Huis van Ryan Orestes

In een appartementencomplex zit het appartement van Ryan. Deze is middelgroot, maar best modern ingericht. Het bevat alles wat een normaal huis ook heeft, alleen heeft het geen verdiepingen. Het bevat ook tevens een groot kantoor, waar hij zijn werk doet.

Peinzend staarde ik uit mijn raam, kijkend over de straat. Ik had Harper gebeld en gevraagd of ze me kon helpen met mijn kopieerapparaat, want ik wist er werkelijk geen raad mee. Ik had natuurlijk ook de buurman kunnen vragen, maar het stomme was, was dat ik graag Harper weer eens wou zien, en zij had het specifiek aangeboden. Maar ik mocht van mezelf niet zo denken, omdat zij nog op high school zat en dus ongeveer achttien was.

Het was maar 2 dagen geleden sinds dat ik Ryan was tegengekomen. Ik had hem 4 dagen gegeven voordat ik zelf actie zou ondernemen, maar hij had me vandaag al gebeld, dus liep ik triomfantelijk naar zijn huis. Alhoewel ik niet te opgewekt moest zijn, het had ook slechts zijn kopieerapparaat kunnen zijn dat na 2 dagen al mijn aandacht nodig had in plaats van Ryan zelf. Ik kwam bij het complex aan en drukte het knopje van Ryan's appartement in waarna ik geduldig wachtte.

Ik schrok op van de bel en liep snel naar de gang toe. Voor de deur hing een spiegel, dus ik haalde snel nog een hand door mijn haren en trok mijn shirt recht. Toen ik het gevoel had dat het wel goed zat, deed ik de deur open. 'Hey Harper!' zei ik met een opgewekte glimlach en deed de deur voor haar open. 'Leuk om je weer te zien.'

Voor de deur openging stak ik nog gauw een pluk haar terug in mijn knotje en streek over een vouw in mijn jurk. Glimlachend keek ik op toen ik Ryan in de deur opening zag staan. 'Ryan, hai!' Ik keek afwachtend naar hem en glimlachte weer. 'Insgelijks.' antwoordde ik en keek daarna naar boven, naar het gebouw. 'Op welke verdieping staat het kwaadaardige apparaat?' vroeg ik met een speelse lach.

'Kom binnen!' zei ik uitnodigend en stapte opzij voor haar. Ik deed de deur dicht en stond verlegen in de gang. 'Nou, het heeft maar één verdieping. Kijk, hier om de hoek is mijn slaapkamer, rechts is de keuken en verderop is de woonkamer, badkamer en het kantoor.' Ik liep naar de keuken en keek haar aan. 'Wil je wat drinken?'

'Dankje.' Tevreden nam ik de uitnodiging aan en ging naar binnen. 'Handig.' zei ik als reactie dat alles op één verdieping was. Ons huis was reusachtig en ingewikkeld in vergelijking met Ryan's appartement. Terwijl ik hem volgde deed ik mijn jas uit en hing deze over mijn armen. 'Water, alsjeblieft.' antwoordde ik beleefd en keek zijn keuken rond.

Ik schonk twee glazen water in en liep weer terug naar Harper. 'Heel erg handig,' glimlachte ik en nam haar jas van haar over, om deze op te hangen. 'Maar wel een beetje saai.' Ik nam een klein slokje van mijn glas en begeleidde haar mee naar de woonkamer. 'En rechts staat het kopieer gevaar,' grinnikte ik zachtjes.

Dankbaar nam ik het glas water aan en gaf mijn jas af. 'Het is niet saai, hoor.' vertelde ik hem nadat ik een slok water had genomen. Maar als je het moest vergelijken met het huis waar ik nu woonde, stelde het inderdaad weinig voor. Ik volgde hem en keek naar rechts. 'Ze zien er altijd zo onschuldig uit.' grapte ik en liep op het apparaat af. 'Wat is het probleem precies?'

Ik zette mijn glas op de tafel in de woonkamer neer en liep achter haar aan naar het kopieerapparaat. 'Als ik wil kopieren, dan zegt hij dat allerlei dingen op zijn. Dus die heb ik allemaal gekocht, maar ik heb geen idee hoe ik ze erin moet zetten.' Ik stopte mijn handen in mijn zakken en beet op mijn lip. Het stomme was, dat ik er waarschijnlijk zelf wel achter was gekomen, maar Harper zo graag had willen bellen.

Onwillekeurig moest ik lachen toen hij me vertelde wat er aan de hand was. Ik stopte abrupt toen ik zijn gezicht zag en dacht kort na. Het was van de gekke als hij dit niet zelf had gekunnen, misschien was het toch Ryan die niet langer kon wachten in plaats van het apparaat dat spontaan niet meer werkte. Ik draaide me om naar de printer en drukte hem aan. Het geval vroeg piepend om papier en inkt. 'En waar heb je die gekochte spullen gelaten?' vroeg ik hem zonder hem aan te kijken.

'Ja, ik weet het, het is een werkje van niets,' zei ik schoorvoetend met een glimlach. Ik liep naar mijn bureau en haalde uit een van de lades de spullen. Ik liep weer naar haar toe en overhandigde deze aan haar. Weer stopte ik mijn handen in mijn zakken en bekeek hoe ze het apparaat weer aan de praat probeerde te krijgen.

'Het is niet niets, maar je zou verwachten dat een man dit kan.' merkte ik met een kleine glimlach op. Werkelijk, kon hij dit echt niet? Met mijn rug naar hem toe rolde ik met mijn ogen en begon aan het aan de praat krijgen van het apparaat. De blanco vellen hier, de inkt daar, een paar test blaadjes verder en hij liep weer prima. Ik had mezelf voorgenomen het ding op de een of andere manier te ontmantelen, maar wat zou een kapotte printer nou voor verschil maken? Triomfantelijk draaide ik me om en klapte in mijn handen. 'Klaar.'

