Huis van fam. Kole

'Geloof me, ik begin alleen maar verslaafder te worden,' wierp ik Genevieve tegen. Ze had gelijk, maar ik wilde haar gewoon nooit gelijk geven. Ik stond op en liep langzaam door de kamer. Hij was nog net zo spuuglelijk als ik me herinnerde. Alleen mijn wapenuitrusting was gaaf. 'Wat is nou eigenlijk jullie doel hier? Dat we hier gekomen zijn?'

Toen Tommy was opgestaan, legde ik mijn benen op de bank naast me en leunde tegen de armleuning. 'We wilden gewoon weer thuis zijn, met iedereen. We waren al zo'n lange tijd uit elkaar dat we wel weer eens bij elkaar konden komen en waar beter dan hier?' Op opgewonden toon vertelde ik dit hem en keek glimlachend van Gen naar Tommy.

Ik knikte instemmend met mijn tweelingzus en keek Tommy aan. 'Wat gaat er nou boven wat quality time met je broer en zussen Tommy boy?' Automatisch legde ik een been op de lelijke tafel, maar al snel trok ik hem weer terug. 'Sorry, macht der gewoonte.'

Hier reageert toch niemand meer, dus NIEUW.

Met het meisje over mijn schouder duwde ik de deur van mijn huis open. Iedereen was bij het feest, dus er heerste een doodse stilte. Heerlijke moment waren dat toch, dat je je alleen in zo’n groot huis bevond en niemand je vertelde wat je moest doen. Voor het gemak liet ik haar op de bank neervallen en snel als ik was pakte ik een stoel, met wat touwen uit de kelder. Midden in de woonkamer zette ik deze neer en bond ik haar daarop vast. Vanuit de koelkast pakte ik een pot met water, waarin Wolfsbane zat en zette deze op de salontafel van Harper. Nu was het enkel wachten tot ze wakker werd.

Ik wist niet hoelang het duurde eer dat ik mijn ogen weer kon opendoen. Iets wat moeizaam ging aangezien mijn hoofd bonkte. Het voelde zo zwaar. Boven alle rampen uit deed ook nog eens heel mijn lichaam pijn. Mijn ogen vonden weer die van de vrouw. De vrouw die dit me had aangedaan, degene die op niets goed uit was. Daarbij wist ze wat ik was. Opeens leek ik klaarwakker uit alle pijn.

In de tijd dat het haar koste om te ontwaken, had ik mezelf in wat fatsoenlijke kleding gestoken. Ik had een strakke spijkerbroek aan met een simpele zwarte top: Daarop waren de minste vlekken gezien. 'Dat duurde lang genoeg,' Mompelde ik nors en stond op. 'Dus, een weerwolf hè. Wolfsbane werkte bijzonder goed, al kon ik het natuurlijk ook gewoon ruiken, maar er gaat niets boven een beetje lol. Vind je ook niet?'

Ik keek haar aan. 'Nee, vàmpièr.' Mijn woorden klonken rauw netzoals de smaak in mijn mond. Echter kende ik haar niet dus bij mijn weten had ik haar ook nog nooit iets aangedaan. Men fluisterde wel rond de stad dat weer een hele familie hier woonde, maar ik kende ze werkelijk helemaal niet. Het allernieuwste van de roddels had ik ook weet niet gevolgd buiten dat. En dat ze knap waren. Stuk voor stuk.

'Kom kom, niet zo bitter.' Merkte ik op en ging op de salontafel zitten. Harper was er vast niet blij mee, maar dat maakte mij niet veel uit op dit moment. 'Dus, weerwolf hè. Zal wel pijnlijk zijn rond volle maan, is het niet?' Ik lachte kort en keek weer op. 'Oh, sorry - helemaal vergeten. Genevieve, aangenaam. En jij bent Eleanor -' Een mes speelde wat tussen mijn vingers door en ik keek ernaar.

