor een telefoontje, maar mevrouw weigert het.’

Ik keek Genevieve fronsend aan terwijl ze zichzelf uitlegde. 'En er zijn dingen die hij uit kan vinden die belangrijker zijn dan waarvoor we werkelijk hier zijn?' vroeg ik haar sceptisch en sloeg eveneens mijn armen over elkaar. We zouden hier een stil leven leiden, om rustig te zoeken, zonder dat iemand op hetzelfde spoor zou komen. Maar als Gen het zo aan ging pakken. Ik voelde mijn nagels in mijn huid drukken.

‘Ja,’ Zei ik standvastig en zette een paar stappen in zijn richting. ‘Hij is een krachtige heks en ik weet zeker dat hij een paar trucjes kent om ons af te zwakken en daar heb ik geen zin.’ Zei ik terwijl ik op het aanrecht ging zitten. ‘Zodra hij uitvind dat wij degene waren die dat met zijn ouders hebben geflikt gaan we eraan.’ Ik was niet bang, maar ik was me wel bewust van wat heksen konden doen en daar was ik niet altijd even blij mee.

Gefrustreerd sloeg ik met mijn hand op de tafel. Een toevoeging aan de verzamelingen deuken die er al inzaten. 'Verdomme, Gen, je weet dat we ons nu geen aandacht kunnen verloven!' Ik keek mijn zus streng aan, ze wist dat ze op moest passen. 'Als jij hem zo hoog inschat, verwacht je dan niet dat hij zelf ook wel begrijpt dat er meer achter zit dat we zijn onderzoek willen stoppen en vooral waarom dat we hier zijn?' Ik gebruikte 'we', om maar extra te benadrukken dat het hier wel om onze hele familie ging.