Ik keek over haar schouder hoe ze het oploste en merkte dat het wel heel gemakkelijk was. Beschaamd voelde ik dat mijn wangen rood werden, dus ik wendde even mijn blik af, tot ik mezelf langzaamaan weer voelde afkoelen. Dankvol keek ik haar aan. 'Heel erg bedankt, Harper,' zei ik en ging weer naar de woonkamer toe, om mijn glas weer te pakken en snel een slok te nemen. Ik schaamde me werkelijk dood.

'Geen dank, Ryan.' Kort ging ik met mijn hand over mijn haar en pakte mijn glas weer op om hem terug naar de woonkamer te volgen. 'Je bent al helemaal gesettled niet?' vroeg ik hem terwijl ik ongegeneerd rondkeek. Ik had geen verhuisdozen meer zien staan, maar misschien had hij die wel ergens anders uitgestald. Ik nam een slok water en richtte mijn onderzoekende blik op hem.

Ik liep achter haar aan en keek met een afwachtende blik hoe ze rondkeek. 'Nee, ik ben iemand die alles in een keer moet doen, of anders maak ik het nooit af. Dus ik had meteen al op mijn eerste dag alles uitgepakt.' Spontaan werd ik weer moe toen ik aan die dag terugdacht. 'Woon jij al lang in Mystic Falls?' vroeg ik benieuwd.

'Aha.' Het verbaasde me niet dat hij zo actief was. Dat hij dingen graag geheel en snel afhandelde. 'Nou, ik kom hier vandaan. Ik woonde hier toen ik nog jong was. We zijn dit jaar terug hierheen verhuisd.' Ik had al zo veel verschillende levens gehad dat het simpel was om er nog eentje te verzinnen. 'Er is veel veranderd.' meende ik, maar eigenlijk was alles dat ik meerdere keren bezocht zo anders. Soms kon ik er niet tegen dat alles om me heen veranderde en ik hetzelfde bleef. Maar dat was de prijs die we betaalden.

'Ja, ik kan niet zo goed stilzitten. Misschien hebben de kilo's koffie die ik per week drink daar ook een grote invloed in.' Ik lachte om mijn eigen woorden, maar stopte al snel en luisterde naar haar. 'Dan is het vast raar om terug te komen en allemaal veranderingen te zien. Ik ben ook heel benieuwd hoe het nu is in Australie, bij mijn geboorteplaats.'

Ik glimlachte toen hij over zijn koffiegebruik begon. Ik vroeg me af of hij als een ware agent ook nogal wat donuts naar binnen werkte. 'Ja, maar het voelt niet raar, verandering is normaal.' Kort bestudeerde ik mijn nagels en keek verrast op toen hij vertelde dat hij uit Australië kwam. Hoe stom had ik kunnen zijn dat ik zijn accent niet eens had opgemerkt? 'Australië, dat is een eind weg. Wat brengt je hier?'

Ik ging op de bank zitten en schoof op, zodat ze naast me kon zitten als ze wou. Anders was er nog een grote, comfortabele stoel. 'Laten we zeggen dat ik een jonge jongen was met grote dromen over Amerika. Mijn ouders vonden en vinden altijd alles prima, dus ze kochten tickets en ik ging zonder enige ervaring of voorbereiding naar Amerika toe. Ik heb een tijd als agent in Washington gewerkt en nu ben ik dus hier terecht gekomen.'

Enkele seconden bleef ik staan, met mijn armen over elkaar geslagen en nam toen plaats in een vrije stoel. Elegant sloeg ik mijn benen over elkaar en glimlachte terwijl ik naar hem luisterde. 'En kon Amerika opleven tegen die dromen? Of viel het tegen?' Nieuwsgierig keek ik naar Ryan. Het grootste deel van mijn leven was ik in Amerika gebleven, niet omdat het hier zoveel beter was, maar omdat ik me hier het best kon inmengen met de inwoners.

Gebiologeerd keek ik wat ze deed. Het leek wel alsof al haar handelingen perfect waren. 'Het oversteeg al mijn wildste dromen,' zei ik met een dromerige blik. In mijn herinnering zag ik de poster van de skyline van New York die altijd op mijn kamer hing. 'Het was natuurlijk lastig, want ik had alleen wat geld en verder niets, maar gelukkig is alles goed gekomen.'

Zijn dromende uitdrukking gaf hem een jong uiterlijk, alsof hij weer die jongen was die hier naar toe was gekomen. 'Alles is goed gekomen.' herhaalde ik en keek fronsend naar mijn handen. 'Zou je niet terug willen?' Ik was eens in Australië geweest, ik hield niet van het klimaat daar; ik bracht liever jaren door in koelere weersomstandigheden, maar met genoeg zon.

Ik keek haar verbaasd aan en begon daarna na te denken. Ik had daar nooit over nagedacht, of ik naar huis zou willen. 'Ik heb geen heimwee naar huis, maar ik mis mijn ouders en broers wel. Ik mis de honden en de dieren op de boerderij. De zee van Australië, duiken naar schelpen, in de nacht alle geluiden.'

Gemakkelijk droomde ik weg toen hij simpel het leven in Australië beschreef. Ik miste ook mijn familie. Ja, ze waren hier, dichterbij konden ze niet zijn, maar ik miste hoe we waren en verafschuwde hoe we elkaar nu behandelden. Kort sloot ik mijn ogen en opende ze abrupt weer. Dit was belachelijk, sinds wanneer liet ik mijn gevoelens zo de overhand nemen, ik was hier niet om medelijden te hebben met mezelf noch met hem. Ik stond op en nam naast hem plaats, dichter dan nodig was.