Weerwolf zijn had soms zo zijn voordelen, maar was compleet oneerlijk als je bekeek wat zij allemaal kon. Mijn mond bleef wijselijk gesloten. Het zou toch niet uitmaken wat ik zou zeggen. 'Voorwat hoort wat.' Als zij spelletjes kon spelen dan kon ik dat ook. 'Er gaan nogal roddels rond je voort in dit stadje. Niet gedacht dat iemand zo laf zou zijn om me te ontvoeren van The Founders Party op die manier.'

'Tja, je moet er iets voor over hebben om je goal te bereiken. In dat gesprek te horen leek Arthur een aardige vent te zijn, maar zie je - dat is dus net het probleem. Tegen mij is hij niet echt aardig.' Ik doopte het mes, puur uit verveling, in de Wolfsbane en keek haar aan. 'En jij gaat mij helpen dat te veranderen, want zodra hij erachter komt dat ook zijn precious Eleanor weg is, breekt zijn tere zieltje.' Ik keek haar spijtig aan en haalde het mes aan de platte kant langs haar kaaklijn. 'Het is maar goed dat je snel heelt, is het niet?'

Enkel hield ik haar handelingen in het oog en probeerde me mentaal voor te bereiden. Alweer was de pijn niet te harden. 'Oh bitch please,' kraamde ik al knarstandend uit. 'Hij is mijn leerkracht en heeft geen idee wat ik ben.' Ja, gelukkig heelde ik snel. Hoewel ik nu liever dood was dan honderden keren diezelfde pijn te moeten voelen.

Hoofdschuddend keek ik haar aan. ‘Dan is ie wel heel erg dom voor een heks.’ Zei ik, terwijl ik mijn wenkbrauw optrok. Het verbaasde me als hij nog niet door zou hebben wat ze was, of hij was tot een ontzettend laag niveau gezakt. ‘Ach, misschien is het ook maar beter ook – stel je voor dat hij je net zo hard zou laten vallen als ie bij zielige Igraine heeft gedaan..’ Weer doopte ik het mes in de Wolfsbane, maar speelde er dit keer een tijdje mee.

Enkel kuchte ik even en voelde hoe ik zweette. Dit enkel door het giftige kruid. 'Je hebt geen idee blijkbaar wat er tussen haar en Arthur is gebeurd. Ach ja, je bent dan ook een nieuwkomer. Zij liet hem zitten. Sebastiaan is niet enkel geliefd door studentjes.' Hierbij dacht ik na over wat Arthur hier opeens mee te maken kon hebben. Wat had hij nu weer gedaan?

'Heb je eigenlijk wel enig idee tegen wie je het hebt?' Vroeg ik nieuwsgierig toen ze me een nieuwkomer noemde. 'Daarbij weet ik precies hoe het zit, misschien heeft meneer Ivers niet geheel de waarheid verteld tegen je. Ach - geloof in ieder geval wat je wilt geloven.' Ik liep naar haar toe en stopte vlak voor haar. 'Ik zou je maar een beetje inhouden voor ik mijn gedachte verander en dit gesprek nog een stuk onplezieriger ga maken.'

'Eén: dat is het al. Twee: ik heb gelijk en drie: tegen een vampier die geen idee heeft waar ze meebezig is.' Arthur ging niet de held zijn die me zou komen redden. Daarbij heelde ik weer erg snel dus gehalveerd kon ze me enkel metaal terugvoeren. Enkel moest ze dan nog geloven dat ik dat werkelijk zou tonen aan iemand. Ik was niet diegene dus dan had ze verkeerd gekozen.

Een glimlach sierde mijn lippen. ‘Natuurlijk heb gelijk.’ Zei ik alsof het de normaalste zaak op de wereld was. Mijn gezicht vertrok zich tot een neutrale uitdrukking, terwijl ik het mes er nogmaals indoopte. Dit keer ging ik met de punt langs haar bovenarm en trok een rechte streep naar beneden, tot haal elleboog. ‘Best, als het niet goedschiks kan, dan doen we het kwaadschiks.’ Zei ik enigszins geamuseerd en keek haar aan. ‘Ben ik nog steeds de vampier die geen idee heeft waar ze mee bezig is?’

Weer schreeuwde ik het even uit en in een reflex stampte ik naar haar hand voor het mes eruit te krijgen. 'Nee, je bent een valse, verdomde, vuile trut!' Dit tierde ik zowat rond haar oren. Werkelijk: als ik hier levend uit zou komen dan ging zij er aan. Eerst zou ik haar martelen, maar dat niet zolang als ze met mij deed, om daarna haar mooie jaren helemaal te verpesten. Het rottige teef!

Schamper begon ik te lachen. ‘Natuurlijk, natuurlijk. En jij bent een zielig klein meisje, vastgebonden aan een stoel, smekend voor haar lieve Arthur om haar te komen redden. Maar de prins op het witte paard komt niet opdagen, helaas.’ Ik schudde lachend mijn hoofd en veegde het bloed dat aan het mes zat af aan mijn shirt. ‘We gaan dit nog één keer proberen.’ Zei ik en keek haar aan. ‘Het is meewerken of tegenstribbelen, jou keuze.’

'Je hebt nog eens niets gevraagd, trut.' Ik keek haar kwaad aan. 'Arthur mijn prins op het witte paard? Laat me niet lachen. Ik hou meer van kikkers.' Hierbij keek ik weer weg. 'Wat wil je dan? Wees concreet.' Waarschijnlijk zou ik het toch niet meedoen.

‘Kikkers? Daar zal hij blij mee zijn als ie het hoort.’ Zei ik grinnikend en ging weer op de salontafel zitten. ‘Goed, jij helpt mij om Arthur te stoppen met zijn kleine onderzoekjes, dan laat ik je zonder kleerscheuren gaan. Maar als ik er ooit achterkom dat hij ermee doorgaat, kan hij dag dag zeggen tegen zijn Eleanor.’

Enkel keek ik haar nog kwader aan. 'Lever zelf je boodschap uit of ben je bang dat hij iets ontdekt?' Echt, ze was echt zo stom en achterlijk. Ik zou zo wel toegeven aan het feit om haar daarna zo af te maken. Helemaal af te maken.

'Goed, laten we vanaf het begin beginnen. Ik ben Genevieve Kole. Een Original, voor als je geen idee hebt wat dat betekend. Ik ben behoor tot de eerste vampieren op deze wereld. Ik ben het oudste op deze wereld en bezit krachten waarvan niemand zich kan indenken dat ze bestonden.' Ik doopte het mes weer in de wolfsbane en gleed ermee langs haar wang. 'Nog vragen?'

'En laat me raden: Het is moeilijk om je te doden, maar toch niet onmogelijk? Arthur is buffy geworden?' Hierbij schreeuwde ik weer even. 'Nee. Je bent te doorzichtig.' Mijn wonden en brandplekken waren nog niet meteen genezen. Het zou zeker een dag duren.

'Jammer. Nee - er is geen manier om me te doden.' Natuurlijk was ie er wel, maar dat was iets waar alleen Harper en ik iets vanaf wisten, mooi niet dat ik dat met haar ging delen. 'Oké, wat jij wilt. Dan help je me niet.' Weer stak ik het mes in de wolfsbane en liet het dit keer van haar ene pols, over haar schouders, keel, naar haar andere pols toe lopen. 'Ik heb tijd genoeg, dus zeg maar wanneer je wilt meewerken.'

Dit keer was de pijn werkelijk ondragelijk en voelde hoe tranen in mijn ogen sprongen, maar ik weigerde toe te geven. Woorden schoten te kort terwijl pojn en bloed opkwam. Ik wou me overgeven aan dit, maar mijn keel leek zo droog.